บทที่ 9

“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดที่ฉันเข้าวงการบันเทิงและทำให้คุณขายหน้า”

“แต่ทำไมคุณถึงด่าว่าฉันเป็นนังบ้าใช้ตัวเข้าแลกตำแหน่ง?”

“ตอนนั้นฉันก็แค่สิบแปดสิบเก้า ฉันก็ทำเพื่อหาเงินมารักษาคุณถึงเข้าไปในอ่างย้อมผ้าอันใหญ่นี้”

ฉันหลับตาลง กลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาเอาไว้

“สวี่หลาน คุณไม่คู่ควรเป็นแม่ของฉัน”

“คุณจะต้องได้รับกรรมตามสนองแน่”

นี่คือประโยคสุดท้ายที่ฉันคุยกับสวี่หลาน

ตอนนั้นท่านจากไปด้วยตัวสั่นเทา

ทว่ากรรมตามสนองก็มาถึงอย่างรวดเร็ว ได้ยินว่าไม่นานมานี้มะเร็งท่านกำเริบขึ้นมา ครั้งนี้ไม่มีเงินของฉันคอยช่วยเหลือ เงินเก็บอะไรของท่านก็ไม่มี

ทรัพย์สินเหลือเพียงบ้านหลังเดียว

และลูกสาวสุดที่รักของท่านก็แอบเอาบ้านหลังนั้นไปขาย เอาเงินหนีแอบไปอยู่ข้างนอกกับผู้ชาย

ในจดหมายที่น้องทิ้งเอาไว้ มีแต่ดุด่าสวี่หลานไม่หยุด

เธอด่าสวี่หลานว่าเป็นผีแก่เห็นแก่ตัว หมายจะจ่ายเงินรักษาแต่ตัวเอง

บ้านไม่มีแล้ว เธอจะมีหน้าไปแต่งกับแฟนได้ยังไง

คำด่าทอที่ไม่อาจทนดูได้นี้โจมตีสวี่หลานอย่างจัง

คืนนั้นท่านหาแม่น้ำสายหนึ่งแล้วกระโดดลงไป

ก่อนตายท่านโทรมาหาฉันเพียงแค่คนเดียว และส่งข้อความสุดท้ายไว้ว่า