เสนอสินค้า

หนิงซินพาเป่าเปาเดินดูรอบ ๆ ร้านเพื่อจดจำราคาสินค้าต่าง ๆ แต่เธอก็พบว่ามีสินค้าหลายรายการที่ปล่อยให้ชั้นวางว่างเปล่าไม่มีของขาย ทั้งที่ลูกค้าต่างก็ถามหากันไม่หยุดปาก

"เป่าเปา หนูอยากได้ลูกอมตรากระต่ายแบบนี้ใช่ไหมลูก"

ลูกอมห่อขนาด 10 เม็ดถูกยื่นมาตรงหน้าหนูน้อย ใบหน้าเล็กยิ้มแฉ่งด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับรีบตอบผู้เป็นมารดา

"ใช่แย้วแม่จ๋า แบบนี้เยย"   (ใช่แล้วแม่จ๋า แบบนี้เลย)

"ถ้าอย่างนั้นเราไปจ่ายเงินกันนะลูก"

ผู้เป็นแม่จูงมือลูกสาวไปที่โต๊ะหน้าร้านเพื่อจ่ายค่าสินค้า ระหว่างนั้นก็มีลูกค้าหญิงสาวหลายคนที่เดินเข้ามาถามหาสินค้าจำพวกครีมและเครื่องสำอางที่ขาดตลาด พนักงานหลายคนในร้านก็ว่างงานยืนจับกลุ่มคุยตามจุดต่าง ๆ 

หนิงซินสังเกตดูชายหญิงสองคนที่ดูมีบุคลิกภูมิฐาน เธอคิดว่าทั้งคู่น่าจะเป็นเจ้าของร้านค้าแห่งนี้ สีหน้าของทั้งคู่ไม่ค่อยดีแถมยังกดโทรศัพท์เหมือนกำลังโทรหาใครสักคนกันให้วุ่น

"จ่ายเงินค่ะ ฉันขอรบกวนถามได้ไหมคะ ทำไมพวกครีมหรือของใช้ผู้หญิงถึงไม่มีเลย"

พนักงานสาวรีบหยิบลูกอมใส่ถุงหิ้วแล้วรับเงินจากหนิงซิน ก่อนจะทอนเงินให้แล้วค่อยตอบคำถามทีหลังสุดเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด

"สงสัยพวกตัวแทนจะเอาของไปส่งให้เจ้าอื่นอีกแล้วจ้ะน้องสาว นี่เถ้าแก่ของพวกเราก็ตามกันให้วุ่นเลย นัดตั้งแต่ 2 วันก่อนก็ไม่มา พนักงานที่รอจัดของก็แทบจะไม่มีงานทำอยู่แล้ว นี่ถ้ามีเจ้าอื่นหาของได้รับรองว่ารวยเละ"

"อ้อ เป็นแบบนี้นี่เอง จะว่าอะไรไหมถ้าฉันมีของจะมาเสนอ ส่วนราคาก็เอาตามที่เจ้าเดิมเค้าส่งให้เลย เดี๋ยวฉันจะเอาของมาให้ดูก่อน ถ้าไม่ดีไม่ถูกใจก็ไม่ต้องซื้อ ฉันสามารถหาของมาส่งให้ได้ทุก 3 วัน พี่สาวช่วยคุยกับเถ้าแก่ให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ แล้วฉันจะตอบแทนน้ำใจของพี่สาวแน่นอน"

พนักงานสาวได้ยินแบบนั้นก็ตาลุกวาว ยังไงก็ไม่มีอะไรต้องเสีย เธอมีหน้าที่แค่ส่งข่าวให้เถ้าแก่รู้ก็เท่านั้น ส่วนการตัดสินใจก็ขึ้นอยู่กับเถ้าแก่ หากสินค้าดีจริงก็ค้าขายกันไปได้อีกนาน

"ฉันจะลองดู แต่สินค้าของน้องสาวคุณภาพดีจริงใช่ไหม"

"แน่นอนค่ะ ฉันจะนำตัวอย่างมาให้ทดสอบ เดี๋ยวฉันกับลูกสาวจะไปนั่งกินน้ำหวานที่หน้าร้าน ถ้าได้เรื่องยังไงรบกวนช่วยส่งข่าวฉันหน่อยนะคะ"

"ได้ ๆ เธอไปรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปคุยกับเถ้าแก่ให้"

หนิงซินพาลูกสาวออกไปรอที่ร้านน้ำชาซึ่งตอนนี้โต๊ะก็ว่างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

"โกปี๊มาแล้วนังหนู ส่วนนี่นมชมพูของหนูน้อย กับปาท่องโก๋ 5 ตัว"

"ขอบคุณค่ะป้า แถวนี้พอจะมีห้องเช่าไหมคะป้า ฉันอยากได้แบบส่วนตัวหน่อย พอดีฉันกับลูกชอบอยู่กันเงียบ ๆ ค่ะ"

ระหว่างที่พูดคุยกับป้าเจ้าของร้านน้ำชา หนิงซินก็ทยอยเอาของที่เธอจะนำไปเสนอเถ้าแก่ร้านค้าออกมาอย่างละ 1-2 ชิ้น รวมไปถึงเหล้าและบุหรี่ที่น่าจะได้ราคาดีด้วย

"มีสิ ในซอยด้านข้างนี้เอง บ้านของญาติป้า บ้านเป็นหลังเค้าให้เช่าเดือนละ 20 หยวน มี 2 ห้องนอน จ่ายแล้วเข้าอยู่ได้เลยสนใจไหมเดี๋ยวป้าพาไปดู"

ได้ยินแบบนั้นหนิงซินแทบจะโห่ร้องออกมาดัง ๆ ด้วยความดีใจ เหมือนว่าทุกอย่างเปิดทางให้เธอไปเสียหมด ในเวลาที่เธอต้องการบ้านซึ่งเป็นที่พักของ บ้านก็มาอยู่ตรงหน้าเธออย่างง่ายดาย

"ดูค่ะป้า เดี๋ยวกินเสร็จรบกวนป้าพาฉันไปดูได้ไหมคะ"

"ไม่ยากเลยนังหนู เอ็งเอากุญแจไปเปิดดูได้เลย เข้าไปในซอยข้างร้าน บ้านหลังที่ 2 เลขที่ 8 ไปถึงก็ไขกุญแจดูได้เลยลูก ชอบไม่ชอบค่อยมาบอกป้า ว่าแต่เอ็งกับลูกทำมาหากินอะไรเรอะ ป้าไม่เคยเห็นหน้าเลย"

หญิงสูงวัยพูดคุยไปก็ชงน้ำชาให้ลูกค้าคนอื่นไปด้วย ส่วนหนิงซินเองก็เอาของออกมาได้หลายอย่างแล้ว พร้อมกับตอบคำถามของคุณป้าไปพลาง ๆ

"ฉันจะย้ายมาอยู่ที่นี่จะป้า วันนี้เพิ่งมาเป็นวันแรกเลยไม่ค่อยรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง"

"อ้าว อย่างนั้นเองเรอะ มากันสองคนแม่ลูก น่าเวทนาแท้ลูกเอ๊ย สงสัยอะไรก็ถามป้าได้เลย บ้านของป้าก็อยู่ในซอยเดียวกันนี้แหละ แต่ลึกเข้าไปอีกหน่อย"

"ขอบคุณมากค่ะป้า หนูคงต้องรบกวนถามคุณป้าอีกหลายอย่างเลย"

"ไม่เป็นไรลูก อยากรู้อะไรก็ถามได้"

ขณะที่พูดคุยกันอยู่ก็มีลูกค้าเข้ามาซื้อน้ำหวานของร้านคุณป้าอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งป้าเจ้าของร้านก็อัธยาศัยดีและพูดคุยกับลูกค้าทุกคนอย่างเป็นกันเอง

"น้องสาว เร็วเข้า เถ้าแก่ของฉันอยากคุยกับเธอ"

พนักงานสาวรีบเดินออกมาเรียกหนิงซินเข้าไปในร้าน พอได้ยินคำนั้นใบหน้าของหนิงซินก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความหวัง แม่เธอจะถนัดเรื่องทำอาหารมากกว่า แต่สินค้าทุกอย่างในร้านเธอก็ต้องจดจำและทดลองใช้เพื่อจะได้ช่วยอดีตแฟนขายได้อย่างถูกต้อง

"ไปแล้วจ้ะ เป่าเปาเตรียมตัวเร็วลูก ป้าค่ะค่าน้ำเท่าไหร่คะ"

"แก้วละ 3 เหมา 2 แก้ว 6 เหมา ปาท่องโก๋อีก 5 เหมา รวมเป็น 1 หยวนกับ 1 เหมา ป้าเอาแค่ 1 เหมาก็พอแล้วลูก"

"ขอบคุณค่ะป้า คุยธุระเสร็จหนูจะมาหานะคะ นี่ค่ะ 1 หยวนค่าเครื่องดื่ม"

"จ้า ขอบใจมากนังหนู"

"คุงค่าคุงยาย"

สองแม่ลูกจับมือกันเข้าไปในร้านพร้อมกับพนักงานสาว มือข้างที่ว่าหนิงซินก็หิ้วตะกร้าหวายที่บรรจุของเอาไว้แน่นเพื่อเตรียมมานำเสนอ

"แม่จ๋าฉู้ ๆ"  (แม่จ๋าสู้ ๆ)

"เป็นกำลังใจให้แม่จ๋าด้วยนะ"

"ได้เยย"

"มาแล้วค่ะเถ้าแก่ เถ้าแก่เนี๊ย"

พอพาหนิงซินมาหาผู้เป็นเจ้านายของตนเสร็จ พนักงานสาวก็รีบกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที แต่ลึก ๆ แล้วเธอก็ลุ้นอยู่ว่าสินค้าของหนิงซินจะถูกใจเถ้าแก่ของเธอของเธอหรือไม่ อย่างที่รู้ว่าเถ้าแก่ร้านนี้ดูที่คุณภาพสินค้าเป็นหลัง แล้วก็ไม่ชอบให้คนอื่นเอาเปรียบ

"สวัสดีค่ะเถ้าแก่ ฉันชื่อหลี่หนิงซิน ฉันมีสินค้าอยากมานำเสนอค่ะ"

หนิงซินเป็นคนแรกที่เปิดประเด็นแนะนำตัวแล้วเข้าเรื่องทันที เธอคิดว่าไม่ควรอ้อมค้อม ตรงกันข้ามเวลาแบบนี้ควรตรงไปตรงมาแล้ววัดกันที่คุณภาพของน่าจะดีที่สุด

"สวัสดี เห็นพนักงานของฉันบอกว่าเธอมีของจะมานำเสนอ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าของไม่ดีจริงฉันจะไม่เสียเงินจ่ายแม้แต่หยวนเดียว"

"เฮียใจเย็น ๆ หน่อย หงุดหงิดแล้วอย่าพาล เดี๋ยวฉันคุยเอง"

ภรรยาของเจ้าของร้านรีบเข้ามาทำให้บรรยากาศที่คุกรุ่นดีขึ้น เธอรู้ว่าสามีของเธอหัวเสียเรื่องพนักงานบริษัทค้าส่งที่ไม่นำของที่สั่งเอาไว้มาส่งตามนัด ตอนนี้ทุกอย่างก็เลยดูแล้วขวางหูขวางตาไปหมด

"ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วค่ะเถ้าแก่ เถ้าแก่เนี๊ย ฉันต้องการให้วัดกันที่คุณภาพของอยู่แล้วค่ะ พวกนี้คือของที่ฉันมีอยู่ในตอนนี้ สบู่มี 4 กลิ่น ยาสระผม มี 3 สูตร ครีมทาผิวมี 4 สูตร สำหรับผิวแห้ง ผิวมัน ผิวแพ้ง่าย และสูตรที่ผสมสารกันแดด"

"..."      "..."

"แป้งเด็กเนื้อเนียนละเอียด แป้งเย็น แป้งตลับสำหรับแต่งหน้ามี 4 สูตร ส่วนนี่เป็นคู่มือการขายค่ะ ข้อดีของแป้งเหล่านี้คือปรับสภาพให้เข้าได้กับทุกสีผิว ถัดมาเป็นอายแชโดว์ทาตาและบลัชออนปัดแก้ม แน่นอนว่าฉันก็มีคู่มือการขายให้พนักงานทำความเข้าใจ ก่อนจะแนะนำลูกค้า"

"..."    "..."

"นี่เป็นครีมลองรองพื้นก่อนแต่งหน้า มีทั้งหมด 4 สูตร ดินสอเขียนคิ้ว 3 สี ชุดแปรงต่าง ๆ แล้วที่ขาดไม่ได้คือครีมบำรุงชนิดเข้มข้นที่จำเป็นต้องใช้คู่กันทั้งกลางวันและกลางคืน"

"..."     "..."

"ส่วนนี่เป็นของที่ฉันอยากจะนำเสนอเถ้าแก่เป็นพิเศษค่ะ รับรองว่าทุกอย่างที่ฉันนำมาเสนอวันนี้หาซื้อที่ไหนไม่ได้แน่นอน นี่เป็นบุหรี่นำเข้า ฉันเตรียมมา 2 ยี่ห้อ แล้วก็วิสกี้และบรั่นดีที่รสชาตินุ่มละมุนลิ้น ของพวกนี้เป็นของทดลองนะคะ"

"ทะ..ทดลอง หมดเนี่ยเลยเหรอน้องสาว"

"ใช่ค่ะ ถ้าไม่ทดลองคงไม่รู้ว่าของมีคุณภาพจริงไหม?"

สองสามีภรรยารวมไปถึงลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ต่างก็อึ้งและทึ่งกับการกระทำของหนิงซิน เธอเล่นขนของมากมายขึ้นมาเรียงรายต่อหน้าทุกคนชนิดที่ว่าไม่หยุดหายใจกันไปเลย แถมยังมีคู่มือต่าง ๆ เตรียมมาอย่างพรั่งพร้อม

"จะเป็นไรไหมถ้าน้องสาวจะสอนพนักงานในร้านของฉันแต่งหน้าจากสินค้าพวกนี้"

เถ้าแก่เนี๊ยเอ่ยขึ้นหลังจากที่ได้เห็นสินค้าต่าง ๆ แล้ว เธอแน่ใจว่ายังไม่เคยเห็นยี่ห้อพวกนี้วางขายในเมืองปักกิ่งแห่งนี้ และสามีของเธอก็ดูเหมือนจะสนใจสินค้าเหล่านี้เช่นกัน

"ด้วยความยินดีค่ะ สินค้าทุกอย่างที่ฉันนำมาเสนอวันนี้เก็บไว้ใช้เป็นตัวโชว์ให้ลูกค้าได้ทดลองใช้ได้เลยนะคะ"

หลังจากพูดจบหนิงซินก็รีบหาพนักงานที่ว่างอยู่มาเป็นหุ่นให้เธอเริ่มแต่หน้าทันที ระหว่างนี้เธอก็อธิบายไปด้วยว่าต้องลงอะไรก่อนหลัง

"แล้วเรื่องราคาล่ะ น้องสาวจะให้ราคาส่งได้เท่าไหร่"

เถ้าแก่ผู้ชายถามขึ้นในระหว่างที่ทุกคนกำลังจดจ่ออยู่กับการแต่งหน้าที่หนิงซินกำลังจะเนรมิตให้หญิงสาวธรรมดากลายร่างเป็นคนสวย ส่วนลูกสาวตัวน้อยของเธอก็นั่งดูแม่จ๋าอย่างรู้ความ ไม่คิดจะก่อกวนหรืองอแงเรียกร้องความสนใจเลยแม้แต่น้อย

"อ้างอิงตามที่เจ้าเก่าส่งให้เถ้าแก่เลยค่ะ ของพวกนี้ฉันเพิ่งนำเข้ามาเป็นล็อตแรก เลยยังไม่รู้ว่าจะตั้งราคาเท่าไหร่ดี มีแค่ครีมเข้มข้นกลางวัน-กลางคืนเท่านั้นค่ะที่ฉันสามารถส่งให้ได้ชุดละ 6 หยวน อาจจะแพง แต่ของดีแน่นอนค่ะ"

คำพูดของหนิงซินยิ่งทำให้สองสามีภรรยาที่เป็นเจ้าของร้านงงยิ่งกว่าไก่ตาแตก มีที่ไหนจะให้ลูกค้าเป็นคนกำหนดราคาสินค้าเอง

"ทำแบบนั้นเธอจะไม่ขาดทุนเหรอน้องสาว ให้พวกเราเป็นคนกำหนดราคาได้ยังไงกัน"

"ไม่หรอกค่ะ"

"แล้วเธอจะเอาของมาส่งได้วันไหน"

"วันนี้เลยค่ะ หลังจากนี้ฉันจะเข้ามาทุก ๆ 3 วัน รอบหน้าฉันจะหาสินค้าตัวอื่นมานำเสนออีกนะคะ"

"ดีจริง จะได้มีของขายสักที เฮียรีบไปทำรายการสั่งซื้อมาเร็วเข้า ฉันทดสอบดูแล้วเป็นของมีคุณภาพทุกอย่าง"

ชางพ่านเอ๋อผู้เป็นภรรยาของเจ้าของร้านหันไปสั่งสามี พอได้ยินว่าจะได้สินค้ามาขายวันนี้ชางจื่ออันก็สบายใจขึ้นมาก

"จ้ะ ๆ"

ใช้เวลาไม่ถึง 30 นาทีหนิงซินก็แต่งหน้าให้พนักงานของร้านเสร็จเรียบร้อย เครื่องสำอางของเธอทำให้ผิวกลมกลืนไม่โดดไม่ลอย ทั้งยังทำให้ใบหน้าดูอ่อนเยาว์ลงไปได้อีกหลายปี

"โห สวยมากเลยอาเยว่ เสียดายที่ฉันไม่ได้เป็นหุ่นทดลอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า เห็นแบบนี้แล้วอิจฉาเลย"

"ใช่ ๆ สวยมาก แถมยังใช้เวลาไม่นานด้วย เป็นฉันกว่าจะสวนได้ขนาดนี้คงต้องแต่งเป็นชั่วโมง"

"ก็พวกเราไม่ได้เป็นมืออาชีพเหมือนน้องสาวคนนั้นหนิ"

เสียงของพนักงานต่างก็ชื่นชมกับผลงานของหนิงซิน เธอไม่ลืมที่จะหยิบเครื่องสำอางออกมาหนึ่งชุดเพื่อมอบให้พนักงานสาวที่เป็นธุระให้เธอตามคำสัญญา

"ขออนุญาตนะคะเถ้าแก่เนี๊ย เครื่องสำอางชุดนี้ฉันของมอบให้พี่สาวคนนั้นเป็นสินน้ำใจได้ไหมคะ"

"ได้สิ ไม่ใช่เรื่องเสียหาย อันไหนที่จะให้เดี๋ยวฉันจะเซ็นชื่อไว้ให้ จะได้ไม่มีปัญหากันทีหลัง"

"นี่ค่ะ"

หนิงซินยื่นเครื่องสำอางครบชุดที่หยิบขึ้นมาจากตะกร้าให้เถ้าแก่เนี๊ยเซ็นชื่อเป็นหลักฐาน จะได้ไม่มีปัญหาตามมาภายหลัง

"ขอบใจมาน้องสาว พี่ชื่อเจียวลู่นะ"

"ค่ะพี่เจียวลู่"

"ส่วนฉันชื่อพ่านเอ๋อ เรียกว่าพี่พ่านเอ๋อก็ได้ ส่วนสามีขอฉันชื่อเฮียจื่ออัน จะเรียกยังไงก็ได้ เจ้ เฮีย หรือเถ้าแก่ เอาตามที่ถนัดเลย ว่าแต่ยัยหนูตัวเล็กทำไมรู้ความขนาดนี้ นั่งนิ่งไม่กวนแม่ทำงานเลย"

ชางพ่านเอ๋อรีบแนะนำตัวเองกับสามีให้เพื่อนร่วมการค้าคนใหม่ได้รับรู้ พร้อมกับเอ่ยชมหนูน้อยที่รู้ความต่างจากเด็กคนอื่นที่เธอเคยเห็นมา

"เป่าเปาจ๊ะ มาทักทายทุกคนก่อนเร็วลูก"

"ดีค่าคุงป้าคงฉวย ดีค่า ดีค่า"

"ปากหวานซะจริง กี่ขวบแล้วจ๊ะ"

แก้มน้อย ๆ ถูกป้าพ่านเอ๋อบีบเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู

"2 ขวบค่ะ แต่ตัวเล็กไปหน่อย"

หนิงซินรีบตอบแทนลูกสาวตัวน้อย ขณะเดียวกันเถ้าแก่ชางก็เดินมาพอดี

"นี่เป็นรายการที่สั่งซื้อวันนี้ เธอจะขนมาไหวไหม หรือจะให้คนงานของที่ร้านไปช่วยขนรึเปล่า"

เถ้าแก่ชางยื่นกระดาษให้ภรรยาดู จากนั้นชางพ่านเอ๋อจึงส่งต่อให้หนิงซินอีกต่อหนึ่ง

"ฉันขอกลับไปจัดของก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะขนมาเอง ถ้าไม่ไหวจะขอแรงพี่ ๆ พนักงานอีกทีค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ เป่าเปาไปกันลูก"

หลังจากสองคนแม่ลูกเดินออกไป สองสามีภรรยาก็จ้องมองสิ่งของที่กองอยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ 

"เฮียแปลกใจเหมือนฉันไหม"

"ก็นั่นสิ ดูจากภายนอกไม่เหมือนคนที่จะสามารถหาสิ่งของเหล่านี้ได้เลยนะ แต่พอได้พูดคุยถึงได้รู้ว่าใจนักเลงพอตัว"

"ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าเฮียต้องชอบคู่ค้าแบบนี้ หึ!"

ชางพ่านเอ๋อยิ้มบาง ๆ ก่อนจะทดลองใช้เครื่องสำอางตรงหน้าแต่งแต้มสีสันบนใบหน้านวลอย่างสบายอารมณ์ คู่ค้าที่กล้าได้กล้าเสีย วัดใจกันแบบนี้สามีของเธอชอบนักแหละ คาดว่าคงจะได้ทำการค้าร่วมกันไปอีกนาน