บทที่ 1

“หยางฝาน ข้ายอมรับว่าเมื่อก่อนท่านเคยช่วยข้าไว้มาก ข้าหลินชิงเยว่ไม่ใช่คนเนรคุณแน่นอน เมื่อรับปากว่าจะแต่งงานกับท่านก็จะไม่คืนคำ แต่บุญคุณก็คือบุญคุณ ความรักก็คือความรัก ข้ามีสิทธิ์ที่จะแสวงหาความสุขของตัวเอง!”

“ข้าได้ทูลขอฝ่าบาทให้พระราชทานสมรสให้ข้ากับเหลียงเส้าเหวยแล้ว!”

“แต่นั่นไม่ได้กระทบกับสัญญาหมั้นของเรา ข้าก็แค่แต่งงานเพิ่มอีกคนเท่านั้น ในอนาคตลูกของใครใช้นามสกุลใคร ก็จะไม่เอาเปรียบสกุลหยางของท่านดอก”

ที่จวนแม่ทัพเถาฮวา

หลินชิงเยว่นั่งอยู่บนหลังม้าขาว มือถือหอกเงินด้วยท่วงท่าสง่างามองอาจพลางมองลงมายังหยางฝานที่มาต้อนรับนางอย่างเย่อหยิ่ง

ในดวงตาหงส์อันสวยงามคู่นั้นเผยให้เห็นความเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง

รอยยิ้มแห่งความยินดีบนใบหน้าของหยางฝานค่อย ๆ จางหาย

เขาเงยหน้าขึ้นมองหลินชิงเยว่ที่นั่งอยู่บนหลังม้าอย่างเย่อหยิ่งและถือตัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

แล้วกล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “อาเยว่ เจ้าหมายความว่า เจ้าจะแต่งงานกับชายอื่นในขณะที่แต่งงานกับข้า? แถมเจ้ายังจะให้กำเนิดบุตรกับเขาอีกหรือ?”

“หยางฝาน ท่านควรระมัดระวังคำพูดด้วย เส้าเหวยไม่ใช่ชายอื่น เขาคือวีรบุรุษในใจข้า!”

“ตลอดสามปีที่ผ่านมา ข้าออกรบในทะเลทราย ผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน หากไม่ใช่เพราะเส้าเหวยช่วยข้าไว้ ข้าคงไม่ได้กลับมาพร้อมชัยชนะอย่างราบรื่นเช่นนี้ คงไม่ได้รับพระราชทานตำแหน่งแม่ทัพเถาฮวาขั้นหนึ่ง และยิ่งไม่มีเกียรติยศในฐานะวีรสตรีอันดับหนึ่งแห่งต้าเซี่ยอย่างวันนี้!”

หลินชิงเยว่จ้องมองหยางฝานอย่างไม่พอใจ

พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันว่า “ตรงกันข้าม ตลอดสามปีที่ท่านอยู่ในเมืองหลวงก็เอาแต่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ไม่ใฝ่หาความก้าวหน้า เป็นถึงซื่อจื่อเยียนอ๋องผู้ทรงเกียรติ แต่กลับไปขายเครื่องประทินโฉมจนกลายเป็นตัวตลกของเมืองหลวง... ท่านทำให้ข้าผิดหวังมาก!”

“กระนั้น หลังจากแต่งงานแล้ว ข้าหวังว่าท่านจะอยู่ในจวนอย่างสงบสุข อย่าออกไปไหนโดยไม่จำเป็น ตัดขาดกับเพื่อนฝูงที่ไม่ดีและเลิกยุ่งเกี่ยวกับการค้าขายไร้สาระทั้งหลาย ท่าน ทำได้หรือไม่?”

ทันทีที่สิ้นเสียงของหลินชิงเยว่ ยังไม่ทันที่หยางฝานจะเอ่ยปาก บรรดาแม่ทัพหญิงที่ร่วมศึกกลับมาพร้อมกับหลินชิงเยว่ก็มองหยางฝานอย่างดูแคลนและกล่าวขึ้นว่า “หยางฝาน ท่านอย่าทำเป็นไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเลย ท่านหลินอู่โหวยอมรักษาสัญญาแต่งงานกับคุณชายผู้เสเพลอย่างท่าน ก็ถือว่าบรรพบุรุษสกุลหยางของท่านทำบุญมามากแล้ว ท่านจะปฏิเสธแม้แต่คำขอเพียงเล็กน้อยแค่นี้น่ะหรือ?”

“นั่นสิ! บุรุษมีภรรยาและอนุหลายคนได้ ท่านอู่โหวของเราก็ย่อมแต่งงานกับผู้ชายหลายคนได้เช่นกัน! ยิ่งไปกว่านั้น คุณชายเหลียงกับท่านอู่โหวของเราก็เป็นเนื้อคู่กัน เพื่อท่านอู่โหว คุณชายเหลียงยังไม่กล่าวคัดค้านอะไรสักคำ คุณชายเสเพลอย่างท่าน อย่าไม่รู้จักถนอมน้ำใจเลย! มิฉะนั้น พวกเราทหารทั้งหลายจะไม่ยอม!”

“ฮึฮึ...”

เมื่อมองดูหลินชิงเยว่ที่มองเขาด้วยสีหน้าดูแคลน ซึ่งแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

รวมถึงบรรดาแม่ทัพหญิงรอบข้างที่มองมาด้วยแววตาเยาะเย้ย

หยางฝานรู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง และค่อย ๆ ตระหนักรู้ได้

มาถึงขั้นนี้แล้ว เขายังจะมองไม่ออกอีกหรือ?

หลินชิงเยว่กลับมาด้วยชัยชนะยิ่งใหญ่ ได้รับแต่งตั้งเป็นโหวและแม่ทัพ มีอนาคตที่รุ่งโรจน์

ส่วนเหลียงเส้าเหวยมีชาติตระกูลสูงส่ง ลุงของเขาเป็นอัครมหาเสนาบดีของราชสำนัก และยังได้สร้างคุณงามความดีมากมายในการออกรบครั้งนี้ อนาคตจะต้องเจริญรุ่งเรืองอย่างแน่นอน!

ตรงกันข้าม ตัวเขาเองเป็นเพียงซื่อจื่อเยียนอ๋องที่ถูกทิ้งไว้เป็นตัวประกันในเมืองหลวงเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น บิดาของเขา เยียนอ๋องได้พลีชีพเพื่อชาติในศึกเมื่อสามปีก่อนแล้ว...

ในสายตาของหลินชิงเยว่ เขาคงเป็นเพียงคนที่ไม่มีความสำคัญเลยกระมัง?

และคงเป็นเพราะห่วงชื่อเสียง จึงยังไม่ได้ฉีกสัญญาหมั้นกับเขา!

แต่หลินชิงเยว่อาจจะลืมไปแล้วว่า นางก้าวจากบุตรีของขุนนางต้องโทษมาถึงวันนี้ได้อย่างไร!

สี่ปีก่อน หยางฝานเข้าพิธีสวมหมวก และสืบทอดตำแหน่งซื่อจื่อเยียนอ๋อง

ในตอนนั้น บิดาของเขา เยียนอ๋องยังคงประจำการอยู่ที่ชายแดน หยางฝานโดดเด่นที่สุดในบรรดาซื่อจื่อของฟานอ๋อง(อ๋องประจำเขตแดน)ผู้ทรงอำนาจที่สุดในต้าเซี่ย

ส่วนหลินชิงเยว่ในตอนนั้นเป็นเพียงบุตรีของจางวางกรมคลังเล็ก ๆ ที่ทั้งครอบครัวกำลังจะถูกเนรเทศเพราะพัวพันกับคดีโกงเงินช่วยเหลือภัยพิบัติ

หลินชิงเยว่เป็นฝ่ายมาหาเขาก่อน ร้องไห้สะอื้น และยินดีที่จะมอบกายถวายชีวิต เพื่อขอให้หยางฝานช่วยชีวิตครอบครัวของนาง

ในคืนแรกที่ได้พบหลินชิงเยว่ หยางฝานถึงกับตกตะลึงในความงาม และตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น

เพื่อช่วยหลินชิงเยว่ หยางฝานถึงกับนำป้ายเหล็กอักษรชาดที่อดีตฮ่องเต้พระราชทานให้จวนเยียนอ๋องมาคุกเข่าหน้าห้องห้องทรงพระอักษรสามวันสามคืน พร้อมกล่าวปากรับรองด้วยเกียรติของจวนเยียนอ๋อง จนในที่สุดฮ่องเต้ก็ทรงผ่อนปรนและอภัยโทษให้กับสกุลหลิน

เมื่อรู้ว่าหลินชิงเยว่ไม่ชอบแต่งองค์ทรงเครื่อง แต่รักการต่อสู้ หยางฝานจึงทุ่มเงินจำนวนมาก เพื่อจ้างผู้ชนะเลิศการประลองยุทธ์สามสมัยของต้าเซี่ยมาสอนวรยุทธ์ให้หลินชิงเยว่ด้วยตัวเอง

ต่อมาชนกลุ่มน้อยเป่ยโม่รุกราน เพื่อให้หลินชิงเยว่ได้รับสิทธิ์ในการนำทัพออกรบ หยางฝานจึงเข้าวังในคืนนั้น ปรนนิบัติและเอาอกเอาใจไทเฮาอยู่ครึ่งเดือน จนขอโอกาสให้หลินชิงเยว่ออกรบได้สำเร็จ...

แต่บัดนี้ ทั้งหมดนี้ ดูเหมือนหลินชิงเยว่จะลืมไปหมดแล้ว

ในสายตาของนางตอนนี้มีเพียงเกียรติยศของวีรสตรีอันดับหนึ่งแห่งต้าเซี่ย และชายชู้ที่ชื่อเหลียงเส้าเหวยเท่านั้น!

“ข้าให้อิสระกับเจ้ามากเกินไปแล้ว...”

หยางฝานสูดหายใจเข้าลึก ๆ สายตาค่อย ๆ เย็นชาลง

เขาหยางฝาน เป็นคนคลั่งรัก แต่ไม่ใช่สุนัขเลียเท้า!

“หลิน... อู่โหว!”

หยางฝานกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนหยิบสัญญาหมั้นออกมาจากอกเสื้อ

นั่นคือสัญญาที่หลินชิงเยว่เขียนด้วยลายมือตัวเองเมื่อสี่ปีก่อน

หยางฝานพกมันติดตัวไว้ตลอด

“แควก!”

หยางฝานออกแรงฉีกสัญญาหมั้นจนขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!

“ดอกร่วงปรารถนาจะลอยตามสายน้ำ ทว่าสายน้ำกลับไร้ใจหัวเราะเย้ยดอกไม้ที่โรยรา ในเมื่อหลินอู่โหวมีคนในใจแล้ว ข้าหยางฝานเป็นถึงซื่อจื่อเยียนอ๋องผู้ทรงเกียรติ จะมีเหตุอันใดต้องแย่งชิงความรักและทำลายวาสนาของผู้อื่นด้วยเล่า?”

“บัดนี้ สัญญาหมั้นได้ถูกฉีกทิ้งแล้ว นับแต่นี้ไป ระหว่างเจ้ากับข้า ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!”

สายตาของหยางฝานคมกริบ และกล่าวทุกคำอย่างหนักแน่น “ข้าขออวยพรให้หลินอู่โหวและคุณชายเหลียงรักกันมั่นคงยืนยาว ดุจปักษาที่บินคู่กัน ณ ที่นี้!”

กล่าวจบ หยางฝานก็หันหลังเดินจากไป

“ช้าก่อน!”

เมื่อเห็นหยางฝานฉีกสัญญาหมั้น หลินชิงเยว่ก็ขมวดคิ้วแน่น

ก่อนหน้านี้ นางเคยคิดว่าหยางฝานจะโกรธหรือไม่พอใจ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าหยางฝานจะฉีกสัญญาหมั้นจริง ๆ!

แม้ว่าการยกเลิกสัญญาหมั้นกับหยางฝานจะเป็นสิ่งที่หลินชิงเยว่ปรารถนามาตลอด

แต่สัญญาหมั้นระหว่างนางกับหยางฝานนั้น เป็นที่รู้กันดีไปทั่วเมืองหลวงแล้ว

หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป คนอื่นจะมองนางอย่างไร?

“หยางฝาน ท่านต้องการถอนสัญญาหมั้น ก็ได้”

“แต่ท่านต้องประกาศต่อหน้าทุกคนในงานเลี้ยงฉลองชัยชนะที่ฝ่าบาทจัดให้ข้าในอีกสามวันข้างหน้าว่าท่านเป็นฝ่ายถอนหมั้น ไม่ใช่ว่าข้าหลินชิงเยว่เนรคุณ ไม่รักษาสัญญา!”

หลินชิงเยว่เงียบไปชั่วขณะก่อนจะกล่าวเสริมด้วยสายตาที่เย่อหยิ่งว่า “นอกจากนี้ ข้าหลินชิงเยว่ ชีวิตนี้ไม่เคยเป็นหนี้บุญคุณใคร ข้าสามารถสัญญาว่าจะทำสามสิ่งให้ท่านในอนาคต เพื่อเป็นการตอบแทนที่ท่านเคยช่วยข้า!”

“หลินอู่โหวช่างเป็นคนที่รู้จักตอบแทนบุญจริง ๆ...”

ในเวลานี้ หยางฝานได้มองทะลุถึงความเสแสร้งและความไร้หัวใจของหลินชิงเยว่แล้ว เขาไม่ต้องการพูดพล่าม เพียงผงกศีรษะและกล่าวว่า “ดี อีกสามวัน ข้าจะประกาศต่อหน้าทุกคนว่า ข้าหยางฝานเป็นฝ่ายถอนหมั้น!”

“ลาก่อน!”

หลินชิงเยว่มองตามแผ่นหลังของหยางฝานที่เดินจากไปอย่างไม่ลังเลด้วยรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง

นางไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าหยางฝานจะตอบตกลงอย่างเฉียบขาดถึงเพียงนี้

ต้องรู้ว่าฝ่าบาทก็จะเสด็จมาร่วมงานเลี้ยงฉลองชัยชนะในอีกสามวันข้างหน้าด้วย

ใครจะกล้าล้อเล่นต่อหน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้?

หากหยางฝานลั่นวาจาออกมาจริง ๆ เขาก็ไม่มีข้ออ้างที่จะมาวุ่นวายกับนางได้อีก...

“พวกท่านว่า หยางฝานทำเช่นนี้ มีอะไรแอบแฝงหรือไม่?”

หลินชิงเยว่ยังคงไม่เชื่อว่า หยางฝานที่เคยรักนางมาก และเชื่อฟังนางทุกอย่าง จะยอมปล่อยมือไปจริง ๆ

“ท่านอู่โหว หยางฝานก็แค่คุณชายเสเพลคนหนึ่ง ตอนนี้ก็แค่ไม่อยากเสียหน้า เลยแกล้งทำเป็นวางมาดเท่านั้น จะมีอะไรแอบแฝงได้? ท่านประเมินคนไร้ค่าคนนี้สูงเกินไปแล้ว!”

“ใช่แล้ว ท่านอู่โหวคิดมากไปแล้ว ไม่แน่ ไม่พ้นคืนนี้ พอหยางฝานคิดได้ ก็อาจจะร้องไห้ขอคืนดีกับท่าน!”

“อย่างไรเสีย เยียนอ๋องก็สิ้นพระชนม์แล้ว สถานะซื่อจื่อของเขาก็มีแต่ชื่อเท่านั้น เทียบไม่ได้แม้แต่ส้นขนของท่านอู่โหวเลย!”

แม่ทัพหญิงที่อยู่รอบข้างต่างพูดขึ้นตามกัน ไม่มีใครใส่ใจหยางฝานเลย

“ฮึ ไม่คิดเลยว่าหยางฝานจะโง่เขลาถึงเพียงนี้ ไม่รู้จักรักษาน้ำใจของข้าเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ...”

หลินชิงเยว่ได้ยินดังนั้นก็ผงกศีรษะอย่างเห็นด้วยอย่างยิ่ง

แล้วกล่าวด้วยสายตาเย็นชาว่า “เพียงแต่ พลาดแล้วก็คือพลาด ต่อให้เขาจะเปลี่ยนใจกลับมาคุกเข่าขอคืนดีกับข้า ข้าก็ไม่ตกลง!”