ตอนที่ 13 พ๊อ2

“ใจเย็น ๆ หน่อยเถอะหนูพริม ที่คุณพ่อเขาเลือกผู้ชายดี ๆ อย่างตาฉัตรให้ ก็เพราะคุณเดชเขาอยากให้เธอได้ดี จะได้ไม่หลงไปคว้าผู้ชายที่ไม่มีอนาคต ไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นคู่ชีวิต หนูพริมคิด ๆ ดีนะ ฐานะครอบครัวของตาฉัตรก็ดี เหมาะสมกับหนูพริมทุกอย่าง คุณเดชเขาหวังดีกับหนูพริมขนาดนี้ ทำไมไม่รับความหวังดีนี้เอาไว้ล่ะ?”

“พริมไม่ได้ขอค่ะ ไม่ต้องยุ่ง”

“ไม่อยากให้ยุ่งก็พาคนรักมาแนะนำให้รู้จักสิจ๊ะ เอ้... หรือที่ไม่พามาเป็นเพราะไม่สามารถเปิดเผยได้กันแน่ หนูพริมคงไม่ได้...” คุณอรวรรณแสร้งลากเสียงยาวบิดริมฝีปากส่งสายตาเย้ยหยันแล้วกล่าวถามอย่างตกใจว่า “เป็นเมียน้อยใครเหมือนแม่ของหนูใช่ไหมจ๊ะ?”

“อย่าลามปามแม่ฉัน! เเม่ฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ และคุณป้าก็ไม่ได้มีอะไรดีพอที่จะพูดถึงแม่ฉัน เพราะฉะนั้น อย่าล้ำเส้นค่ะ”  เมื่อสิ่งต้องห้ามถูกแตะต้องคำแทนตัวว่าพริมก็เปลี่ยนเป็นฉันทันที สายตาที่มองแม่เลี้ยงทั้งแข็งกร้าวและดุดันพร้อมกระโจนเข้าไปเชือดเฉือน

คุณอรวรรณกดยิ้มมุมปาก แสร้งพูดอย่างรู้สึกผิด แต่กลับส่งสายตาถากถางให้หญิงสาว “ป้าขอโทษจ้ะ อย่าโกรธเลยนะ ป้าก็แค่พูดความจริงเท่านั้นเอง”

พริมาปรายตามองบิดาหวังว่าเขาจะช่วยปรามภรรยาของตนก็หมดหวัง เมื่อเห็นว่าคนที่ควรออกหน้าในเรื่องนี้กลับทำตัววางเฉย หญิงสาวกำมือแน่นเมื่อเห็นสายตาถากถางระคนเยาะเย้ยที่ส่งมาจากแม่เลี้ยงใจยักษ์ พยายามระงับความโกรธเอาไว้อย่างถึงที่สุด เพราะเกรงว่าตัวเองจะเผลอกระโจนเข้าไปประทุษร้ายคนหน้าเนื้อใจเสือ[1] ตรงหน้า เมื่อความโกรธถูกควบคุมหญิงสาวพลันฉีกยิ้มหวานตอกกลับคำพูดอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้หน้าเช่นกัน

“แหม!.. ฉันไม่โกรธแล้วก็ได้ค่ะ ก็อย่างที่คุณป้าพูดนั่นแหละค่ะ มันคือเรื่องจริง ถึงแม้ว่าความจริงแล้ว คุณแม่จะถูกคุณพ่อหลอกก็ตามที” พริมาปรายตามองท่าทางขึงขังของบิดาแล้วเลือกที่จะไม่สนใจ หันมองหน้าแม่เลี้ยงที่นั่งยิ้มอยู่บนโซฟาด้วยสายตาเปื้อนยิ้ม

“ว่าไปแล้วฉันก็เห็นใจคุณป้าเหมือนกันนะคะ มีสามีทั้งทีดั้น... คุมสามีไม่อยู่” หญิงสาวแสร้งลากเสียงยาวอย่างเห็นใจแล้วพูดต่อ “อย่างว่าละค่ะ ในบ้านมันร้อน คนเขาก็ต้องออกไปหาความเย็นนอกบ้านเป็นธรรมดา เฮ้อ ก็คนไม่ได้รักกันนี่เนอะ แต่งกันเพราะธุรกิจก็เป็นแบบนี้แหละ จะอยู่ด้วยกันอย่างสุขสันต์ได้ยังไง จริงไหมคะ คุณ ป้า!”

“พริมา!” อรวรรณที่รู้สึกว่าตนชนะในคราแรกรู้สึกจุกในอก รอยยิ้มที่มีค่อย ๆ แข็งค้าง แต่เธอกลับเถียงไม่ได้ เพราะที่ลูกเลี้ยงของเธอพูดมันเป็นความจริง! ยิ่งเห็นความเยาะหยันบนใบหน้านางลูกเมียน้อยอารมณ์ของเธอก็ยิ่งคุกรุ่น   

พริมามองแม่เลี้ยงใจยักษ์ที่กำลังโกรธอย่างท้าทาย หลุบตามองมือเหี่ยวย่นไปตามวัยที่กำแน่น ก่อนเงยหน้ามองสบตาอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง

“โกรธเหรอคะ ทีพูดถึงคุณแม่คนอื่นไม่เห็นกลัวว่าเขาจะโกรธ ทีหลังถ้าไม่อยากให้ใครมาว่าถากถาง ก็อย่าไปว่าใครก่อนสิคะ คุณป้าก็อายุมากแล้วนะคะ อยู่ให้คนเคารพเถอะค่ะ อย่าอยู่ให้คนสมเพชเวทนาเลย เป็นแบบนี้ต่อไปคนเขาจะถอนหงอกเอาหมด”

“พริมา!”

“ว่าไงคะคุณพ่อ”

“ขอโทษคุณอรซะ เขาอายุมากกว่าแกนะ ทั้งสถานะตอนนี้เขาก็เป็นเหมือนแม่ของแก” 

“ไม่ค่ะ! พริมไม่ขอโทษ ทีคุณป้าพูดถึงคุณแม่คุณพ่อไม่เห็นจะว่าอะไรเลย พอพริมพูดบ้างรับไม่ได้เหรอคะ ทั้ง ๆ ที่เรื่องที่พริมพูด พริมก็เอาความจริงมาพูดเช่นกัน อย่าสองมาตรฐานสิคะ” พริมามองบิดาวาววับสายตาเอาเรื่อง รู้ว่าตัวเองพูดจาไม่น่ารักดูไม่มีสัมมาคารวะต่อผู้ใหญ่ แต่แล้วไงล่ะ จะยอมให้เขาดูถูกตัวเองและมารดาไปตลอดเลยหรือไง ไม่มีทาง! หญิงสาวกดยิ้มลึกมุมปากกล่าวว่า “อีกอย่างนะคะ พริมมีแม่คนเดียว และแม่ของพริมชื่อพริ้มเพรา ไม่ใช่อรวรรณค่ะ”

“ยัยพริม!” พริมาเมินเฉยต่อเสียงตะคอกของบิดา ใช้สายตาขึงขังมองกลับ คุณเดชาพยายามสะกดกั้นความโกรธแล้วบังคับเสียงไม่ให้สั่น

“ช่างเถอะ ฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก เอาเป็นว่าอีกสามวันแกมาทานข้าวที่บ้าน ฉันจะนัดตาฉัตรมาด้วย พวกแกจะได้รู้จักกัน”

“นี่คุณพ่อยังไม่ล้มเลิกความคิดจับคู่ให้พริมอีกเหรอคะ พริมบอกแล้วไงคะว่าพริมไม่ต้องการ พริมมีคนรักแล้วค่ะ!” พริมาย้ำเสียงเเข็ง 

“ฉันไม่สน! ฉันสั่งอะไรแกก็ต้องทำ แล้วแกก็เลิกต่อต้านฉันสักที กับผู้ชายคนนั้นก็เหมือนกัน เลิกกับมันซะ!”  

พริมาหัวเราะหยันในลำคอก่อนจะกล่าวว่า “ถ้าพริมบอกจะพาคนรักมาแนะนำให้คุณพ่อรู้จัก บอกว่าเขามีหน้าที่การงานที่ดี มีชาติตระกูลดีและรักพริมมาก คุณพ่อยังจะให้พริมเลิกกับเขาไหมคะ”

คุณเดชาชะงักไปเล็กน้อย แต่ความอยากเอาชนะบุตรสาวมีมากกว่าจึงโพล่งออกไปว่า “ใช่ ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ฉันสั่งให้แกเลิกแกก็ต้องเลิก แกไม่มีสิทธิ์มาขัดคำสั่งของฉัน!”

จากตอนแรกที่คิดว่าอาจจะพูดคุยตกลงกันด้วยดีได้ ความผิดหวังก็ประดังประเดเข้ามาในใจของหญิงสาวทันทีที่ได้ยินคำตอบของบิดา หญิงสาวเวทนาตัวเองในใจ พ่อคนอื่นอยากเห็นลูกมีความสุข แต่พ่อของเธอ... เหอะ เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางพอ ๆ กับหยดน้ำสีใสที่เอ่อคลอบริเวณหน่วยตา หญิงสาวมองบิดาด้วยสายตาเจ็บปวดก่อนกลับมาแข็งกร้าวดังเดิม

ยินยอมไป อ่อนแอไปก็ไม่ได้ผล งั้นก็ให้มันหักกันไปข้าง!

“ไม่ค่ะ! คุณพ่อบังคับพริมเรื่องนี้ไม่ได้ นี่มันชีวิตพริม พริมจะคบจะแต่งกับใคร คุณพ่อไม่มีสิทธิ์มายุ่ง ผู้ชายที่จะมาเป็นพ่อของลูกพริม พริมจะเลือกเขาด้วยตัวเอง พริมมั่นใจ ว่าคนที่พริมเลือกดีกว่าผู้ชายที่พ่ออยากให้พริมรู้จักแน่นอน”

“สามหาว! อวดดี! เหมือนแม่แกไม่มีผิด” คุณเดชาโกรธจนตัวสั่น ด้วยทิฐิและความอยากเอาชนะจึงมองข้ามความเจ็บปวดของบุตรสาว แม้ลึก ๆ ในใจจะรู้สึกวูบโหวงอยู่บ้างก็ตาม   

อรวรรณยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจที่เห็นพ่อลูกทะเลาะกัน แค้นใจไม่หายที่ก่อนหน้านี้โดนเด็กรุ่นลูกอย่างพริมาต่อว่า แต่เธอจะวางความโกรธไว้ก่อน อย่างไรก็ต้องพูดช่วยสามี 

“ใจเย็นกันก่อนนะคะ ทั้งคู่เลย นี่ยัยพริม เธอจะต่อต้านอะไรนักหนา เธอไม่รู้เหรอว่าตาฉัตรหล่อและรวยขนาดไหน ถ้าเธอได้รู้จักและแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ชีวิตเธอจะสบายไปตลอดเลยนะ เลิกดื้อรั้นและหยุดต่อต้านความหวังดีของคุณเดชสักทีเถอะ”

พริมาแค่นเสียงหัวเราะ มองแม่เลี้ยงหน้าเนื้อใจเสือด้วยสายตารู้ทัน ที่ทำมาพูดดีหว่านล้อมให้เธอยอมตกลงเห็นด้วยแบบนี้คงต้องการให้เธอออกจากบ้านและตระกูลเลิศลักษณ์เต็มทนสินะ เธอจะได้ไม่ต้องเป็นก้างขวางคอรกหูรกตา หรือมีส่วนแบ่งในมรดกอีกต่อไป...

ขอโทษนะ ถามเธอหรือยังว่าเธอต้องการมรดกอะไรนั่นไหม?

“ถ้าผู้ชายที่ชื่อฉัตรอะไรนั่นดีขนาดนั้น ทำไมคุณป้าไม่ให้พี่สาวคนดีของฉันรู้จักกับเขาล่ะคะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย โอ้... ช่างดูเหมาะสมกับพี่สาวมากเลยไม่ใช่เหรอคะ?”

[1] หน้าเนื้อใจเสือ = หน้าตาดูใจดีมีเมตตาแต่ใจคอดุร้ายโหดเหี้ยม