บทที่ 3

"กล่องเหรอ"

เย่เข่อชิงพยายามที่จะย้อนคิดกลับไป

ในที่สุดเธอก็นึกออก ตอนที่แต่งงานหลินเยว่ได้นำกล่องหวายเรียบๆ กล่องหนึ่งมาด้วยจริงๆ

เพราะเหตุนี้น้องชายเธอเย่จ้าวเฟิง จึงได้หัวเราะในความบ้านนอกของหลินเยว่ต่อหน้าเขา บอกว่าเขาข้ามเวลามาจากสมัยโบราณรึยังไง

"นั่นเป็นสิ่งของของคุณ คุณมีสิทธิที่จะควบคุมมันอยู่แล้ว"เย่เข่อชิงเอ่ยขึ้น

"ได้ งั้นผมก็ไม่มีข้อเรียกร้องอะไรอื่นอีกแล้ว"

หลินเยว่กดบุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง

เย่เข่อชิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้น "หลินเยว่ ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ว่าฉันเองก็มีความลำบากใจของฉัน หวังว่าคุณจะเข้าใจ"

"ผมเข้าใจ"

หลินเยว่หยิบปากขึ้นมาเซ็นชื่อลงบนใบหย่าด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

เย่เข่อชิงเมื่อเห็นดังนั้น ในที่สุดก็ถอนหายใจออกมา

แต่ว่า ทันใดนั้นเธอก็มีความรู้สูญเสียอย่างรุนแรง

การแต่งงานระหว่างทั้งสองคน ต้องจบลงแบบนี้

แม้ว่ามันจะไม่ยุติธรรมกับชายคนนี้เลย แต่สำหรับตระกูลเย่แล้ว นี่เป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด

"ถ้าคุณรู้สึกเสียดาย ก็กลับมาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันยอมรับเงื่อนไขเหล่านี้ ฉันรักษาคำพูดตลอด"

พูดจบ เย่เข่อชิงก็หยิบเอาใบหย่าขึ้นมา และเหยียบรองเท้าส้นสูงเดินออกไปนอกประตู

หลินเยว่มองมุมด้านหลังที่สง่างามของเธอ มุมปากก็ฝืนยิ้มอย่างขมขื่น

หลังจากการจากลาในครั้งนี้ ต่อไปก็คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ

หลินเยว่ลุกขึ้นอย่างทื่อๆ ราวกับเครื่องจักร เตรียมที่จะเดินขึ้นไปยังชั้นสอง

"นายจะทำอะไร"

เฝิงซานซานหยุดลงตรงหน้าหลินเยว่ด้วยท่าทางระมัดระวัง

"ขึ้นไปชั้นสองไปเอาของสิครับ ให้ขึ้นไปทำอะไรได้อีก"

หลินเยว่ขี้เกียจที่จะสนใจเธอ และเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสอง

เฝิงซานซานคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงหยิบโทรศัพท์เดินไปยังมุมห้องรับแขก "ฮัลโหล คุณน้าคะหลินเยว่เซ็นใบหย่าฉบับนั้นแล้วนะคะ"

ห้องชุดขนาดใหญ่ในเมืองชื่อดังติดริมชายฝั่ง

"อะไรนะ เธอพูดจริงเหรอ ไอ้ขยะนั่นยอมเซ็นแล้วจริงๆ เหรอ"

แผ่นมาสก์หน้าบนใบหน้าที่งดงามของหญิงคนนี้ถูกฉีกออกทันที และฉับพลันลุกขึ้นยืน

เธอคือแม่ของเย่เข่อชิง หลิวอวี้ฉิน

ร่างสูงใหญ่และแข็งแรงของลูกชายเย่จ้าวเฟิงที่อยู่ด้านข้าง ก็หูผึ่งขึ้น

"จริงค่ะ พอฉันพูดโน้มน้าวเขาไป เขาก็เซ็นหย่าต่อหน้าเข่อชิงเลยค่ะ"เฝิงซานซานพูดเอาความดีเข้าตัว

"ดีจริงๆ เลย ในที่สุดไอ้ไร้ค่านี่ก็หย่ากับลูกสาวฉันสักที ซานซาน เรื่องนี้ฉันต้องยกเครดิตให้กับเธอเลยนะ!"หลิวอวี้ฉินตื่นเต้นดีใจไม่หยุด

เธอต่อต้านเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ของลูกสาวมาโดยตลอด แต่ลูกสาวของเธอก็รู้สึกอยู่เสมอว่าหลินเย่วนั้นดี หลงราวกับถูกผีเข้า

ตอนนี้กำลังเป็นไปด้วยดี ทั้งสองคนได้หย่ากันในที่สุด หลิวอวี้ฉินมีความรู้สึกราวกับก้อนเมฆมืดดำได้เปิดออกจนสามารถมองเห็นแสงสว่างของดวงจันทร์

"พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่คะ เป็นเรื่องที่สมควรค่ะ"

เฝิงซานซานคิดอะไรบางอย่างได้ เธอลดเสียงลงและเอ่ยขึ้นทันที "คุณน้าคะ ไอ้หมอนั่นยอมหย่าโดยที่ไม่ต้องการอะไรสักอย่างเลยค่ะ"

"โอ๊ะ มันพูดง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ"หลิวอวี้ฉินรู้สึกแปลกใจ

"ไม่นึกเลยว่าหมอนี่จะเคารพใจตัวเองได้มากขนาดนี้"เย่จ้าวเฟิงหัวเราะเยาะอย่างไม่แยแส

"แต่ว่า เขาต้องการแค่กล่องใบเดียวที่เขานำมาด้วยในตอนแรกเท่านั้นค่ะ"เฝิงซานซานกล่าว

"กล่องอะไร"

หลิวอวี้ฉินนิ่งไปชั่วขณะ

"หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ คุณน้าคะ ถ้างั้นคุณน้ามาดูหน่อยสิคะ หนูกลัวว่าเขาจะหยิบเอาของมีค่าในบ้านไปค่ะ ถึงตอนนั้นแล้วอาจจะไม่ชัดเจนก็เป็นได้" เฝิงซานซานเอ่ย

"ซานซาน เธอคิดหาวิธีรั้งมันเอาไว้นะ ฉันกับจ้าวเฟิงกำลังจะรีบไป"

หลิวอวี้ฉินพ่นลมหายใจ "เฮอะ! หลังจากที่หย่ากันแล้ว มันอย่าหวังว่าจะเอาอะไรไปจากตระกูลเย่ได้"

"ใช่! ไม่งั้นกูจะตีมันให้ตายเลย!"

"แม่ครับ ผมจะเป็นคนขับรถเอง"

เย่จ้าวเฟิงหยิบกุญแจรถ และรีบขับรถออกไป

สิ่งที่พวกเขาต้องการจะทำก็คือ ต่อสู้เพื่อปกป้องสมบัติ!

......

พอขึ้นไปที่ชั้นสอง สายตาของหลินเยว่ก็กวาดมองไปทั่วห้อง

สามปีมานี้ พวกเขาทิ้งความทรงจำที่สวยงามมากมายไว้ที่นี่

เขาไม่ได้เข้าไปในห้องนอน และเดินมาถึงด้านในสุดของห้องเก็บของ

หลังจากที่เปิดไฟแล้ว หลินเยว่ก็ดึงกล่องหวายที่วางอยู่บนสุดของชั้นเก็บของออกมา