ตอนที่ 8  เคลียร์เรื่องในใจ

 

ไม่นานอาหารที่ภาวิชญ์สั่ง ก็ทยอยมาวางตรงหน้า อันตรารู้สึกหิวขึ้นมาทันที วันนี้เขาสั่งสลัดกุ้งกรอบให้เธอ 

“ที่นี่มีของกินแบบนี้ด้วยเหรอคะ”

“แน่นอนสิ ไม่มีร้านอาหารจะกินข้าวกันที่ไหนล่ะ กินก่อนเถอะ เมื่อวานก็ไม่ได้กินไปรอบหนึ่งแล้ว เดี๋ยวพี่จะคุยทีเดียว”

อันตราลงมือกับอาหารจานโปรดจนเกือบเกลี้ยง เขาสังเกตว่าเธอไม่กินหอมหัวใหญ่ และเขี่ยเอาไว้ข้าง ๆ 

“ไม่ชอบเหรอ”

“มันกลิ่นแรงค่ะ แล้วก็มันแผดก็เลยไม่ชอบ”

เมื่อพวกเขากินเสร็จแล้ว ภาวิชญ์จึงได้เดินไปที่กระจกด้านหน้า ซึ่งเห็นสนามแข่งรถ

“เกือบสามปีก่อน พี่รู้จักคุณอาเสกสรรค์ เขาพาพี่มาที่นี่ เพื่อทดลองขับรถแข่ง”

“คุณพ่อเหรอคะ”

“ใช่ วันนั้นคุณอาไปหาพ่อพี่ที่บริษัท เขาเห็นสีหน้าพี่เหมือนคนตายไปแล้ว ก็เลยขอพ่อพาพี่มาที่นี่ หลังจากวันนั้น ชีวิตพี่ก็เริ่มเห็นแสงสว่าง พบสิ่งที่ชอบ และก็… ลืมความเจ็บปวดจากรักครั้งแรก”

อันตราหันไปมองหน้าเขา ที่มองไปที่สนามแข่ง เขารู้สึกขอบคุณพ่อของอันตรา และรู้ว่าอันตราสอบเข้ามาเรียนที่เดียวกับเขา เสกสรรค์ภูมิใจกับลูกสาวคนนี้มาก

เขามักจะเล่าเรื่องของอันตราให้ภาวิชญ์ฟัง จนเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจ จนกระทั่งมาพบเธอที่มหาลัย ถึงจะดูเป็นเด็กเงียบ ๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แต่กลับมีเสน่ห์บางอย่าง ดึงดูดคนอื่นรอบข้างอยู่เสมอ

“คนนั้นคือพี่สาวของน้องเค้กเหรอคะ ที่เคยเจอที่โรงแรม”

“ใช่ เธอชื่อครีม เป็นเลขาพ่อของพี่เมื่อหลายปีก่อน พวกเราแอบคบกัน พี่อายุน้อยกว่าเธอเกือบห้าปี ก่อนหน้านั้นก็เหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ตอนหลัง เธอไปพบกับลูกชายมาเฟียต่างประเทศ เขาทั้งหล่อ รวยและมีอำนาจ อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เธอก็เลยเลือกเขา”

“แต่ทำไมเธอถึงกลับมาล่ะคะ”

“เรื่องนั้นพี่ไม่ได้สนใจ แต่ที่พ่อแม่ของพวกเราตกลงกัน ทุกอย่างมันมีที่มา อีกอย่างพี่อยากถามอันว่า เราจะทำตามที่ตกลงกับผู้ใหญ่เอาไว้ได้ไหม ให้พี่ลองดูแลจนกว่าจะเรียนจบ หลังจากนี้ถ้าอันจะตัดสินใจยังไง พี่จะยอมรับทุกการตัดสินใจของอัน”

“อันไม่อยากเข้าไปวุ่นวายเรื่องของพี่กับ…”

“พี่บอกแล้วไง ว่าพี่ไม่ได้เห็นว่าเธอสำคัญอีกแล้ว”

“แล้วน้องสาวของผู้หญิงคนนั้น ดูเหมือนว่าเธอก็จะชอบพี่”

“วันนั้นที่อันได้ยิน พี่ขู่เธอในห้อง และสั่งห้ามไม่ให้เธอมายุ่งกับพี่อีก”

“วันนั้นเหรอคะ”

“ใช่ วันที่อันทำปากกาตกนั่นแหละ เค้กสร้างความอึดอัดให้พี่มาก พี่รำคาญและทนไม่ไหว เลยทำรุนแรงไป จนเสียงมันลอดออกมาข้างนอก”

“ดูเหมือนว่า จะไม่ค่อยได้ผลนะคะ”

“นั่นคือเหตุผล ที่พี่ต้องมีอัน”

“คะ สุดท้ายแล้วก็ไม่พ้นเป็นไม้กันหมา”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ”

อันตราเผลอหลบสายตาเขา สีหน้าจริงจังของภาวิชญ์ ทำให้เธอเขินจนหัวใจเต้นแรง 

“พี่อยากจะดูแลอัน เพื่อเป็นการตอบแทน ในสิ่งที่คุณอาเสกสรรค์เคยทำให้พี่”

“อ้อ แบบนั้นเองเหรอคะ”

“อันคงไม่คิดว่า ตัวเองจะสามารถชอบคนง่าย ภายในสองสัปดาห์หรอกมั้งใช่ไหม ถึงพี่จะหล่อก็เถอะ”

อันตราอดขำออกมาไม่ได้ เมื่อเขาพูดประโยคนี้ออกมา ภาวิชญ์เองก็ไม่คิดว่า เขาจะกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเธอ แต่นั่นกลับทำให้ทั้งคู่หัวเราะออกมาได้ และทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้น

“ค่ะ เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ ถึงแม้ว่าพี่จะหล่อขนาดนั้นก็เถอะ”

“ไม่เอาน่า แซวแบบนี้พี่ก็เขินนะ”

หลายวันถัดมา

หลังจากวันนั้น ภาวิชญ์ก็คอยไปรับไปส่งอันตราอยู่เสมอ พวกเขาเหมือนจะคุยกันมากขึ้น หลังจากที่ไปส่งอันตรา ภาวิชญ์ก็มักจะโทรไปคุยกับเธอเสมอ วันนี้เขาพาเธอไปที่สนามแข่งรถ และต้องเจอกับคนที่ไม่อยากเจออีกครั้งที่หน้าห้องน้ำหญิง

“เธออีกแล้วเหรอ มาถึงที่นี่เชียว”

อันตราหันไปมองหน้าคนที่ทัก เค้กยืนกอดอกอยู่ข้างหลัง และชักสีหน้าไม่พอใจ

“สนามนี้ น้องเค้กเป็นเจ้าของเหรอคะ”

“ว่ายังไงนะคะ”

“พี่ถามว่าสนามแข่งรถนี้ เป็นกิจการของที่บ้านน้องเค้กเหรอคะ”

“เปล่าค่ะ”

“อ้าว แล้วแบบนี้มีสิทธิ์อะไร มาถามคนอื่นแบบนั้นล่ะคะ”

“นี่!”

“อัน!”

ภาวิชญ์เดินเข้ามาทันที เขาเห็นว่าเค้กเดินตามเธอเข้ามา ก็เลยคิดว่าอาจจะมีเรื่อง ก็เลยตามมา เมื่ออันตราเห็นภาวิชญ์เข้ามา ก็หันไปทันที

“พี่จะแข่งแล้ว เลยมาตามน่ะ มีอะไรหรือเปล่า”

“พี่…”

"ขอโทษด้วยค่ะพี่ภีม อันกำลังจะออกไป พอดีน้องเค้กถามว่าอันมาทำอะไร ก็เลยกำลังจะตอบไปว่า มาให้กำลังใจ "คู่หมั้น" ขอตัวก่อนนะคะน้องเค้ก ไปกันเถอะค่ะพี่ภีม ต้องรีบไปเตรียมตัวไม่ใช่เหรอคะ พรุ่งนี้อันนัดกับคุณแม่เอาไว้ คืนนี้ห้ามกลับหลังเที่ยงคืนนะ"

“รู้แล้วครับ ไปกันเถอะ”

ภาวิชญ์เดินจับมืออันตรา และเดินออกไปทันที โดยไม่ได้ทักเค้กเลยสักคำ เค้กยืนโกรธอยู่หน้าห้องน้ำ ในมือกำหมัดแน่น

“อีเวรนี่วอนเสียแล้ว มึงรู้จักกูน้อยไป อีอันตรา”

เค้กเดินออกมาที่สนามแข่ง ตอนนี้อันตราเดินถือของให้กับภาวิชญ์ เขากำลังจะเดินเข้าสนามแข่ง เธอสวมหมวกกันน็อคให้เขา และภาวิชญ์กำลังใช้มือลูบศีรษะเธอเบา ๆ ภาพนั้นทำให้เค้กตัดสินใจทันที

“สาวสวยคนนั้นเหรอ”

“ฉันอยากให้มันอาย จนไม่กล้ามาที่นี่อีก ทำได้ไหม”

“เอาเธอเป็นเดิมพันสิ แค่นี้ก็ทำลายเธอได้แล้ว ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เข้ามาที่นี่ ก็เพื่อสิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ”

“นั่นสินะ ทำไมคิดไม่ถึงกันนะ”

คืนวันเสาร์

วันนั้นภาวิชญ์รับอาสามาส่งอันตรา ที่พาคุณแม่ของเธอไปทำเล็บกับคุณแม่ของเขา ระหว่างทางกลับบ้าน ก็ได้รับสายจากก้องภพ ว่าที่สนามแข่งมีงานสำคัญ

“อะไรวะไอ้ก้อง วันนี้กูไม่ว่าง”

อันตราได้ยินเสียงลอดผ่านออกมา แต่ฟังไม่ออกเลยสักคำ ภาวิชญ์ตัดสินใจจอดรถ และคุยกับก้องภพให้จบ ซึ่งได้ความว่า คู่แข่งต้องการให้ทีมของพวกเขาลงแข่ง

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูล่ะ”

“กูไม่อยากให้วุ่นวาย มึงมาก่อนได้ไหม อีกอย่างฝั่งเราก็เสือกไปรับปากว่าจะแข่ง”

“วันนี้กูไม่ว่าง กูมีนัด”

“ทีมที่มาท้าแข่งคือ “เซเรียว” คนที่ลงแข่งคือ “ไอ้ริว” มึงอยากแข่งกับมันมาตลอดไม่ใช่เหรอ”

ภาวิชญ์นิ่งไป และหันมามองหน้าอันตรา เขาไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง เขาไม่ได้อยากไป แต่อีกฝ่ายคือคู่แข่ง ที่เขาอยากเอาชนะให้ได้สักครั้ง 

“เดี๋ยวกูโทรกลับ”

“อ้าวเดี๋ยว! ไอ้เพื่อนเวร! วางหูไปเฉย”

ภาวิชญ์นั่งคิดอยู่ที่รถ อันตราจึงหันมาถามเขา

“พี่ภีมไปเถอะค่ะ เดี๋ยวอันกลับบ้านเองก็ได้”

“อัน พี่อยากให้อันไปด้วยกับพี่ แค่วันนี้ได้ไหม”

“ทำไมล่ะคะ”

“ไม่รู้สิ เซเรียลเป็นคู่แข่งที่พี่เคยแพ้มาก่อน พี่เคยอยากเอาชนะเขาให้ได้สักครั้ง แต่ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วย”

อันตราไปที่สนามแข่งกับเขาบ่อย จนคุ้นเคยกับเพื่อน ๆ ของเขาแล้ว อีกอย่างก้องภพก็เป็นรุ่นพี่ของเธอ เขาสามารถดูแลเธอได้ ระหว่างที่ภาวิชญ์กำลังแข่งอยู่

“ในเมื่อพี่ภีมอยากจะแข่ง ก็ไปเถอะค่ะ”

“วันนี้อันไปกับพี่ด้วยได้ไหม”

“ถ้าอันไปด้วย จะไม่ทำให้พี่เสียสมาธิเหรอคะ”

ภาวิชญ์โน้มตัวเข้ามา เขาดึงเธอเข้ามากอด อันตราได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงอยู่ข้างใน ตั้งแต่วันที่เขาจูบเธอ ภาวิชญ์ก็ไม่เคยทำแบบนั้นอีกเลย พึ่งจะมีวันนี้ ที่เขารู้สึกว่าอยากพาเธอไปกับเขาด้วย

“ถ้ามีอันไปกับพี่ด้วย พี่จะไม่กลัว ไปเชียร์และให้กำลังใจพี่ อยู่ข้างสนามอีกสักวันได้ไหม”