ตอนที่2.ในเงาความคาดหวัง

ณ คฤหาสน์ทางภาคเหนือของรัฐ บ้านหลังใหญ่ที่หรูหราทุกตารางนิ้ว เครื่องเรือนประดับด้วยของล้ำค่าเครื่องแก้ว ทั้งแชนเดอเลียร์ระย้า พรมขนสัตว์ และของตกแต่งจากต่างประเทศ แต่สิ่งเหล่านั้นไม่อาจถมช่องว่างในใจของหญิงผู้เป็นแม่ได้เลย หัวอกคนเป็นแม่ที่ห่วงลูกชายสุดหัวใจ เธออ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธ์ที่นับถือ ขอความเมตุตาให้ลูกอันเป็นที่รักกลับมามีชีวิตที่มีความสุขเฉกเช่นในวัยเด็ก ดวงเศร้าหม่น

"พระแม่...ได้โปรดนำทางให้บ้านหลังนี้กลับมาสงบสุขอีกครั้ง"

สุฮา ประกอบพิธีบูชาเทพเจ้าด้วยเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ กลิ่นธูปหอมอบอวล ผสมกับแสงเทียนริบหรี่ เธอวนถาดบูชาตามเข็มนาฬิกา พลางภาวนาอย่างหมดหัวใจ

มูทัน ผู้เป็นสามีเอื้อมมือแตะไหล่เธอเบา ๆ

"ที่รัก...อย่ากังวลไปเลย ลูกของเราจะไม่ทำให้เราผิดหวัง"

คำปลอบโยนแสนอ่อนโยน แม้จะช่วยไม่ได้มากนัก แต่ก็พอทำให้หญิงผู้เป็นแม่พยักหน้าเบา ๆ

"เพื่อนจากทางใต้จะมาเยี่ยม อีกหนึ่งชั่วโมงจะถึงกันแล้ว เขามากับลูกสาว ยังไม่แต่งงาน...ฉันเลยอยากให้เขาได้รู้จักกับอิคชาน"

"เขาจะโกรธไหมนะ ที่เราแอบนัดหมายแบบนี้..."

สุฮามีสีหน้ากังวล เพราะรู้ดีว่าลูกชายคนที่สี่ของเธอเปลี่ยนไปมากหลังเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน จากชายหนุ่มอ่อนโยนผู้เอาใจใส่ กลายเป็นคนเงียบขรึม เย็นชา จนแทบไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

แสงอาทิตย์ลับฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเทาหม่น เงาคืนค่ำทอดยาวไปทั่วสวน ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มคนหนึ่งยืนพิงระเบียง มองดวงจันทร์ด้วยแววตาว่างเปล่า

เสียงหนึ่งปลุกเขาให้หลุดจากภวังค์

"คุณอิคชาน ทานข้าวได้แล้วครับ"

ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาที่เผลอไหลออกมา ก่อนจะสูดลมหายใจลึกแล้วเดินเข้าบ้าน

"อิคชานมาแล้วเหรอลูก"

"ครับ..."

เสียงตอบรับเรียบเฉยจากชายหนุ่มไม่ได้ทำให้สุฮาแปลกใจนัก เธอเพียงยิ้มจาง ๆ ก่อนจะผายมือเชิญเขาเข้าสู่ห้องโถง

ค่ำคืนนั้นเป็นงานเลี้ยงเล็ก ๆ ระหว่างครอบครัว มูทันและภรรยาเพื่อนสนิทพาลูกสาวมาด้วย สาวสวยชื่อของเธอ "เคย่า" กิริยาสุภาพงดงามราวกับได้รับการอบรมมาอย่างดี

"อิคชาน นี่เคย่า ลูกสาวอาของลูก รู้จักกันไว้นะ"

"สวัสดีครับ" อิคชานรับไหว้ตามมารยาท แต่น้ำเสียงยังคงนิ่งเย็น

มูทันพยายามชวนให้ลูกชายเต้นรำกับเคย่า แต่ชายหนุ่มก็ยังปฏิเสธ

"ผมไม่อยากเต้นครับ"

"เราต้องต้อนรับแขกอย่างดีนะลูก ช่วยหน่อยนะ พ่อขอ"

ในที่สุดอิคชานก็ยอมลุกขึ้นจับมือกับเคย่าไปบนฟลอร์เต้นรำ ภาพของเขาและเธอที่ยืนเคียงกันใต้แสงไฟจาง ๆ ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านยิ้มกว้าง

"ลูกเราดูเหมาะกันมากเลยว่ามั้ย...หรือว่านี่จะเป็นพรของพระแม่จริง ๆ"

หลังงานเลี้ยง อาหารค่ำพร้อมสรรพ ทุกคนร่วมโต๊ะพูดคุยอย่างออกรส มูทันกับชุมทุเพื่อนเก่าเล่าความหลังสมัยวัยรุ่น ก่อนจะเอ่ยถึงลูกหลานด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

"ถ้าอิชานกับภรรยาไม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปก่อน...ครอบครัวคงสุขสันต์มากกว่านี้"

มูทันถอนหายใจ ขณะชำเลืองมองอิคชาน

"ถึงอย่างนั้น...พวกเขาก็ได้ฝากดวงใจไว้ให้เราสองคน อิวานกับริวาน ลูกของพี่ชายอิคชาน เติบโตมาได้ดีมาก"

บทสนทนาวนกลับมาที่หัวข้อเดิม การแต่งงาน

"เคย่า ลูกคิดยังไงบ้างลูก ถ้าแต่งกับอิคชาน..."

หญิงสาวไม่ตอบในทันที แต่ใบหน้าแดงระเรื่อบ่งบอกว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธ

อิคชานลุกขึ้นกะทันหัน

"ขอโทษครับ ผมแต่งงานไม่ได้"

ทุกคนชะงัก

"ผมมีภรรยาแล้วครับ"

สุฮาและมูทันถึงกับตะลึง

"ถ้ามีจริง ทำไมไม่พามาให้เรารู้จัก?"

"ผมกลัวว่าทุกคนจะไม่ยอมรับเธอ..."

"เธอเป็นใคร?"

"เธอเป็นชาวต่างชาติครับ"

มูทันถอนหายใจยาว รู้ดีว่าเหตุผลนี้ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำให้ลูกชายต้องปกปิด แต่เขาก็เข้าใจ

"แค่ลูกมีความสุข พ่อก็พอใจแล้ว ไม่สำคัญว่าเธอจะเป็นใครหรือมาจากไหน ขอแค่ลูกรักกันจริง..."

คำพูดนั้นแทบทำให้ชายหนุ่มใจสั่น

เขาไม่ได้มีภรรยาจริง ๆ ...ทุกอย่างที่พูดไปเป็นแค่เรื่องโกหก เพื่อหลีกเลี่ยงการคลุมถุงชนจากผู้หญิงที่ไม่ได้รัก

แต่นับจากวันนี้ เขาจะต้องหาวิธีรักษาคำโกหกนี้ไว้ให้แนบเนียนที่สุด