7.อยู่คนเดียว ไม่กลัวเหรอ?

ตอนที่ 7 อยู่คนเดียว ไม่กลัวเหรอ?

เท้าเล็กถอดรองเท้าเปลี่ยนเป็นสวมสลิปเปอร์เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ แต่ต้องชะงักหยุดเมื่อสายตาพลันเหลือบไปเห็นแผ่นหลังหนาของใครบางคนยืนคุยกับลูกน้องคนสนิทภายในบ้าน

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งไปกอดเขาจากทางด้านหลัง

ตึก ตึก ตึก

ฟุ่บบ...

“คิดถึงสุดหล่อจังเลยย..” เสียงเล็กเอ่ยอย่างออดอ้อน บอกร่างสูงตรงหน้า

“ไปไหนมา?” เสียงเข้มเอ่ยถามคนที่เพิ่งกลับบ้าน

ก่อนจะหันมาหาร่างเล็กพร้อมยกแขนแกร่งโอบบ่าเล็ก พลางยกฝ่ามือหนาลูบผมยาวเบาๆ

“ไปหาเพื่อนมาค่ะ ทำไมไม่บอกค่ะไอร์จะได้ไปรับที่สนามบิน”

“เฮียกลัวไอร์เหนื่อย”

“ไม่เหนื่อยตรงไหนเลย~”

“กินอะไรมาหรือยัง” เขาถามเสียงอบอุ่นพลางดันบ่าเล็กออกห่างเล็กน้อย

“ยังเลยค่ะ~”

“กินข้าวบ้างหรือเปล่า หืม...ไอรีนของเฮียผอมไปนะ”

สายตาคมพิจารณาร่างบางของน้องรัก คิ้วหนาจรดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าร่างกายไอรีนมันชั่งผอมบอบบางซะเหลือเกิน

“นี้ไอร์อ้วนขั้นนะเนี่ยย..”

ไอรีนทำแก้มป่องๆ อย่างน่ารัก ก่อนที่เขาจะโอบบ่าเล็กพาเดินไปห้องอาหารที่จัดเตรียมไว้แล้วสองที่ไว้รอคนตัวเล็กอยู่แล้ว สองคนพี่น้องเดินคุยกันไปเรื่อยๆ ตามประสา จนถึงโต๊ะอาหาร

.

.

“พรุ่งนี้เฮียมีงาน” เขาพูดขึ้นหลังจากที่วางช้อนลงหลังจากอิ่มแล้ว

“ค่ะ” เสียงหวานตอบโดยที่ไม่มองหน้า เธอสนใจกับการจัดการข้าวตรงหน้าเคี้ยวตุ้ยๆ

“ไอร์ไปกับเฮียนะ”

“หือ...งานอะไรคะ?” เธอเงยมองใบหน้าหล่อของพี่ชายอย่างงงๆ

“เปิดตัวรถนะ ของรุ่นน้องที่สนิทกัน”

“อ้อ! ได้ค่ะ ไอร์จะควงเฮีย เพื่อสกัดสาวๆ ที่เข้าใกล้พี่ชายสุดหล่อให้หมดเลย” ไอรีนพยักหน้ารับอย่างไม่ปฏิเสธอะไร ก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ

เพราะปกติเธอก็ควงพี่ชายสุดหล่อออกงานบ่อยๆ

“หึ ยัยแสบ” ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะยกเลื่อนแก้วน้ำเปล่าให้คนตัวเล็กที่ทานข้าวต่อเงียบๆ

“^^ขอบคุณค่ะ”

เขานั่งรอน้องสาวสุดรักสุดหวงทานมือ้เย็นจนอิ่ม

เพราะนานที จะเจอกันวันแรกเขาจะทานข้าวกับไอรีนเสมอถึงแม้วันต่อๆ ไปมีงานหรือดื่มกับกลุ่มเพื่อนและอาจจะคั่วผู้หญิงบ้างตามประสาผู้ชายเจ้าชู้

“ช่วงนี้เฮียจะไปๆ มาๆ บ่อยๆ หน่อย หรืออาจจะมาอยู่ถาวร”

“จริงเหรอคะ! ไอร์ก็จะได้เจอเฮียบ่อยขึ้นน่ะสิ”

“อืม...”

.....................

...........................................

@โรงแรมหรู (โถงจัดงาน)

-งานเปิดตัวรถหรู-

ร่างบางชุดมินิเดรสสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยพอน่ารักสีชมพูหวานแหวว ส่วนบนเป็นแขนยาวทรงเจ้าหญิงปาดไหล่โชว์อกขาวผ่องทรงผมเกล้าขึ้นสูงโชว์โบใหญ่ที่ผูกด้านหลัง

ไอรีนอยู่ในลุคสวยหวานสวมรองเท้าส้นสูงสีเดียวกับเดรสย่างกายเข้ามาในงานอย่างเป็นจุดเด่น บวกกับชายร่างสูงที่เธอควงแขนเข้ามาทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ต่างก็อิจฉา

ที่เธอได้ควงชายหนุ่มหล่อเหลาร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมคาย แต่งสูทสีดำทั้งชุดขับให้ชายหนุ่มดูน่าเกรงขาม

ไม่ใช่แค่สาวๆ แต่หนุ่มๆ ก็มากตามอย่างนึกเสียดายที่ร่างบางมินิเดรสีชมพูหวานมีคนควงเดินผ่านหน้าพวกเขาไป

ใบหน้าสวยแต่งแต้มเครื่องสำอางบางๆ ดวงตาสวยแพรขนตางอนยาวปัดมาสคาร่ายี่ห้อดัง ดวงตาสวยกวาดมองรอบงานอย่างรู้สึกอึดอัด ไอรีนไม่ค่อยชอบงานกลางคืนเท่าไหร่

“เฮีย ไอร์ขอไปรอข้างนอกนะ จะอ้วก”

มันไม่ใช่งานเลี้ยงสังสรรค์ แต่ออกจะเป็นงานปาร์ตี้เสียมากกว่า แสงไฟเปิดสลัวๆ สลับสีไปมาราวกับคลับ ทั้งดนตรีก็เป็นแนว EDM เบาๆ ให้งานดูครึกครื้น

ภายในงานก็มีแต่ระดับเศรษฐี คนรวย ไฮโซ รวมถึงคนในวงการบันเทิงทั้งดารา เซเลบและนางแบบดังหลายๆคน เธอเคยเห็นอยู่บ้าง

พริตตี้สาวสวยแต่งตัวแทบจะแก้ผ้า ยืนประจำรถหรูจอดเรียงรายเป็นสิบๆ คัน

...ดูแล้ว เจ้าของที่นี่คงจะเจ้าชู้มากๆ เพราะทั้งงานมีแต่พริตตี้เต็มไปหมด!

“อืม ให้คนของเฮียไปด้วย”

“ไม่เป็นไร ไอร์ไปแค่ตรงนั้น”

“อย่าไปไหนไกลล่ะ เฮียทักพวกมันแป๊ปเดียว จะกลับเลย”

“ค่ะ~”

.

.

“ทำไมนานจัง~” ปากเล็กพึมพำคนเดียวบนเก้าอี้ตัวยาวในสวนหย่อมข้างๆ โรงแรมลำพัง ใบหน้าสวยก้มหน้ามองปลายเท้าเปลือยเปล่าที่เขี่ยต้นหญ้าสีเขียวไปมา

รองเท้าส้นสูงที่ซื้อมาใหม่จากช้อปดังกัดเท้าเล็กจนเธอต้องถอดมันไว้ข้างๆ ส้นเท้าเล็กมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยได้แต่เอาทิชชูซับไว้ก่อน

ก่อนจะลุกเดินวนไปมาด้วยเท้าเปล่า

“อยากกลับแล้ว...”

“...ทำไมนานจังน้าา” ปากเล็กบ่นพึมพำไม่หยุด ก่อนจะกลับมานั่งลงจุดเดิม กระทั่ง...

“อยู่คนเดียว ไม่กลัวเหรอ?”

“!!” ร่างบางสะดุ้งเฮือก

เสียงแหบกระเซ้ากระซิบเบาๆ ข้างใบหูแผ่วเบาแฝงด้วยน้ำเสียงเย็น และมันใกล้มากๆ จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ กระทบแก้มขาว

-----