EP 1 อยากกินหมู (3)

วันนี้เป็นวันที่ฉันเหนื่อยมากเป็นพิเศษเพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะว่าไอ้บ้าขุนน่ะสิที่เกาะติดฉันเป็นปลิงเป็นปลวกเลย ช่วงบ่ายที่มีเรียนอาจารย์ก็งดคลาสเหตุผลคือเปิดเทอมวันแรกไม่มีอะไรมากยังไม่อยากสอน ซึ่งมันจะดีมากเลยไงถ้าไม่มีนายขุนพลตามติดก้นต้อยๆ ไปทุกที่อยู่แบบนี้ พอถามเขาก็บอกว่าถึงมีก็ไม่เข้าได้มีเพื่อนเป็นถึงลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัยจะกลัวทำไม โถ เออดีเนอะเหตุผลหมอนี่ฟังเข้าท่าซะไม่มี ฉันควรอิจฉาดีไหมเนี่ย เอาล่ะๆ พักเรื่องนายขุนคนน่ามึนแล้วมาคิดถึงเรื่องตัวเองบ้างดีกว่า

ฉันน่ะเป็นลูกสาวคนเล็กสุดของป๋าม๊ามีพี่ชายสองคนชื่อเฮียหนึ่งคนที่สองชื่อเฮียสอง สุดท้ายหมวยเล็กที่มีชื่อกิ๋บเก๋ต่างจากพี่ๆคือหมูแดง เป็นครอบครัวคนจีน ทำธุรกิจห้างทองและมีโรงงานผลิตผลไม้กระป๋องส่งออกต่างประเทศ แฟนเฟินอะไรไม่เคยมีหรอกตั้งแต่เกิดมาบนโลกใบนี้มีแต่คนมาจีบแต่ฉันไม่สนใจไง สวยๆ โสดๆ มันดีกว่าเยอะ ใครๆ ก็ชอบบอกว่าฉันเหมือนตุ๊กตาอย่างนั้นอย่างนี้ เลยไม่แปลกที่ครอบครัวจะรักและปลื้มปริ่มกับฉันม๊ากมาก แต่ก็นะยิ่งเป็นลูกคนเล็กและลูกสาวคนเดียวของครอบครัวแบบนี้ด้วยคนตามใจก็เลยเยอะมันเลยทำให้ฉันค่อนข้างเป็นคนขี้งอน ขี้น้อยใจหากมีใครทำให้ขัดใจ

“ไม่ต้องมาเงียบเลยนะหมูแดง แกรีบเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าทำไมแกกับพี่ขุนถึงตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋แบบนี้ นี่เปิดเทอมวันแรกขึ้นชั้นเรียนใหม่แกก็ได้ผู้ชายหน้าตาดีมาเดินตามก้นต้อยๆ เลยเหรอยะ ร้ายกาจมากเพื่อนฉัน” เสียงใสๆ ของยัยพิ้งค์ขาลุยทำให้สมองที่กำลังคิดอะไรเพลินๆกระเจิดกระเจิง

“ฉันนะคันปากยิบๆ ตั้งแต่เห็นหน้าพี่เขาแล้ว แต่ก็ไม่กล้าถามออกมา ดีที่พี่เขาไปเข้าห้องน้ำเลยพอมีโอกาสซักแกได้หน่อย เร็วๆ เลยก่อนที่พี่ขุนของแกจะกลับมา” นี่ยัยมินนี่มาอีกคนแล้ว สองคนนี้ยังไม่รู้อะไรมากเลยออกอาการมากเมื่อไม่มีตัวต้นเหตุแห่งความสงสัยนั่งหน้าหล่อให้หมั่นไส้ชั่วขณะ

“เอาไว้พวกเราโทรคุยกันคืนนี้ได้ไหมเล่าเรื่องมันค่อนข้างยาวน่ะ เล่าตอนนี้เดี๋ยวหล่อนสองคนก็ค้างคาเพราะเดี๋ยวนายขุนก็โผล่มาขัดจังหวะ ฉันไม่อยากเล่าต่อหน้าหมอนั่นเข้าใจหน่อยนะเพื่อนๆ จ๋า” ตอนนี้เรานั่งอยู่ในคาเฟ่ที่อยู่ในมหาลัยเพื่อเม้าท์กันตามประสาเพื่อนและอีกหนึ่งรายที่ไม่นับเป็นเพื่อนก็เสนอตัวเองมาร่วมด้วย ไม่เชิญก็เชิญตัวเองมาหน้าตาเฉยเชื่อเขาเลย

“โอเคค่ะเพื่อนเลิฟ คืนนี้ก็คืนนี้ พูดแล้วห้ามคืนคำนะยะยัยหมูแดงไม่งั้นเจอบุกถึงห้องแกแน่แหละ” พิ้งค์กับมินนี่ทำท่าขึงขังแต่ก็ไม่ดื้อดึงบังคับให้เล่าเลยอย่างก่อนหน้า และไม่นานนายขุนพลก็เดินกลับเข้ามานั่งข้างฉันเหมือนเดิม

“หืม” ฉันทำจมูกฟุดฟิดทันทีเมื่อได้กลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยมาปะทะเข้าในโพรงจมูกอย่างจัง และกลิ่นนี้มันก็มาจากทางนายขุนด้วยสิ ฉันว่าฉันเดาไม่ผิด

“นี่เธออยากจะดมร่างกายของฉันขนาดนี้เลยเหรอหมู” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงอย่างกวนๆ

“ประสาท นี่นายไปสูบบุหรี่มาเหรอขุน” คนโดนถามพยักหน้าตอบรับหงึกหงักโดยที่สายตายังจดจ่ออยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์แล้วฉวยแขนยาวๆหยิบแก้วชาเขียวปั่นของฉันขึ้นดูดหน้าตาเฉย ของตัวเองก็มี ยัยมินนี่กับยัยพิ้งค์นี่ตาโตแทบถลนออกจากเบ้าเลย แถมทำปากพะงาบๆ พูดไม่มีเสียงว่าอะไรยังไงกันจ๊ะ เป็นการแซ็วให้เขิน

“เธอไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ใช่ไหมหมู” ขุนพลถามแล้ววางคางเกยไว้บนลาดไหล่ของฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันอายสายตาหยอกล้อของเพื่อนมากคือนายถามฉันเฉยๆ ไม่ได้รึยังไงคนบ้าเอ๊ย! ทำไมนายจะต้องแสดงท่าทางสนิทสนมกับฉันต่อหน้าเพื่อนด้วย

“อือ ไม่ชอบมันเหม็น แล้วก็ช่วยยกหัวนายออกไปด้วยไหล่ฉันด้วยมันไม่ใช่ที่พักพิงหัวหนักๆ ของนาย” ฉันพูดเสียงรอดไรฟันแล้วผลักออกแต่เจ้าตัวก็ขืนตัวเอาไว้สุดแรง แถมยังจับมือฉันขึ้นจูบหน้าด้านๆอีกด้วย ให้มันได้อย่างนี้สิ

“คิๆ” แล้วดูยัยสองคนนี่หัวเราะสิ ฮึ่ย! เพื่อนของหล่อนๆไม่ได้ยินดีด้วยเลยเห็นไหมเนี่ย

“ขุน! ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ” เสียงแข็งใส่บอกให้รู้ว่ากำลังไม่พอใจแต่แทนที่หมอนี่มันจะสลดเปล่าเลยยกขึ้นจูบซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่สนใจว่าฉันจะมีสีหน้ายังไง

“นี่ยัยหมวย พอดีฉันกับมินนี่คุยกันว่าจะไปเดินซื้อพวกของใช้ในห้างกัน แกสนใจจะไปเดินเล่นด้วยกันไหม” พิ้งค์เอ่ยขัดตาทัพทำให้ฉันละสายตาจากขุนพลมามองเพื่อน

“หมูคงไม่ได้ไปด้วยหรอกครับ เพราะหมูแดงมีนัดกับพี่แล้วน่ะขอโทษด้วยนะครับ เอาไว้สาวๆ ค่อยไปพร้อมกันสามคนในวันหลังนะ” คือไอ้บ้าขุนชิงตัดหน้า ด้วยความปากไว ตอบแทนฉันด้วยตัวเองเสร็จสรรพเลยจ้า แล้วคือฉันมีนัดกับหมอนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คิดจะมัดมือชกฉันงั้นเหรอ

“ค่ะพี่ขุน” แหมเสียงอ่อนเชียวนะเพื่อนฉัน

“งั้นเราสองคนก็รีบไปกันเถอะ ฉันอยากจะกินหมูแล้ว” ขุนพลกระตุกมือให้ฉันลุกขึ้นยืน พร้อมถือกระเป๋าให้ฉันอย่างรู้งาน เสมือนมีพี่เลี้ยงคอยตามดูแลเป็นอย่างดี แต่สิ่งที่เพิ่งจะหลุดออกจากปากของหมอนี่ทำเอาฉันอยากขืนตัวจิกปลายเท้าไว้สุดฤทธิ์

มันหมายความว่ายังไงที่บอกอยากกินหมู สาบานว่าฉันไม่ได้ทะลึ่ง คิดอกุศลนะ แต่ความหมายมันแปลได้ในแง่นั้นเหมือนกันจริงไหม ไม่เว้นแม้แต่ยัยมินนี่และยัยพิ้งค์ที่นั่งมองตาปริบๆ คำพูดแบบสองแง่สามง่ามฉันเกลี๊ยดเกลียด

“กะ...กินหมูอะไรของนาย” ฉันถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจในคำพูด เพราะสายตาของนายขุนนี่แหละที่จะทำให้สติฉันแทบแตก ไหนจะรอยยิ้มกรุ้มกริ่มอีก

“ก็กินหมูไง อยากกินหมู”

จุ๊บ

“นะ...นี่ อะ...ไอบ้าขุน” ฉันโดนจุ๊บปากโชว์ชาวบ้านชาวช่องอีกแล้ว ฮือ ฉันยกมือขึ้นตะครุบปิดเอาไว้ไม่ทัน นอกจากมือไวแล้วปากยังไวอีกต่างหาก

“คิดอะไรของเธอ ฉันอยากกินหมูย่าง ไม่ได้อยากกินหมูแดง หึๆ”

อยากกินหมูย่างอย่างนั้นเหรอ หมูย่างจริงๆน่ะเหรอที่หมอนี่อยากกิน ฉันจะพยายามเชื่อดูละกันว่าหมูย่างคือสิ่งที่ขุนพลอยากกินจริงๆ ไม่ใช่หมูอย่างอื่น อ๊าย