บทที่ 5 กลับเมืองหลวง 2

“เหตุใดคุณหนูถึงสั่งท่านพ่อบ้านอย่างนั้นเล่าเจ้าคะ จะเกิดเหตุอะไรในเมืองหลวงหรือเจ้าคะ”

“ข้าแค่อยากมีเสบียงไว้อุ่นใจเท่านั้น”

เย่ปิงปิงไม่ได้ไขความสงสัยให้แก่ซีซี บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องบอกทุกเรื่องที่คิดให้ผู้อื่นฟัง ถึงในชาติก่อนซีซีจะไม่ได้ทำร้ายนาง แต่ผู้ใดจะรู้ว่าซีซีอาจจะกระทำสิ่งใดลับหลังก็ได้ ในชาตินี้นางจะไม่เชื่อใจผู้ใดทั้งนั้น นอกจากตัวเอง!!

กองทัพของชินอ๋องที่ไปออกรบกับแคว้นข้างเคียงได้กลับมาแล้ว ผู้คนในเมืองหลวงต่างออกมารอรับด้วยความปีติยินดี รวมถึงเย่ปิงปิงด้วย นางได้จองห้องพักของโรงเตี๊ยมชั้นสามเพื่อมาชมขบวนที่ยิ่งใหญ่ของกองทัพชินอ๋องโดยเฉพาะเลย

“เฮ้ เฮ้ ชินอ๋องทรงพระเจริญ ฮ่องเต้ทรงพระเจริญ!!”

เสียงแซ่ซ้องของชาวเมืองดังกระหน่ำทั่วสารทิศ แม้แต่เด็กน้อยยังออกมารอชมขบวนของชินอ๋อง

ตึง ตึง ตึง!!

เสียงชุดเกราะและม้าศึกที่เดินเข้ามายังเมืองหลวงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ พาลให้หัวใจของทุกคนรู้สึกฮึกเหิมไปด้วย ด้านหน้าของกองทัพมีร่างของบุรุษในชุดเกราะสีเงินนั่งอยู่บนหลังอาชาสีนิล

ถัดไปทางด้านหลังเป็นท่านแม่ทัพใหญ่เย่ตงจื่อ และท่านรองแม่ทัพเย่ที่อายุยังน้อยแต่ประสบความสำเร็จอย่างก้าวกระโดด

ทั้งหมดเดินขบวนเข้ามาในเมืองหลวงด้วยความเกรียงไกร ราวกับจะประกาศความยิ่งใหญ่ของชัยชนะที่มีเหนือแคว้นอื่น

กงซ่างเหว่ยนั่งหลังตรงตระหง่านท่ามกลางทหารศึกของเขา ม้าตัวโปรดเดินเหยาะย่างไปด้านหน้าอย่างไม่เกรงกลัว เช่นเดียวกับเจ้านายของมัน สายตาคมกริบของชินอ๋องมองตรงไปข้างหน้า ก่อนจะแหงนใบหน้าไปมองที่ระเบียงของโรงเตี๊ยม เมื่อรับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองมาทางเขา

ใบหน้าโฉมสะคราญยังคงติดในความทรงจำของเขา แม้จะผ่านไปนานร่วมสามเดือนแต่เขาก็ยังไม่อาจจะสลัดภาพของนางออกไปในหัวใจได้เลย

เย่ปิงปิงที่ได้สบตากับกงซ่างเหว่ยคลี่ยิ้มอ่อนหวานให้กับเขา นางนับถือในน้ำใจและความใจป้ำของเขาที่มอบทองให้นางถึงหนึ่งหีบ เย่ปิงปิงจึงรู้สึกดีกับเขาเล็กน้อย

“กลับกันเถอะซีซี”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

เมื่อกองทัพของชินอ๋องเคลื่อนขบวนเข้าไปยังพระราชวังแล้ว เย่ปิงปิงจึงตั้งใจจะรีบกลับจวนเพื่อรอรับบุคคลอันเป็นที่รัก

จวนตระกูลเย่

ทุกคนในจวนต่างออกมารอรับผู้นำตระกูลกันอย่างพร้อมเรียง เมื่อเห็นม้าศึกที่มีร่างกายสูงใหญ่ของเย่ตงจื่อกับคุณชายใหญ่ ทุกคนพลันยิ้มออกมาด้วยความยินดี

"ยินดีต้อนรับกลับจวนเจ้าค่ะ/ขอรับ”

“ขอบใจทุกคนมาก”

เย่ตงจื่อในวัย 40 เดินเข้ามาทักทายภรรยารัก และบุตรสาวคนรอง เขาตรงเข้ามากอดเอวลู่เมิ่งและลูบศีรษะของเย่ม่านด้วยความดีใจ

“ไม่เจอกันนาน พวกเจ้าสองแม่ลูกยิ่งงดงามขึ้นไปอีกนะเนี่ย”

“ท่านพี่ชมข้าเกินไปแล้วนะเจ้าคะ เรารีบเข้าไปด้านในกันเถิดเจ้าค่ะ”

สามคนพ่อแม่ลูกที่ยืนคุยกันนั้นช่างเป็นภาพที่อบอุ่น แต่กลับกันในสายตาของเย่ตงจื่อกลับไม่มีเย่ปิงปิงอยู่ในสายตาเลย

“ปิงเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง”

‘เย่ซาน’ คุณชายใหญ่ตระกูลเย่เอ่ยถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง แม้ภายนอกแม่รองกับน้องรองจะทำดีกับเย่ปิงปิง แต่เขารู้ดีว่าอสรพิษทั้งสองตัวนี้มันน่ากลัวเพียงใด เขาเองก็เคยโดนพิษสงของสองแม่ลูกคู่นี้มาบ้างแล้ว

“ยินดีต้อนรับกลับจวนเจ้าค่ะพี่ใหญ่ ข้าสบายดีเจ้าค่ะ”

เย่ปิงปิงน้ำตารื้นด้วยความดีใจ ในชาติก่อนพี่ใหญ่ของนางจะต้องตายเพราะไปออกรบกับองค์รัชทายาทเพื่อสร้างผลงานในอีก 1 ปีข้างหน้า ในเมื่อนางกลับมาแล้ว จะไม่มีวันยอมให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นอีกเป็นอันขาด!!

เย่ตงจื่อเข้ามานั่งพักยังไม่ทันหายเหนื่อย บุตรสาวคนรองก็ได้นำเรื่องร้อนใจมาถึงหูของเขาเสียแล้ว ชายชาตินักรบเช่นเขารู้สึกรำคาญใจนัก จากที่เอ็นดูเย่ม่านมาตลอดกลับรู้สึกหงุดหงิดใจ

“ฮือ ๆ เรื่องก็เป็นเช่นนี้แหละเจ้าค่ะท่านพ่อ ชื่อเสียงของลูกต้องแปดเปื้อนเพราะท่านป้าของพี่หญิงใหญ่เจ้าค่ะ”

“มีเรื่องอะไรกัน”

เย่ซานกับเย่ปิงปิงที่เดินเข้ามาตามหลังเอ่ยถามทันที ที่ได้ยินเย่ม่านเอ่ยถึงท่านป้าของพวกเขาสองพี่น้อง

“ม่านเอ๋อร์เล่าว่าไป๋ฮูหยินเข้าใจนางผิด เรื่องในวันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น แต่นางก็ไม่ฟังทั้งยังนำเรื่องน่าอายไปเล่าให้ชนชั้นสูงคนอื่นฟังด้วย ชื่อเสียงของม่านเอ๋อร์จึงได้พลอยเสื่อมเสียไปด้วย”

เย่ตงจื่อตอบคำบุตรชาย ถึงเขาจะไม่ได้รักเย่ปิงปิงมากนัก แต่เย่ซานนั้นต่างออกไป ภายภาคหน้าเย่ซานจะต้องขึ้นมาเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป

“เหตุใดน้องรองถึงใส่ร้ายท่านป้าของพี่เล่า ท่านป้าไม่มีวิสัยชอบพูดจาใส่ร้ายผู้อื่นหรอกนะ เรื่องนั้นมีคนเห็นกันมากไม่ใช่หรือ อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้นี่”

“พี่หญิงใหญ่จะไปรู้อะไรเจ้าคะ ท่านป้าของพี่หญิงใหญ่เกลียดข้านี่เจ้าคะ ฮือๆ”

เย่ม่านตรงเข้ามาออดอ้อนผู้เป็นบิดาด้วยท่าทางใส่ซื่อ ใบหน้าของนางยังมีคราบน้ำตาไหลนองเต็มหน้า

“เอาล่ะ ๆ เรื่องนี้พ่อจะจัดการเอง พวกเจ้าออกไปก่อน”

เย่ตงจื่อเอ่ยตัดบททุกคน เวลานี้เขาอยากไปอาบน้ำและนอนหลับพักผ่อนมากกว่า ไม่อยากจะมาฟังเรื่องราวที่ชวนปวดหัวพวกนี้

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

ทุกคนจึงได้เดินกลับไปที่เรือนของตน แต่เย่ปิงปิงกลับเดินตามเย่ซานมาที่เรือนของเขาด้วย