공유

บทที่ 650

작가: จิ้งซิง
แน่นอนนี่ไม่ใช่สิ่งที่แขกเหรื่อคิด แต่เป็นความสงสัยของพวกเวินเยวี่ย

“ตกลงหลินเนี่ยนฉือคิดจะทำอะไรกันแน่?”

หรือนางไม่ได้มาก่อเรื่อง แต่มามอบของขวัญจริงๆ?

เมื่อการคาดเดาเช่นนี้เกิดขึ้น ในใจเวินเยวี่ยปฏิเสธโดยไม่ลังเล

นางไม่เชื่อว่าหลินเนี่ยนฉือจะใจดีขนาดนั้น

ภาพของอาจารย์หวังอะไรนี่ ต้องมีปัญหาแน่นอน

“พี่เส้าเจ๋อ รีบรับภาพวาดมา อย่าให้นางเปิดออก...”

เวินเยวี่ยรีบบอกชุยเส้าเจ๋อที่อยู่ข้างกันทันที

แต่ชุยเส้าเจ๋อในยามนี้ราวกับสังเกตเห็นบางสิ่ง น้ำเสียงอดกลั้นต่อไฟโกรธ กัดฟันเอ่ยออกมา “สายไปแล้ว”

หลินเนี่ยนฉือคล่องแคล่วว่องไวมาตลอด ไม่ปล่อยให้เวินเยวี่ยปฏิเสธสักนิด สั่งให้คนกางภาพวาดนั้นออกทันที

แต่สุดท้ายด้านในกลับไม่ใช่ภาพกระเรียนล้อบุปผาในสระเหมันต์ แต่เป็นภาพนกยวนยางป่ากำลังเล่นน้ำอยู่ใต้ศาลา

เดิมทีไม่มีอะไร แต่ยวนยางป่าในภาพวาดกลับคล้ายกับมนุษย์ โดยเฉพาะวาดได้เหมือนชายหญิงคู่หนึ่งมาก

บวกกับภาพพื้นหลังที่เป็นศาลา ชั่วขณะนั้นทำให้ผู้คนคิดเชื่อมโยงไปถึงบางสิ่ง ดังนั้นทุกคนจึงหันมองชุยเส้าเจ๋อ

สายตาที่มองมาจากทั่วสารทิศมีทั้งเยาะเย้ย ถากถาง ดูแคลน ดูละคร...

เรียกได้ว่าแทบจะทำใ
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터
댓글 (1)
goodnovel comment avatar
ลิ้นจี่ Generation
อะไรเนี่ยยังตบหน้าไม่ครบคนเลย
댓글 모두 보기

최신 챕터

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 842

    ไม่มีใครคาดคิดว่า นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ฟ่านหลิงชางก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสทันทีทั้ง ๆ ที่ทั้งคู่ได้เริ่มลงมือพร้อมกัน แต่ความเร็วของเป่ยเฉินหยวนนั้นเร็วมากจนพวกเขาไม่อาจมองเห็นได้ชัดเจนในชั่วพริบตา พวกเขาก็เห็นหลานชายสายตรง (พี่ใหญ่) ของตัวเองคุกเข่าอยู่บนพื้นในสภาพจนตรอกและดาบของเป่ยเฉินหยวนก็ถูกพาดไว้ที่ซอกคอของฟ่านหลิงชาง“ท่านอ๋อง หยุดนะ!”ฟ่านเจินซื่อตะโกนลั่นอย่างร้อนใจเป่ยเฉินหยวนพูดอย่างหงุดหงิดใจ “ร้อนใจทำไม? ก็บอกแล้วว่าจะไม่เอาชีวิตเขา ข้าก็ย่อมไม่ฆ่าเขา”อันที่จริงขอเพียงเขายังไม่ยอมแพ้ ก็ขึ้นอยู่กับเขาว่าจะทรมานอย่างไรฟ่านเจินซื่อที่คาดเดาความคิดของเป่ยเฉินหยวนได้อย่างชัดเจนได้เปลี่ยนคำพูดทันทีเพื่อเตือนสติฟ่านหลิงชาง “ชางเอ๋อร์ ยอมแพ้เร็วเข้า!”แม้ว่าหลังจากยอมแพ้จะเสียมือข้างหนึ่ง นั่นก็ยังดีกว่าตอนนี้!มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงยิ่งกว่า!น่าเสียดายที่ฟ่านเจินซื่อคิดได้ แต่เป่ยเฉินหยวนกลับไม่ให้โอกาสนี้แก่ฟ่านหลิงชาง“เจ้าช่างมีใจหาญกล้านัก กล้าที่จะเหิมเกริมไม่เจียมตัวต่อหน้าข้า เจ้ายังเป็นคนแรกอีกด้วย”“รู้ไหมว่าคนก่อนหน้าที่ยั่วยุข้ามีจุดจบเช่นไร?

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 841

    ชายวัยกลางคนหน้าสวยละมุนละไมยังคงมีสีหน้าเดิม หันกลับมาประสานมือให้ฟ่านเจินซื่อกล่าวว่า “ฮูหยินผู้เฒ่า บ่าวยินดีจะไปแทนคุณชายใหญ่เองขอรับ”“ไม่ได้”“ไม่ได้!”ที่น่าประหลาดใจก็คือ ทั้งฟ่านหลิงชางและฟ่านเจินซื่อสองย่าหลานต่างไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาไปหลังจากที่ฟ่านเจินซื่อปฏิเสธก็ไม่ได้พูดอะไรอีกฟ่านหลิงชางขมวดคิ้วพูดว่า “เยว่กง เรื่องนี้หลิงชางเป็นคนก่อขึ้นมาคนเดียว ต่อให้ต้องเสียมือข้างหนึ่งก็ไม่เห็นเป็นไร เยว่กงไม่จำเป็นต้องไปแทนข้า”พูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “ท่านอ๋อง รายละเอียดการประลองท่านต้องการเช่นไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”เป่ยเฉินหยวนยิ้มเล็กน้อย “ของ่าย ๆ ในเมื่อเป็นการประลอง ถ้าอย่างนั้นก็ประลองยุทธ ใครที่ยอมแพ้ก่อนก็ต้องตัดมือข้างหนึ่ง”หลังจากที่เขาพูดจบก็เสริมอีกประโยคหนึ่ง “อ้อ เพื่อไม่ให้มีคนพูดว่าข้าผู้ใหญ่รังแกผู้น้อย ดังนั้นข้าจะต่อให้เจ้าโดยใช้มือข้างเดียว แบบนี้จะกล้าไหม?”ฟ่านหลิงชางได้ยินดังนั้นดวงตาก็เป็นประกายก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ศักยภาพของเป่ยเฉินหยวน ดังนั้นพอมาถึงก็เริ่มยั่วยุทันทีแต่ต่อมาเมื่อเห็นเป่ยเฉินหยวนใช้ดาบที่โยนออกไปทุบศีรษะน้องชายลูกพี่

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 840

    ฟ่านหลิงชางกำธนูในมือแน่น รู้สึกเพียงว่าแววตาและวาจาของเวินซื่อนั้นเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามเขาอย่างถึงที่สุด!ลงจากลานประลอง?ให้เขาลงจากลานประลองในตอนนี้เนี่ยนะ?!“หลิงชาง!”ฟ่านชิงเฟิงตวาดเรียกฟ่านหลิงชางอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อย่าลืมที่ท่านย่าของเจ้ากำชับไว้!”เขาต้องการจะเตือนให้ฟ่านหลิงชางคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมเป็นหลักแต่ฟ่านหลิงชางในตอนนี้จะฟังอะไรเข้าหูได้อย่างไร?“ท่านอาเจ็ดมิต้องพูดมาก หลิงชางย่อมรู้จักขอบเขต”ฟ่านหลิงชางมองเวินซื่อด้วยสายตาคมกริบ “จะให้เก็บเป้าแล้วยิงใส่กันใช่หรือไม่? ข้าไม่กลัวหรอก ก็แค่กลัวว่าเจ้าจะกล้าพูดแต่ไม่กล้าทำ อย่างไรเสียหัวลูกศรก็แหลมคมนัก หากระหว่างการประลองเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา ก็อาจจะได้เห็นเลือดกันบ้าง”เวินซื่อแค่นเสียงเย็นชา “จะมัวพูดมากทำไม รีบให้คนนำม้ามา”สายตาของฟ่านหลิงชางปรากฏเจตนาสังหารแวบหนึ่งพูดกันดีๆ ไม่ชอบ ต้องให้ใช้กำลังสินะ“ดี! ใครก็ได้ ไปนำ...”“หยุดเดี๋ยวนี้!”ฟ่านหลิงชางยังไม่ทันพูดจบ ทว่าในขณะนั้น ก็มีเสียงแก่ชราเสียงหนึ่งดังขึ้นมาทันทีเวินซื่อและคนอื่นๆ หันไปมอง ก็เห็นฟ่านเจินซื่อมาถึงตั้งแต่เมื่อใด

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 839

    “แพ้แล้ว...”“พี่ใหญ่หลิงชางถึงกับแพ้แล้ว”“เป็นไปได้อย่างไร ธิดาศักดิ์สิทธิ์นั่นดูแล้วก็...”อ่อนแอขนาดนั้นพวกเขาอยากจะพูดเช่นนี้แต่ตอนนี้กลับไม่กล้าพูดแล้วฟ่านหลิงชางที่พวกเขาคิดว่ามีฝีมือยิงธนูไร้เทียมทาน กลับมาพ่ายแพ้ในมือของเวินซื่อยิ่งไปกว่านั้น ฟ่านหลิงชางยังเป็นฝ่ายเริ่มท้าทายก่อนเองแต่ผลสุดท้ายกลับพ่ายแพ้ยับเยินจนไม่เหลือทั้งหน้าตาและศักดิ์ศรีแล้วไม่ต้องพูดถึงฟ่านหลิงชาง แม้แต่ฟ่านชิงเฟิงเองก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไปชั่วขณะธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้...เป็นพวกเขาที่ดูแคลนนางเกินไปแล้วยังคิดว่าอีกฝ่ายได้เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์เพราะอาศัยเพียงแค่ใบหน้านั่น คาดไม่ถึงว่าจะมีความสามารถที่แท้จริงอยู่บ้าง “...ฝีมือยิงธนูของท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ช่างเก่งกาจเหนือความคาดหมายจริงๆ”แม้ฟ่านชิงเฟิงจะกระอักกระอ่วนใจเพียงใด ก็ต้องทำต่อไปเวลายังไม่ถึงกำหนด ใครจะไปรู้ว่าหลิงชางจะแพ้เร็วขนาดนี้ต้องยื้อเวลาต่อไปอีกสักหน่อย“ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์แสดงฝีมือไปคราหนึ่ง คงจะเหนื่อยแล้ว เชิญกลับไปนั่งพักผ่อนก่อนเถิด”ครั้งนี้เวินซื่อไม่ได้ปฏิเสธ นางพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปยังที่น

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 838

    “ดี! แค่กๆๆ ...”เหล่าลูกหลานสกุลฟ่านพลันส่งเสียงฮือฮา แต่ทันทีที่ส่งเสียงออกมาก็พลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จึงเหลือบมองไปทางเป่ยเฉินหยวนอย่างระแวดระวัง แล้วรีบหุบปากลง“ธิดาศักดิ์สิทธิ์ ยังจะต่ออีกหรือไม่?”ฟ่านหลิงชางเอ่ยถามเวินซื่อด้วยความภาคภูมิใจอย่างยิ่ง“ต่อ”สีหน้าของเวินซื่อไม่เปลี่ยนแปลงฟ่านหลิงชางเลิกคิ้ว “ดี เช่นนั้นก็ย้ายไปอีกสิบจั้ง”หลังจากย้ายเป้าเสร็จ ฟ่านหลิงชางก็แสร้งถ่อมตนอีกครั้ง “เชิญธิดาศักดิ์สิทธิ์ก่อน”เวินซื่อเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่านางรู้แล้วว่าเขาคิดจะทำอะไรแต่เวินซื่อก็ไม่ได้ปฏิเสธนางพยักหน้า แล้วยิงลูกศรออกไปอีกครั้ง เข้ากลางเป้าพอดีฟ่านหลิงชางยิงตาม และยิงผ่าลูกศรของเวินซื่อออกเป็นสองซีกอีกครั้งฟ่านหลิงชางรู้สึกได้ใจอีกครั้ง “ธิดาศักดิ์สิทธิ์ เป็นเช่นนี้แล้วยังจะต่ออีกหรือไม่?”“ต่อ”“ดี เช่นนั้นย้ายไปอีกสิบจั้ง”เวินซื่อยิงออกไป เข้ากลางเป้าเป็นครั้งที่สามฟ่านหลิงชางยิงออกไป ยิงทะลุลูกศรของนางเป็นครั้งที่สาม“ธิดาศักดิ์สิทธิ์...”“ต่อ”คราวนี้ ไม่รอให้ฟ่านหลิงชางได้ภาคภูมิใจจนจบ และไม่รอให้เขาพูดจนจบประโยค เวินซ

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 837

    เป็นอยู่บ้าง?นี่เรียกว่าเป็นอยู่บ้างอย่างนั้นหรือ?ลูกศรเมื่อครู่นั้นเล็งมาที่ศีรษะของเขาโดยตรงหากไม่ใช่เพราะเขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างและหลบทัน เกรงว่าบัดนี้ศีรษะของเขาคงถูกยิงทะลุไปแล้วเมื่อตระหนักว่าเวินซื่อดูเหมือนจะมีฝีมืออยู่บ้าง ฟ่านหลิงชางก็หรี่ตาทั้งสองข้างลงเล็กน้อย “ฝีมือยิงธนูของท่านไม่เลว แต่หากคิดจะเอาชนะข้า แค่นี้ยังไม่พอหรอก”“เช่นนั้นก็มาประลองกันเถิด จะได้ทำให้คุณชายฟ่านได้รู้ว่า คำพูดที่ข้าเอ่ยไปก่อนหน้านี้ มิใช่คำพูดโอ้อวด”ฟ่านหลิงชางรู้ดีว่านางหมายถึงอะไร ดังนั้นเมื่อได้ยินแล้วจึงแค่นเสียงเย็นชาออกมา “ดี!”ประลองก็ประลองเขาไม่เชื่อว่าตนเองจะพ่ายแพ้ให้แก่สตรี!“ใครก็ได้ ย้ายเป้าถอยหลังไปอีกสามจั้ง”ฟ่านหลิงชางตะโกนสั่งทว่ายังไม่ทันที่คนรับใช้จะได้ย้ายเป้า เวินซื่อก็ส่ายหน้า “สามจั้งยังไม่พอ”“สามจั้งยังไม่พอหรือ? เช่นนั้นท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์คิดว่าควรเป็นเท่าใด?”เวินซื่อเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อย่างน้อยต้องครั้งละสิบจั้ง หากยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ ก็ให้ย้ายไปอีกสิบจั้ง”“ช่างพูดจาโอ้อวดนัก”ฟ่านหลิงชางหัวเราะเยาะ ไม่ใช่แค่เขา แม้แต่บรรดาลูกหลานสก

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status