บทที่ 706

เวินเฉวียนเซิ่งเองก็ตกใจกับการกระทำที่ราวกับบ้าคลั่งของเวินเยวี่ย ม่านตาของเขาหดเล็ก “ขวางนางไว้!”

เมื่อเห็นเวินเยวี่ยใกล้จะพุ่งเข้าไปชนกับเสาไม้ โชคดีที่องครักษ์คนหนึ่งมาทันเวลา จึงขวางหน้าเวินเยวี่ยเอาไว้

แต่ก็ถูกเวินเยวี่ยที่พุ่งเข้าชนจนถอยหลังไปหลายก้าว

จากแรงของนาง เห็นได้ชัดว่าเวินเยวี่ยไม่ได้แกล้งทำ

“ปล่อยข้า ปล่อยข้านะ! ข้าจะออกไป ข้าจะออกไป!”

เวินเฉวียนเซิ่งก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยกฝ่ามือขึ้น “เพียะ!”

เวินเยวี่ยถูกตบจนล้มลงบนพื้น ร่างกายที่แต่เดิมก็เต็มไปด้วยบาดแผลเมื่อถูกทำร้ายอีกครั้ง ทำให้นางล้มลงจนไม่สามารถลุกขึ้นได้

“ตกลงเจ้าจะบ้าไปถึงเมื่อไหร่?!”

เวินเฉวียนเซิ่งมองนางอย่างโกรธแค้น “เรื่องที่เจ้าทำผิดในวันนี้ ต่อให้ข้าฆ่าเจ้าก็ยังดูเบาไปด้วยซ้ำ แต่จนป่านนี้เจ้าก็ยังปากแข็งไม่ยอมพูด หรือต้องให้ข้าเอาดาบไปทาบบนคอเจ้า เจ้าถึงจะสำนึกในความผิดของตัวเอง?!”

แต่เวินเยวี่ยไม่ฟังคำพูดของเขาสักนิด ได้แต่ร้องไห้ฟูมฟาย “ฆ่าข้าเสียเถอะ ท่านฆ่าข้าเสียดีกว่า! เพราะอย่างไรท่านก็ไม่เห็นข้าเป็นลูกสาวของท่านนานแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สู้ท่านฆ่าข้าเสียดีกว่า!”

เมื่อได้ยินคำพูดของนา