บทส่งท้าย (3)

กว่าผมจะพาหมูออกจากห้องอีกครั้งก็เป็นเวลาอาหารค่ำเลย สีหน้าสาวๆ ของเพื่อนหมูก็ดูอิดโรยไปตามๆ กัน คนบนตักผมก็เช่นเดียวกัน ซบหน้ากับซอกคอผมเป็นลูกแมวสิ้นฤทธิ์เลย ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟผมก็แทะเมียเล่นไปก่อน บอกแล้วว่าอย่าดื้อกับพี่ขุนให้มากนักถ้าไม่อยากหมดแรง ก่อนพากันออกมาที่นี่ผมถามแล้วว่าอยากกินที่ห้องแทนไหม หมูรีบส่ายหน้าพร้อมพูดเสียงแข็งใส่หน้าว่าไม่เอา มาทั้งทีจะให้อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อตายชัก กิจกรรมก็มีให้ทำให้ดูเพียบแต่เพราะคนแถวนี้ซึ่งก็คือผมทำให้เธอมีสภาพไม่ต่างกจากผักสักเท่าไหร่ ดูเมียผมเปรียบเทียบตัวเอง

“ทำไมชอบทำให้หมูแดงคอยหมดแรงอยู่เรื่อยเลยนะ คนนิสัยไม่ดีมาเที่ยวน่าจะเว้นว่างจากความหื่นลงบ้าง ไม่ใช่เพิ่มเลเวลขึ้นแบบนี้”เสียงอู้อี้ต่อว่าผมเบาๆ คล้ายคนจะหลับ ผมชอบนะที่จะเป็นเก้าอี้หรือเตียงนอนให้เมียได้พักร่างกาย สิ่งที่หมูต้องการนั้นทำได้โคตรยากเลยแต่ผมก็ไม่ใช่คนใจร้ายกับเมียนักหรอก เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยก็ต่อ ธรรมดาจะตายไป

“ก็ชอบดื้อไง และเรื่องแบบนี้มันว่างเว้นได้ยากมากหมูก็รู้นี่นายิ่งมาต่างสถานที่ ในบรรยากาศดีๆ ด้วย ใครจะไปอดใจไหวจริงไหม” ผมแนบริมฝีปากกับข้างแก้มนุ่ม