ตอนที่ 2 อีกทางเลือกหนึ่ง

ตอนที่ 2

อีกทางเลือกหนึ่ง

“วางยาฆ่าคน แม่นางน้อยเช่นเจ้านึกไม่ถึงว่าจะใจคอโหดเหี้ยมไม่เบา ต้องการวางยาลอบสังหารผู้ใดบอกได้หรือไม่” ชายชราเจ้าของร้านยาไม่มีชื่อเอ่ยออกมาอย่างชอบใจ

“นั่นเป็นสิ่งที่ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้ากระมัง”

หลี่เยว่เล่อเอ่ยเสียงเรียบ

ด้านอาหวนเมื่อได้ยินสิ่งที่คุณหนูของนางเอ่ยเมื่อครู่ก็ถึงขั้นขยับเข้ามาประชิดตัวผู้เป็นนายและกระซิบถามเสียงเบาด้วยความตื่นตระหนก “คุณหนูท่านจะซื้อยาพิษหรือเจ้าค่ะ ซื้อไม่ได้นะเจ้าคะ ไม่ได้เด็ดขาด”

“อาหวนเจ้าเงียบก่อน กลับจวนไปข้าจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง”

“แต่ว่า….”

“เงียบ”

“เจ้าค่ะ” น้ำเสียงของคุณหนูนางดุเกินไปจนอาหวนไม่กล้าปริปากอีกแล้วจึงได้แต่ต้องทนเงียบตามคำสั่งไปก่อน

“สิ่งที่ข้าต้องการเจ้ามีหรือไม่” เมื่อจัดการอาหวนได้แล้ว นางจึง หันไปถามหาสิ่งที่ต้องการต่อ

“แน่นอนว่าย่อมมี ยาพิษร้ายแรงทั้งยังไร้สีไร้กลิ่น แม้จะหายาก มากแต่โชคดีที่ข้ามีเหลืออยู่ขวดหนึ่งพอดี”

“ข้าตกลงซื้อ ราคาเท่าไหร่ ท่านแจ้งได้เลย”

“ข้าอยากขาย อยากได้เงิน แต่ยาพิษนี้จะขายให้แม่นางเช่นเจ้า ง่าย ๆ ได้อย่างไร”

“เจ้าจะไม่ขาย?”

“มิใช่”

“เช่นนั้นยังมีสิ่งใดที่เป็นปัญหากัน” หลี่เยว่เล่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ก่อนอื่นข้าคงต้องถามเจ้าสักสองสามข้อ ถามแล้วจึงจะรู้ว่าควรขายให้หรือไม่”

“ข้ามีเงิน เจ้าต้องการเงินเท่านี้ก็น่าจะทำการซื้อขายกันได้แล้วกระมัง” นางเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ หากว่านางรู้ว่าจะหาซื้อยาพิษได้ที่ไหนอีกนอกจากที่นี่ซึ่งใกล้ที่สุดและสะดวกที่สุดแล้ว นางก็คงไม่มาเสียเวลาอยู่ที่นี่นานนักหรอก

“แม่นาง…ข้าขายของพวกนี้ย่อมต้องระวังภัยให้ดี หากเจ้าไม่สะดวกตอบคำถามเช่นนั้นแม้จะอยากทำการค้ากับแม่นางมากเท่าใด ข้าก็คงทำได้เพียงเสียดายแล้ว”

“เจ้ามีสิ่งใดต้องการถามก็ถามมาเถอะ” สุดท้ายหลี่เยว่เล่อก็เลือกที่จะเสียเวลาตอบคำถามของชายชรา

“แม่นาง…เจ้าเป็นวรยุทธ์หรือไม่”

“ข้าไม่เป็นวรยุทธ์ มีเพียงสาวใช้คนสนิทที่ติดตามมาด้วยที่เป็นวรยุทธ์” นางตอบออกไปจริงครึ่งไม่จริงครึ่ง

นางและอาหวนต่างก็ไม่มีผู้ใดเป็นวรยุทธ์ หญิงสาวเห็นชายชรามองไปที่อาหวนอยู่ครู่หนึ่งเป็นเชิงพิจารณา

“แม่นางเช่นนั้นผู้ที่เจ้าจะสังหารเป็นขุนนางหรือไม่”

“มิใช่ขุนนาง เป็นเพียงบุตรชายเศรษฐีผู้หนึ่งเท่านั้น” หญิงสาวยังคงโกหกออกไป นางมั่นใจว่าน้ำเสียงและท่าทีของนางในเวลานี้นั้นช่างโกหกได้อย่างลื่นไหลทีเดียว อีกทั้งใบหน้าของนางมีหมวกปีกกว้างผ้าไหมปกปิดอยู่ทำให้ไม่อาจเห็นใบหน้าและสีหน้าแววตาของนางได้ จึงไม่อาจจับสังเกตที่ใบหน้าและแววตาของนางได้ทำให้การโกหกดูออกยากยิ่งขึ้นไปอีกหญิงสาวมั่นใจ

“แม่นาง ข้านั้นแก่แล้วผ่านโลกมามาก เรื่องที่ทำมามากกว่าครึ่ง ชีวิตล้วนขาข้างหนึ่งก้าวเข้าสู่โลกแห่งความตายไปแล้ว แม้ข้าจะไม่เห็นสี หน้าแววตาของเจ้า และถึงแม้เจ้าจะถือว่าโกหกได้ดีแต่ผู้เฒ่าอย่างข้าก็ ยังมองออกอยู่ดี ยาพิษนี้เห็นทีอย่างไรก็ขายให้เจ้าไม่ได้แล้ว”

“พวกเราทำการค้ากันเป็นความลับแน่นอน เจ้าให้ยาที่ข้าต้องการ ข้าให้เงินจำนวนที่เจ้าพอใจเหตุใดต้องทำให้เป็นเรื่องยากเช่นนี้ ด้วย” คุณหนูสามแห่งสกุลหลี่เริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่เสียแล้ว ในใจนึกหัว เสียที่ชายชราผู้นี้คล้ายจะกำลังถ่วงเวลาและปั่นหัวนางอยู่

“แม่นางน้อย ผู้ที่เจ้าต้องการสังหารเป็นขุนนางของราชสำนัก สังหารขุนนางของราชสำนักมีโทษหนัก เจ้าเป็นเพียงแม่นางน้อยที่ไม่ได้มีเขี้ยวเล็บมากพอที่จะก่อคดีลอบสังหารได้อย่างแยบยลไร้ร่องรอย หาก สุดท้ายหลังเจ้าลงมือถูกจับได้ต้องโทษประหาร สุดท้ายแล้วย่อมต้องสาว มาถึงร้านยาไม่มีชื่อของข้า การค้าที่ทำมากว่าหลายสิบปีคงมีอันต้องถึงจุดจบอย่างอนาถ”

“ข้ามิได้จะสังหารขุนนาง” นางย้ำ

“เจ้าโกหก”

“ข้าไม่ได้โกหก” นางยังคงดึงดันพูดปดต่อไปทั้ง ๆ ที่รู้แก่ใจว่า ถูกจับได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมรับ

หลี่เยว่เล่อคิดว่าวิธีที่ง่ายที่สุดและเร็วที่สุดที่คนทั้งสกุลหลี่จะ  รอดจากภัยร้ายทั้งตระกูลคือกำจัดคนผู้นั้นโดยเร็ว ลอบวางยาพิษคือสิ่งที่  นางคิดจะหาจังหวะลงมือทำ

ครั้นจะให้คนในจวนไปหายาพิษให้นางนั้นก็ยากที่เรื่องจะไม่ถึง หูบิดามารดาของนาง ตนถึงได้เดินทางมาที่ร้านยาไม่มีชื่อแห่งนี้เพื่อซื้อยาพิษด้วย ตัวเอง ใครจะคิดเล่าว่าแค่ซื้อยาพิษสักขวดจะยากเย็นขนาดนี้

มิใช่ว่ายื่นเงินให้แล้วก็ควรได้ของเลยหรอกหรือ

“คนผู้นั้น…แม่นางเจ้าต้องกำจัดจริง ๆ หรือ”

“ต้องกำจัด ต้องกำจัดโดยเร็ว ยิ่งเร็วยิ่งดี” นางเอ่ยเสียงสั่น ภาพความสูญเสียทั้งสกุลเหมือนวนซ้ำขึ้นมาในหัวของนางไม่หยุด

“ในเมื่อแม่นางยืนยันหนักแน่นเช่นนี้ ข้าผู้เฒ่ามีหรือจะอดใจไม่ นึกสงสารได้”

“ท่านเปลี่ยนใจจะทำการค้ากับข้าแล้วใช่หรือไม่”

“ยาพิษอย่างไรก็ไม่อาจขายให้เจ้า เพียงแต่หากเจ้าอยากจะ กำจัดคนจริง ๆ นอกจากใช้ยาพิษแล้ว ข้าผู้เฒ่ามีอีกวิธีหนึ่งสามารถแนะนำเจ้าได้ วิธีนี้เจ้าไม่ต้องลงมือด้วยตัวเองจะสำเร็จหรือไม่สำเร็จก็จะ ไม่มีผู้ใดสาวถึงตัวเจ้าได้”

“วิธีใดกัน”

“จ้างนักฆ่าฝีมือดีสักคนสองคนทำเรื่องนี้แทนเจ้าอย่างไรเล่า”

เพราะนางอ้างกับท่านพ่อท่านแม่ว่าอยากมาเดินเล่นที่ตลอด   ย่อมต้องมีของติดไม้ติดมือกลับไป  

“อาหวนเจ้าไปซื้อขนมกับผลไม้แห้งติดมือมาหน่อยไป” นาง     เอ่ยสั่งสาวใช้คนสนิทก่อนจะนั่งลงที่ร้านน้ำชาข้างทางเล็กๆ ที่อยู่ตรง   ข้ามกับร้านขนมเลื่องชื่อของเมือง  

“แม่นางเจ้าจะรับอะไรดี” เถ้าแก่ร้านน้ำชาตรงเข้ามาถามนาง   ด้วยท่าทีและใบหน้ายิ้มแย้มทันทีที่หญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งภายใน   ร้าน

“ชาหอมสักกากับของทานเล่นสักจานก็พอ” เจ้าของเสียงหวาน   ตอบกลับ    

“ได้เลย แม่นางโปรดรอสักครู่”   

 เถ้าแก่ร้านน้ำชาเดินไปแล้ว ยามนี้จึงเหลือเพียงหลี่เยว่เล่อ   เพียงคนเดียว นางจึงได้พอที่จะมีเวลาคิดพิจารณาเรื่องที่ผู้เฒ่าแห่งร้าน ยาไม่มีชื่อแนะนำ

“แม่นาง เจ้ามีเงินใช่หรือไม่ ใช้มันแก้ปัญหาให้ได้อย่างหมดจด   ได้ง่าย ๆ ใช้เงินของเจ้าจ้างนักฆ่าสักคนที่พร้อมปลิดชีพตนหากทำงานพลาดเป็นอย่างไร”

“ผู้เฒ่ากล่าวให้ข้าฟังมากหน่อยได้หรือไม่” นางเอ่ยถามอย่างสนใจ

“มีนักฆ่ารับจ้างที่ขายชีวิตแลกกับเงินอยู่มากทีเดียว อีกทั้งฝีมือ ดี ลงมือรวดเร็วมีประสบการณ์แม่นางสนใจหรือไม่ หากสนใจข้าจะ ติดต่อให้แม่นางก็ได้ แลกกับเงินเล็กน้อยค่าสุราสักไหเป็นพอ”   

“……” หลี่เยว่เล่อได้ฟังแล้วก็นิ่งเงียบไม่ได้เอ่ยสิ่งใด  

 ด้านผู้เฒ่าแห่งร้านขายยาเมื่อเห็นว่านางเงียบไป จึงได้เอ่ยเสนอ   ขึ้นมา

“เอาอย่างนี้เป็นอย่างไร หากแม่นางสนใจอีกสามวันยามจื่อ       (23.00 – 24.59 น.) เจ้าก็ให้คนนำกระดาษสีแดงที่เขียนชื่อคนที่เจ้าต้องการกำจัดเอาไว้กับเงินจำนวนหนึ่งร้อยตำลึงทองมาใส่เอาไว้ในหีบเหล็กหน้า ร้านข้าก็แล้วกัน ยังมีเวลาอีกสามวันเจ้าก็กลับไปคิดให้ดีๆเถอะ”

กลับมาคิดให้ดีๆ เช่นนั้นหรือ แน่นอนว่านางย่อมต้องคิดให้ดี เรื่องนี้จะไม่ละเอียดรอบคอบได้อย่างไร

ในฐานะบุตรสาวสกุลหลี่อย่างไรก็ไม่อาจเดินถือมีดไปปักกลางอกคนผู้นั้นได้ด้วยตนเองอยู่แล้ว

หากจะใช้ยาพิษก็อย่างที่ผู้เฒ่าร้านยาไม่มีชื่อเตือน การที่จะลงมือหาโอกาสยากและอาจถูกจับได้ ถ้าผลลัพธ์เป็นเช่นนั้นภายหน้าสกุลหลี่ก็จบสิ้นแน่

จ้างนักฆ่าเช่นนั้นหรือ ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่พอจะคาดหวังได้หน่อยมิใช่หรือ ได้ยินว่ามีทั้งความสามารถและประสบการณ์ อีกทั้งนักฆ่าถึงขั้นสามารถฆ่าตัวตายในทันทีหากทำงานพลาด นั่นหมายถึงว่าเรื่องที่ผู้จ้างวานคือนางอย่างไรก็จะไม่มีผู้ใดล่วงรู้

ด้วยเหตุนี้ในที่สุดคุณหนูสามแห่งสกุลหลี่ในวัยสิบเจ็ดหนาวจึงได้ตัดสินใจที่จะว่าจ้างนักฆ่าเป็นครั้งแรก