บทที่ 2.2 แสงสว่างรำไร

บทที่ 2.2 แสงสว่างรำไร

กลับมาปัจจุบัน

ปาริตาเดินลงจากรถเมล์ในสภาพแก้มบวมแดงเล็กน้อยจากการถูกตบ ในมือกำเงินค่าจ้างสามร้อยบาทของวันนี้เอาไว้แน่น ตลอดทางเอาแต่นึกถึงความทรงจำแสนวิเศษนั้นเพื่อรักษาใจที่บอบช้ำของตนเองในวันนี้

หญิงสาวเข้ามาในซอยเล็ก ๆ แหล่งชุมชนแออัดซึ่งราคาไม่แพงและพอจะหาจ่ายไหว ผู้คนแถวนี้มีแต่พวกหาเช้ากินค่ำเหมือนกันไปจนถึงกลุ่มคนที่ถูกเรียกว่า ‘ชาวสลัม’ จะรวมตัวกันอยู่ในนี้ ผู้หญิงส่วนใหญ่ทำงานขายบริการเพราะรายได้ดี หาเลี้ยงตนเองได้ 

แกร๊ก…

ปาริตาไขกุญแจเข้าบ้าน นั่งลงบนโซฟามือสองเก่า ๆ ที่ใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะเก็บเงินซื้อมาได้ เธอหันไปเปิดลิ้นชักข้าง ๆ แล้วหยิบกล่องคุกกี้ที่เอามาทำเป็นกระปุกออมสินออกมา ก่อนเปิดออกเพื่อใส่เงินค่าจ้างของวันนี้ลงไป

มีเงินอัดแน่นอยู่จำนวนไม่น้อย แต่มันก็ยังไม่มากพอเท่าที่หล่อนต้องการ ไม่ว่าจะทำงานอย่างหนักสักแค่ไหน เงินที่มีอยู่น้อยนิด ก็เพิ่มขึ้นมาวันละเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

‘ถ้ามีเงินมากพอ ผมก็สามารถหาคนช่วยวิ่งเต้นเอาพี่สาวคุณออกจากคุกได้ คุณมีเงินมากขนาดนั้นไหมล่ะ?’

คำพูดของเจ้าหน้าที่คนหนึ่งยังคงย้ำเตือนเธออยู่ทุกครั้งเมื่อเริ่มรู้สึกท้อแท้ ปาริตารีบปาดน้ำที่ไหลออกมาจากตาทิ้ง จะมัวมาอ่อนแออยู่แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“ก๊อกๆๆ หลับในไปแล้วหรือริตา”

เสียงแจ๋วดังขึ้นที่ประตู ‘เจ๊อร’ ชะโงกหน้าเข้ามาหลังจากเคาะประตูตามมารยาทอยู่นานสองนาน แม้ว่าประตูจะเปิดอยู่ตั้งแต่แรกก็ตามที ทว่ากลับไม่ได้รับการตอบกลับจึงถือวิสาสะโผล่หน้าเข้ามาดู

ปาริตาหันไปส่งยิ้มให้ รอยยิ้มเศร้าสร้อยแบบนั้นทำเอาคนมาหารู้ได้ในทันทีว่าคงเกิดเรื่องอีกแล้ว เจ๊อรถอนหายใจ เดินเข้ามานั่งลงข้างหญิงสาวก่อนตบบ่าเพื่อให้กำลังใจ

“โดนไล่ออกอีกแล้วสินะ”

“จ้ะ เจ๊เจ้าของร้านคิดว่าฉันไปอ่อยผัวเขา”

หล่อนเล่าให้ฟังราวกับมันคือเรื่องปกติที่เกิดขึ้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เจ๊อรได้แต่ถอนหายใจ ก่อนหน้านี้ปาริตาอาศัยอยู่กับเธอก็จริง ทว่าอยู่ได้แค่เกือบสองปีก็ย้ายออกมาเช่าห้องใกล้ ๆ กันอยู่แทน ด้วยบ้านหลังนั้นมีคนอยู่มากขึ้นโดยเฉพาะผู้หญิง

ถ้าพูดให้เข้าใจง่ายแบบภาษาชาวบ้านเลยก็คือ…เจ๊อรเป็นแม่เล้า และเด็กพวกนั้นคือเด็กสาวในสังกัดที่จะคอยรับงานไปกับลูกค้า หลายครั้งที่ปาริตาถูกเข้าใจผิดไปด้วยเธอจึงตัดสินใจย้ายออกมา แต่ก็ไม่เคยลืมบุญคุณที่ได้อีกฝ่ายช่วยเหลือมาตลอด จึงเลือกอยู่ในชุมชนเดิมเพื่อไปมาหาสู่กัน

“เจ๊ไม่รู้จะพูดอย่างไรเลยจริง ๆ ทำไมชีวิตของแกมันถึงน่าสงสารได้ขนาดนี้ ชาติก่อนไปเหยียบตาปลาใครเอาไว้หรือไง”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเจ๊ หรือความฝันของฉันมันจะมากเกินไปกันนะ ทั้งที่ฉันแค่อยากมีความสุขอย่างคนอื่นเขาบ้างก็เท่านั้นเอง”

เธอเริ่มตัดพ้อต่อโชคชะตา สายตามองไปยังชั้นวางติดผนังห้องที่มีรูปมรณะของมารดาวางอยู่ ด้านหน้ามีกระถางธูปที่หญิงสาวจะจุดธูปไหว้ทุกคืนก่อนนอน

“เจ๊เชื่อนะเว้ย ว่าสักวันความฝันนั้นจะเป็นจริง เพราะเจ๊เห็นมาตลอดว่าแกพยายามมากแค่ไหนกับชีวิตบัดซบในตอนนี้”

“ขอบคุณนะเจ๊ บอกตามตรงว่าถ้าไม่มีเจ๊ ฉันคงผูกคอตายไปตั้งนานแล้ว”

ปาริตามองเจ๊อรด้วยแววตาซาบซึ้ง หล่อนไม่เคยรังเกียจในอาชีพของอีกฝ่ายเลยแม้แต่นิดเดียว ต่อให้จะถูกมองเหมารวมไปด้วยแต่ก็ยังยินดีที่จะมีมิตรภาพที่ดีต่อกันไปเรื่อย ๆ

“อย่าพูดอย่างนั้นเลย พี่ฉัตรก็ช่วยเหลือเจ๊เอาไว้เยอะ อะไรที่ตอบแทนได้เจ๊ก็อยากตอบแทน”

“ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากขอบคุณจ้ะ”

หญิงสาวย้ำคำเดิม ‘ฉัตร’ หรือ ‘ปาริฉัตร’ เป็นพี่สาวเพียงคนเดียวของปาริตา ในอดีตเคยช่วยเหลือเจ๊อรเอาไว้มากมายจึงรู้สึกติดหนี้บุญคุณ อยากจะตอบแทนก็เลยคอยช่วยหญิงสาวอยู่เรื่อย ๆ แม้จะไม่ได้มีเงินทองมากมายมาช่วย แต่ก็พอไม่ให้ลำบากในช่วงเวลาตกต่ำที่สุดของชีวิต

“เอาอย่างนี้ มาทำงานกับเจ๊ เจ๊มีงานให้ทำ”

“เจ๊อร ฉันเข้าใจนะว่าเจ๊หวังดี แต่ว่าฉัน…”

ปาริตาอึกอัก ถึงจะอับจนหนทางแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยคิดจะทำงานด้านนั้นเพื่อหาเงินเลยสักครั้ง

“ใจเย็นก่อน ไม่ใช่งานแบบที่คิด เป็นแค่งานเด็กเสิร์ฟธรรมดา พอดีคนรู้จักของเจ๊ต้องการคนไปช่วยเสิร์ฟอาหารกับเครื่องดื่มให้แขกในงาน เขารับเยอะเพราะเป็นงานเลี้ยงเปิดตัวใหญ่ ทีแรกเจ๊ก็ไม่ได้คิดจะชวนแกหรอก แต่เห็นว่าตกงานกลับมาพอดีเลยลองชวนดู สนใจไหมล่ะ”

“สนใจจ้ะเจ๊ สนใจมาก ๆ”

หญิงสาวพยักหน้าด้วยความดีใจ ตอนนี้ขอแค่มีงานทำ จะงานอะไรหล่อนก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้น

“ตกลงตามนี้ พรุ่งนี้เจ๊จะพาไปที่โรงแรม เขามียูนิฟอร์มให้พร้อมไม่ต้องเตรียมอะไรไปทั้งสิ้น จบงานรับเงินกลับบ้าน เงินจ่ายเป็นรายวันก่อนนะ เขารับคนเพิ่มแค่ช่วงนี้ เห็นว่ามีงานเลี้ยงจ่อคิวรอเพียบ แล้วจะดูการทำงานอีกที ถ้าทำดี ก็อาจจะได้บรรจุเป็นพนักงานของโรงแรมเลย พยายามเข้าล่ะ”

“ได้เลยจ้ะเจ๊ ขอบคุณเจ๊มากจริง ๆ นะ ฉันรักเจ๊ที่สุดเลย”

ปาริตาดึงเจ๊อรเข้ามากอด ช่วงชีวิตที่มืดสนิทของหล่อนเริ่มมีแสงสว่างรำไรบ้างแล้ว