บทที่ 4

เขาเป่าฝุ่นที่เกาะอยู่บนกล่องออก หลังจากนั้นก็เปิดกล่องดูข้างในทันที

ข้างในกล่อง มีของอยู่ไม่มากนัก

ของสิ่งแรกเป็นกระดาษไขแผ่นเรียบ

สิบแปดปีก่อน ตระกูลของหลินเยว่ได้ประสบเคราะห์กับเหตุการณ์ร้ายๆ

เขาถูกคนตามฆ่า จึงได้หนีไปจากเยี่ยนจิง ระเหเร่ร่อนไปตามทางจนถึงเมืองเจียงไหว และด้วยความเหนื่อยล้า ความหิวโหย และความกระหายน้ำ ทำให้เขาหมดสตินอนไปบนถนน

ในตอนนั้น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้ซื้อขนมแป้งทอดมาหนึ่งชิ้น แกะมันออกทีละนิดและใช้น้ำป้อนเขาให้กลืนลงไป เพื่อช่วยชีวิตเขา

เด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือเย่เข่อชิง

ตั้งแต่นั้นมา หลินเยว่ก็ได้เก็บรักษากระดาษไขห่อขนมแป้งทอดนี้ไว้เป็นอย่างดี

"บุญคุณในตอนนั้นได้ตอบแทนแล้ว พวกเราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว"

หลินเยว่ขยับปลายนิ้วฉีกกระดาษคราฟต์จนละเอียดเป็นชิ้นๆ

สิ่งของชิ้นที่สองเป็นป้ายอาญาสิทธิ์สีดำสนิท

แบบของป้ายอาญาสิทธิ์มีลักษณะโบราณและเรียบง่าย เนื้อสัมผัสหนักแน่น สลักด้วยภาพเหมือนมังกรที่กำลังแยกเขี้ยวขยายกรงเล็บ เหมือนจริงราวกับมันกำลังมีชีวิต

"เพื่อนเก่า เจอกันอีกแล้วนะพวกเรา"

หลินเยว่ลูบรอยบนป้ายอาญาสิทธิ์อย่างระมัดระวัง เลือดในกายก็เดือดพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

ป้ายอาญาสิทธิ์ปรากฏออกมา คลื่นลูกใหญ่กำลังจะถาโถมโลกใบนี้อีกครั้ง

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความรู้สึกนิ่งเฉย

ของชิ้นที่สาม เป็นถุงผ้าสีดำสนิทใบหนึ่ง

สายตาของหลินเยว่มองข้ามตรงเข้าไปยังสิ่งของด้านในสุด ซึ่งเป็นสิ่งของชิ้นที่สี่

นี่เป็นโทรศัพท์มือถือรุ่นโบราณ

เมื่อเชื่อมต่อสายชาร์จ และกดเปิดเครื่องโทรศัพท์ ข้อความบนโทรศัพท์ก็กะพริบเข้ามาต่อเนื่องไม่หยุด

"ราชามังกร ท่านอยู่ที่ไหน"

"ราชามังกร รีบตอบกลับข้อความของพวกเรา เหล่าพี่น้องของเราคิดถึงท่านมาก"

“......”

ในขณะที่เขากำลังเลื่อนดูข้อความ ทันใดนั้นก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้นขัดจังหวะเขา

หลินเยว่มองดูหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่รู้จัก คิ้วพลันขมวดขึ้น

หมายเลขโทรศัพท์นี้ เป็นหมายเลขโทรศัพท์พิเศษที่ต้องเข้ารหัส นอกจากตัวเขาเองและคนใกล้ชิด คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครรู้

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกดรับสาย

"ท่านปรมาจารย์มังกร โชคดีจริงๆ เลย! ผมโทรหาท่านเป็นพันๆ รอบ ในที่สุดท่านก็รับสายผมซักที"

น้ำเสียงของปลายสายโทรศัพท์เต็มไปด้วยความดีใจ

ท่านปรมาจารย์มังกร!

หลินเยว่เกือบจะลืมไปแล้ว ว่าฉายานี้ก็เป็นอีกหนึ่งตัวตนของเขาเช่นกัน

"คุณเป็นใคร รู้จักเบอร์โทรศัพท์ผมได้ยังไง"หลินเยว่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

"ผมเอาหมายเลขโทรศัพท์ของท่านมาจากราชาแห่งเหลียงโจวไงครับ"

"ผมคือหลี่เฉิงเฟิงจากตระกูลหลี่เมืองเจียงไหว พ่อของผมป่วยหนักจนหมดปัญญารักษา ได้โปรดท่านปรมาจารย์มังกรจงช่วยเหลือพวกเราด้วยเถอะครับ!"

หลินเยว่หรี่ตานึกคิดอยู่ครู่หนึ่ง ราชาแห่งเหลียงโจวก็คงจะเป็นจ้าวฉีคังผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาในตอนนั้น

หลังจากที่เขาลาออกเนื่องจากอาการบาดเจ็บ หลินเยว่ก็ได้มอบเงินในการก่อร่างสร้างตัวให้กับเขาเป็นจำนวนมาก

พอเด็กคนนี้กลับมาที่เหลียงโจวก็ประสบความสำเร็จเจริญรุ่งเรืองขึ้น สุดท้ายก็กลายเป็นราชาแห่งเหลียงโจว

ส่วนตระกูลหลี่...น่าจะเป็นตระกูลที่รวยที่สุด และมีอิทธิพลยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองเจียงไหว

"ไม่ช่วย!"

หลินเยว่ที่เพิ่งจะหย่าร้างมาอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เตรียมที่จะออกไปผ่อนคลายจิตใจ เขาขี้เกียจที่จะสนใจเรื่องทางโลกพวกนี้แล้ว

"เดี๋ยวก่อน! ท่านปรมาจารย์มังกร!"

หลี่เฉิงเฟิงเอ่ยขอร้องอย่างร้อนใจ "เมื่อก่อนพ่อของผมเคยรับใช้ชาติและปกป้องแผ่นดิน เพราะการทำงานอย่างหนักทุกวันจึงทำให้เป็นป่วยโรคเรื้อรังแบบนี้ ได้โปรดช่วยชีวิตพ่อผมด้วยนะครับ!”

"ที่แท้ก็เป็นแม่ทัพน้ำดีของประเทศชาติ"

หลินเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถึงเอ่ยขึ้น "งั้นผมจะลองดูก่อน แต่ว่าผมไม่รับประกันว่าจะสามารถรักษาเขาให้หายได้ไหมนะ"

"ขอบคุณท่านเป็นอย่างสูงเลยครับท่านปรมาจารย์มังกร!"

หลี่เฉิงเฟิงดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง "ท่านอยู่ที่ไหน ผมจะไปรับท่านตอนนี้เลยครับ"

"เมืองเจียงไหว"หลินเยว่เอ่ยขึ้นเบาๆ

"อะไรนะครับ"หลี่เฉิงเฟิงตกตะลึง

ปรมาจารย์มังกรหมอเทวดาผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง ก็อยู่เมืองเดียวกันกับเขาจริงๆ เหรอ

"ผมจะรออยู่ทางเข้าคฤหาสน์อวิ๋นหู ผมให้เวลาคุณหนึ่งชั่วโมง"

หลินเยว่วางสายโทรศัพท์ หลังจากนั้นเขาก็หิ้วกล่องแล้วเดินลงไปข้างล่างทันที

ขณะที่กำลังเดินไปถึงประตูทางเข้า เขาก็ถูกเฝิงซานซานเข้ามาขวางทางเอาไว้

"หยุดนะ นายยังไปไม่ได้!"