บทที่ 4 แยกบ้าน

หลินชิงชิงเดินก้าวเท้าอย่างช้า ๆ เข้าไปในบริเวณบ้านใหญ่ตระกูลหลิน ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังเล็กของเธอมากนัก

หลินเจี้ยน ลุงใหญ่ของเจ้าของร่างนี้เป็นชายร่างท้วมวัยกลางคน เขากำลังนั่งพักผ่อนอยู่ใต้ร่มเงาไม้หน้าบ้าน เมื่อเห็นหลินชิงชิงถูกประคองเข้ามา เขาก็เอ่ยทักทายหลานสาว "เอ้า บ้านสามมีอะไรรึ เห็นยกขบวนกันมาทั้งบ้านเลย"

หลินชิงชิงสูดหายใจเข้าลึก พยายามระงับอารมณ์โกรธที่คุกรุ่นอยู่ในอก ก่อนจะเอ่ยปากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น

"ลุงใหญ่ค่ะ วันนี้ผิงผิงลูกสาวของลุงใหญ่ต้องการจะฆ่าหนู พี่สาวผลักหนูไปกระแทกกับหินจนสลบ แถมยังปล่อยให้หนูนอนตายเลือดไหลอาบอยู่ตรงนั้นโดยไม่คิดช่วยเหลืออะไรเลย"

เธอแสร้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด หลินเจี้ยนขมวดคิ้วมุ่น เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่หลินชิงชิงเล่า

"อะไรนะ ผิงผิงทำอย่างนั้นจริงเหรอ" เขาถามเสียงเครียด "ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันแน่ๆ ผิงผิงไม่ใช่เด็กแบบนั้น" เขาพยายามแก้ต่างให้ลูกสาวคนเล็ก

หลินชิงชิงส่ายหน้า "ไม่มีเรื่องเข้าใจผิดหรอกค่ะ หนูเห็นกับตาตัวเอง" เธอพูดเสียงแข็ง "ลุงใหญ่ต้องจัดการกับเรื่องนี้ให้หนูนะคะ"

หลินเจี้ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังลำบากใจอย่างมาก เขาคงไม่คาดคิดว่าลูกสาวที่เขารักจะก่อเรื่องร้ายแรงเช่นนี้

"ได้ ลุงจะคุยกับผิงผิงเอง" เขาตอบในที่สุด "ลุงจะให้ความเป็นธรรมกับทุกฝ่าย"

หลินชิงชิงจ้องมองลุงใหญ่ด้วยสายตาที่อ่านความรู้สึกภายในของเขาออก เธอรู้ดีว่าคำพูดของลุงใหญ่มันเป็นเพียงแค่การแสดง เขาคงไม่กล้าลงโทษหลินผิงผิงอย่างรุนแรง คงจะแค่พูดตักเตือนเล็กน้อยเท่านั้น

หลินเจี้ยนเมื่อเห็นพวกชาวบ้านมารอชมเรื่องสนุกกันเยอะทำให้เขาไม่สามารถเข้าข้างลูกสาวได้มากนัก เขาก็แสร้งตะโกนไปทั่วลานบ้าน "ผิงผิง ออกมาเดี๋ยวนี้ "

เด็กสาวอายุ 17 ปีในชุดสีชมพูอ่อนก้าวออกมาจากห้อง ใบหน้าหวานซึ้งแฝงความหวาดกลัวเล็กน้อย "พ่อเรียกหนูมีอะไรคะ?"

หลินเจี้ยนมองลูกสาวคนเล็กอย่างเคร่งขรึม "ผิงผิง บอกพ่อตามตรงว่าหนูได้ทำร้ายชิงชิงหรือไม่?"

หลินผิงผิงเมื่อได้ยินที่บิดาเอ่ยถามเธอถึงกับเบิกตากว้าง เธอไม่คาดคิดว่านังหลินชิงชิงจะกล้าฟ้องพ่อของเธอ 

"ไม่ หนูไม่ได้ทำ ทำไมคุณพ่อถึงคิดแบบนั้นละคะ" เสียงเล็ก ๆ ของเธอสั่นเล็กน้อย ราวกับลูกนกที่เพิ่งหัดบินต้องเผชิญกับพายุใหญ่

"ยัยชิงชิงมันโกหก หนูเห็นเธอเป็นน้องสาว หนูจะไปแกล้งเธอไปทำไม" เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำตาคลอหน่วย หญิงสาวพยายามอย่างสุดกำลังที่จะรักษาภาพลักษณ์ของเด็กดีเอาไว้

หลินชิงชิงมองหลินผิงผิงด้วยสายตาเย็นชา ความโกรธเกรี้ยวปะทุอยู่ในอก เธอไม่เคยคิดว่าหลินผิงผิงจะกล้าโกหกหน้าตายเช่นนี้

"พี่ผิงผิง ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าพี่เป็นคนทำร้ายฉัน" หลินชิงชิงพูดเสียงเรียบ แม้ในใจจะร้อนรุ่ม แต่เธอก็พยายามควบคุมอารมณ์ให้นิ่งที่สุด เธอรู้ดีว่าการแสดงออกถึงความอ่อนแอจะยิ่งทำให้หลินผิงผิงได้ใจ

"พี่ผลักฉันจนล้มลงไปฟาดกับก้อนหิน จนทำให้ฉันเกือบจะตาย ถ้าหากเสี่ยวหลงไม่หาคนมาช่วยฉัน ป่านนี้ฉันคงตายสมใจพี่สาวแล้ว" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร ซึ่งสร้างความเห็นใจให้กับพวกชาวบ้านเป็นอย่างมาก

หลินผิงผิงเบิกตากว้าง ไม่คาดคิดว่าเด็กสาวหัวอ่อนที่ให้เธอแกล้งอยู่เป็นประจำจะกล้าโต้ตอบกับเธอ เธอรีบหันไปหาบิดาที่ยืนอยู่ข้างๆ

"พ่อคะ หนูไม่ได้ทำจริงๆ นะคะ" เธอพูดเสียงอ่อน "น้องชิงชิงใส่ร้ายหนู"

หลินชิงชิงกำมือแน่น ความโกรธเกรี้ยวทำให้ร่างกายของเธอสั่นเทา เธอไม่เคยคิดว่าหลินผิงผิงจะหน้าหนาเช่นนี้ แต่นึกเหรอว่าเธอจะจัดการเด็กสาวเช่นนี้ไม่ได้ 

"พี่ผิงผิง พี่อย่าโกหกอีกเลย ฉันรู้ว่าพี่เกลียดฉัน แต่ฉันไม่คิดว่าพี่จะทำร้ายกันได้ถึงขนาดนี้"หลินชิงชิงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จนคนมองดูรู้สึกปวดใจ

หลินผิงผิงตัวสั่นเทา เมื่อเห็นสายตาของผู้คนรอบข้างจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เธอยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะส่ายหน้าไปมาและน้ำตาเริ่มคลอหน่วย

"พ่อคะ เชื่อหนูเถอะค่ะ หนูไม่ได้ทำจริงๆ"

ทันใดนั้น หลินเสี่ยวหลงหันมาตะโกนใส่หลินผิงผิง

"พี่ผิงผิง พี่นั่นแหละที่ทำร้ายพี่ชิงชิง ผมเห็นพี่ผลักพี่ชิงชิงกับตา พอพี่ผลักพี่ชิงชิงแล้วพี่ยังตะโกนด่าสมน้ำหน้า พี่ชิงชิงอยู่เลย"

คำพูดของเด็กน้อยดังไปทั่วบริเวณ ทำให้ทุกคนตกตะลึง หลินผิงผิงหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริก เธอไม่คิดว่าจะมีคนเห็นเหตุการณ์ที่เธอผลักนังชิงชิงล้ม

"เสี่ยวหลง น้องพูดอะไร พี่ไม่ได้ทำนะ" หลินผิงผิงพยายามอธิบาย

"ไม่จริง ผมเห็นกับตา" เสี่ยวหลงยืนยันเสียงแข็ง "พี่โกหก"

หลินผิงผิงตัวแข็งทื่อ ความกลัวแล่นปราดเข้ามาในใจ เธอมองไปรอบๆ เห็นสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เธอราวกับเธอเป็นสัตว์ประหลาด

"ไม่จริง ไอ้เล็กสารเลว แกอย่ามาพูดมั่วนะ" หลินผิงผิงพยายามปฏิเสธเสียงดัง แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

หวังจื้อเหยาถอนหายใจยาวเหยียด สายตาเหม่อมองไปยังหลินผิงผิงที่ไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง ทั้งที่ทำเรื่องเลวร้ายอย่างไม่น่าให้อภัย

"ผิงผิงทำไมจิตใจหล่อนมันอำมหิตเช่นนี้" แม่หวังเอ่ยเสียงสั่นเครือ น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม

"บาดแผลของชิงชิงใหญ่แทบจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด เรื่องนี้พี่ใหญ่ต้องจัดการลงโทษผิงผิง ไม่งั้นฉันจะไม่ยอมจริงๆ ด้วย"

หลินเจี้ยนได้แต่ยืนอึ้งไม่รู้จะทำยังไงดี ทันใดนั้น ประตูบ้านก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างหลี่อ้ายเจีย เดินออกมาจากในบ้าน ใบหน้าของหญิงชราเคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัด และครอบครัวสามที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ถึงกับชะงัก

"พวกแกบ้านสาม มาเอะอะโวยวายอะไรกันที่นี่" หลี่อ้ายเจียเอ่ยถามเสียงเข้ม "พวกแกกลับไปที่บ้านของพวกแกได้แล้ว"

หลินผิงผิงเมื่อเห็นคุณย่าก็รีบวิ่งเข้าไปออดอ้อน "คุณย่าขา..."

หลินชิงชิงเห็นดังนั้นก็รีบพูดแทรกขึ้น "คุณย่าคะ พี่ผิงผิงผลักหนูไปกระแทกกับก้อนหิน ทำให้หนูได้รับบาดเจ็บเกือบตาย และตอนนี้หนูยังต้องจ่ายค่ารักษากับหมอหลี่ตั้ง 10 หยวน ถ้าไม่ได้ยาดี ๆ จากหมอหลี่หนูคงไม่รอดแล้ว"

หลี่อ้ายเจียขมวดคิ้ว มองหลินชิงชิงด้วยสายตาไม่เชื่อ "ฉันไม่เห็นแกจะเกือบตายตรงไหน ถ้าแกเกือบตายจริงๆ แกไม่มีแรงมาตะโกนด่าที่หน้าบ้านฉันแบบนี้หรอก "

"ใช่แล้วค่ะคุณย่า ถ้ายัยชิงชิงบาดเจ็บสาหัสจริงคงไม่สามารถมายืนด่าพวกเราได้หลอกค่ะ" หลินผิงผิงได้ทีก็พูดเสริมขึ้นมา

ทันใดนั้น หมอหลี่ก็ก้าวเข้ามาในลานบ้านหลิน ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา

"อาการของแม่หนูชิงชิงสาหัสมากจริงๆ หากฉันมาถึงช้ากว่านี้เพียงนิดเดียว แม่หนูชิงชิงคงไม่รอด"

คำพูดของหมอหลี่ทำให้ทุกคนตกตะลึง แม่หนูชิงชิง บาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นเชียวหรือ?

"ถ้าไม่เชื่อก็ถามพวกชาวบ้านที่นำร่างของแม่หนูชิงชิงกลับมาบ้านมายืนยันได้เลย" ท่านหมอหลี่พูดเสริม

ชาวบ้านที่มาที่ไปช่วยหลินชิงชิงต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย "ฉันขอยืนยัน...ว่านังหนูชิงชิงได้รับบาดเจ็บสาหัสจริงๆ ตอนที่ฉันไปพบเธอที่นอนสลบริมลำธารเลือดเธอยังไหลไม่ยอมหยุดเลย" ชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

หลินชิงชิงเมื่อเห็นชาวบ้านช่วยพูดเสริม เธอก็กล่าวกับคนเป็นย่า

"คุณย่าคะ ที่ผ่านมาพี่ผิงผิงทำร้ายหนูมาโดยตลอด ทั้งกลั่นแกล้งหนูสารพัด แต่คราวนี้หนูจะไม่ยอม หนูจะไปแจ้งทางการ ว่าพี่ผิงผิงต้องการฆ่าหนู"

คำพูดของหลินชิงชิงทำให้หลี่อ้ายเจียโวยวายขึ้นมาทันที

"นังเด็กสารเลว...หล่อนยังเห็นหัวฉันเป็นหัวหลักหัวตอบ้างหรือเปล่า คนกันเองจะไปแกจะแจ้งความทำไม อย่าทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่"หลี่อ้ายเจียเริ่มเกลี้ยกล่อมหลินชิงชิง

แต่หลินชิงชิงหาใช่เด็กหัวอ่อนเช่นเจ้าของร่างเดิม เธอตอบกลับคนเป็นย่า

"ถ้าคุณย่าไม่อยากให้หนูแจ้งทางการ ก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้หมอหลี่ 10 หยวน แล้วทำการแยกบ้านสามให้หนู หนูไม่อยากอยู่ในบ้านที่มีแต่ความอยุติธรรม พี่ผิงผิงก็ต้องการฆ่าหนูให้ตาย คุณย่าก็รักแต่พี่ผิงผิง ไม่สนใจหลานสาวคนนี้เลย"

หลินชิงชิงแกล้งโวยวายเสียงดัง ทำให้ชาวบ้านที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันสงสารเธอจับใจ หลายคนพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด บางคนถึงกับพูดขึ้นมาว่า "หลี่อ้ายเจียหล่อนอย่าลำเอียงนักเลย" หลี่อ้ายเจียเมื่อได้ยินที่พวกชาวบ้านกล่าวเธอถึงกับโมโห

"ฉันยังไม่ทันจะตายเลยพวกแกก็คิดจะแยกบ้านแล้ว อกตัญญูกันทั้งบ้านเลย!" หลี่อ้ายเจียยังคงตะโกนด่าทอต่อไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

หลินชิงชิงแสร้งก้มหน้าลง น้ำตาหยดแหมะลงบนพื้นดิน "หนูยอมกลายเป็นเด็กอกตัญญูดีกว่าต้องมาทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี้โดยไม่รู้จะต้องมาตายวันไหน" หลินชิงชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

จนชาวบ้านที่มามุงดูเหตุการณ์ต่างพากันมองหลินชิงชิงด้วยความสงสาร พวกเขาต่างรู้ดีว่าหลี่อ้ายเจียเป็นคนใจร้ายและเห็นแก่ตัวเพียงใด

"น่าสงสารแม่หนูชิงชิง ทั้งที่เป็นเด็กดี ขยันขันแข็ง และกตัญญู แต่หลี่อ้ายเจียไม่เคยเห็นค่าของเธอเลย"

หลี่อ้ายเจีย มองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกอับอาย เธอรู้ดีว่าชาวบ้านกำลังเข้าข้างหลินชิงชิง แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ ด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวเธอตะโกนด่าหลินชิงชิงทันที

"นังเด็กสารเลว ถ้าพวกแกอยากแยกบ้านนัก ได้... ฉันจะแยกบ้านให้พวกแก"