บทที่ 1

เจ็บ...

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันลืมตาขึ้น นางก็เห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังใช้แรงบังคับกดมือทั้งสองข้างของนางไว้ ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ แถมยังฉายแววรังสีอำมหิตออกมาชัดเจน ราวกับพญามัจจุราชในนรกก็ไม่ปาน!

“ไอ้คนสารเลว ปล่อยข้านะ!”

เซี่ยเชียนฮวันตกใจมาก นางพยายามต่อต้านสุดแรง โดยการใช้กำปั้นทั้งสองข้างทุบไปที่หลังของชายผู้นั้นไม่หยุด

แต่นางกลับรู้สึกว่าร่างกายของนางช่างไร้เรี่ยวแรง ไม่มีพลังที่จะต่อต้านเขาได้เลยสักนิด!

นี่มัน...ถูกวางยาอย่างนั้นเหรอ?

“อย่าดิ้น”

ชายผู้นั้นกัดฟัน ใช้มือบีบไปที่ลำคอเรียวระหงของหญิงสาว เขาออกแรงบีบลงมาอย่างเต็มที่ จนเส้นเอ็นปูดบวมขึ้นมาที่หลังมือของเขาเลยทีเดียว ราวกับอยากจะบีบคอนางให้สิ้นใจตายไปซะเดี๋ยวนั้น!

เขาโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูนางอย่างเย็นชาว่า “เจ้าจงใจจุดธูปหอมกระตุ้นกำหนัดไว้ในห้อง เพื่อดึงดูดให้ข้ามาหา ตอนนี้เจ้าก็สมใจแล้วหนิ ยังจะมีหน้ามาด่าข้าว่าเป็นคนสารเลวอีกหรือ”

“ข้าเปล่านะ...อ๊า!”

เซี่ยเชียนฮวันหน้าซีดเผือดลงทันที นางยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน แค่จับมือกับผู้ชายนางก็ไม่เคย แต่ผู้ชายสารเลวคนนี้นี่มัน...!

“แก ไปตายซะ...” ตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันทำได้เพียงใช้คำพูดหยาบคายมาแก้แค้นเขาเท่านั้น

คิดไม่ถึงเลยว่าประโยคนี้จะไปกระตุ้นความโมโหของอีกฝ่ายได้!

เขายกฝ่ามือใหญ่ขึ้นมาแล้วตบลงไปบนใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันอย่างแรง จนนางเห็นดาวลอยมาเลย จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วคลุมเสื้อนอกอย่างรวดเร็ว ในดวงตาที่เย็นเยียบนั้นมีเพียงความเกลียดชัง เขารู้อยู่เต็มอกว่าผู้หญิงคนนี้ได้รับทรมานมาก แต่กลับไม่ได้รู้สึกสงสารนางเลยสักนิด

ถึงแม้พวกเขาเพิ่งทำเรื่องใกล้ชิดของสามีภรรยาเสร็จมาก็ตาม แต่เขาก็ยังมองเห็นนางเป็นศัตรูอยู่ดี!

“เซี่ยเชียนฮวัน จากนี้เจ้าจงอยู่แต่ในหอหลันเซียงแห่งนี้ หากไม่มีคำสั่งจากข้า ห้ามไม่ให้ เจ้าออกไปที่ไหนแม้เพียงหนึ่งก้าว!”

เมื่อพูดจบ เขาก็หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าที่พกติดไว้เป็นประจำมาซับรอยเลือดตรงมุมปากที่เพิ่งจะถูกกัดเมื่อครู่ แล้วโยนผ้าลงบนร่างที่สะบักสะบอมของเซี่ยเชียนฮวัน

สายตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความดูถูก เหมือนกับสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับนางล้วนเป็นเสมือนขยะสกปรก

เขาเดินตัวปลิวออกไป ทิ้งไว้เพียงร่องรอยของความยุ่งเหยิง

เวลาผ่านไปประมาณสิบห้านาที

เซี่ยเชียนฮวันที่เพิ่งหายจากอาการปวดร้าวของร่างกายมาได้ นางรู้สึกลำคอแห้งผาก แต่ขนาดแรงที่จะลุกขึ้นไปเทน้ำให้ตัวเองสักแก้วนางยังไม่มีเลย

นางเกิดมาในตระกูลการแพทย์สมัยปัจจุบัน ในขณะเดียวกันนางก็เป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของสำนักกุ่ยอี เมื่อกำลังนั่งเรือไปเที่ยวทะเลอยู่นั้น ก็ดันโชคไม่ดีเจอกับคลื่นลมแรงราวพายุคลั่ง

เมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็มาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว

เมื่อกำลังคิดถึงเรื่องราวก่อนที่จะหมดสติไป ความทรงจำของอีกคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาในสมองของนางอย่างรวดเร็ว

เซี่ยเชียนฮวันเป็นบุตรสาวของพระชายาเอกในอันติ้งโหวแคว้นต้าเซี่ย!

มีนิสัยหยิ่งยโสแถมชอบวางอำนาจ นางมักจะชอบไปหยอกล้อกับคุณชายตระกูลดีต่างๆ ในเมืองหลวงทุกวัน ทำให้มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ไม่ประมาณ

ต่อมา นางถูกใจเซียวเย่หลันผู้เป็นถึงท่านอ๋องผู้ปรีชาในการรบ นางพยายามออกอุบายทุกวิถีทาง จนในที่สุดก็ได้แต่งเข้าจวนจ้านอ๋อง ได้เป็นพระชายาของเขา

แต่เซียวเย่หลันกลับรังเกียจนางเป็นที่สุด

เพื่อที่จะได้เป็นสามีภรรยากับเซียวเย่หลันโดยสมบูรณ์ เซี่ยเชียนฮวันก็ฟังตามคำแนะนำของสาวใช้ นางจุดธูปหอมปลุกกำหนัดภายในห้อง ส่วนตัวเองก็ดื่มยาเข้าไปจนเกินขนาด สุดท้ายก็คือตัวเองตายก่อนที่จะได้ร่วมประเวณีกับสามี

หลังเซี่ยเชียนฮวันพิจรณาดูความคิดที่สับสนวุ่นวายทั้งหมดแล้ว นางก็ขมวดคิ้วมุ่น

ข้ามเวลามาก็ช่างมันเถอะ

แต่ทำไมต้องอยู่ในร่างของนังโง่ที่ตายด้วยน้ำมือของตัวเองด้วยเนี่ย อย่างนี้มันแกล้งกันเกินไปแล้ว!

อีกอย่าง น่ากลัวว่าการตายของนังโง่นี่จะต้องไม่ธรรมดา เบื้องหลังจะต้องมีคนวางแผนไว้แล้วแน่!

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันคิดอยากที่จะนึกความทรงจำอื่นๆ เพิ่มเติมขึ้นอีก แต่เป็นเพราะเธออ่อนเพลียเกินไป ยังไม่ทันได้คิด ก็ดันเผลอหลับไปซะก่อน...

ในเวลาเช้าตรู่

นอกห้องมีเสียงร้องไห้โฮหนักดังเข้ามา ทำให้เซี่ยเชียนฮวันถูกปลุกให้ตื่นขึ้น!

นางบิดขี้เกียจ ก่อนจะหาวออกมาอย่างเกียจคร้าน จากนั้นก็สวมเสื้อคลุมเดินกะเผลกๆ อยากจะออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก

คิดไม่ถึงว่าชิงถีสาวใช้จะเดินเข้ามากางมือออกห้ามนางเอาไว้ “พระชายาท่านอ๋องมีรับสั่งไม่ให้พระชายาออกไปด้านนอกเพคะ”