บทที่ 2

สิ้นเสียงลง หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ

หญิงสาวคนนี้สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร รูปร่างสูงโปร่งเกินกว่าใคร และบวกกับหน้าตาก็ยิ่งสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

เธอมีใบหน้ารูปไข่ ดวงตาโตมีพลัง คิ้วเข้มสวยราวกับภูเขาห่างไกล ริมฝีปากเล็กๆ แดงระเรื่อฟันด้านในเรียงกันราวเมล็ดน้ำเต้า

สวมกระโปรงยาวสีม่วง ขับบุคลิกที่สูงส่งของเธอให้โดดเด่นออกมา แขนขาวราวกับรากบัวที่ปรากฏให้เห็น ยิ่งส่องประกายทำให้ผู้คนประทับใจ

หญิงสาวที่งดงามเช่นนี้ ราวกับว่าได้เดินออกมาจากภาพวาด

เมื่อเปรียบเทียบกับเฝิงซานซานแล้ว ดูหม่นหมองไร้สีสันไปในพริบตา

ถึงแม้ว่าตอนนี้หลินเยว่จะมองเห็นเธอ แต่เขาก็ยังรู้สึกใจเต้นโครมคราม

พวกเขาทั้งสองคนเคยมีความสุขแสนหวานร่วมกัน ทว่าตอนนี้...

"ประธานเย่คะ คุณไม่ต้องคุยอะไรกับเขามากมายหรอกค่ะ ดำเนินการตามขั้นตอนกฎหมายเลยค่ะ"เฝิงซานซานเอ่ยเตือน

"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ"เย่เข่อชิงพยักหน้า

เฝิงซานซานอึกๆ อักๆ ทำได้แค่ยืนอยู่ด้านข้างและจ้องมองไปยังหลินเยว่อย่างดุดัน ราวกับว่าเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน

บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบและหดหู่

เย่เข่อชิงมองชายคนนี้ ทุกอย่างในอดีตที่ผ่าน ความทรงจำทั้งหมดปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

เธอรู้สึกละอายใจต่อชายคนนี้มากเกินไป

เย่เข่อชิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เปล่งเสียงถามขึ้น "คุณตามหาฉันอยู่หรือเปล่าคะ"

"คุณตั้งใจที่จะหย่าตั้งแต่แรกเลยใช่ไหม"

หลินเยว่จ้องไปที่ดวงตาของเธอ

"ใช่ค่ะ เป็นความตั้งใจของฉันตั้งแต่แรก"

แม้ว่าเย่เข่อชิงจะรู้สึกละอายใจ แต่ว่าน้ำเสียงก็ยังคงหนักแน่นอยู่

"คุณบอกเหตุผลในการหย่ามาได้ไหม"หลินเยว่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ถึงแม้ว่าเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว แต่ว่าเขาก็ยังพยายามที่จะรักษามันไว้ต่อไป

"ฉันไม่มีความรู้สึกอะไรกับคุณอีกแล้ว แต่งงานแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ก็คงจะไม่มีความหมายอะไร รังแต่จะทรมานซึ่งกันและกัน"

เย่เข่อชิงไขว้มือของเธอ พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติ "ฉันรู้ว่าคุณเองก็ทุ่มเทอะไรมากมาย ดังนั้นในข้อตกลงการหย่า ฉันได้ชดเชยให้คุณอย่างเพียงพอแล้ว"

"ช่วงเวลาที่แต่งงานมาสามปี กลายเป็นเพียงหลักฐานของการชดเชยแค่นั้นเองเหรอ"

หลินเยว่หัวเราะอย่างขมขื่น "ในสายตาของคุณ ความรู้สึกของคนสามารถประเมินค่าได้ด้วยเงินอย่างนั้นเหรอ"

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ ใจของเย่เข่อชิงก็กระตุกขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้

ในช่วงสามปีที่ผ่านมา หลินเยว่สามารถพูดได้เลยว่าเขาทุ่มเทให้เธอร้อยเปอร์เซ็นต์โดยไม่มีเงื่อนไข

ถ้าละทิ้งฐานะและไม่พูดถึงตำแหน่ง เขาก็เป็นคนที่สมบูรณ์แบบและสุภาพบุรุษมาก

แต่ว่า ปัญหามันติดอยู่ที่ฐานะและตำแหน่งพอดี

เพื่อไล่ตามเป้าหมายในหัวใจของเธอ เย่เข่อชิงจึงต้องเลือกทำแบบนี้

"คุณช่วยอยู่กับความเป็นจริงหน่อยได้ไหมคะ ถึงดันทุรังไปยังไงการแต่งงานก็ไม่มีทางที่จะกลับคืนมาเป็นเหมือนเดิม"เย่เข่อชิงเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบ

หลินเยว่มองเธออย่างลึกซึ้ง และเอ่ยขึ้นอย่างอ้างว้าง "ได้! งั้นก็หย่ากัน!"

"คุณพูดจริงเหรอ"

เย่เข่อชิงยังคงคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป

ถึงยังไงตัวเองก็เป็นฝ่ายผิด ดังนั้นเธอจึงได้เตรียมการที่จะถูกฆ่าไว้อย่างดีแล้ว

ไม่ว่าหลินเยว่จะเสนอเงื่อนไขที่ทำให้ลำบากใจสักแค่ไหน เธอก็ยินยอมทั้งนั้น

คิดไม่ถึงเลยว่า หลินเยว่จะยินยอมอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้!

"ถ้าคุณต้องการการชดเชยที่มากกว่านี้ ฉันสามารถให้คุณได้หมดทุกอย่าง" เย่เข่อชิงพูด

"ผมไม่ต้องการเงินของคุณ บาทเดียวผมก็ไม่ต้องการ!"

หลินเยว่ส่ายหน้าไปมา ด้วยท่าทางที่มั่นคง

"ไม่มีเงิน แล้วคุณจะใช้ชีวิตยังไง"

เย่เข่อชิงขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น "คุณเอาค่าชดเชยพวกนั้นไปเถอะ ไม่มีใครหัวเราะเยาะคุณหรอกค่ะ"

"ชีวิตของผมจากนี้จะเป็นยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ของทุกอย่างในบ้านหลังนี้ ผมไม่ต้องมีมันก็ได้"

สายตาของหลินเยว่กลายเป็นอารมณ์ที่เย็นชา "แต่ว่า ผมต้องการแค่สิ่งสิ่งหนึ่ง"

"ดูสิคะ ในที่สุดหางจิ้งจอกของหมอนี่ก็โผล่ออกมาแล้ว"

เฝิงซานซานที่อยู่ด้านข้างตะโกนขึ้น "ประธานเย่คะ! เขาต้องเตรียมที่จะเรียกร้องอะไรที่มันมากกว่านี้แน่ๆ ค่ะ แล้วก็เตรียมที่จะขู่กรรโชกประธานด้วยค่ะ"

ลูกไม้ตื้นๆ แค่นี้ จะปิดบังใครได้

เฮอะ...ผู้ชาย!

"เธอหุบปากไป!"

หลินเยว่จ้องไปที่เธออย่างดุดัน สายตาราวกับหมาป่าในทุ่งอันเวิ้งว้าง

เฝิงซานซานตกใจกับสายตาของเขา ทำได้เพียงฝืนใจปิดปากเงียบลง

"คุณคิดอะไรอยู่กันแน่"เย่เข่อชิงถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ผม ต้อง การ แค่ กล่อง ใบ นั้น ที่ผมเอามาตอนที่แต่งงาน"หลินเยว่เอ่ยขึ้นทีละคำ