Share

บทที่ 651

Penulis: จิ้งซิง
หากคนที่เอ่ยคำพูดนี้ออกมาคือหลินเนี่ยนฉือ ชุยเส้าเจ๋อก็สามารถตำหนินาง ระเบิดอารมณ์ใส่นาง หรือแม้กระทั่งขับไล่นางออกไปจากตรงนั้นได้โดยตรง

แต่ผู้ที่เอ่ยคำพูดนี้ออกมากลับเป็นบิดาของเขาไปเสียได้!

สีหน้าของชุยเส้าเจ๋อนั้นราวกับกินอาจมเข้าไป

ถึงแม้เวินเยวี่ยจะไม่ได้เห็นภาพวาด แต่เพียงแค่ฟังพวกเขาพูดคุยกันก็พอจะเดาได้เจ็ดแปดส่วนแล้ว

นางหยิกชุยเส้าเจ๋ออย่างรุนแรง “บอกให้ท่านพ่อของท่านหยุดพูดได้แล้ว!”

ชุยเส้าเจ๋อหมดหนทาง จึงทำได้เพียงส่งสายตาให้มารดาของตน

เวินหย่าลี่ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างยิ่ง รีบก้าวไปข้างหน้า “พอแล้วท่านพี่ ก็แค่ภาพวาดภาพเดียวเองนี่นา รีบเก็บขึ้นมาเถิดเจ้าค่ะ ต่อไปยังมีของขวัญสมทบสินเดิมจากเวินซื่อ...จากท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์อยู่อีกนะเจ้าคะ”

จงหย่งโหวแค่นหัวเราะเย็นชา

ตอนนี้กลับรู้จักอับอายขายหน้าแล้ว

เขาไม่ได้กล่าวโทษหลินเนี่ยนฉือ แต่กลับลงมือเช็ดภาพวาดนั้นจนสะอาดด้วยตนเอง ก่อนจะเก็บมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

จากนั้น เขาก็กล่าวกับเวินซื่อและหลินเนี่ยนฉือ “สมัยข้ายังเยาว์วัย เคยเห็นภาพนี้ที่บ้านสกุลหลาน จึงพอจะทราบความลับในภาพนี้อยู่บ้าง อันที่จริง ตอนนั้นก็ชอบภาพน
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 842

    ไม่มีใครคาดคิดว่า นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ฟ่านหลิงชางก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสทันทีทั้ง ๆ ที่ทั้งคู่ได้เริ่มลงมือพร้อมกัน แต่ความเร็วของเป่ยเฉินหยวนนั้นเร็วมากจนพวกเขาไม่อาจมองเห็นได้ชัดเจนในชั่วพริบตา พวกเขาก็เห็นหลานชายสายตรง (พี่ใหญ่) ของตัวเองคุกเข่าอยู่บนพื้นในสภาพจนตรอกและดาบของเป่ยเฉินหยวนก็ถูกพาดไว้ที่ซอกคอของฟ่านหลิงชาง“ท่านอ๋อง หยุดนะ!”ฟ่านเจินซื่อตะโกนลั่นอย่างร้อนใจเป่ยเฉินหยวนพูดอย่างหงุดหงิดใจ “ร้อนใจทำไม? ก็บอกแล้วว่าจะไม่เอาชีวิตเขา ข้าก็ย่อมไม่ฆ่าเขา”อันที่จริงขอเพียงเขายังไม่ยอมแพ้ ก็ขึ้นอยู่กับเขาว่าจะทรมานอย่างไรฟ่านเจินซื่อที่คาดเดาความคิดของเป่ยเฉินหยวนได้อย่างชัดเจนได้เปลี่ยนคำพูดทันทีเพื่อเตือนสติฟ่านหลิงชาง “ชางเอ๋อร์ ยอมแพ้เร็วเข้า!”แม้ว่าหลังจากยอมแพ้จะเสียมือข้างหนึ่ง นั่นก็ยังดีกว่าตอนนี้!มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงยิ่งกว่า!น่าเสียดายที่ฟ่านเจินซื่อคิดได้ แต่เป่ยเฉินหยวนกลับไม่ให้โอกาสนี้แก่ฟ่านหลิงชาง“เจ้าช่างมีใจหาญกล้านัก กล้าที่จะเหิมเกริมไม่เจียมตัวต่อหน้าข้า เจ้ายังเป็นคนแรกอีกด้วย”“รู้ไหมว่าคนก่อนหน้าที่ยั่วยุข้ามีจุดจบเช่นไร?

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 841

    ชายวัยกลางคนหน้าสวยละมุนละไมยังคงมีสีหน้าเดิม หันกลับมาประสานมือให้ฟ่านเจินซื่อกล่าวว่า “ฮูหยินผู้เฒ่า บ่าวยินดีจะไปแทนคุณชายใหญ่เองขอรับ”“ไม่ได้”“ไม่ได้!”ที่น่าประหลาดใจก็คือ ทั้งฟ่านหลิงชางและฟ่านเจินซื่อสองย่าหลานต่างไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาไปหลังจากที่ฟ่านเจินซื่อปฏิเสธก็ไม่ได้พูดอะไรอีกฟ่านหลิงชางขมวดคิ้วพูดว่า “เยว่กง เรื่องนี้หลิงชางเป็นคนก่อขึ้นมาคนเดียว ต่อให้ต้องเสียมือข้างหนึ่งก็ไม่เห็นเป็นไร เยว่กงไม่จำเป็นต้องไปแทนข้า”พูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “ท่านอ๋อง รายละเอียดการประลองท่านต้องการเช่นไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”เป่ยเฉินหยวนยิ้มเล็กน้อย “ของ่าย ๆ ในเมื่อเป็นการประลอง ถ้าอย่างนั้นก็ประลองยุทธ ใครที่ยอมแพ้ก่อนก็ต้องตัดมือข้างหนึ่ง”หลังจากที่เขาพูดจบก็เสริมอีกประโยคหนึ่ง “อ้อ เพื่อไม่ให้มีคนพูดว่าข้าผู้ใหญ่รังแกผู้น้อย ดังนั้นข้าจะต่อให้เจ้าโดยใช้มือข้างเดียว แบบนี้จะกล้าไหม?”ฟ่านหลิงชางได้ยินดังนั้นดวงตาก็เป็นประกายก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ศักยภาพของเป่ยเฉินหยวน ดังนั้นพอมาถึงก็เริ่มยั่วยุทันทีแต่ต่อมาเมื่อเห็นเป่ยเฉินหยวนใช้ดาบที่โยนออกไปทุบศีรษะน้องชายลูกพี่

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 840

    ฟ่านหลิงชางกำธนูในมือแน่น รู้สึกเพียงว่าแววตาและวาจาของเวินซื่อนั้นเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามเขาอย่างถึงที่สุด!ลงจากลานประลอง?ให้เขาลงจากลานประลองในตอนนี้เนี่ยนะ?!“หลิงชาง!”ฟ่านชิงเฟิงตวาดเรียกฟ่านหลิงชางอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อย่าลืมที่ท่านย่าของเจ้ากำชับไว้!”เขาต้องการจะเตือนให้ฟ่านหลิงชางคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมเป็นหลักแต่ฟ่านหลิงชางในตอนนี้จะฟังอะไรเข้าหูได้อย่างไร?“ท่านอาเจ็ดมิต้องพูดมาก หลิงชางย่อมรู้จักขอบเขต”ฟ่านหลิงชางมองเวินซื่อด้วยสายตาคมกริบ “จะให้เก็บเป้าแล้วยิงใส่กันใช่หรือไม่? ข้าไม่กลัวหรอก ก็แค่กลัวว่าเจ้าจะกล้าพูดแต่ไม่กล้าทำ อย่างไรเสียหัวลูกศรก็แหลมคมนัก หากระหว่างการประลองเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา ก็อาจจะได้เห็นเลือดกันบ้าง”เวินซื่อแค่นเสียงเย็นชา “จะมัวพูดมากทำไม รีบให้คนนำม้ามา”สายตาของฟ่านหลิงชางปรากฏเจตนาสังหารแวบหนึ่งพูดกันดีๆ ไม่ชอบ ต้องให้ใช้กำลังสินะ“ดี! ใครก็ได้ ไปนำ...”“หยุดเดี๋ยวนี้!”ฟ่านหลิงชางยังไม่ทันพูดจบ ทว่าในขณะนั้น ก็มีเสียงแก่ชราเสียงหนึ่งดังขึ้นมาทันทีเวินซื่อและคนอื่นๆ หันไปมอง ก็เห็นฟ่านเจินซื่อมาถึงตั้งแต่เมื่อใด

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 839

    “แพ้แล้ว...”“พี่ใหญ่หลิงชางถึงกับแพ้แล้ว”“เป็นไปได้อย่างไร ธิดาศักดิ์สิทธิ์นั่นดูแล้วก็...”อ่อนแอขนาดนั้นพวกเขาอยากจะพูดเช่นนี้แต่ตอนนี้กลับไม่กล้าพูดแล้วฟ่านหลิงชางที่พวกเขาคิดว่ามีฝีมือยิงธนูไร้เทียมทาน กลับมาพ่ายแพ้ในมือของเวินซื่อยิ่งไปกว่านั้น ฟ่านหลิงชางยังเป็นฝ่ายเริ่มท้าทายก่อนเองแต่ผลสุดท้ายกลับพ่ายแพ้ยับเยินจนไม่เหลือทั้งหน้าตาและศักดิ์ศรีแล้วไม่ต้องพูดถึงฟ่านหลิงชาง แม้แต่ฟ่านชิงเฟิงเองก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไปชั่วขณะธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้...เป็นพวกเขาที่ดูแคลนนางเกินไปแล้วยังคิดว่าอีกฝ่ายได้เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์เพราะอาศัยเพียงแค่ใบหน้านั่น คาดไม่ถึงว่าจะมีความสามารถที่แท้จริงอยู่บ้าง “...ฝีมือยิงธนูของท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ช่างเก่งกาจเหนือความคาดหมายจริงๆ”แม้ฟ่านชิงเฟิงจะกระอักกระอ่วนใจเพียงใด ก็ต้องทำต่อไปเวลายังไม่ถึงกำหนด ใครจะไปรู้ว่าหลิงชางจะแพ้เร็วขนาดนี้ต้องยื้อเวลาต่อไปอีกสักหน่อย“ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์แสดงฝีมือไปคราหนึ่ง คงจะเหนื่อยแล้ว เชิญกลับไปนั่งพักผ่อนก่อนเถิด”ครั้งนี้เวินซื่อไม่ได้ปฏิเสธ นางพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปยังที่น

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 838

    “ดี! แค่กๆๆ ...”เหล่าลูกหลานสกุลฟ่านพลันส่งเสียงฮือฮา แต่ทันทีที่ส่งเสียงออกมาก็พลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จึงเหลือบมองไปทางเป่ยเฉินหยวนอย่างระแวดระวัง แล้วรีบหุบปากลง“ธิดาศักดิ์สิทธิ์ ยังจะต่ออีกหรือไม่?”ฟ่านหลิงชางเอ่ยถามเวินซื่อด้วยความภาคภูมิใจอย่างยิ่ง“ต่อ”สีหน้าของเวินซื่อไม่เปลี่ยนแปลงฟ่านหลิงชางเลิกคิ้ว “ดี เช่นนั้นก็ย้ายไปอีกสิบจั้ง”หลังจากย้ายเป้าเสร็จ ฟ่านหลิงชางก็แสร้งถ่อมตนอีกครั้ง “เชิญธิดาศักดิ์สิทธิ์ก่อน”เวินซื่อเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่านางรู้แล้วว่าเขาคิดจะทำอะไรแต่เวินซื่อก็ไม่ได้ปฏิเสธนางพยักหน้า แล้วยิงลูกศรออกไปอีกครั้ง เข้ากลางเป้าพอดีฟ่านหลิงชางยิงตาม และยิงผ่าลูกศรของเวินซื่อออกเป็นสองซีกอีกครั้งฟ่านหลิงชางรู้สึกได้ใจอีกครั้ง “ธิดาศักดิ์สิทธิ์ เป็นเช่นนี้แล้วยังจะต่ออีกหรือไม่?”“ต่อ”“ดี เช่นนั้นย้ายไปอีกสิบจั้ง”เวินซื่อยิงออกไป เข้ากลางเป้าเป็นครั้งที่สามฟ่านหลิงชางยิงออกไป ยิงทะลุลูกศรของนางเป็นครั้งที่สาม“ธิดาศักดิ์สิทธิ์...”“ต่อ”คราวนี้ ไม่รอให้ฟ่านหลิงชางได้ภาคภูมิใจจนจบ และไม่รอให้เขาพูดจนจบประโยค เวินซ

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 837

    เป็นอยู่บ้าง?นี่เรียกว่าเป็นอยู่บ้างอย่างนั้นหรือ?ลูกศรเมื่อครู่นั้นเล็งมาที่ศีรษะของเขาโดยตรงหากไม่ใช่เพราะเขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างและหลบทัน เกรงว่าบัดนี้ศีรษะของเขาคงถูกยิงทะลุไปแล้วเมื่อตระหนักว่าเวินซื่อดูเหมือนจะมีฝีมืออยู่บ้าง ฟ่านหลิงชางก็หรี่ตาทั้งสองข้างลงเล็กน้อย “ฝีมือยิงธนูของท่านไม่เลว แต่หากคิดจะเอาชนะข้า แค่นี้ยังไม่พอหรอก”“เช่นนั้นก็มาประลองกันเถิด จะได้ทำให้คุณชายฟ่านได้รู้ว่า คำพูดที่ข้าเอ่ยไปก่อนหน้านี้ มิใช่คำพูดโอ้อวด”ฟ่านหลิงชางรู้ดีว่านางหมายถึงอะไร ดังนั้นเมื่อได้ยินแล้วจึงแค่นเสียงเย็นชาออกมา “ดี!”ประลองก็ประลองเขาไม่เชื่อว่าตนเองจะพ่ายแพ้ให้แก่สตรี!“ใครก็ได้ ย้ายเป้าถอยหลังไปอีกสามจั้ง”ฟ่านหลิงชางตะโกนสั่งทว่ายังไม่ทันที่คนรับใช้จะได้ย้ายเป้า เวินซื่อก็ส่ายหน้า “สามจั้งยังไม่พอ”“สามจั้งยังไม่พอหรือ? เช่นนั้นท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์คิดว่าควรเป็นเท่าใด?”เวินซื่อเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อย่างน้อยต้องครั้งละสิบจั้ง หากยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ ก็ให้ย้ายไปอีกสิบจั้ง”“ช่างพูดจาโอ้อวดนัก”ฟ่านหลิงชางหัวเราะเยาะ ไม่ใช่แค่เขา แม้แต่บรรดาลูกหลานสก

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status