ตอนที่ 7 เรามีเรื่องต้องคุยกัน

 

 คณะมนุษศาสตร์

“แม่เจ้าโว้ย! นี่แกจูบพี่ตะวันเลยเหรอ จตุรเทพของฉันโดนปล้นจูบเหรอเนี่ย”

“ทำไมละ ไม่ใช่ว่าจะทำบ่อยแล้วเหรอ”

“สี่จตุรเทพวิศวะ ไม่คบใครเป็นแฟน ยิ่งเรื่องจูบไม่ต้องพูดถึง ต่อให้เขานอนกับใครก็จะไม่จูบ นี่เป็นกฎของพวกเขา”

""อะไรนะ!""

อันตรานิ่งจนหูอื้อ เมื่อเพื่อนสนิทของเธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เมื่อวานนี้มะปรางมีเรื่องกับแฟนเก่าที่หน้าคณะ หลังจากที่เธอกลับไปแล้ว วันนี้ถึงได้รู้ว่าเธอกับตะวันจูบกันที่หน้าคณะ จนเป็นข่าวดัง อันตราได้แต่นิ่งฟัง 

"ไอ้อันทำไมแกหน้าแดงแบบนั้นละ เป็นอะไรไป”

“เปล่า ๆ ไม่มีอะไร ฉันไม่คิดว่าแค่เรื่องจูบ มันจะมีความหมายกับคนเจ้าชู้อย่างพวกเขา”

“นั่นสิ อันพูดถูกนะ ฉันก็คิดว่าเรื่องนี้เหลวไหลสุด ๆ เลย”

“ไม่นะ ที่ไอ้เนตรพูดมาฉันก็เคยได้ยิน แกจำคนชื่อ “มีน” คณะสังคมได้ไหมล่ะ ยัยนั่นก็เคยควงกับพี่ภาวิชญ์ครั้งหนึ่ง แต่เหมือนจะเลิกติดต่อกันเพราะเรื่องนี้แหละ”

“ภาวิชญ์ คนสูง ๆ ขาว ๆ ลูกเจ้าของโรงแรมห้าดาวนั่นน่ะเหรอ”

“มีนเลิกกับพี่ภาวิชญ์ เพราะจะไปจูบเขา พี่คนนั้นเลยคิดว่าเธอล้ำเส้น ก็เลยเลิกกันไป”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ มะปรางถึงได้ฉุกคิด แต่เมื่อหันมามองหน้าอันตราที่นิ่งอยู่ ก็เริ่มรู้สึกเป็นห่วง

“อันแกเป็นอะไร ทำไมเอาแต่เงียบไม่พูดอะไรเลยละ”

“ไม่มีอะไรหรอก”

อันตรานิ่งไปทันที เพื่อนของเธอยังคุยเรื่องระหว่างมะปรางกับตะวันต่อ ส่วนเธอได้แต่ฟังเงียบ ๆ เพราะคิดถึงเรื่องของตัวเอง เมื่อวานนี้ภาวิชญ์ก็จูบเธอเหมือนกัน แต่จูบของเขา… มันจะเหมือนกับที่เนตรพูดจริงเหรอ

‘ไม่หรอก เขาก็แค่ไอ้คนเจ้าชู้ เห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้น อย่าไปเชื่อข่าวลือพวกนั้นเลย’

แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ ถ้าเขาถึงกับเลิกกับแฟนคนเก่าคณะสังคม เพราะเรื่องจูบละก็ แล้วที่ทำกับเธอเมื่อวานล่ะ มันหมายความว่าอะไร วันนี้เหมือนจะมีเรื่องยุ่งทั้งวัน จนกระทั่งพวกเธอจะกลับบ้าน รุ่นพี่ที่เคยเป็นอดีตดาวคณะก็มาหาเรื่องมะปราง สุดท้ายตะวันกับภาวิชญ์ก็เดินเข้ามาห้ามได้ทัน

เย็นวันนั้น / หน้าคณะมนุษยศาสตร์

“อยากรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”

ตะวันเดินไปช่วยมะปราง อันตรากำลังจะถอย เพราะคนที่มากับเขาคือภาวิชญ์ แต่เธอก็หนีไม่ทัน เขาเดินก้าวขาแค่สองก้าวก็มาถึงเธอ

“จะรีบหนีไปไหนล่ะ ไม่เป็นห่วงเพื่อนเหรอ จะหนีแบบนี้หมายความว่ายังไง”

“ไม่ได้จะหนีสักหน่อย”

“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ดูจนจบสิ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“แต่…”

“ถ้าเถียงอีก พี่จะทำเหมือนเมื่อคืน ทางที่ดีอย่าเสี่ยงดีกว่า”

เพี๊ยะ!

“ตายจริง”

อันตราอุทานขึ้น เมื่อพี่ลูกพีชหันไปตบหน้ารุ่นพี่ตะวัน ภาวิชญ์ดึงอันตราออกมาข้างหลัง

“อย่าเข้าไป เดี๋ยวโดนลูกหลง”

“แต่เขาเป็นเพื่อนพี่นะคะ”

“มันจัดการเองได้ ไม่ต้องเข้าไปยุ่งหรอก”

อันตราหันไปมองมะปราง เธอห่วงเพื่อนของตัวเองมากกว่า แต่ดูเหมือนว่าตะวันจะจัดการทุกอย่างแล้ว จนรุ่นพี่คนสวยเดินกลับไป อันตราถึงได้รีบเดินเข้าไปหามะปราง และกำลังจะแยกย้าย เดิมทีนัดกันเพื่อจะไปดูหนัง แต่ตอนนี้ทุกคนเริ่มไม่มีใครอยากไปแล้ว

“งั้นพวกเรากลับบ้านก่อนนะคะ อัน…ไม่ไปเหรอ”

“คือว่าเรา…”

“ไม่ไปครับ พี่มีธุระกับเพื่อนพวกเราหน่อย”

เนตรและทรายหันมามองอันตรา ซึ่งมีภาวิชญ์ดึงแขนอยู่ข้าง ๆ เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองเพื่อน แต่ก็ส่งสายตาบอกทุกวันเชิงว่า “พรุ่งนี้ฉันเล่าให้ฟัง” ซึ่งตอนนี้เนตรกับทราย เริ่มงงจนทำอะไรไม่ถูก

“ไอ้ตะวันกูไปก่อนนะ”

“เออ เจอกันพรุ่งนี้”

“อันเดี๋ยวสิ นี่แก… จะไปไหน”

“ปราง…คือว่า”

“น้องปรางไปเคลียร์กับตะวันก่อนดีกว่าครับ ส่วนเรื่องของพี่กับน้องอันไม่มีอะไรหรอก ก็แค่มีอะไรต้องตกลงกันนิดหน่อย ใช่ไหมครับอันตรา ไปกันได้หรือยัง”

“ระ เราไปก่อนนะปราง แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

ภาวิชญ์รีบดึงอันตราออกมาทันที หลังจากบอกลาทุกคนแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะขัดขืน เพราะเขาขู่จะแกล้งเธอ เมื่อขึ้นมาบนรถได้ ภาวิชญ์ก็รีบขับออกไปทันที

“จะพาไปไหน”

“ไปคุยกันหน่อย คงต้องไปที่ที่อันจะหนีไม่ได้แล้ว จะได้ไม่ต้องวิ่งตามหาจนห้างปิด เหมือนเมื่อวาน”

อันตราหันไปมองหน้าเขา เธอแทบไม่เชื่อว่า เมื่อวานนี้ภาวิชญ์จะตามหาเธอ จนกระทั่งห้างสรรพสินค้าปิด เพราะเธอกลับบ้านเลย หลังจากที่ถูกเขาขโมยจูบแรกไป

“เมื่อวานนี้”

“ทำไมคะ”

“ครั้งแรกเหรอ”

เมื่อเขาถามขึ้นมา เธอก็เริ่มกำหมัดแน่น หัวใจก็เต้นแรงไม่ถูกเวลาเอาเสียเลย เธอรีบหันหน้าหนี เพราะไม่อยากให้เขาเห็นหน้าแดงก่ำของเธอ แต่ภาวิชญ์ก็ไม่ถามอะไรอีก เขาแค่ขับรถไปตามเส้นทางที่คิดไว้เท่านั้น

สนามแข่งรถ

“ทำไมต้องมาที่นี่คะ”

“เพราะว่าอันจะหนีไม่ได้ นอกจากพี่จะพาออกไปน่ะสิ”

“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพี่แล้วนะคะ”

“แต่พี่มี เยอะด้วย เราต้องคุยกัน ลงมาก่อนสิ”

อันตราลังเลนิดหน่อย เมื่อเขาเดินมาเปิดประตูให้ ที่นี่เป็นสนามแข่งรถขนาดใหญ่ ซึ่งจะมีแค่สมาชิกเท่านั้น ที่สามารถเข้ามาได้ อีกอย่างก็เสียงดังเอาเรื่อง

“เสียงดังขนาดนี้ จะคุยรู้เรื่องได้ยังไง”

“โน่นไง มีที่คุยอยู่ ที่นั่นนั่งได้ ห้องแอร์เก็บเสียง ไปกันเถอะไม่ต้องมองแบบนั้น พี่รับรองความปลอดภัยได้”

สายตาของเธอ ไม่ได้เชื่อเขาเลยสักนิด ภาวิชญ์จึงหย่อนกุญแจรถของเขา เข้าไปที่กระเป๋าของเธอ

“ทำอะไรคะ”

“กุญแจรถของพี่ อยู่ในนั้นแล้ว รับรองได้ว่าจะไม่หนี และไม่ทำอะไรที่ทำให้อันเสียหาย ทีนี้จะไปได้หรือยัง ยืนที่นี่หนวกหูนะ”

เธอเดินตามเขาขึ้นไปที่ชั้นบน ซึ่งเป็นห้องกระจกที่กันเสียง ที่นั่นมองเห็นสนามแข่งได้ชัดเจน เธอไม่เคยรู้เลยว่า สนามแข่งรถที่พ่อของเธอชื่นชอบนักหนา จะเป็นแบบนี้ เพราะว่าพ่อไม่เคยพาเธอมาเพราะรู้ว่าอันตราไม่ชอบอะไรที่เสียงดัง

ห้องชั้นสอง

“นั่งก่อนสิ เดี๋ยวพี่จะสั่งน้ำมาให้ เอาน้ำส้มปั่นเหมือนเดิมไหม”

“ค่ะ ขอบคุณ”

เธอแค่หันไปบอกเขา ภาวิชญ์เดินออกไปเพื่อสั่งอาหาร เธอจึงได้เปิดกระเป๋า และหยิบกุญแจรถหรูของเขาออกมา อันตราอดอยิ้มไม่ได้ แต่วันนี้ทำไมเขาถึงพาเธอมาที่นี่กันนะ

“รอเดี๋ยวนะ ไม่เกินสิบนาที”

“พี่มีอะไรจะคุยก็ว่ามาเถอะค่ะ จะได้รีบกลับ”

“พี่อยากจะ… ขอโทษเรื่องที่ทำไปเมื่อวานนี้”

อันตราไม่คิดว่า เขาจะขอโทษตรง ๆ แบบนี้ ถึงจะตกใจ แต่เรื่องที่เพื่อน ๆ พูดในวันนี้ กลับทำให้รู้สึกไปอีกแบบหนึ่ง พอเขาพูดขึ้นมาแบบนี้ เธอก็เริ่มรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย

“แต่พี่ไม่เสียใจนะ ที่จูบอัน”

“คะ?”

อันตราหันไปมองหน้าเขา ตกใจยิ่งกว่าเดิม ที่เขาบอกว่าไม่เสียใจ เธอเริ่มมึนงง หัวใจก็เต้นถี่ขึ้นอีกครั้ง

“พี่บอกว่าพี่ไม่เสียใจยังไงล่ะ พี่ตั้งใจ”

“ทำไมคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่างพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงอย่างฉัน สเปกพี่คือผู้หญิงอายุมากกว่าแล้วก็สวย เซ็กซี่ เหมือนกับแฟนเก่าพี่ไม่ใช่เหรอ”

ภาวิชญ์เงยหน้าขึ้น และถอนหายใจอย่างแรงขึ้นมาทันที นี่สินะเหตุผลของเรื่องทั้งหมด ไม่ว่าอันตราจะไปรู้เรื่องแบบนั้นมาจากไหน วันนี้เขาคงต้องคุยให้เคลียร์ทุกเรื่อง

“ว่าแล้วเชียว นี่ไปฟังใครเขาพูดมาอีกล่ะ”

“เพื่อนสนิทพี่ไงล่ะคะ เขาคุยกันที่หอสมุด”

ภาวิชญ์เห็นสีหน้าแดงก่ำ และริมฝีปากบางที่เริ่มสั่น ก็ทำให้เขาเริ่มคอแห้งอีกรอบ เขาเดินมานั่งข้าง ๆ เธอ และดึงเอวเธอเข้ามาจนติด

“จะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!”

“นิสัยที่ชอบแอบฟังคนอื่นคุยกันเนี่ย เมื่อไหร่จะเลิกเสียที เพราะเรื่องนี้เหรอถึงทำให้ไม่พอใจ ถ้าอย่างนั้นพี่จะเล่าทุกอย่างที่เป็นเรื่องจริงให้ฟังทั้งหมดเอง”