Share

บทที่ 5

Author: จิ้งซิง
“เวินซื่อ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?!”

เวินเยวี่ยที่เดิมทียังนึกว่ามีโอกาสแย่งกลับมาก็ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจและโกรธเกรี้ยว

อารมณ์หวั่นไหวรุนแรงราวกับว่าสิ่งที่เวินซื่อตัดคือชุดของนาง

เวินซื่อขยับมือไม่หยุด รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงไม่แปรเปลี่ยน “ตัดชุดอย่างไรเล่า พี่รองกับน้องหกเห็นแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดต้องมีปฏิกิริยารุนแรงถึงเพียงนี้?”

ดวงตาสองข้างของเวินจื่อเฉินพ่นไฟแล้ว “เจ้ายังกล้าถามข้าอีกหรือว่าเหตุใดถึงมีปฏิกิริยารุนแรงเช่นนี้?! ชุดนี้เป็นชุดที่ข้ากับพวกพี่ใหญ่ตั้งใจสั่งทำขึ้นมาเพื่อพิธีปักปิ่นของเจ้า ตอนนี้เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? เหตุใดเจ้าต้องตัดมันจนเละด้วย?!”

“เพราะว่าไม่มีใครต้องการมันแล้ว”

เวินซื่อตัดลงไปดัง “ฉับ” อีกครั้ง “ข้าไม่ต้องการ น้องหกก็ไม่ต้องการ ของที่ไม่มีใครต้องการย่อมต้องจัดการทิ้ง”

สีหน้าของนางเย็นชาจนทำให้เวินจื่อเฉินแทบจะรู้สึกแปลกตา

ใครบอกว่าข้าไม่ต้องการ?!

เวินเยวี่ยโกรธจนแทบอยากจะกรีดร้อง

นางแค่จงใจบอกปัดเพื่อไม่ให้เวินจื่อเฉินสงสัยเท่านั้น

ใครจะคิดว่าเวินซื่อกลับเสียสติถึงเพียงนี้?!

ทั้ง ๆ ที่นางคิดไว้นานแล้วว่าวันนี้จะต้องสวมชุดพิธีการนี้ให้ได้ แต่ตอนนี้ถูกเวินซื่อทำลายหมดแล้ว!

นี่เป็นชุดพิธีการที่แพงที่สุดและดีที่สุดในเมืองหลวงนะ!

มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!

เวินเยวี่ยปวดใจจนแทบหลั่งเลือด

“เจ้าบอกตั้งแต่เมื่อไรว่าเจ้าไม่ต้องการแล้ว? เจ้าเคยบอกว่าเจ้าชอบมากไม่ใช่หรือ? เจ้าทะนุถนอมชุดนี้ที่สุดไม่ใช่หรือ...”

เวินจื่อเฉินเดือดดาลอย่างยิ่ง

เวินซื่อกลับตัดบทเขาทันทีว่า “ข้าไม่ชอบแล้ว”

นางเอ่ยทวนทีละคำว่า “เมื่อก่อนเคยชอบ แต่ตอนนี้ข้าไม่ชอบแล้ว”

สิ่งที่ไม่ได้เป็นของนาง นางไม่ต้องการทั้งนั้น

“ฉับ”

เมื่อเวินซื่อตัดลงไปเป็นครั้งสุดท้าย ชุดพิธีการนั้นก็ถูกนางตัดจนเละไม่เป็นชิ้นดี

เฉกเช่นความสัมพันธ์ของนางกับพวกเวินจื่อเฉิน

ชาติที่แล้วนางอยากกอบกู้สถานการณ์มากเกินไป หากตระหนักได้เร็วหน่อย ตัดขาดทุกอย่างนี้เร็วหน่อย สุดท้ายนางก็คงไม่ลงเลยถึงขั้นนั้น

และชาตินี้ นางจะไม่ทำอะไรโง่งมเหมือนชาติที่แล้วอีกเป็นอันขาด!

“เอาเถิด พิธีปักปิ่นใกล้จะเริ่มแล้ว ในเมื่อพี่รองไม่อยากให้ข้าออกไป เช่นนั้นก็ขออภัยที่น้องไม่อยู่เป็นเพื่อนแล้ว”

หลังจากที่นางวางกรรไกรลงก็หันหลังให้กับพวกเขา เริ่มไล่คนด้วยน้ำเสียงค่อนข้างหมดความอดทน

เวินจื่อเฉินยืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาสองข้างแดงก่ำจ้องมองเศษผ้าที่กระจัดกระจายเต็มพื้น

เขาเหมือนกับถูกคนทุบแรง ๆ สมองว่างเปล่าทันใด

ไม่...

ไม่ถูก

เหตุใดน้องห้าถึงกลายเป็นเช่นนี้?

เหตุใดนางต้องทำขนาดนี้?

หรือว่านางโกรธที่เขาให้นางมอบชุดพิธีการให้กับน้องหก?

หรือเป็นเพราะว่าเขาปรักปรำนาง?

แต่นี่เป็นเพราะนางทำผิดก่อนไม่ใช่หรือ?

นางมีสิทธิอะไรมาอารมณ์เสีย?!

เวินจื่อเฉินยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

“ทั้งหมดต้องโทษพวกพี่ใหญ่ที่ตามใจเจ้าจนกลายเป็นเช่นไรแล้ว! ตอนนี้แม้แต่ความหวังดีของพวกพี่ชาย เจ้าก็ยังกล้าทำลาย ต่อไปเกรงว่าเจ้ายังคิดจะขบถด้วย!”

เวินจื่อเฉินนึกว่าเอ่ยเช่นนี้เวินซื่อจะมีปฏิกิริยา แต่เวินซื่อที่นั่งอยู่ตรงนั้นกลับไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา

ท่าทีดูเหมือนขับไล่คนมาก ๆ

“ดี ๆๆ!”

เวินจื่อเฉินโกรธจนเอ่ยคำว่าดีติดต่อกันสามครั้ง เขาเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราดว่า “เจ้ากล้าโกรธปั้นปึ่งใส่ข้า คอยดูนะ วันนี้ข้าจะต้องเรียกพวกพี่ใหญ่มาดูท่าทางดื้อดึงของเจ้า!”

เขากล่าวจบก็คว้าเครื่องประดับศีรษะที่เวินเยวี่ยเพิ่งหยิบขึ้นมาจากพื้น รวมทั้งรวบรวมเศษผ้าบนพื้นขึ้นมาทั้งหมด

“เอ๊ะ พี่รอง?!”

เวินเยวี่ยยังไม่ทันตั้งตัวก็เห็นเวินจื่อเฉินนำชุดพิธีการขาดรุ่งริ่งชุดนั้นหันตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

นางหันหน้ากลับไปถลึงตาใส่เวินซื่ออย่างไม่ยอมแพ้ หลังจากขบคิด สุดท้ายก็ยังไล่ตามออกไป

เมื่อพวกเขาจากไปแล้ว ห้องของเวินซื่อก็เงียบสงบลงในพริบตา

เงียบจนแทบได้ยินเสียงสาวใช้บางคนที่คิดว่าเสียงตัวเองเบามากกำลังแอบนินทากันอยู่บนระเบียงทางเดินที่ไม่ไกลจากด้านนอกห้อง

“อุ๊ย เมื่อกี้คนที่วิ่งออกมาจากห้องของคุณหนูห้าคือคุณชายรองกับคุณหนูหกไม่ใช่หรือ?”

“ดูเหมือนจะเป็นพวกเขานะ!”

“คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นคุณชายรอง หากรู้แต่แรกข้าคงไปรอในห้องของคุณหนูห้าแล้ว”

“ช่างเถิด เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินคุณชายรองตำหนิคุณหนูห้าเสียงดังอีกแล้ว เกรงว่าคุณหนูห้าคงจะทำอะไรคุณหนูหกอีกแล้ว คนจิตใจชั่วช้าเช่นนั้น เจ้ายังกล้าไปใกล้นางอีกหรือ? เจ้าไม่กลัวว่าสักวันนางจะไม่พอใจจนลงมือกับเจ้าหรือไร?”

“สวรรค์ น่ากลัวเหลือเกิน! หากเป็นเช่นนี้ ใครยังจะกล้าไปรับใช้นางอีกเล่า?”

ภายในห้อง เวินซื่อฟังคำพูดเหล่านี้อย่างเย็นชา

ท่ามกลางเสียงของสาวใช้หลายคนนั้น คนที่พูดมากหนึ่งในนั้นก็คือชุนเซียง สาวใช้คนสนิทของนาง

และเป็นสาวใช้ที่เตะนางแรง ๆ เพื่อเอาใจเวินเยวี่ยตอนที่นางถูกขังไว้ในห้องลับ

ตอนแรกชุนเซียงหักหลังนางตามคำสั่งของเวินเยวี่ย ช่วยเวินเยวี่ยขับไล่นางออกจากจวนกั๋วกง ดังนั้นจึงกลายเป็นคนสนิทที่ทำงานเก่งข้างกายเวินเยวี่ย

เมื่อก่อนเวินซื่อไม่รู้เลย แต่ตอนนี้คิดดูแล้วเกรงว่าเวลานี้ชุนเซียงคงจะไปขอพึ่งพาอาศัยเวินเยวี่ยนานแล้ว

และลอบยุยงข้ารับใช้ในเรือนนาง ทำให้ทุกคนหวาดกลัวและตีตัวออกหากกับนาง

จิตสังหารฉายขึ้นมาในแววตาของเวินซื่อ

นางจะไม่ยอมปล่อยเวินเยวี่ยกับคนสกุลเวินไป

เช่นเดียวกัน นางก็จะไม่ยอมปล่อยคนที่ทรยศนาง

“พวกเจ้าทั้งหลาย”

เสียงของเวินซื่อพลันดังขึ้นจากด้านหลังพวกสาวใช้หลายคน

พวกซุนเซียงหันหน้าไปมองก็เห็นเวินซื่อยืนอยู่ริมหน้าต่าง กำลังจ้องมองพวกนางด้วยสายตาทะมึน

พวกสาวใช้ที่เพิ่งถูกชุนเซียงขู่ให้ตกใจพลันหวาดกลัวจนรีบลุกขึ้นมา

“นอกจากชุนเซียงแล้ว คนอื่น ๆ กลับไปเก็บข้าวของเสีย ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้ว อีกเดี๋ยวข้าจะเรียกคนมารับพวกเจ้า”

สาวใช้คนอื่น ๆ ยังไม่ทันตั้งสติ เอ่ยถามอย่างงุนงงเล็กน้อยว่า “เก็บข้าวของ? ไปที่ใดหรือเจ้าคะ? คุณหนูห้าจะเรียกใครมารับพวกเราหรือเจ้าคะ?”

เวินซื่อมองพวกนางอย่างคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ย่อมเรียกนายหน้าค้าทาสมารับ ไม่เช่นนั้นยังมีใครได้อีก?”

สาวใช้ทั้งหลายพากันหน้าถอดสี เบิกตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“คุณหนูห้าเอ่ยเช่นนี้หมายความว่าอันใด? พวกนางทำสิ่งใดผิด ท่านถึงปฏิบัติกับพวกนางเช่นนี้?!”

ซุนเซียงที่ถูกแยกออกมาคนเดียวยังตระหนักไม่ได้ถึงความร้ายแรง นางจดจำคำพูดที่เวินเยวี่ยกำชับนางได้ขึ้นใจ พูดแทนสาวใช้คนอื่น ๆ อย่างหนักแน่นมีเหตุผลชอบธรรม

“พวกนางไม่ได้ทำสิ่งใดผิด”

เวินซื่อยิ้มน้อย ๆ “แต่ว่าสมองไม่ค่อยกระจ่างนัก แยกแยะไม่ออกว่าใครเป็นเจ้านายของพวกนาง”

“พวกคนที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเจ้านายของตนเองเป็นใคร เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องอยู่เรือนของข้าต่อไป เก็บของไสหัวไปแต่เนิ่น ๆ เสีย เพื่อไม่ให้สักวันข้าไม่พอใจจนลงมือกับพวกเจ้า”

เมื่อคำพูดประโยคสุดท้ายออกมา บรรดาสาวใช้รวมถึงซุนเซียงก็พากันหน้าซีดเผือด

หลังจากนั้น เวินซื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ นางจึงกล่าวอีกว่า

“แน่นอนว่าพวกเจ้าสามารถไปอ้อนวอนขอร้องน้องสาวแสนดีที่มีเมตตาบริสุทธิ์ของข้าได้เหมือนกัน ไม่แน่ว่านางอาจจะยินดีจ่ายราคางามซื้อพวกเจ้าจากในมือของข้าก็ได้?”

พอดีเลย หากนางอยากออกไปจากสกุลเวิน ยังต้องเตรียมเงินในมือไว้ก่อน

เมื่อเวินซื่อปิดหน้าต่าง เพิ่งจะหันตัวมาก็สะดุ้งตกใจกับบุรุษผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจน ความเคียดแค้นชิงชันอย่างรุนแรงก็พรั่งพรูขึ้นมาในใจของเวินซื่อ

นางเอ่ยปากอย่างช้า ๆ ว่า “พี่ใหญ่”
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1134

    เก่อถูโล่งอกที่เกราะป้องกันหัวใจตรงหน้าอกของเขาช่วยต้านไว้ได้ส่วนหนึ่ง จึงทำให้หอกนั้นแทงเฉไปเล็กน้อยแต่ก็แค่ทำให้เขาทนอยู่ได้อีกเพียงครู่หนึ่งเท่านั้นภายใต้การโจมตีขนาบหน้าหลังของกองทัพธงดำและฝูงแมลงพิษ ทหารต่างเผ่าเหล่านั้นก็ไม่อาจต้านทานไว้ได้นานเพียงไม่นาน ในป่าเขาก็เต็มไปด้วยร่างไร้วิญญาณของทหารต่างเผ่าที่ล้มตายเป็นทิวแถวสุดท้ายก็เหลือเพียงเก่อถูผู้เดียวเขาคุกเข่าลงกับพื้น หันกลับไปต้องการมองไปทางที่ตั้งของราชสำนักคราหนึ่งน่าเสียดายที่ยอดไม้อันหนาทึบบดบังทุกสิ่งไว้เขาจึงได้แต่หันกลับมา “ข้า...”“ฉัวะ!”เก่อถูดูเหมือนยังอยากจะพูดสั่งเสียอะไรสักอย่าง แต่เป่ยเฉินหยวนที่เต็มไปด้วยโทสะมานานแล้วย่อมไม่คิดจะให้โอกาสนี้แก่เขา ก้าวขึ้นหน้าไปก้าวหนึ่ง แล้วเชือดคอเขาทันทีเสียง ‘ตุบ’ ดังขึ้น คนล้มลงกับพื้นหลังจากเช็ดคราบเลือดบนมือจนสะอาดแล้ว เป่ยเฉินหยวนจึงกลับมายังข้างกายหลานซื่อ“ตกใจหรือเปล่า?”หลานซื่อยิ้มเล็กน้อย “ท่านคิดว่าข้าตกใจง่ายดายเพียงนี้เชียวหรือ?”เป่ยเฉินหยวนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเช่นกัน “ก็จริง เจ้าใจกล้ามาก กลับเป็นข้าที่เกือบจะขวัญเสียเพราะเจ้าเสียแล้ว”

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1133

    ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นเข้ามาจากกลางหน้าอก เก่อถูไม่ทันได้ตั้งตัวแต่เก่อถูก็ยังคงเป็นเก่อถู ถึงจะเป็นเช่นนี้ เขาก็ไม่ได้ล้มลงในทันทีเขาดิ้นรนอย่างไม่ย่อท้อเพื่อให้หลุดพ้นจากปลายหอกของเป่ยเฉินหยวน ก่อนจะกุมบาดแผลที่หน้าอกโซเซถอยหลังไปหลายก้าวเมื่อทหารใต้บัญชาของเขาเข้ามาประคองไว้ หันกลับไปก็มองเห็นชัดเจนว่าศัตรูที่โผล่ออกมาตรงหน้าคือใคร ผมสีเงินอันเป็นเอกลักษณ์ปลิวไสวไปตามลมภูเขา การโจมตีอย่างหนักที่กระหน่ำใส่เก่อถูทำให้เขาตกใจกลัวยิ่งกว่าหอกที่อยู่บนหน้าอกเสียอีก“ท่าน...เป็นไปได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้...ท่านจะมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?!”เก่อถูมองเป่ยเฉินหยวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงเขาจับท่อนแขนทหารข้างกายไว้แน่น ถอยหลังไปทีละก้าวอย่างควบคุมไม่ได้ท่าทีอันผิดแผกของแม่ทัพผู้นำทำให้เหล่าทหารต่างเผ่าคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างกายต่างสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากลเหล่าทหารยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ในใจของเก่อถูนั้นกลับร้อนรุ่มวุ่นวายอยู่นานแล้ว“ท่านคืออ๋องผู้สำเร็จราชการแทนแห่งต้าหมิง! เป็นท่าน! เป็นท่านนั่นเอง!”“เหตุใดท่านถึงมาปรากฏตัวที่นี่?! เป่ยเฉินหยวน พวกท่านชาวต้า

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1132

    เก่อถูมองไม่เห็นทิศทางที่ลูกธนูยิงมา รู้เพียงว่ายิงออกมาจากส่วนลึกของป่าลูกธนูดอกนั้นปักคาอยู่กลางฝ่ามือของเขาพอดีก้านธนูที่คุ้นเคยทำให้หลานซื่อและเกาหยางกับพวกจำได้แทบจะในทันที“อ๋องผู้สำเร็จราชการแทน!”“ท่านอ๋อง!”“ท่านอ๋องกลับมาแล้ว!”เกาหยางกับพวกตื่นเต้นดีใจยิ่งนักหลานซื่อก็อดรู้สึกยินดีอยู่ในใจไม่ได้ในที่สุดก็มาแล้ว!เมื่อเห็นหลานซื่อกับพวกที่ถูกล้อมอยู่ตรงกลางเปลี่ยนสีหน้าไปอย่างฉับพลัน เก่อถูก็รู้ทันทีว่ากำลังเสริมของชาวต้าหมิงเหล่านี้มาถึงแล้วเก่อถูที่กำลังหลงใหลในความงามก็ได้สติขึ้นมาทันทีจะปล่อยให้ชาวต้าหมิงเหล่านี้หนีไปไม่ได้!“สังหารพวกเขาเดี๋ยวนี้! ห้ามปล่อยไว้แม้แต่คนเดียว!”ครั้งนี้เก่อถูไม่คิดที่จะไว้ชีวิตหลานซื่อไว้อีกต่อไป เพราะต่อให้หญิงงามเพียงใด ก็เทียบกับชีวิตของเขาไม่ได้หากครั้งนี้ เขาทำเรื่องนี้ล้มเหลว แม้ว่าเขาจะไม่ถึงตาย แต่องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองก็ไม่มีทางยกโทษให้เขาง่าย ๆ เด็ดขาดดังนั้นคนต้าหมิงเหล่านี้ต้องตาย!เก่อถูตัดสินใจหมายจะสังหารในทันทีทว่าตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว...ทันทีที่ลูกธนูของเป่ยเฉินหยวนปรากฏขึ้น เกาหยางกับพวกก็เหม

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1131

    จู๋เยวี่ยรีบตรวจดูใบหน้าของหลานซื่อเป็นอย่างแรกแน่นอน หลานซื่อไม่ได้รับบาดเจ็บเพราะนางสวมหน้ากากอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาเพียงแต่ถึงแม้ใบหน้าจะไม่ถูกยิงบาดเจ็บ แต่ลูกธนูดอกนั้นกลับปัดหน้ากากบนใบหน้าของนางออกไปใบหน้าที่เย็นชาดุจเทพธิดาถูกเปิดเผยต่อสายตาของทุกคนในป่าเขาทันทีเก่อถูมองจนตะลึงงันอยู่กับที่สตรีต่างเผ่ามีไม่น้อย หญิงต่างเผ่าที่สะสวยก็มีไม่น้อยแต่สตรีที่งดงามราวกับเดินออกมาจากภาพวาด งามดั่งเทพธิดาเช่นนี้ กลับมีน้อยจนเขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!ไม่ถูก!เก่อถูได้สติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว เขาเบิกตากว้างมองหญิงงามที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าอวบหนาของเขาเผยรอยยิ้มที่ตื่นเต้นและเหิมเกริมออกมาทันที “ท่านเป็นหญิงหรือ? ไม่สิ ท่านน่ะเป็นหญิง!”“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไม่นึกเลยว่าต้าหมิงจะมีสตรีที่งดงามเช่นนี้ มิหนำซ้ำยังมาหาถึงที่อีก ดีจริง ดีเหลือเกิน!”เก่อถูหัวเราะลั่น อาจเป็นเพราะคล้อยตามอารมณ์ของเขา หรืออาจเป็นเพราะเสน่ห์ของความงามที่เย้ายวน ทหารต่างเผ่าที่เขาพามาด้านหลังต่างก็อดไม่ได้ที่จะร้อนรนขึ้นมาสายตาหลายคู่จับจ้องหลานซื่อ มีไม่น้อยที่เผยความหยาบโลนอันน่ารังเกียจออกมาแน่นอน เวลานี้ไม

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1130

    เก่อถูโกรธจัดถึงขีดสุด สาบานว่าจะต้องสังหารหลานซื่อกับพวกให้ได้ทหารชั้นยอดที่ประตูเมืองตายไปเกือบหมด แต่ในเมืองเขายังมีกำลังคนอยู่หลังจากระดมทหารต่างเผ่าสองร้อยนายอย่างรวดเร็ว เขาก็รีบพาคนไล่ล่าไปตามทิศทางที่หลานซื่อกับพวกหนีไปทันทีเวลานี้หลานซื่อและเกาหยางกับพวกได้หนีออกมาเป็นระยะทางพอสมควรในเวลาอันสั้นแต่ถึงกระนั้น เกาหยางกับพวกก็ยังคงรู้สึกตกใจไม่หายไม่ใช่เพราะทหารที่ไล่ตามมาด้านหลัง แต่เป็นเพราะที่ประตูเมืองเมื่อครู่นี้พวกเขาสามารถรอดชีวิตมาได้อย่างปลอดภัยท่ามกลางผงพิษร้ายแรงเรื่องนี้ช่างน่าตกตะลึง แปลกประหลาด และน่ายำเกรงเกินไปแล้วกองทัพธงดำจำนวนไม่น้อยอดไม่ได้ที่จะแอบมองผีเสื้อสีทองตัวนั้นที่อยู่บนศีรษะของธิดาศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาเมื่อครู่ผีเสื้อตัวเล็ก ๆ เพียงตัวหนึ่ง ใช้ผงเกล็ดพิษร้ายที่กระพือออกจากปีกของมัน ล้มทหารต่างเผ่าไปเป็นจำนวนมากสภาพทหารต่างเผ่าเหล่านั้นที่กลายเป็นกระดูกแห้งในชั่วพริบตา ทำให้พวกเขายังคงจดจำได้ติดตาจนถึงตอนนี้ ไม่มีทางลืมได้เลยอย่าว่าแต่กองทัพธงดำเหล่านี้ แม้แต่เกาหยางก็ยังไม่นึกว่า จะมีแมลงที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้อยู่ข้างกายธิดาศักดิ์

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1129

    ทหารต่างเผ่าหลายสิบคนที่พุ่งเข้ามาล้วนแต่ร่างสูงใหญ่กำยำ มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นขุนพลที่เก่งกาจในการต่อสู้ถึงอย่างไรก็เคยพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองสองพี่น้องคู่นี้ตัดสินใจแล้วว่าจะแก้แค้นหลังจากได้ยาถอนพิษ แล้วจะไม่มีการเตรียมตัวเพิ่มได้อย่างไรดังนั้นครั้งนี้พวกเขาจึงตั้งใจคัดเลือกทหารที่แข็งแกร่งที่สุดในมือ ปลอมตัวเป็นทหารลาดตระเวนในวังหลวง ทั้งหมดฟังคำสั่งของเก่อถูคำสั่งขององค์ชายใหญ่ต่อเก่อถูมีเพียงข้อเดียว...หลังจากได้ยาถอนพิษแล้ว ให้สังหารชาวต้าหมิงเหล่านี้ทันที!ไม่ว่าต้องจ่ายด้วยราคาใดก็ตาม เอาเป็นว่าห้ามปล่อยให้หนีไปได้แม้แต่คนเดียว!เขาต้องการให้หลานซื่อกับพวกสิ้นชีพในวังหลวงทั้งหมด!ไม่ว่านางจะมีฐานะอะไรก็ตามหากเก่อถูรู้จักตัวตนที่แท้จริงของหลานซื่อ บางทีเขาอาจทัดทานองค์ชายใหญ่ของพวกเขา เพราะหากธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งต้าหมิงสิ้นชีพในวังหลวงจริง เกรงว่าจะนำความยุ่งยากไม่น้อยมาสู่พวกเขาแต่ตอนนี้เก่อถูไม่รู้ดังนั้นเขาจึงปฏิบัติตามคำสั่งที่องค์ชายใหญ่ของพวกเขามอบหมายให้ด้วยความภักดีเป็นอย่างยิ่งทหารต่างเผ่าคนอื่น ๆ ทั้งหมดกรูเข้าล้อมสังหารเ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status