บทที่ 8

เมื่อฉันฟื้นขึ้นมา มันก็เป็นวันที่สองแล้ว

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น รู้สึกเหมือนทั้งร่างกายแหลกสลายไปหมด ใบหน้าที่บวมช้ำเริ่มกลับคืนสู่สภาพปกติ แต่ความเจ็บปวดที่หลังทำให้ฉันตื่นตัวขึ้นทันที

พี่ชายของฉันนั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำ มองมาที่ฉันด้วยความรู้สึกผิดและความเป็นห่วง “เสี่ยวเหย็น เธอรู้สึกยังไงบ้าง? พ่อแม่กำลังรีบกลับมาจากต่างประเทศ และจะมาเยี่ยมเธอในคืนนี้”

เพื่อนสนิทของฉันยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความวิตกกังวล และร้องไห้ออกมาด้วยเสียงดัง “ฮื่อๆ ฉันโทรหาคุณนานเหลือเกิน หาไม่เจอ จนต้องแจ้งตำรวจ หลังจากนั้นถึงรู้คุณเจอกับคนไม่ดี โทษฉันเอง... อึก อึก...”

ฉันพยายามยิ้มให้พวกเขาอย่างอ่อนแรง แล้วกระซิบบอกว่าฉันไม่เป็นไร

พี่ชายของฉันรู้สึกผิด“ขอโทษนะ นี่เป็นความผิดของพี่ พี่ไม่รู้จักคนดีพอ เสี่ยวเหย็น เธอวางใจเถอะ ตอนนี้ฉู่หยิงหยิงกับพวกนั้นอยู่ในสถานีตำรวจแล้ว ไม่มีใครหนีไปไหนได้!”

“พี่ได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดและบัญชีถ่ายทอดสดของฉู่หยิงหยิงแล้ว รู้ว่าฉู่หยิงหยิงทำเรื่องที่เกินกว่าเหตุขนาดไหน! พี่จะช่วยให้เธอได้ความยุติธรรม!”

ตั้งแต่ปีที่แล้วที่พี่ชายตามฉันกลับมา ครอบครัวของเราก็ดีต่อฉันมากๆ โ