บทที่ 623

“ใครขโมยเงินของเจ้าไป?”

เวินฉางอวิ้นได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เวินจื่อเฉินพลันยกมือขึ้นชี้ไปข้างใน “นาง!”

“นางเป็นคนขโมยเงินหนึ่งหีบที่ข้าเก็บไว้ใต้เตียงไป”

เวินเยวี่ยซึ่งถูกชี้ตัวในเวลานี้ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด นางเอ่ยปากออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านพ่อ พี่ใหญ่ พวกท่านอย่าไปฟังพี่รองพูดจาเหลวไหล ข้าไม่ได้ขโมยเงินของพี่รองไปเลยแม้แต่น้อย หากพวกท่านไม่เชื่อก็ไปถามพี่สามได้ พี่สามเป็นพยานให้ข้าได้เจ้าค่ะ”

“เจ้าสามล่ะ?”

“อยู่นี่! ข้าอยู่นี่!”

เวินจื่อเยวี่ยมาได้จังหวะพอดี

เวินเฉวียนเซิ่งเพิ่งเอ่ยปากเรียกหาเขา เวินจื่อเยวี่ยก็กลับมาจากข้างนอกพอดี

เขาขานรับ หลังจากเข้ามาในเรือนเล็กแล้ว ก็ยืนหอบหายใจอยู่ตรงนั้น พักอยู่ครู่ใหญ่ จึงเอ่ยขึ้น “ข้า...ข้าเป็นพยานให้น้องหกได้ นางไม่ได้เป็นคนขโมยไปจริงๆ ”

“ในเมื่อเยวี่ยเอ๋อร์ไม่ได้เป็นคนขโมย เช่นนั้นหรือว่าเจ้าสองโกหก?”

สายตาเย็นชาของเวินเฉวียนเซิ่งมองไปยังเวินจื่อเฉินอีกครั้ง

แต่ในเวลานี้ เวินจื่อเยวี่ยก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ไม่ เงินของพี่รองน่าจะถูกขโมยไปจริงๆ ”

มิฉะนั้นพี่รองคงไม่อารมณ์พลุ่งพล่านเช่นนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เดิมที