บทที่ 2

"เจ้าไม่ใช่สาวใช้ของข้าเหรอ เหตุใดจึงฟังคำสั่งของผู้ชายคนนั้นทุกเรื่อง ไม่ฟังข้า"

เซี่ยเชียนฮวันมองไปที่ชิงถีอย่างเย็นชา

ที่เจ้าของร่างเดิมวางยาใส่เซียวเย่หลัน ก็เพราะว่าฟังตามคำแนะนำของนางนี่แหละ

ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กนี่ถูกใครบงการมากันแน่ ถึงขั้นวางแผนทำร้ายนายตัวเอง

ชิงถีก้มหัวอย่างนอบน้อม "นายท่าน ตอนนี้พวกเราอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาของท่านอ๋อง คงเทียบกับตอนอยู่จวนโหวไม่ได้แล้ว หากไม่ระมัดระวังในทุกสิ่ง คงจักนำพาความโชคร้ายมาให้ตัวเองได้"

"ได้ ข้าไม่ออกไป แต่ว่าเจ้าต้องไปสืบแทนข้าว่าข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น"

เซี่ยเชียนฮวันโบกมือ

ไม่ใช่ว่าเธอกลัวนะ

เพียงแค่ ตอนนี้ในร่างกายของเธอยังมีพิษที่ยังจำกัดไม่หมด ตอนนี้ยังมีอาการปวดหัวนิดหน่อย ต้องหาทางกำจัดพิษก่อน จากนั้นค่อยคิดอีกทีว่าจะออกจากที่นี่ยังไง

"เช่นนั้นพระชายาพักผ่อนก่อนนะเพคะ" ชิงถีตอบรับคำหนึ่งก่อนจะเดินออกไป

เซี่ยเชียนฮวันนั่งลง รินชาให้ตัวเองจอกหนึ่ง สายตาจับจ้องไปที่ผลพุทราเปรี้ยวในจานผลไม้

แปลกจัง

ทำไมจู่ๆ นางถึงอยากกินของเปรี้ยวมากๆ ขึ้นมาได้นะ

แถมยังเป็นความอยากที่ควบคุมไม่ได้จนอยากจะกระโจนเข้าไปอีก

หรือว่าหลังจากที่ย้อนเวลามา แม้แต่ความชอบเรื่องอาหารก็เปลี่ยนไปด้วยอย่างนั้นเหรอ

เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า นี่ไม่ใช่เวลาจะมาห่วงกินสักหน่อย ยังมีเรื่องสำคัญให้ต้องทำอีกนะ

นางเดินไปที่ข้างโต๊ะเครื่องแป้ง จัดการตัวเองเรียบร้อย จากนั้นก็ค้นหาปิ่นปักผมแบบไม้อันเล็กสะอาดๆ อันหนึ่ง เอาไปล้างทำความสะอาดก่อนจะใส่เข้าปากตัวเองเพื่อทำการล้วงคอ จะได้กำจัดพิษที่ยังหลงเหลืออยู่ในกระเพาะอาหารออกมาให้หมด

"แค่กๆ ๆ ๆ..."

เซี่ยเชียนฮวันใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากตัวเองเบาๆ

ที่น่าแปลกก็คือ ที่นางอาเจียนออกมาล้วนเป็นน้ำเปรี้ยวๆ ทั้งหมด ไม่เหมือนอาการอาเจียนจากการล้างพิษเลยสักนิด แต่เหมือนกับ...

อาการอาเจียนของคนท้องมากกว่า

ไม่ใช่มั้ง

จู่ๆ ในใจของเซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี

นางยืดตัวตรง ใช้มือขวาวางบนข้อมือซ้ายอย่างสั่นๆ คิดอยากที่จะตรวจชีพจรให้ตัวเอง แต่ก็ยังลังเล หากว่าจับออกมาแล้วว่าท้องจริง เช่นนั้นก็ซวยสุดๆ เลย

"พระชายาเพคะๆ!"

จู่ๆ ชิงถีก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

ในใจของเซี่ยเชียนฮวันยังวุ่นวายสับสนอยู่ จึงถามออกไปอย่างรำคาญ "แหกปากอะไร ที่ให้เจ้าไปสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอก ไปถามมารู้เรื่องหรือยัง"

"บ่าวเพิ่งจะเดินออกไปได้ไม่ไกล แม่นางซูก็มาเจ้าค่ะ" ชิงถีกระซิบเสียงเบา

"ก็เรื่องของแม่นางซู แม่นางเซิ่นอะไรนั่นซิ ตอนนี้ข้าไม่อยากเจอใคร"

เซี่ยเชียนฮวันตอบหน้านิ่ง

"แต่ว่า..."

ชิงถีรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

วันนี้พระชายาเป็นอะไรไป ก่อนหน้านี้นางทั้งเกลียดทั้งรำคาญแม่นางซูอย่างกับอะไรไม่ใช่เหรอ ทุกครั้งแค่ได้ยินสามคำนี้ก็ราวกับแมวที่ถูกเหยียบหางอย่างไรอย่างนั้นหนิ

คราวนี้พอได้ยินว่าอีกฝ่ายมา เหตุใดจึงได้แสดงอารมณ์เย็นชาอย่างประหลาดเช่นนี้

"พระชายา แม่นางซูเพิ่งจะได้รับยาบำรุงมาจากท่านอ๋องไม่น้อย นางจึงนำมาแบ่งให้พระองค์ด้วยเพคะ" ชิงถีพูดอย่างลองเชิง

"อย่างนั้นเหรอ"

เมื่อได้ยินว่ามีคนเอาของกินมาให้ เซี่ยเชียนฮวันก็พยายามนึกย้อนกลับไปอีกครั้ง

แม่นางซู

ใช่แล้ว ในจวนอ๋องมีคนนี้อยู่จริงๆ

ซูอวี้เออร์หญิงคณิกาอันดับหนึ่งผู้ซึ่งเป็นที่รู้กันดีไปทั่วว่าขายศิลปะไม่ขายตัว มีความสามารถด้านกาพย์กลอนเหนือใคร องค์ชายจากตระกูลชั้นสูงหลายคนต่างก็ชื่นชอบนาง สุดท้ายนางถูกจ้านอ๋องเซียวเย่หลันไถ่ตัวออกมาจากหอคณิกา รับเข้ามาอยู่ในจวนอ๋อง

ทุกคนต่างรู้กันไปทั่วเมืองหลวงว่าซูอวี้เออร์กับเซียวเย่หลันทั้งคู่มีใจต่อกัน แต่ด้วยเรื่องฐานะจึงไม่อาจแต่งงานกันได้

แล้วตอนนี้ยังมาถูกนังโง่เซี่ยเชียนฮวันแทรกเข้ามาตรงกลางอีก

"เช่นนั้นก็ให้นางเข้ามาเถอะ ข้าเองก็มีเรื่องที่จะคุยกับนางด้วยพอดี" เซี่ยเชียนฮวันโบกมือ

คิดไม่ถึงว่าชิงถียังไม่ทันจะได้ออกไปแจ้งข่าว หญิงสาวผู้มีใบหน้าจองหองคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาแล้ว