บทที่1

ในวันเกิดของข้า อี้เฉินเสาะหาไข่มุกราตรีที่ส่องประกายงดงามที่สุด จากทะเลตะวันออกมาเป็นของขวัญให้ข้า

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ร่วมฉลองวันเกิดกับข้า

ตลอดเวลาที่ผ่านมาพอถึงวันเกิดข้า ชิงเหยาก็จะใช้ข้ออ้างว่าไม่สบายและเรียกตัวเขาไปตลอด ทิ้งข้าอยู่เพียงลำพัง

ข้าประคองไข่มุกราตรีเม็ดนั้นขึ้นมาด้วยความยินดี ก่อนจะโผเข้ากอดอี้เฉิน

เขาประกบปากจุมพิตข้าอย่างร้อนแรง ระหว่างที่ริมฝีปากของเราประสานกัน มีโอสถเม็ดหนึ่งถูกดันเข้ามาในปากข้า

จากนั้น ข้าก็รู้สึกร้อนผะผ่าวไปทั่วร่างกาย อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง คลับคล้ายคลับคลาจะกลับสู่ร่างจริง

ตอนแรกข้าคิดว่านี่เป็นรสนิยมส่วนตัวของอี้เฉิน จึงปล่อยให้เขาอุ้มข้าไปที่เตียง แล้วโอบกอดข้าจากทางด้านหลัง

“ทำไมสามีถึงรีบร้อนเพียงนี้ล่ะ ข้าไม่หนีไปไหนหรอก”

อี้เฉินใช้คาถาถอดอาภรณ์บนร่างข้าออก ลมหายใจหนักหน่วงเป่ารดข้างใบหูของข้า

ข้าครางเสียงต่ำในลำคอ ยังไม่ทันจะได้จะได้ปล่อยกายปล่อยใจไปกับห้วงอารมณ์ มีดโค้งเล่มหนึ่งก็ปักลงบนอกของข้า

บรรยากาศร้อนรุ่มภายในตำหนักบรรทมแปรเปลี่ยนเป็นหนาวเหน็บทันที

ไอเหมันต์ขุมหนึ่งแผ่ออกมาจากด้านหลังของข้า มีดโค้งเล่มนั้นกดลึกเข้าไปในอกข้ามากขึ้นเรื่อยๆ เลือดแดงฉานรินไหลออกมาเป็นสาย

เจ็บปวดจนยากจะทนไหว ข้าจับมือของอี้เฉินแน่น

“เจ้าคิดจะทำอะไร? ข้าไม่เหลือโลหิตหัวใจให้เจ้าเอาไปใช้แล้วนะ......”

ข้าเป็นเผ่าพันธุ์หงส์เพลิง มีกายาหยินบริสุทธิ์ นอกจากคู่บำเพ็ญของข้าจะสามารถเพิ่มพลังได้อย่างรวดเร็วแล้ว โลหิตหัวใจของข้ายังเป็นยาบำรุงชั้นยอดด้วย

เพื่อบำรุงร่างกายของชิงเหยา อี้เฉินใช้มีดกรีดเปิดหน้าอกของข้าไปตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

อี้เฉินจับมือของข้าไว้ แววตาของเขาฉายแววปวดใจเล็กน้อย แต่กลับไม่ยอมหยุดการกระทำของตัวเอง

“ครั้งนี้ข้าไม่ต้องการโลหิตหัวใจของเจ้า ข้า...”

เขาลังเลสักพัก ก่อนจะเอ่ยเสียงสั่นว่า

“ขอแค่ข้าป้อนจินตานของเจ้าให้ชิงเหยากิน อาการป่วยของนางก็จะหายดีเป็นปลิดทิ้ง หลังจากนี้ก็ไม่ต้องใช้โลหิตหัวใจของเจ้าต่อชีวิตอีก”

ตัวข้าเย็นเฉียบเหมือนตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก เจ็บจนร่างกายชักกระตุก

มิน่าล่ะ....มิน่าล่ะครั้งนี้เขาถึงยอมอยู่ฉลองวันเกิดร่วมกับข้า ที่แท้ก็เพื่อจินตาน[footnoteRef:1]ของข้า [1: หมายถึงสิ่งที่ใช้เก็บรวบรวมพลังฝึกฝนและพลังชีวิตของสัตว์วิเศษหรือปีศาจในนิยาย]

ข้าได้กลิ่นคาวเลือดภายในลำคอ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเขา

“โลหิตหัวใจของข้าถูกนางใช้จนเกือบหมดแล้ว ตอนนี้นางยังอยากได้จินตานของข้าอีก ข้ามีความผิดอะไรกันแน่?”

อี้เฉินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเนิบนาบ

“เจ้าก็รู้มิใช่หรือ หมื่นปีก่อน ชิงเหยาได้รับบาดเจ็บหนักเพราะช่วยเหลือข้าจากด่านเคราะห์โกลาหล จนกลายเป็นโรคเรื้อรัง ล้วนเป็นข้าที่ติดค้างนาง”

กล่าวจบ มือหนาของเขาก็ยกขึ้นปิดดวงตาของข้า น้ำตากรุ่นร้อนรินไหลลงมาลวกบริเวณคอของข้า

“ชิงอู๋ ข้าป้อนยาระงับความเจ็บปวดให้เจ้าแล้ว ขอแค่เจ้ายอมให้ความร่วมมือกับข้าโดยดี มันจะไม่เจ็บแน่นอน”

จะไม่เจ็บได้อย่างไร?

จินตานเชื่อมต่อกับกระดูกและเส้นเอ็น ตอนที่คว้านมันออกมาจะส่งผลต่อเส้นลมปราณทั้งร่าง เจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก โอสถเม็ดเล็กๆ เม็ดเดียวจะยับยั้งได้อย่างไร?

ครั้นเห็นว่าจินตานกำลังจะถูกคว้านออกจากร่างกาย ข้าก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายคว้าชายเสื้อของเขาไว้ วิงวอนอย่างน่าสงสาร

“อี้เฉิน เจ้าอย่าทำแบบนี้ได้ไหม หากไม่มีจินตานเม็ดนี้ข้าจะต้องตาย...”