เป็นห่วง

โยธินเดิมตามหลังปัทมา เขาสังเกตุเห็นว่ามีใครบางคนด้อมๆ มองอยู่แถวหน้าบ้าน เขาสังเกตุเหตุตั้งแต่เดินมาจากบ้านปัทมาแล้ว ผู้ชายรูปร่างผอมสูงเดินไปเดินมาหลายรอบ เหมือนว่าอยากจะเข้ามาภายในบ้าน แต่ก็ไม่ได้เข้ามา เขารู้ว่าผู้ชายคนนั้น สงสัยว่าเขาเป็นใคร เข้ามาทำอะไรที่บ้านของบ้านหลังนี้ บางทีอาจจะเห็นตั้งแต่เขาลงไปในสวนกับปัทมาแล้วก็ได้ ยังไงก็ดูออกว่าไม่ปกติ เล่นเดินจากหัวมุมมาชะเง้อคอยืดคอยาวเข้ามาในเขตร้ัวบ้าน ทำแบบนั้นหลายรอบ

“ปัทมาอย่าหันไปหน้าบ้านนะ พี่ว่า คนที่ชื่อราวี มาแอบดูแน่เลย”

“พี่โยธินรู้จักเขาด้วยเหรอคะ”

“เปล่า พี่จำได้ว่าเขามีลักษณะแบบนี้ แม่กับย่าเล่าให้ฟัง”

ปัทมาปรายตามองไปที่บริเวณหน้าบ้าน เป็นราวีจริงๆ หญิงสาวถอนหายใจรีบเดินนำโยธินเข้าไปบ้านย่า

ย่ากุลเห็นหน้าหลานสาวแล้วเข้าใจ เพราะนั่งอยู่ในห้องอาหารนี่มองออกไปด้านนอกก็ยังเห็นราวีมาเดินป้วนเปี้ยน หญิงชราเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนบ้านรายนี้ไม่ธรรมดา นี่คงเห็นว่ามีผู้ชายมาที่บ้านตั้งแต่เช้า คงสงสัยว่าเป็นใครแถมยังดูสนิทสนมกับปัทมา

“เขามาตั้งแต่เช้าแล้วนะลูก แต่คงไม่กล้าเข้ามาแม่เห็นมาเดินวนไปวนมาหลายรอบแล้ว ชะเง้อมองตั้งแต่หนูคุยกับพ่อโยธินในสวน”

“ปัทลืมไปเลยค่ะแม่ ปกติวันหยุดเราอยู่กันครบ เขาจะไม่กล้า นี่ขนาดมาเดินป้วนเปี้ยนแถวหน้าบ้านเลย กินข้าวดีกว่าค่ะหิวแล้ว”

หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จแล้ว โยธินและปัทมากลับไปทำงานต่อ แม่กับย่าจะเห็นว่าเธอนั่งเย็บผ้า และโยธินนั่งทำงานอยู่อีกห้อง เป็นกระจกใสเหมือนกัน ปัทมาเริ่งเย็บผ้าส่งลูกค้า อยากเคลียร์ให้หมดก่อนไปกรุงเทพฯ ราวียังคงเดินไปเดินมาตามแนวถนนหน้าบ้าน

บ่ายสามโมงแม่ถือขนมมาให้ทั้งสองคนรวมทั้งของตัวเองด้วย นางไม่อยากให้ราวีเห็นว่าปัทมาและโยธินอยู่ด้วยกันนานเกินไป อาจไม่เป็นผลดี คนอย่างราวีคิดอะไรไปไกลมาก จากประสบการณ์ที่อยู่กับคนป่วยมา ราวีอาจมีอาการทางจิตนิดหน่อย ประเภทรักมากหลงมาก คนป่วยประเภทนี้อันตราย เพราะเมื่อเวลาที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาจะทำทุกอย่างที่เขาอยากทำ นางประภาพรสงสัยว่า เมื่อเขามีอาการลุ่มหลงอะไรมากๆ เขาจะไม่ยอมกินยา เพราะคนป่วยมักไม่ค่อยยอมรับว่าป่วย ยาบางตัวอาจทำให้ง่วงและเบลอ

“แม่ดูทีวีนะคะเดี๋ยวปัทเปิดให้”

“กลัวไหมลูกหนูปัท”

“เริ่มกลัวค่ะแม่ ปัทโทรหาน้องดีกว่า อยากให้มาเสียวันนี้เลย ปกติพี่ราวีไม่มีอาการแบบนี้นะคะแม่ น่ากลัว” ปัทมาต่อสายหาประภาษ ถ้าน้องมาได้วันนี้ก็อาจถึงบ้านไม่ค่ำ

“ภาษเหรอ อยู่ไหนเนี้ยกลับมาบ้านวันนี้ได้ไหม”

“มีอะไรครับพี่ปัท ภาษเก็บเสื้อผ้าแล้วครับว่าจะเดินทางพรุ่งนี้เช้า”

“มาวันนี้เลยเดี๋ยวพี่โอนเงินค่ารถให้ พี่ราวีป่วนมากเลยวันนี้ อยู่กันแต่ผู้หญิงภาษรีบมานะ”

“ครับๆ พี่ปัทเดี๋ยวผมรีบไปเลยตอนนี้ เย็นๆ เจอกันนะครับพี่”

“น้องกำลังจะออกเดินทางค่ะแม่ แย่จังเลยนะคะ ปัทว่าพี่ราวีขาดยา”

“รู้ได้ยังไงลูก”

“ก็ปัทเคยเห็นพี่ราวีไปหาหมอ แล้วก็ได้ยินยายของพี่เขาบ่นว่าหลานไม่ค่อยกินยา เวลาที่คุยกันถึงแม้ว่าจะไม่นาน แต่ก็รู้ว่าไม่ค่อยปกติ”

“ไปได้ยินที่ไหนลูก”

“ก็เมื่ออาทิตย์ที่แล้วไงคะแม่ ตอนใส่บาตรวันนั้นพี่ราวีตื่นสายไม่ได้มา ยายคุยกับหลวงพ่อ”

“แปลกนะคะแม่ แล้วทำไมพี่เขาทำงานได้”

“เวลาที่ทำงานเขาก็คงตั้งใจ คนแบบนี้ไม่ค่อยสนใจใคร แต่ถ้าชอบแล้วก็ชอบจริงๆ แต่มีบางคนก็แยกแยะเรื่องงานได้”

“น่ากลัวนะคะ คนป่วยที่มีอาการปกติแบบนี้”

“เออแน่ะ แม่ก็ลืม โยธินมากินขนมหวานก่อนลูกมา หรือจะดื่มกาแฟดี”

“กินขนมก่อนก็ได้ครับน้า” โยธินไม่ได้ปิดประตูห้อง เขาได้ยินทุกอย่างที่สองแม่ลูกคุยกัน

“เดี๋ยวผมรอน้องมาถึงก่อนนะครับน้า แล้วถึงจะกลับบ้าน ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมว่าเขาไม่กล้าเข้ามาหรอก”

“เหนื่อยนะเจอคนป่วยแบบนี้ น้าก็ไม่สนิทกับครอบครัวเขาไม่งั้นจะได้ลองถามว่าอาการเป็นยังไงขั้นไหนแล้ว”

“ปัทว่าอย่ายุ่งเลยค่ะแม่ เดี๋ยวเขาไม่เข้าใจเรา แค่น้องจะมาก็ดีใจแล้วล่ะค่ะแม่”

“หนูปัทไม่ได้บอกใครใช่ไหมเรื่องที่จะไปกรุงเทพฯนอกจากครอบครัวโยธิน”

“ไม่ได้บอกใครค่ะแม่ ปัทไม่อยากให้คนรู้มาก เดี๋ยวถึงหูพี่ราวี เขาเคยไปหาปัทเมื่อสมัยปัททำงาน”

“ทำไมแม่ไม่เคยรู้เลย”

“ปัทไม่ได้ออกมาเจอเขาค่ะแม่ คืนนั้นเลยนอนหอเพื่อน ไม่กล้าออกมา ตรงกับช่วงน้องฝึกงานด้วยค่ะ เลยไม่กล้ากลับบ้านกลัวเขาตาม”

“ดีนะที่เขายังไม่ทำอะไรมากไปกว่ามาแอบมอง แต่เรารู้ตัวระวังอะไรได้ก็ต้องระวัง”

“นึกเสียวย้อนหลัง สมัยก่อนที่ปัทกลับมาบ้านใหม่ๆ ที่เขาชอบแอบมองอยู่บนห้องชั้นบนบ้านเขา”

“เขาชอบคนสวย สมัยก่อนที่หนูยังไม่กลับมาอยู่บ้าน เขาก็ไปติดลูกสาวร้านขายปลาทู”

“อ้อ...ปัทจำได้ค่ะ น้องสวยมากเลยนะคะแม่แต่งตัวเซ็กซี่ด้วย แล้วทำไมเลิกไปล่ะคะ”

“ก็แม่เขาด่าเอา หลังๆ มาน้องเขาก็มีแฟน”

“อ่อ....เข้าใจแล้วค่ะแม่พักผ่อนนะคะ เดี๋ยวปัทเย็บผ้าอีกสักหน่อยก็จะเสร็จแล้ว "

“งั้นโยธินก็อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันเลยนะลูก”

“ครับน้า ขอบคุณมากครับ” โยธินทำงานเสร็จนานแล้ว แต่เขายังไม่อยากกลับเป็นห่วงคนบ้านนี้ ตั้งใจอยู่รอจนประภาษมาโน้นแหละเขาถึงจะกลับ ไอ้หนุ่มบ้านโน้นก็วนเวียนเดินมาจังเลย ถ้าคนปกติยังพอคุยกันได้ แต่ถ้าเขาไม่ปกติจริงๆ ก็คงจะคุยยาก

“ปัทจะกินกาแฟ แม่เอาด้วยไหมคะ พี่โยธินกาแฟดำใช่ไหมคะ

“ครับกาแฟดำ”

“แม่ไม่เอาดีกว่าลูก หนูปัทแม่จะฝากให้ดูพวกชุดในตู้หน่อยนะ ชุดไหนที่ใส่ได้ก็เอาออกมาใส่หรือจะเอามาดัดแปลงทำอะไรก็ได้ ผ้าในตู้นั่นมีแต่ราคาแพงๆ “

จริงเหรอคะแม่ โห...ปัทรอตู้นั้นมานานมากเลย ขอบคุณมากนะคะแม่” ปัทมาถึงกลับถอยกลับมาจากส่วนที่ชงกาแฟเข้ามาโอบกอดแม่ เธอชอบชุดของแม่ ถึงแม่จะเป็นพยาบาลที่ต้องใส่ชุดพยาบาลเกือบตลอดเวลา แต่แม่ชอบแต่งตัวมีเสื้อผ้าหลากหลายแบบ แม่จะซื้อเก็บไว้ แม้จะไม่ค่อยมีโอกาสได้ใส่เท่าไหร่ และเธอได้แบบอย่างแม่มา เอาชุดของแม่มาปรับเปลี่ยนใหม่ใส่เอง สวยไปอีกแบบ

“เอาจริงๆ เมื่อก่อนแม่หวงมากนะ แต่เสียดายให้หนูใส่ดีกว่า แขวนไว้ในตู้ก็ไม่มีคนเห็น”

“อยากไปกรุงเทพฯพรุ่งนี้เลยค่ะแม่”

โยธินเห็นความรัก ความผูกพันของสองแม่ลูกแล้วเขามีความสุขตามไปด้วย เป็นคำสนทนาที่ดูธรรมดา เรื่องราวธรรมดา แต่มีความสุขทั้งสองฝ่าย เขาเป็นคนนอกที่ได้เข้ามาอยู่ในช่วงเวลานี้ เหมือนได้รับพลังงานดีๆ

“กาแฟค่ะพี่โยธิน” ปัทมายกถาดกาแฟดำ ขนมไทยและขนมฝรั่ง น้ำเปล่าวางไว้ที่บนโต๊ะทำงาน

“ขอบคุณครับ ถ้ามาที่นี่บ่อยๆ น้ำหนักขึ้นแน่ๆ ครับ”

“ไม่เป็นไรหรอก ขึ้นนิดหน่อย น้าเองเมื่อก่อนไม่ค่อยตามใจปากนะ อาจเป็นเพราะงานด้วย แต่พอมาอยู่บ้านกับย่า ขนมทุกอย่างที่ย่าทำอร่อย น้ำหนักก็ขึ้นมาหลายกิโลเหมือนกัน แต่ช่างมันเถอะ เราก็กินแบบพอดีๆ อย่าตามใจปากมากนัก”

“แปลกนะคะแม่ ปัทไม่เคยเบื่อขนมของเราเลย ชอบทุกอย่างอร่อยเหมือนเดิม”

“ก็ขนมของเราอร่อย” จากนั้นสองแม่ลูกก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

โยธินพลอยยิ้มไปด้วย หลายสิ่งหลายอย่างที่สองแม่ลูกคุยกัน น้าประภาพรจะพูดถึงแต่เรื่องสมัยทำงานซะส่วนมาก เรื่องราวระหว่างนายแพทย์และนางพยายบาลที่พบรักกัน แต่งงานกัน กระทั่งมีลูกสองคนคือปัทมาและประภาษ สองแม่ลูกคุยกันเหมือนอยู่สองคน หรือคิดอีกทีเหมือนเขาเป็นคนในครอบครัว ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันก็คงดี โยธินนิ่งไป รู้สึกว่าหัวใจมีความสุข ชอบที่ได้ยินเสียงของและได้มองปัทมาบ่อยๆ

“ผมขอตัวไปดูดินแถวๆ แนวสวนฝั่งติดคลองอีกสักหน่อยนะครับ”

“ให้ปัทไปด้วยไหมคะ”

“ไม่เป็นไร ปัทมาทำงานไปเถอะเดี๋ยวพี่ไปเองดีกว่า พอจะรู้ทางแล้วยังไงเดี๋ยวพี่โทรหาล่ะกันนะครับ”

สองแม่ลูกคุยกันเรื่อยๆ การได้คุยกับแม่ทำให้หญิงสาวเย็บผ้าได้เพลินๆ เกือบห้าโมงเย็นประภาษก็เดินทางมาถึงบ้านด้วยรถเต่าสีเทาอ่อนของแม่ที่ให้เขาใช้ และมันกลายเป็นของเขา ถึงแม้ว่าสีรอบรถจะด้านด้วยอายุของมัน และเขาก็ไม่เคยเอาไปทำสีใหม่เลย

“สวัสดีครับแม่ พี่ปัท คิดถึงและเป็นห่วงมากครับ” ประภาษเข้าไปโอบกอดแม่และพี่สาว

“มาถึงบ้านปลอดภัยก็ดีมากแล้วลูก ไปขึ้นไปหาย่าก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกัน”

ย่ากุลนั่งรอหลานชายคนเล็กอยู่แล้วภายในบ้าน หญิงชราดีใจที่หลานชายกลับบ้าน ยอมรับว่าเป็นกังวลและห่วงหลานสาว สมัยก่อนไม่เคยกังวลสักเรื่องเลย หลานชายกลับมาอยู่บ้านถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ได้นานสักเท่าไหร่ แต่ก็ดีใจและอุ่นใจ

ประภาษเข้าไปนั่งที่พื้นและก้มกราบย่ากอบกุลที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงไม้

“กราบย่าครับ ขอโทษนะครับที่กลับบ้านช้า ภาษเพิ่งเคลียร์เอกสารกับทางมหาวิทยาลัยเสร็จครับย่า”

“ไม่เป็นไรลูก จะช้าหรือเร็วก็มา แค่มาให้เห็นหน้าย่าก็ดีใจแล้ว”

“ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไหมลูก เดี๋ยวจะได้เวลากินข้าวเย็นแล้วไว้ค่อยคุยกันนะ”

“ไม่เป็นไรครับย่า ภาษไม่เหนื่อยเลย”

“หนูปัท นี่โยธินลงไปสวนนานแล้วนะลูก ลองโทรดูซิอยู่ไหนแล้ว เดี๋ยวจะได้กินข้าวเย็นด้วยกัน เออ....แม่ก็ลืมเลยนะ มัวแต่ตื่นเต้นลูกชายมา”

“ใครเหรอครับ โยธิน”

“ช่างที่จะมาสร้างร้าน และทำรั้ว ติดกล้องวงจรปิดให้เราไงลูก เดี๋ยวก็ได้เจอกัน”

ปัทมาต่อสายหาโยธิน นานกว่าเขาจะรับสาย “ครับปัทมา น้องชายมาหรือยังครับ”

“มาแล้วค่ะ ยังไม่เสร็จเหรอคะ ทำไมนานจัง”

“เรียบร้อยแล้วครับ พี่กำลังจะกลับไปที่บ้าน”

โยธินจำต้องค่อยๆ ถอยออกมาจากดงกล้วย หลังจากที่เขาเดินสำรวจดินใกล้ๆ คลองบังเอิญได้ยินเสียงคนคุยกัน หลังกำแพงเตี้ยๆ ที่สร้างขึ้นเพื่อกั้นแนวน้ำ เขาใช้โทรศัพท์ถ่ายวีดีโอไว้ ราวีกับเด็กหนุ่มสองคนกำลังพายเรือยาง เหมือนสำรวจอะไรสักอย่างเขามั่นใจว่า กลุ่มคนนั่นต้องหาทางขึ้นมาบนสวนของบ้านปัทมา แรกอยากจะเรียกให้หญิงสาวกับน้องชายลงไปดู แต่เกรงว่าสองคนนั้นจะรู้ตัว เขาเลยเลือกที่จะแอบซุ่มดู ดีที่เขาปิดเสียงโทรศัพท์ไว้