ตอนที่ 3 ควมกังวลในใจ

ตอนที่ 3

ควมกังวลในใจ

เมื่อคืนหลังจากที่ไล่สาวใช้คนอื่นๆ ให้กลับไปพักผ่อนจนหมดแล้ว นางจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้อาหวนฟังว่าเพราะเหตุใดนางจึงต้องจ้างมือสังหารเพื่อสังหาร ห่านอี้เทียน ผู้ที่ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์อันดีกับท่านพ่อและพี่ใหญ่ของนาง ในฐานะลูกน้องใต้อำนาจของท่านพ่อและสหายร่วมสำนักศึกษาของพี่รอง

แน่นอนว่าเมื่ออาหวนได้ฟังนางเล่าจบย่อมไม่เชื่อที่นางเอ่ยออกไป คิดว่านางคงฝันเป็นเรื่องเป็นราวไปเอง

หลี่เยว่เล่อรู้ดีแต่แรกว่าเรื่องเช่นย้อนเวลากลับมาเช่นนี้ย่อมไม่มีผู้ใดเชื่อได้โดยง่าย นางยืนกรานหนักแน่พร้อมกับแสดงท่าทีจริงจังต่อสิ่งที่กล่าวออกมาและความตั้งใจที่จะฆ่าห่านอี้เทียนให้ได้จะไม่เปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอนจนกว่าทุกอย่างจะสำเร็จ

นางยังกล่าวกับอาหวนอีกว่า หากอาหวนไม่เชื่อนางก็ไม่เป็นไร นางในฐานะสาวใช้ของนางอย่างไรก็ต้องทำตามนางอยู่แล้ว อย่างไรก็ต้องช่วยเป็นลูกมือนางอีกแรง  

หลี่เยว่เล่อไม่ลืมที่ข่มขู่สาวใช้คนสนิทของนางอีกเล็กๆ น้อยๆ ว่าอย่าได้คิดจะแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ท่านพ่อท่านแม่ของนางหรือผู้อื่นให้รู้ โดยเด็ดขาด

“อาหวนเจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่า หากเรื่องนี้หลุดออกไป ข้าคุณหนูของ เจ้าสังหารคนไม่สำเร็จ ก็ยินดีที่จะผู้ตายแทน เจ้าไม่อยากเป็นผู้ร่วมพิธีงานศพแต่อยากเป็นผู้จัดงานศพให้ข้าแทนก็แล้วแต่เจ้า”

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ขบคิดวางแผนทำเรื่องกำจัดคนชั่วให้ สกุลหลี่จนดึกดื่นค่อนคืนแล้วถึงข่มตาหลับลงได้ หลี่เยว่เล่อจึงตื่นสาย กว่าปกติเล็กน้อย หลังจากทำการจัดการความเรียบร้อยของใบหน้าและผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วนั้น นางจึงตั้งใจจะไปร่วมมื้ออาหารเช้ากับท่าน พ่อท่านแม่ของตนเช่นทุกวัน ทว่าอาหวนกลับเอ่ยบอกนางว่าท่านพ่อของนางนั้นออกไปข้างนอกตั้งแต่ฟ้ายังมืดอยู่ ส่วนท่านแม่ของนางก็เดินทางไปที่อารามบนเขาตั้งแต่เช้าตรู่ตามคำเชิญของสวีฮูหยินสหายสนิท เช่นเดียวกัน ยามนี้จึงเหมือนนางถูกทิ้งให้อยู่ที่จวนตามลำพังซึ่งต่างไปจากที่ควรเป็นเช่นกาลก่อน

หลังจากนั่งลงหวนนึกคิดดีๆ แล้วมีเพียงเรื่องที่นางไปสักการะองค์เทพพร้อมท่านพ่อท่านแม่ที่ยังคงเป็นเช่นกาลก่อน ครั้งนั้นหลังจากกลับมานางก็อยู่แต่ในจวนซ้ำยังล้มป่วยเป็นไข้อยู่ถึงหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ท่านแม่ เองก็อยู่ดูแลอยู่ไม่ห่าง ท่านพ่อเองก็ไม่ได้ออกไปไหนเพราะเป็นวันยกเว้นไม่ต้องเข้าร่วมประชุมเช้า

นี่แสดงให้เห็นว่าเรื่องราวทั้งหมดไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ทุกอย่าง เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมได้ เพียงแค่นางเปลี่ยนแปลงบ้างสิ่งผลลัพธ์ย่อมไม่เหมือนอดีตอีกต่อไป

เป็นเพราะว่าวันนี้จู่ๆ บิดาของนางก็ติดตามแขกที่มาเยือนออกไปทั้งๆ ที่เป็นวันหยุดนางจึงนึกอยากจะรู้ขึ้นมาว่าผู้ใดกันที่เป็นผู้มาเยือน จึงเรียกพ่อบ้านประจำจวนเข้ามาสอบถาม

“เช้านี้ผู้ใดมาหาท่านพ่อข้าหรือ”

“ข้าน้อยก็ไม่ทราบแน่ชัดขอรับ เพียงแต่มีผู้ถือป้ายหยกมา พอนายท่านเห็นก็รีบร้อนก้าวขึ้นรถม้าที่รออยู่หน้าประตูจวนไปเลยขอรับ”

“ป้ายหยกนั้นเป็นแบบไหนกันเจ้าจำได้หรือไม่” นางเอ่ยถามต่อทันที เมื่อได้รู้ว่าท่านพ่อของนางรีบร้อนออกไปทันทีเมื่อเห็นเพียงป้ายหยกเท่านั้น อีกทั้งแขกที่ว่าผู้ที่มาเยือนก็คงเป็นเพียงคนสนิทที่มาพร้อม ป้าย ส่วนผู้เป็นนายตัวจริงก็คงจะอยู่บนรถม้า หรือไม่ก็ไม่ได้มาเยือนด้วยตนเองตั้งแต่แรกก็เป็นไปได้

“บ่าวไม่ได้เห็นป้ายขอรับ ป้ายถูกห่อด้วยผ้าสีดำเอาไว้แต่แรก บ่าวไม่กล้าเปิดออกดูด้วยตัวเองเพราะเกรงจะไม่สมควรจึงได้แต่ส่งถึงมือนายท่านเช่นนั้นขอรับ” 

“ขอบคุณท่านพ่อบ้านมาก หากท่านพ่อกลับมาแล้วท่านให้คนมาแจ้งที่เรือนข้าก็แล้วกัน” นางเอ่ยสั่งพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มทั้งที่ในใจเต็ม ไปด้วยความสงสัย

“ขอรับคุณหนู”

ผู้ใดกันที่ทำให้ท่านพ่อของนางแค่ได้เห็นป้ายหยกห้อยก็ถึงขั้น  ตามขึ้นรถม้าไปในทันที

คนผู้นั้นย่อมต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่   

ในอดีตนั้นตรงกับวันที่นางล้มป่วยจึงไม่แน่ชัดว่าเรื่องนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนหรือไม่ คิดจะสอบถามใครก็ไม่ได้เพราะมีเพียงนางเท่านั้นที่หวนคืนกลับมาอีกครั้ง

บ่ายคล้อยท่านแม่ของนางพร้อมกับสวีฮูหยินก็พากันกลับมาถึง  จวน

พวกนางตั้งใจกลับมานั่งเล่นพูดคุยสนทนากันอย่างผ่อนคลายใน  สวนดอกไม้เล็ก ๆ ซึ่งอยู่ใจกลางจวน

หลี่เยว่เล่อตั้งใจทักทายสวีฮูหยินด้วยรอยยิ้มหวานอย่างนอบน้อม สวีฮูหยินผู้นี้นางจำได้ดีว่ายามนั้นสกุลหลี่เกิดเรื่องใหญ่ สวีฮูหยินแม้จะไม่สามารถออกหน้าทำการใหญ่ให้สกุลหลี่ได้พ้นผิดได้

แต่มื้อสุดท้ายนางก็ยังลอบติดสินบนเจ้าหน้าที่ให้พวกนางได้กินดื่มอย่างดีเป็นมื้อสุดท้าย

สวีฮูหยินผู้นี้ถือเป็นมิตรแท้ของท่านแม่ของนางอย่างแท้จริง คู่ควรที่จะให้นางมีท่าทีอ่อนนน้อมด้วย

“หลานคารวะท่านป้าสวีเจ้าค่ะ”

“เหตุใดเจออาเล่อทุกครั้งเจ้ากลับดูงดงามมากขึ้นทุกที ท่าทีอ่อนน้อมอ่อนหวานก็ยิ่งทำให้ข้านึกเอ็นดูนัก”  

“ท่านป้าเอ่ยชมมากไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านป้าต่างหากเล่าเจ้าค่ะ ที่ พบเจอครั้งไหนก็ยังคงงดงามมากเป็นพิเศษทุกอย่าง”          

“อาจู ดูบุตรสาวเจ้าสิ นางปากหวานน่ารักขนาดไหน”  

“เรื่องซุกซนนางก็ไม่น้อยหน้าเชี่ยวล่ะ พี่สาวท่านอย่าได้ถูกท่าที   อ่อนหวานของลูกข้าหลอกเอา” หลี่ฮูหยินกล่าวเตือนสหายตน

“หญิงสาววัยแรกแย้มเช่นนี้ ซุกซนน่ารักก็เป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ อาเล่อมา เจ้ารับถุงหอมอวยพรนี่ไว้”

สวีฮูหยินเรียกนางเข้าไปหาก่อนจะหยิบถุงหอมปักลายมงคลออกมาจากแขนเสื้อ

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า” นางเอ่ยขอบคุณเมื่อรับของมาแล้ว ก็    หยิบขึ้นมาสูดกลิ่นหอมจากถุงหอมในทันที    

“ถุงหอมนี่ไม่เพียงเป็นสิ่งมงคล ยังมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวอยู่อีกใช่    หรือไม่”   

“เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะท่านป้าสวี กลิ่นหอมจากถุงหอมนี้ดูเหมือน    จะมีเอกลักษณ์มากจริงๆ เป็นของจากอารามทำหรือท่านป้าเตรียมไปเอง หรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามอย่างสนใจ  

“ย่อมเป็นสิ่งที่ทางอารามเตรียมเอาไว้ก่อนแล้วเพื่อแจกจ่ายแก่ ผู้มีศรัทธา สิ่งที่บรรจุภายในถุงหอมล้วนเป็นดอกไม้แห้งที่ชาวบ้านต่างก็นำมาให้ทางอารามถือเป็นการร่วมใจกัน ถุงขอพรที่ป้าให้เจ้านั้นถือเป็น ของหายากคงเป็นกลิ่นจากดอกไม้ป่าที่หายากมากๆ”

“ของหายากเช่นนี้ท่านป้ายังอุตส่าห์มอบให้ข้า วันนี้ข้าก็จะขอตอบแทนท่านป้าสวีโดยการปรนนิบัติเอาใจท่านป้าตลอดวันดีหรือไม่เจ้าค่ะ”

“ย่อมต้องดียิ่งนักเชี่ยว”

“ท่านพี่สวีวันนี้ข้าค้นพบแล้วว่าท่านนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับสามีของข้าเลย ต่างก็พากันตามใจอาเล่อกันหมดเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน”

สวีฮูหยินอยู่พูดคุยกับพวกนางจนถึงช่วงเย็นเมื่อฟ้าใกล้ค่ำจึงได้ขึ้นรถม้ากลับจวนไป

คล้อยหลังจากที่ส่งท่านป้าสวีเสร็จสิ้น นางจึงได้เอ่ยถามถึงท่านพ่อกับท่านแม่ของตน ตามจริงแล้วก่อนหน้านี้นางก็ได้เอ่ยถามไปแล้วครั้ง หนึ่งแต่ท่านแม่นางก็ไม่รู้เช่นเดียวกัน ทว่าไม่นานพ่อบ้านก็ได้นำคำมารายงานแก่ท่านแม่ว่ามีคนถือป้ายหยกของสกุลหลี่มากล่าวแทนนายท่านที่รีบร้อนออกไป

เห็นว่ามีงานด่วนต้องไปตรวจสอบที่ต่างเมืองเวลากลับไม่แน่นอน เพราะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเร่งด่วนแม้กระทั่งสัมภาระก็ไม่ทันได้ตระเตรียมไปให้ดี ขอให้นางและท่านแม่อย่าได้เป็นห่วง ตัวท่านนั้นจะส่งจดหมายกลับมาเป็นระยะๆ

“ท่านแม่เจ้าคะ ท่านพ่อจู่ๆ ก็มีเรื่องด่วนให้ต้องเร่งรุดไปเช่นนี้ถือเป็นเรื่องที่ไม่ปกติหรือไม่เจ้าคะ อีกทั้งยามนี้ท่านพ่ออยู่ที่ใดก็ไม่รู้” นางเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล

“ท่านพ่อเจ้าเป็นขุนนาง มีเรื่องราชการงานด่วนเช่นนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไปเลย ส่วนเรื่องที่พ่อเจ้าอยู่ที่ไหนนั้นบางทีอาจจะไม่สะดวกที่จะบอก ยามนี้อาจจะลงพื้นที่จัดการเรื่องสำคัญซึ่งเป็นเรื่องลับซับซ้อนอยู่จึงไม่สามารถเปิดเผยได้ เอาไว้ทุกอย่างลงตัวแล้วตามที่ให้คนมาแจ้งเอาไว้ก่อนหน้าก็คงส่งข่าวมาเอง เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย พ่อเจ้าเป็นขุนนางรับหน้าที่สำคัญมากว่ายี่สิบปีแล้วย่อมชำนาญในหน้าที่”

“เจ้าค่ะท่านแม่” นางรับคำมารดา ในใจยังคงมีความกังวลใจอยู่ไม่น้อย เพราะทุกอย่างไม่ดำเนินไปเช่นเดิมเช่นอดีต แต่กลับเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมาไม่น้อย เช่นวันนี้ท่านพ่อของนางควรอยู่พักผ่อนที่จนตลอดวันแต่กลับกลายเป็นว่าท่านหายไปที่ใดก็ไม่รู้  

นางหวั่นใจว่าจะเกิดเรื่องร้าย ถึงแม้จะมีคนมาแจ้งแล้วก็ยังคง  ไม่อาจไม่นึกเป็นห่วงและหวั่นใจได้ กลัวเหลือเกินว่าอาจจะเกิดเรื่องร้าย  กับผู้เป็นบิดา

เรื่องราวในอดีตทำให้นางนึกกังวลไปหมดทุกอย่างยากนักที่จะ   ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลได้อีกต่อไป  

“อาเล่อ หลายวันแล้วกระมังที่แม่ไม่ได้เห็นความคืบหน้าของ   งานปักผ้าของเจ้าเลย พรุ่งนี้สายๆ เจ้าก็นำมาให้แม่ดูหน่อยก็แล้วกัน”    

“เจ้าค่ะท่านแม่” นางรับคำก่อนจะเดินไปส่งท่านแม่ของตนถึง    เรือนใหญ่ พร้อมทั้งอยู่ปรนนิบัตินางเปลี่ยนชุดเสร็จนั่นแหละจึงได้ขอตัว   กลับเรือนนอนของตน

“คุณหนูข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงนายท่าน แต่ยามนี้เรื่องงานปักที่ฮู หยินใหญ่ของดูในวันรุ่งขึ้นก็สำคัญนะเจ้าคะ”

“งานปักนกกระเรียนกลางมวลบุปผา ข้าทำเสร็จแล้วหาได้มีเรื่องใดที่ต้องกังวลเสียหน่อย”

“คุณหนูดูเหมือนท่านจะจำผิดแล้วนะเจ้าคะ งานปักนกกระเรียนของท่านนั้นมีเพียงมวลบุปผาเท่านั้นเจ้าค่ะที่เสร็จ ส่วนเจ้านกกระเรียนตัวสำคัญท่านยังไม่ได้เริ่มปักเลยแม้แต่ฝีเข็มเดียว”

จบคำของอาหวนที่ทำให้หลี่เยว่เล่อนึกขึ้นมาได้ทันทีว่ายังทำภาพปักได้ไม่เสร็จสิ้น ไม่รอช้านางเร่งฝีเท้ากลับเรือนตนอย่างเร่งรีบ พอมาถึงก็ให้อาหวนเร่งนำเครื่องมือเย็บปักทั้งหมดออกมา นางนั่งปักลายนกกระเรียนลงไปบนผืนผ้าจนค่อนคืนจึงแล้วเสร็จ พอล้มตัวหัวถึงนอนก็หลับไปในทันที

หากไม่ติดว่าครั้งก่อนนางเย็บลายถุงหอมของท่านแม่ตามที่นางสั่งไม่เสร็จ ทำเอาถูกงดออกจากจวนถึงสิบวันคืนนี้อย่างไรนางก็คงไม่นั่งหลังขดหลังแข็งปักเจ้านกกระเรียนอย่างตั้งอกตั้งใจเช่นนี้หรอก หากไม่ใช่ว่าอีกสองวันนางจำเป็นต้องออกจากเรือนอย่างไรก็คงจะยอมถูกงดออกจากจวนอีกสักสิบวันไปแล้ว

โชคดีที่อดีตนั้นนางเคยปักไปแล้วครั้งหนึ่งจึงถือได้ว่ามีประสบการณ์แล้ว ปักอีกครั้งจึงรวดเร็วเพราะรู้จังหวะลงเข็มแล้ว มิเช่นนั้นเกรงว่าคงต้องปักจนถึงเช้าทีเดียวจึงจะแล้วเสร็จอีกทั้งงานปักก็คงออกมาแทบดูไม่ได้กันเลยทีเดียว