บทที่ 722

ทว่าเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเขาหลินหงเหวินกลับเงียบไปชั่วขณะ

ครึ่งเค่อต่อมาเขาถึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าผู้แซ่หลินไม่ได้ส่งใครไปหากำลังเสริม”

หมอผู้เฒ่าชะงักไปชั่วครู่ “หา? แล้ววันนั้นที่ท่านเขียนจดหมายให้คนส่งไปทำอะไรหรือ? ถ้าไม่เรียกคนมาช่วย แล้วต่อไปพวกท่านจะทำอย่างไร?”

หลินหงเหวินเผยท่าทีกลัดกลุ้มใจเล็กน้อย เขาส่ายศีรษะ “ข้าเขียนจดหมายไปให้ลูกสาวของข้า บอกให้นางอย่ามา”

เขากล่าวว่า “ข้าบาดเจ็บถึงเพียงนี้ แม้ว่าจะมีท่านผู้เฒ่าทุ่มเทแรงกายช่วยเหลือ แต่ต่อให้หายดีแล้วข้าก็ไม่สามารถออกจากเมืองซื่อสุ่ยแห่งนี้ได้ และปู่ของนางตกน้ำไปจนถึงตอนนี้ เกรงว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นแล้วเช่นกัน”

“พวกเราสองคนตายไปไม่เป็นไร ขอเพียงมีนางอยู่ที่นี่ สกุลหลินจะยังคงอยู่ แต่หากนางมาติดกับแผนการของคนพวกนั้น สกุลหลินก็จะสูญสิ้นอย่างสมบูรณ์”

หลินหงเหวินกล่าวเช่นนี้

แต่เขาไม่รู้ว่า หลินเนี่ยนฉืออ่านจดหมายที่เขาเขียนไม่จบด้วยซ้ำ

แค่เห็นเพียงส่วนแรกหลินเนี่ยนฉือก็รีบรุดมาช่วยพวกเขาแทบจะในทันที

โชคดีที่เวินซื่อโน้มน้าวนางไว้ได้ ให้นางอยู่ในเมืองหลวงได้สำเร็จ

แม้ว่าหลินเนี่ยนฉือจะไม่ได้มา แต่กองกำลังเสริมขอ