เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 655
บทล่าสุด
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 662
เวินซื่อจ้องมองนางพลางยิ้มตาหยี “เรื่องที่ฮูหยินรองตอบตกลงกับข้าไว้เมื่อตอนกลางวัน ยังทำไม่เสร็จเลยนะ”เวินเยวี่ยขมวดคิ้วทันที “ข้าตอบตกลงเรื่องอะไรกับเจ้าไว้?”ทำไมนางถึงจำเรื่องนี้ไม่ได้ล่ะ”?เวินซื่อเลิกคิ้วพลางพูดว่า “ฮูหยินรองลืมไปแล้วหรือ เจ้ายังต้องคืนอีแปะสามพันห้าร้อยเหวินให้คุณชายรองเวิน มิฉะนั้นแล้วเจ้าคิดว่าเพราะเหตุใดข้าถึงให้คนเชิญเจ้ามาที่นี่เล่า?”“เชิญ” บ้าอะไร นี่มันลักพาตัวชัดๆ!ซ้ำยังมัดนางมาถึงที่นี่ ก็เพื่อฆ่าและข่มขู่นางมิใช่หรือ?เวินเยวี่ยโมโหขึ้นมาทันที แต่เมื่อนางมองไปรอบ ๆ ถึงพบว่าที่นี่คือเชิงภูเขาหนาน และเป็นด้านหลังกระท่อมฟางทรุดโทรมหลังนั้นของเวินจื่อเฉิน!และลำธารเล็กสายนี้ที่อยู่ด้านล่างของนางในตอนนี้ คือคูน้ำเหม็นเน่าสายนั้นที่นางโยนอีแปะของเวินจื่อเฉินทิ้งไป!เวินเยวี่ยโมโหจนด่าทอใหญ่โตอยู่ในส่วนลึกของหัวใจไม่แปลกใจเลยตอนที่นางบอกว่าได้โยนเงินของเวินจื่อเฉินทิ้งไปแล้วในตอนกลางวัน เวินซื่อก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลยที่แท้เวินซื่อมีความคิดอยู่แล้วตั้งแต่แรก กำลังรอนางอยู่ที่นี่!“น้ำลึกเช่นนี้ อีแปะเหล่านั้นอาจจะถูกน้ำพัดพาไปตั้งนานแล้ว เจ้าจ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 661
“เสี่ยวหาน”เสียงเอ้อระเหยของเวินซื่อดังขึ้นตามมา ฉางเสี่ยวหานถึงได้ยั้งมืออีกครั้งและเวินซื่อก็ได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้โบราณที่อยู่ริมตลิ่งในที่สุด นางก้าวขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว หลุบตาลงมองเวินเยวี่ยในน้ำที่กลัวจนสติแตกไปแล้วนางยิ้มเล็กน้อยทันที “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะให้โอกาสเจ้าสักครั้ง”นางค่อย ๆ กดยาเม็ดสีดำขลับเข้าไปในปากของเวินเยวี่ย แล้วพูดอย่างแผ่วเบา “ที่ดินของเวินอวี้จืออยู่ในมือเจ้าแล้วใช่หรือไม่?”เวินเยวี่ยถูกบังคับให้กลืนยาเม็ดนั้นลงไป ดวงตาสั่นเทิ้ม“เจ้า...เจ้าให้ข้ากินยาอะไร?”“ข้าไม่ชอบคนโง่ที่แสร้งทำเป็นโง่ เจ้าคิดว่าข้าให้อะไรเจ้ากินก็เป็นเช่นนั้นแหละ”นอกจากยาพิษแล้วจะเป็นอะไรได้อีก!เวินเยวี่ยกัดริมฝีปากล่างแน่น เอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “อยู่ในมือของข้าก็จริง แต่โฉนดที่ดินและบ้านข้าได้นำไปที่จวนจงหย่งโหวแล้ว เจ้าต้อง...ต้องปล่อยข้ากลับไป ข้าจะได้นำมาให้เจ้าได้”“ไม่ต้องรีบ”สามคำของเวินซื่อดับความรู้สึกโชคดีในใจของเวินเยวี่ย “อันที่จริงประสิทธิภาพของยาเม็ดนั้นต้องรออีกสามวันจึงจะออกฤทธิ์ ในช่วงเวลาสามวันนี้ ข้ามีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้เ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 660
“ไม่...ไม่! เวินซื่อ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้! หากเจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้แต่ปลายเล็บ ท่านพ่อไม่มีทางปล่อยเจ้าไป...อึก!”เวินเยวี่ยยังกล่าวคำข่มขู่ไม่ทันจบ ก็ถูกฉางเสี่ยวหานจับศีรษะกดลงไปในน้ำโดยตรง“บุ๋งๆๆ ...อึก! อย่า—!”“บุ๋งๆ ...”น้ำในฤดูใบไม้ผลิที่เย็นยะเยือกจนถึงกระดูก ภัยคุกคามแห่งความตายที่ใกล้เข้ามาการขาดอากาศหายใจ ความสิ้นหวัง ความหวาดกลัว... หลังจากถูกทรมานด้วยการจับกดลงไปในน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า กำแพงในใจของเวินเยวี่ยก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิงเมื่อเห็นว่าใกล้จะขาดใจตาย ศีรษะของนางก็ถูกดึงขึ้นมาเหนือผิวน้ำอีกครั้ง คราวนี้เวินเยวี่ยไม่กล้าข่มขู่อีกต่อไปแล้ว นางทำได้เพียงสำลักน้ำไปพลางร้องไห้อ้อนวอนไปพลาง“แค่กๆๆ พอแล้ว ปล่อย...แค่กๆ ปล่อยข้าไป...แค่กๆ ผิด...ข้าผิดไปแล้ว...”เวินเยวี่ยร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาไหลพราก ไม่สนใจหน้าตาหรือศักดิ์ศรีใดๆ อีกต่อไปนางอยากมีชีวิตอยู่ นางไม่อยากตาย!“เวิน...เวินซื่อ เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ข้าช่วยเจ้า ข้าช่วยเจ้าได้...เจ้าอยากกลับจวนเจิ้นกั๋วกงใช่หรือไม่? ข้าช่วยไปอ้อนวอนท่านพ่อให้เจ้าได้ ขอเพียงเจ้าไม่ฆ่าข้า ข้าต้องเกลี้ยกล่อมเขาได้แน่! หรือว่า
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 659
“ตู้ม!”เวินเยวี่ยรู้สึกเหมือนร่วงหล่นก่อนจะตกลงไปในน้ำเย็นเฉียบ แล้วถูกน้ำที่ถาโถมเข้ามาจากรอบทิศทำให้สำลักจนตื่นขึ้นมาทันที“อึกแค่กๆๆ ...ช่วย...ช่วยด้วย!”เวินเยวี่ยที่ตะเกียกตะกายจนศีรษะโผล่พ้นน้ำแล้วก็เอ่ยปากร้องขอความช่วยเหลือตามสัญชาตญาณแต่ในวินาทีต่อมานางก็ตระหนักได้ว่า เท้าของตนดูเหมือนจะเหยียบถึงพื้นมาโดยตลอดพอทั้งร่างของนางยืดตรงขึ้น น้ำที่เมื่อครู่เกือบจะทำให้นางจมน้ำตายนั่นก็สูงเพียงระดับเอวของนาง“กะ...เกิดอะไรขึ้น ที่นี่ที่ไหน? ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”เวินเยวี่ยที่เปียกปอนไปทั้งตัวได้แต่กอดตัวเองไว้แน่น ตัวสั่นสะท้านท่ามกลางลมหนาวในต้นฤดูใบไม้ผลิเดือนสองเมื่อนางหันไปมองข้างหลัง ก็ถูกเงาดำสามร่างที่ดูเหมือนภูตผีในความมืดมิดยามราตรีทำให้ตกใจจนกรีดร้องออกมา และร่วงลงไปในน้ำอีกครั้งเสียงดัง “ตู้ม”“อ๊า!”“ผี! มีผี! อย่าเข้ามานะ! พวกเจ้าอย่าเข้ามา!”เมื่อเห็นท่าทางตกใจกลัวสุดขีดของนาง เวินซื่อก็ชมอย่างเพลิดเพลินอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คาดไม่ถึงว่าฮูหยินรองจะขี้ขลาดเพียงนี้ ทั้งที่ทำเรื่องชั่วร้ายไว้มากมายเช่นนั้น สุดท้ายกลับกลายเป็นว่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 658
“ท่าน!”เวินเยวี่ยโมโหจนแทบหายใจไม่ออก หน้ามืดไปชั่วขณะ ก่อนจะล้มลงในอ้อมกอดของชุยเส้าเจ๋อด้วยสีหน้าซีดเผือด“เจ้าจะทำไม!”เวินหย่าลี่แค่นเสียงเย็น “เมื่อก้าวเข้าประตูจวนจงหย่งโหวของเราแล้ว ข้าขอเตือนเจ้าว่าทางที่ดีควรระมัดระวังคำพูดและการกระทำ หากต่อไปปากของเจ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก จนส่งผลกระทบใดๆ ต่อชื่อเสียงของจวนจงหย่งโหวของเรา ข้าจะสั่งให้เส้าเจ๋อหย่าขาดจากเจ้าอย่างแน่นอน!”เวินเยวี่ยถูกด่าทอจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวทีขาวทีบางครั้งก็โกรธจนหน้าแดงก่ำ แค้นจนอยากจะลากเวินหย่าลี่ไปตายด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอดเวินเยวี่ยพยายามสะกดกลั้นความโกรธ บนใบหน้าแสดงความน้อยเนื้อต่ำใจ “พี่เส้าเจ๋อ ข้ายอมเป็นฮูหยินรองก็เพื่อท่าน ด้วยความรักความผูกพันเช่นนี้ ท่านจะหย่าขาดจากข้าจริงๆ หรือ?”เวินหย่าลี่มันก็แค่คนบ้า!แต่ก่อนเอาแต่จี้ให้ลูกชายตัวเองทำดีกับนาง แต่ตอนนี้นี่น่ะหรือคือ “ทำดีกับนาง” ที่เวินหย่าลี่กล่าว?สกุลเวินไม่มีคนดีสักคนจริงๆ !พวกเจ้าทุกคนคอยดูเถอะ!ไม่ว่าจะเป็นจวนจงหย่งโหวหรือจวนเจิ้นกั๋วกงนางจะไม่ปล่อยไปทั้งนั้น!โดยเฉพาะเวินซื่อ คนที่กล้าหยามเกียรตินางเวินเยวี่ย นางจะท
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 657
“นะ...นี่คืออะไร? นี่มันอะไรกัน?!”เวินเยวี่ยที่เดิมทีไม่ได้ใส่ใจ “ก้อนหิน” ก้อนนั้นเลย พอได้เห็น “ก้อนหิน” นั้นเปลี่ยนเป็นเถ้าธุลีสีเทาอมขาว ภายในชั่วพริบตา การคาดเดาอันน่าเหลือเชื่อบางอย่างก็ผุดขึ้นในใจนางโผเข้าไปตรงหน้ากองเถ้าถ่านนั้นทันที ยื่นมืออันสั่นเทาออกไปกอบมันขึ้นมา สัมผัสละเอียดอ่อนอันน่าประหลาดนั้นทำให้นางกรีดร้องสุดเสียงทันที เสียงร้องนั้นปานจะขาดใจ“อ๊าาาา!”“เวินซื่อ! ข้าจะฆ่าเจ้า! ข้าจะฆ่าเจ้า!”นังสารเลวนั่น!นางกล้าดีอย่างไร!นางกล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร?!ธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้เมตตาอะไรกัน นักบวชอะไรกัน!นางเวินซื่อแท้จริงแล้วก็เป็นแค่คนชั่วช้าใจดำอำมหิต!“เป็นอะไรไปน้องเยวี่ยเอ๋อร์? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”ชุยเส้าเจ๋อตกใจกับท่าทางสติแตกคลุ้มคลั่งของเวินเยวี่ย รีบเข้าไปกอดนางไว้พลางเอ่ยถาม “นี่มันคืออะไรกันแน่? เหตุใดจึงทำให้เจ้าตื่นตกใจถึงเพียงนี้?”พอได้ยินเสียงของเขา เวินเยวี่ยก็หันไปคว้าตัวเขาไว้แน่น ดวงตาเหมือนลูกกวางน้อยคู่นั้นคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความสิ้นหวังและความแค้นอันไร้ที่สิ้นสุด ร้องไห้ฟูมฟายพลางกล่าวออกมา “ฮือๆๆ พี่เส้าเจ๋อ เวินซื่อนาง...นางขุดกระดู
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 656
หลินเนี่ยนฉือพลันตวาดใส่ชุยเส้าเจ๋อ “ชื่อของท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ ใช่สิ่งที่เจ้าจะเรียกได้ตามใจชอบหรือ?”ชุยเส้าเจ๋อก็โมโหขึ้นมาทันที “เมื่อครู่เจ้าก็เรียกมิใช่หรือ?!”หลินเนี่ยนฉือยิ้มออกมาทันที “ก็ไม่ดูเสียหน่อยเล่าว่าข้ากับอาซื่อของข้ามีความสัมพันธ์เช่นไร ข้าน่ะเรียกได้ แต่เจ้าเรียกไม่ได้”รอยยิ้มนั้นดูลำพองใจยิ่งนักทำเอาอันหลันซินมองแล้วถึงกับกัดฟันกรอด รู้สึกขัดตาอย่างยิ่งชุยเส้าเจ๋อถูกตอกกลับจนพูดไม่ออก เวินหย่าลี่ไม่อยากเห็นเรื่องวุ่นวายนี้อีกต่อไปแล้ว จึงเร่งเร้าเวินเยวี่ยโดยตรง “มัวเหม่ออะไรอยู่ ยังไม่รีบอีก”เวินเยวี่ยกัดฟันแน่น ดวงตาที่มองไปยังเวินซื่อเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงก่ำสุดท้ายแล้ว นางทำได้เพียงเอ่ยปากอย่างไม่เต็มใจ ก้มศีรษะลง “...ขอบคุณ...ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์”“อืม”เวินซื่อตอบรับเสียงเรียบ ราวกับว่านั่นคือความเมตตาที่ประทานให้แก่นางฉางเสี่ยวหานจึงค่อยปล่อยมือ หันกลับไปอยู่ข้างกายท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ของนางไม่นานนัก นางก็ยกของสิ่งหนึ่งออกมาอีก แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเวินเยวี่ยเวินเยวี่ยที่คิดว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว พอเห็นฉางเสี่ยวหานยกของมาอีกครั้ง นา
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 655
เวินเยวี่ยดิ้นรนอย่างสุดชีวิตอยู่หลายครั้ง แต่คาดไม่ถึงว่าเรี่ยวแรงของเวินหย่าลี่จะมากมายถึงเพียงนั้น นางจึงถูกจับไว้จนไม่สามารถดิ้นหลุดได้“ปล่อยข้า!”เวินเยวี่ยตวาดอย่างเกรี้ยวกราดเวินหย่าลี่แค่นหัวเราะ “ข้าปล่อยเจ้าก็ได้ แต่เจ้าควรคิดให้ดีเสียก่อน หากปล่อยครั้งนี้แล้วเจ้ายังกล้าก่อเรื่องอีก เช่นนั้นวันนี้ข้าก็จะทำให้เจ้าถูกหามเข้ามาอย่างไร ก็จะถูกหามออกไปอย่างนั้น!”สีหน้าของเวินเยวี่ยพลันแข็งค้างไปทันที“ท่านแม่!”ชุยเส้าเจ๋อที่อยู่ข้างๆ เพิ่งจะคิดเอ่ยปาก ก็ถูกมารดาของเขาถลึงตาใส่อย่างดุร้าย “ถ้าเจ้าช่วยนางพูด เจ้าก็ออกไปพร้อมนางเสีย!”ชุยเส้าเจ๋อไม่กล้าทำให้มารดาของเขาโกรธ จึงทำได้เพียงส่งสายตาให้น้องเยวี่ยเอ๋อร์ของเขาเวินเยวี่ยด่าทอเขาในใจว่า “คนไร้ประโยชน์” พลางกัดฟัน ข่มความโกรธแล้วสะบัดมือของเวินหย่าลี่ออก “ข้ารู้แล้ว”ความอัปยศอดสูทั้งหลายในวันนี้ นางจะจดจำไว้ในใจทุกเรื่องราวรอก่อนเถอะพวกเจ้าทั้งหมดคอยดูให้ดีเถอะ!“รีบจัดการเรื่องเน่าๆ ที่เจ้าก่อขึ้นให้มันจบๆ ไปเสีย”ความไม่พอใจที่เวินหย่าลี่มีต่อเวินเยวี่ยในตอนนี้ได้มาถึงขีดสุดอย่างยิ่งแล้ว หลังจากเหลือบมองน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 654
เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา บรรดาแขกเหรื่อที่อยู่รอบข้างก็พลันเบิกตากว้าง จ้องมองไปยังเวินเยวี่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อดังนั้น ที่คุณชายใหญ่ผู้นั้นเกือบเสียชีวิตก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เพราะเกือบป่วยตาย แต่เกือบถูกวางยาพิษจนตายต่างหาก!ฮูหยินรองผู้นี้โหดเหี้ยมเกินไปแล้วแม้แต่พี่ชายของตนเองก็ยังกล้าลงมือวางยาพิษแม้ว่าปากของเวินซื่อจะพูดว่าเป็นการพลั้งเผลอ แต่ผู้คนที่อยู่ที่นี่ก็หาใช่คนโง่เสียเมื่อไรแค่คิดเพียงครู่เดียว ก็พอจะเดาได้แล้วว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไรประกอบกับคำพูดของเวินซื่อที่ยังไม่จบ“ได้ยินมาว่าตอนนี้ถึงแม้คุณชายใหญ่แห่งจวนเจิ้นกั๋วกงผู้นั้นจะรอดชีวิตมาได้ชั่วคราว แต่เพราะยังคงหายาถอนพิษไม่พบ แม้แต่ดอกไม้พิษสามต้นนั้นก็ยังถูกคนขโมยไปแล้ว จนเป็นเหตุให้คุณชายใหญ่สกุลเวินอยู่ได้อีกไม่นาน”“ถึงอย่างไรจวนเจิ้นกั๋วกงก็เป็นสถานที่ที่ข้าเคยอาศัยอยู่ก่อนที่จะออกบวช คุณชายใหญ่สกุลเวินก็เคยเป็นพี่ใหญ่ของข้า ดังนั้นไม่ว่าจะกล่าวเช่นไร ข้าก็ควรจะช่วยเหลือในเรื่องนี้จึงจะถูกต้อง”“ดังนั้น หลังจากที่ข้าได้ยินว่าเจิ้นกั๋วกงกำลังส่งคนออกตามหายาถอนพิษกับดอกไม้พิษสามต้นที่หายไปทั่วทุกแห่งแล้ว
บางทีคุณอาจจะชอบ
ได้โอกาสอีกคราข้าไม่ขอเป็นอนุ
เสี่ยวชิงเทียน9.7K viewsนักฆ่าล่าหัวใจองค์ชายสายรุก
ชาไทยเย็น8.7K viewsพระชายาอย่าหนีข้าไป
ป่าดอกท้อ9.3K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน187.5K viewsทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง
ชวี่เหว่ย7.1K viewsทะลุมิติมาเป็นภรรยาเจ้าของร้านชำในยุค70
ฝ้ายสีคราม783 viewsมิอาจห้ามใจให้ไร้รัก
ต้ายวี่642 viewsดั่งบุปผา ดุจจันทรา
องค์หญิงโนเนม455 views
