บทที่ 1

ฉันนัดกับเพื่อนสนิทไปงานเทศกาลดนตรีที่จัดขึ้นในใจกลางเมือง เพื่องานนี้ฉันจึงแต่งตัวเป็นพิเศษ

ระหว่างทางรถติดมาก ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแอพวิดีโอสั้นๆ แห่งหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ จู่ๆ ก็มีการไลฟ์สดในเมืองเดียวกันผุดขึ้นมา

สาวที่กำลังไลฟ์สดชื่อ "ฉู่หยิงหยิง" และเพื่อนสนิทของเธออีกสองสามคนดูสดใสและสวยงาม ทำให้ฉันซึ่งชอบดูพี่สาวสวยๆ สนใจทันที จึงกดเข้าไปดูการไลฟ์สดนั้น

แต่พอเข้าไปดู ฉันก็ถึงกับอึ้งไป พี่สาวสวย ฉู่หยิงหยิง กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อหน้ากล้อง ราวกับเธอโดนอะไรที่เลวร้ายมาก

"ฉันและแฟนมีความรักข้ามชาติ เมื่อสามปีก่อน ตอนที่ฉันไปเรียนต่อต่างประเทศ เราจำเป็นต้องเลิกกัน แต่ไม่คิดว่าหลายปีมานี้ เขายังคิดถึงฉัน ยังคงรอให้ฉันกลับมา ดังนั้นเมื่อเดือนก่อน เราจึงกลับมาคบกันอีกครั้ง"

"แต่ไม่คิดว่า คราวนี้ที่ฉันกลับประเทศก่อนกำหนด ตั้งใจจะทำเซอร์ไพรส์เขา กลับเห็น... กลับเห็นเขากอดกับผู้หญิงคนอื่นเดินช็อปปิ้งอย่างสนิทสนม!"

"ฉันไปหามือที่สามเพื่อเคลียร์กัน แต่เธอกลับยั่วยุฉันอย่างหยิ่งผยอง บอกว่าเธอทั้งสาวและสวยกว่าฉัน ยังด่าฉันว่าเป็นป้าแก่ และถึงขั้นขู่ว่าจะต้องแย่งตำแหน่งของฉันให้ได้!"

"แฟนของฉันเป็นประธานบริษัทของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง มือที่สามคนนั้นต้องโลภเงินของแฟนฉันแน่ๆ! ฮือๆๆ ฉันเสียใจมากจริงๆ..."

เห็นพี่สาวสวยขนาดนี้ถูกมือที่สามรังแก หัวใจของฉันก็อดรู้สึกเจ็บปวดไปด้วยไม่ได้

ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่รู้สึกสงสารฉู่หยิงหยิง คอมเมนต์ทั้งหมดต่างเดือดดาลแทนเธอ รู้สึกว่าเธอไม่สมควรได้รับการปฏิบัติแบบนี้

"สาวสวยน่าสงสารจัง ถ้าแฟนฉันกล้าหามือที่สาม ฉันจะต้องถลกหนังทั้งคู่แน่!"

"โลกนี้ช่างเสื่อมทรามจริงๆ เดี๋ยวนี้มือที่สามกล้าโอหังขนาดนี้เลยเหรอ!"

"ช่างไม่ยุติธรรมเลย! ในเมื่อกฎหมายลงโทษมือที่สามไม่ได้ เราก็ต้องพึ่งตัวเอง ให้มือที่สามได้รับการลงโทษที่สมควร!"

"คนข้างบนพูดถูก พึ่งคนอื่นไม่เท่าพึ่งตัวเอง ขอให้คนไลฟ์เข้มแข็งขึ้นเถอะ พวกเราจะช่วยคุณลงโทษมือที่สามด้วยกัน!"

เห็นทุกคนในห้องไลฟ์ตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าของฉู่หยิงหยิงก็ค่อยๆ ดีขึ้น แววตาก็เริ่มมุ่งมั่น

ฉันกำลังจะพิมพ์คอมเมนต์เตือนไม่ให้ใจร้อน แต่รถก็หยุดกะทันหัน

“คุณผู้หญิง ถึงแล้วครับ”

ฉันออกจากการถ่ายทอดสด ยกกระเป๋าที่ซื้อใหม่ขึ้นและกระโดดออกไปข้างนอก “คุณกลับไปก่อนนะ ไม่ต้องมารับฉัน เดี๋ยวฉันกลับเอง”

หลังจากบอกคนขับรถที่บ้านเสร็จ ฉันก็เดินอย่างตื่นเต้นไปที่งานเทศกาลดนตรี

เพื่อนสนิทของฉันไปถึงในสนามแล้ว รออยู่ข้างใน ฉันตัดสินใจว่าเข้าห้องน้ำก่อนจะเข้าไป เพราะไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะออกมาไม่ได้

แต่เมื่อฉันเข้าห้องน้ำเสร็จ กลับเปิดประตูห้องน้ำไม่ได้เลย

หรือว่าคนทำความสะอาดเผลอล็อคประตูจากข้างนอกน่ะหรือ?

ฉันรีบร้อนราวกับมดบนกระทะร้อน ถ้าไม่มีใครพบฉัน ฉันก็จะพลาดเทศกาลดนตรีครั้งนี้ เพื่อนสนิทของฉันเข้างานไปแล้ว ตอนนี้พวกเขาก็ออกมาไม่ได้

ฉันตะโกนว่า "มีใครอยู่ไหม? ช่วยด้วย!"

"อย่าเพิ่งร้อน ถึงเวลาแล้วเราจะปล่อยเธอออกมาเอง"

มีคนอยู่จริงๆ ฉันดีใจจนแทบจะกระโดดขึ้นมา ในที่สุดก็มีทางออก!

แต่ประโยคต่อมาจากด้านนอกทำให้ฉันชะงักงัน

"พี่น้องทั้งหลาย นี่คือมือที่สามที่เราจะจัดการในวันนี้ ไม่ต้องกังวล ข้างนอกมีเพื่อนของฉันเฝ้าอยู่ ถึงเธอจะตะโกนจนคอแตกก็จะไม่มีใครมาช่วยหรอก!"