ฉันไม่หาเรื่องใครก่อน 1

 ฉันไม่หาเรื่องใครก่อน

ซูน่านเผิงได้ยินก็โกรธอย่างไม่มีเหตุผล ในเมื่อคนเราไม่ถูกกันต่อให้พูดดีแค่ไหนก็ไม่เข้าหูหรอก จึงได้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “น่าไม่อาย เธอพูดออกมาอย่างนี้ได้ยังไง ผู้หญิงที่ไหนเขาทำแบบนี้กันบ้าง  แล้วอีกอย่างนะ ใครในหมู่บ้านไม่รู้บ้างว่าเธอวางแผนเลวทรามอย่างไร จนทำให้พี่ชายต้วนต้องแต่งงานด้วย ทำชั่วแบบนี้อย่าคิดเลยว่าเขาจะรักเธอ ไม่มีวันเสียหรอก!”

“เธอก็แปลกนะซูน่านเผิง เป็นคนดี ๆ ไม่ชอบ ชอบเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่แฝงอยู่ตามตู้เตียงของคนอื่น แม้ว่าวันนี้พี่หยางเฟยอาจจะไม่ได้รักฉันอย่างที่เธอพูด แต่เธอมั่นใจได้อย่างไรว่าหลังจากนี้เขาจะไม่มีใจให้ฉันอย่าลืมนะว่าฉันคือภรรยาของเขา ถึงแม้ว่าพี่เขาไม่รักฉันวันนี้ แต่แล้วอย่างไรล่ะในเมื่อฉันได้ตัวของเขามาครอบครอง” หยวนอันอันสวนกลับอย่างเหนือกว่า ใบหน้าของหญิงสาวกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ  

ต่อให้ตอนนี้สามียังไม่รักเธอ แต่ต่อจากนี้ไปใครจะบอกได้บ้างว่าพี่หยางเฟยจะไม่รัก นั่นก็เพราะเธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขารักเธอให้ได้ ในเมื่อมีโอกาสได้กลับมาอีกครั้งเธอก็จะไม่ยอมให้ทุกอย่างเป็นอย่างชาติที่แล้วหรอกนะ

“นังอันอัน แกกำลังด่าฉันอยู่ใช่ไหม แบบนี้ต้องโดนตบสั่งสอนเสียแล้ว” ซูน่านเผิงถลาเข้าหาและตั้งท่าจะหยุมหัวอีกฝ่าย

พลั๊ก!! ตุ๊บ!! แต่ทว่าหยวนอันอันกลับยกเท้าถีบ ทำให้เธอล้มทั้งยืนแบบไม่ทันตั้งตัว ทำเอาซูน่านเผิงเจ็บและจุกจนพูดไม่ออก

“เธอจะกล่าวโทษฉันไม่ได้นะ ฉันทำเพราะป้องกันตัว อีกอย่างวันนี้ฉันไม่มีเวลามาเล่นด้วย ฉันยังมีอะไรหลายอย่างต้องทำ”

พูดจบหยวนอันอันเดินไปทันที โดยไม่สนใจจะช่วยเหลือ

ซูน่านเผิงเลยแม้แต่น้อย

“กรี้ดดดดด ฝากไว้ก่อนเถอะนังอันอัน” หญิงสาวได้แต่กรีดร้องอย่างไม่พอใจกับเรื่องที่ตนเองโดนหยวนอันอันทำร้าย

หยวนอันอันเดินเข้าป่ามาพักใหญ่เมื่อเห็นว่าลับตาคนแล้วจึงได้มองซ้ายขวาแล้วหลบเข้ามิติไป เธอต้องการตรวจสอบอีกครั้งเพื่อดูว่ามีอะไรบ้าง ซึ่งในป่าแห่งนี้อุดมสมบูรณ์และเต็มไปด้วยอาหารนานาชนิด หญิงสาวจึงเก็บผักและผลไม้ไว้จำนวนหนึ่ง ตั้งใจว่านอกจากจะเอาไว้กินแล้วจะเอาไปขายที่ตลาดมืดด้วย

“เห้อ...แต่ถ้าต้องเก็บเองแบบนี้คงจะเหนื่อยน่าดู แถมยังต้องใช้เวลานานเหมือนกันกว่าจะเก็บเต็มตะกร้า” เธอบ่นออกมาเล็กน้อยเมื่อคิดว่าต้องปีนต้นไม้หรือต้องเก็บผักเอง

“อยากได้เนื้อสำเร็จที่ชำแหละแล้วจัง”

ขณะนั้นเอง หมูตัวหนึ่งกลายร่างมาเป็นหมูที่ถูกชำแหละแล้ว ซึ่งทุกอย่างวางเรียบรายกันอยู่ นี่จึงทำให้หยวนอันอันกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ

จากนั้นเธอจึงลองเรียกหาผลไม้ต่าง ๆ ทุกชนิดที่มีอย่างละหนึ่งตะกร้า และเป็นอย่างที่คิด ตรงหน้ามีผลไม้เต็มตะกร้าไปหมด

“แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วล่ะ พรุ่งนี้ค่อยลองเอาไปขายดูว่าได้ไหมถ้าขายได้ฉันคงมีเงินเก็บซื้อของดี ๆ ให้กับย่าและพี่หยางเฟยแล้ว จริงสิ ไข่ไก่ด้วย แต่เดี๋ยวนะทำไมทุกอย่างยังเหลือเท่าเดิมล่ะ หมูก็เท่าเดิม ผลไม้ก็ยังเต็มต้น”

หญิงสาวแปลกใจเล็กน้อย แต่คิดว่านี่คงเป็นความพิเศษของมิติแห่งนี้ ‘แบบนี้ก็ดีนะสิ’ หญิงสาวคิดในใจอย่างเป็นสุข

หลังจากจัดการทุกอย่างในมิติแล้ว เธอจึงออกมาเพื่อไปเก็บฟืนให้ย่า แล้วหาปลาไปทำอาหารสักหน่อย หากเธอไม่ทำอย่างนี้ คนอื่นจะได้สงสัยแน่

หญิงสาวหาเก็บไม้แห้งเพื่อเอาไปทำฟืน โดยไม่สนใจเลยว่าจะมีสายตาของใครมองมาบ้าง ซึ่งหลายคนต่างก็มีสีหน้าตกใจที่เห็นหยวนอันอันมาเดินเก็บไม้ไปทำฟืนแบบนี้