เจ็บ...เมื่อเซี่ยเชียนฮวันลืมตาขึ้น นางก็เห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังใช้แรงบังคับกดมือทั้งสองข้างของนางไว้ ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ แถมยังฉายแววรังสีอำมหิตออกมาชัดเจน ราวกับพญามัจจุราชในนรกก็ไม่ปาน!“ไอ้คนสารเลว ปล่อยข้านะ!”เซี่ยเชียนฮวันตกใจมาก นางพยายามต่อต้านสุดแรง โดยการใช้กำปั้นทั้งสองข้างทุบไปที่หลังของชายผู้นั้นไม่หยุดแต่นางกลับรู้สึกว่าร่างกายของนางช่างไร้เรี่ยวแรง ไม่มีพลังที่จะต่อต้านเขาได้เลยสักนิด!นี่มัน...ถูกวางยาอย่างนั้นเหรอ?“อย่าดิ้น”ชายผู้นั้นกัดฟัน ใช้มือบีบไปที่ลำคอเรียวระหงของหญิงสาว เขาออกแรงบีบลงมาอย่างเต็มที่ จนเส้นเอ็นปูดบวมขึ้นมาที่หลังมือของเขาเลยทีเดียว ราวกับอยากจะบีบคอนางให้สิ้นใจตายไปซะเดี๋ยวนั้น!เขาโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูนางอย่างเย็นชาว่า “เจ้าจงใจจุดธูปหอมกระตุ้นกำหนัดไว้ในห้อง เพื่อดึงดูดให้ข้ามาหา ตอนนี้เจ้าก็สมใจแล้วหนิ ยังจะมีหน้ามาด่าข้าว่าเป็นคนสารเลวอีกหรือ”“ข้าเปล่านะ...อ๊า!”เซี่ยเชียนฮวันหน้าซีดเผือดลงทันที นางยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน แค่จับมือกับผู้ชายนางก็ไม่เคย แต่ผู้ชายสารเลวคนนี้นี่มัน...!“แก ไปตายซะ...” ตอนนี้เซี่ยเชี

"ได้ยินว่าเมื่อคืนท่านพี่เพิ่งจะปรนนิบัติท่านอ๋องเสร็จก็ถูกท่านอ๋องสั่งกักบริเวณแล้วอย่างนั้นเหรอ"ซูอวี้เออร์ยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ สีหน้าแสดงเห็นการเยาะเย้ยชัดเจนนางลูบเครื่องประดับศีรษะทีหนึ่งก่อนจะเดินนวยนาดเข้ามาช้าๆ "ท่านพี่อย่าได้ใส่ใจเลย ท่านอ๋องก็เป็นคนที่อารมณ์แปรปรวณเช่นนี้แหละ ผู้หญิงทั่วไปรับมือนิสัยของเขาไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ อีกหน่อยต่อไปเดี๋ยวเจ้าก็จะค่อยๆ ชินไปเอง"ในคำพูดนั้น นางพูดราวกับตัวเองเป็นนายหญิงของจวนอ๋อง ไม่ได้เห็นพระชายาตัวจริงอยู่ในสายตาเลยถ้าเป็นเมื่อก่อน ซูอวี้เออร์พูดจบเซี่ยเชียนฮวันก็จะต้องเริ่มตีโพยตีพายอย่างโมโห พอเรื่องวุ่นวายไปถึงเบื้องหน้าท่านอ๋องก็จะถูกสั่งลงโทษหนักๆ อีกรอบแต่วันนี้ไม่รู้ทำไม ปฏิกริยาตอบสนองของพระชายาผู้ไม่เป็นที่โปรดปราณคนนี้ถึงได้เรียบเฉยนัก ราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่นางพูดเลยซะอย่างนั้น"ท่านพี่?" ซูอวี้เออร์เรียกหยั่งเชิงไปอีกรอบเซี่ยเชียนฮวันไม่ตอบ แต่หันหน้าไปถามชิงถีแทน "แปลกจัง ข้าไม่ยักรู้ว่าตัวเองมีพี่น้องตั้งแต่เมื่อไร ชิงถี เจ้าว่าข้ากับนางหน้าตาเหมือนกันหรือไม่"ชิงถีตอบอย่างลังเล "มะ...ไม่เหมือนเพค

จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกหดหู่มากก็ดี ตายไปแบบนี้ ไม่แน่ว่าเมื่อนางลืมตาขึ้นมาอีกที อาจจะกลับไปอยู่ในห้องวิจัยที่คุ้นเคยแล้วก็ได้ถึงตอนนั้นนางอยากจะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักกี่ห่อก็สามารถกินได้ไม่ต้องมาทนรองรับอารมณ์ผู้ชายเส็งเคร็งคนนี้อีก...เซี่ยเชียนฮวันหลับตาลง ต่อให้สัญชาติญาณการเอาตัวรอดจะทำให้นางยังจับมือเซียวเย่หลันแน่นอยู่ก็ตาม"ท่านอ๋อง เป็นเช่นนี้ต่อไป พระชายาจะตายได้นะเพคะ" ซูอวี้เออร์ยืนนิ่งอยู่สักพัก เมื่อเห็นเซี่ยเชียนฮวันถูกทรมานจนพอใจแล้ว จึงได้พูดเตือนสติขึ้นเสียงเบาๆเซียวเย่หลันจ้องไปที่ใบหน้าขาวซีดของเซี่ยเชียนฮวันอย่างเอาเป็นเอาตาย ในที่สุดก็ยอมคลายมือออกทีละนิ้วเขาไม่อยากเห็นหน้าของผู้หญิงสกปรกคนนี้ไปตลอดกาลแต่อันติ้งโหวกับราชวงศ์มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน หากว่าบุตรสาวคนโตของบ้านนั้นถูกสังหารในจวนอ๋อง ฮ่องเต้จะต้องสืบหาความอย่างแน่นอน!"วันนี้เห็นแก่หน้าของอวี้เออร์ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!"เซียวเย่หลันยังคงโมโหไม่หาย เขาผลักเซี่ยเชียนฮวันแรงๆ หนึ่งที มองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของนางอย่างเย็นชา ลำคอขาวสะอาดมีร่องรอยนิ้วมือสีช้ำน่ากลัว นาง

"ว่าไงนะ ไม่มีทาง ชีพจรหัวใจเขาขาดแล้ว กระดูกแตกทิ่มเข้าไปที่อวัยวะภายใน ต่อให้เป็นมหาเซียนมาเองก็ช่วยไม่ได้หรอก"หมอหลวงห่าวปฏิเสธคำพูดของเซี่ยเชียนฮวันทันทีโดยไม่ลังเลเมื่อนางเว่ยได้ยินดังนั้นก็ยิ่งเสียใจเข้าไปอีก นางเข้ามาผลักตัวเซี่ยเชียนฮวันออก "เจ้าออกไปเลย ลูกข้าไม่ต้องการความเห็นใจจอมปลอมของเจ้า!"เซี่ยเชียนฮวันปล่อยให้นางเว่ยทั้งผลักทั้งตีตัวเอง ไอก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบว่า "ข้าไม่เคยพูดเรื่องที่ไม่แน่ใจ ตอนนี้ต้องรีบฝังเข็มให้เขาโดยด่วนที่สุด ไม่เช่นนั้นจะไม่ทันการ""สำหรับคนสูงศักดิ์อย่างพวกเจ้าแล้ว ลูกข้าก็เป็นเพียงทหารองค์รักษ์ ชีวิตไร้ค่ายิ่งกว่าสุนัข ตายไปก็ตายไป เหตุใดต้องมาแสร้งปลอบใจถึงที่นี่ด้วย เห็นพวกข้าเป็นของเล่นสนุกหรืออย่างไร!"นางเว่ยล้มลงบนพื้น ทุบอกกระทืบเท้าอย่างเสียใจที่สุด ได้แต่คร่ำครวญว่าชีวิตตัวเองช่างโชคร้ายนักเซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจทีหนึ่ง ก่อนจะย่อตัวนั่งลงข้างหน้านางเว่ยอย่างช้าๆ พูดอย่างจริงจังว่า "ในสายตาของข้าคนไข้ก็คือคนไข้ ไม่เคยแบ่งแยกรวยจนสูงต่ำ เจ้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ดี แต่ตอนนี้ข้าอยากจะช่วยเหลือพวกเจ้าอย่างจริงใจ""เจ้า..."นางเว

ในเรือนข้างผู้ชายที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงตอนนี้ไข้ขึ้นสูงจึงสลบไสลไม่ได้สติ แต่ปากก็ยังละเมอพูด "พระชายา...พระชายานาง...""ลูกรัก แม่รู้ว่าเจ้าเกลียดผู้หญิงคนนั้น ขอเพียงแค่แม่ยังมีลมหายใจอยู่ แม่จะต้องแก้แค้นให้เจ้าแน่!"ใบหน้าของนางเว่ยที่ฟุบอยู่ที่หัวเตียงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น นางคิดว่าเย่ซิ่นจะต้องโกรธแค้นคนที่ทำร้ายตัวเองมากเป็นแน่ ถึงได้ละเมอเรียกพระชายาทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้สติเช่นนี้"เดี๋ยวหมอหลวงก็มาแล้ว เจ้าอดทนไว้ก่อนนะ" นางเว่ยเช็ดน้ำตา จับมือของลูกชายอย่างสั่นๆ "วางใจเถอะ ให้แม่จัดการเรื่องน้องสาวเจ้าเรียบร้อยก่อน หากว่าเจ้าเป็นอะไรไป ข้าจะไปห้องเก็บฟืน แล้วฆ่าผู้หญิงคนนั้นด้วยตัวเอง!"บุตรสาวคนโตของอันติ้งโหวแล้วอย่างไร สำหรับคนเป็นแม่ หากว่าใครทำร้ายลูกของตัวเอง นางก็จะยอมสู้ตายกับคนนั้นแน่!รอให้นางฆ่าเซี่ยเชียนฮวันเรียบร้อย ค่อยใช้หนี้ชีวิตคืนให้อันติ้งโหวก็ได้!"ไม่..."จู่ๆ เย่ซิ่นก็ลืมตาขึ้นมานิดหนึ่งเขาทนความเจ็บปวด พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า "พาตัวพระชายามา...ช่วยชีวิต...""ห๊ะ เจ้าว่ายังไงนะ"นางเว่ยยังคิดว่าตัวเองฟังผิดไปพระชายา? ช่วยชีวิต?หญิง