ตอนที่3.คำอธิฐานที่เป็นจริง

เสียงไก่ขันยามเช้าแทรกผ่านม่านบางของบ้านไม้กลางหมู่บ้านเล็ก ๆ ท่ามกลางอากาศสดชื่นของเช้าวันใหม่ ภายในห้องนอนเล็ก มะลินยังคงหลับสนิทใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างกายเธอยังไม่ทันได้พักเต็มที่ หลังจากนั่งเขียนนิยายจนถึงเกือบตีสอง

"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง..."

เสียงโทรศัพท์ปลุกเธอให้ค่อย ๆ ยื่นมือไปควานหาอย่างงัวเงีย ก่อนจะหยิบขึ้นมาดูชื่อสายเรียกเข้า

"น้ำเย็น...โทรมาแต่เช้าเชียว"

เธอรับสายอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่น

"ฮัลโหล...นี่จะไปบินหรือไง โทรมาตอนเช้าแบบนี้!"

เสียงหัวเราะจากปลายสายตอบกลับมาแทบจะทันที

"บ้าหรือ แกนี่นะ ฉันเป็นไกด์ ไม่ใช่แอร์จะไปบินอะไรล่ะ!"

มะลินหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ทั้งคู่พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาเพื่อนสนิท น้ำเย็นคือเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่า มะลินไม่ใช่พนักงานออฟฟิศธรรมดา แต่เธอเป็นนักเขียนออนไลน์ ที่กำลังสานฝันของตัวเองอยู่เงียบ ๆ

"มีทั้งข่าวดีแล้วก็...ข่าวร้ายจะบอกแกนะ"

มะลินลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันทีที่ได้ยิน

"ข่าวดีคือ...วีซ่าแกผ่านแล้ว!"

เธอแทบกรี๊ดด้วยความดีใจ "เย้! ได้ไปอินเดียจริง ๆ แล้ว! แล้วข่าวร้ายล่ะ?"

"ฉันต้องพาลูกทัวร์ไปญี่ปุ่นอาทิตย์หน้า...เลยไปกับแกไม่ได้แล้ว"

มะลินถอนหายใจเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจ

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปเองได้"

น้ำเย็นยังคงห่วง "แกเป็นคนขี้สงสาร อย่าเผลอให้เงินขอทานเหมือนตอนอยู่กรุงเทพล่ะ โดยเฉพาะที่อินเดีย อย่าใจดีจนเกินไป เข้าใจไหม?"

"โอเค ๆ สัญญา ด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่เลย!"

ทั้งคู่หัวเราะ ก่อนจะวางสายกันด้วยความรู้สึกอบอุ่น มะลินมองเพดานแล้วยิ้มบาง ๆ การเดินทางครั้งนี้ เธอไม่ได้ไปแค่เพื่อท่องเที่ยว แต่เพื่อทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับพระแม่ลักษมี

...

ในห้องครัว เสียงตะหลิวกระทบกระทะ กลิ่นพัดกระเทียมหอมรัญจวนใจเข้าไปถึงเตียงนอนคุณหนูมะลิน เรียกน้ำย่อยในท้องของมะลินได้เป็นอย่างดี เจ้าขาก้าวลงจากเตียงตามคำเรียกร้องของท้องที่หิวโหยเดินตามกลิ่นไปยังครัว แค่นึกถึงเมนูที่แม่ทำก็หิวไม่ไหวฝีมือทำกับข้าวของแม่มะยงอร่อยที่หนึ่งในใจลูก

"หมกหน่อไม้ ต้มไก่ใบมะขามอ่อน แล้วก็ผัดกะเพราอาหารโปรดของหนูมะลิน"

สองแม่ลูกหยอกล้อกันอย่างอบอุ่น ระหว่างจัดเตรียมอาหารเช้า เสียงหัวเราะของคนในบ้านไม้หลังเล็กเปี่ยมด้วยความรัก

หลังทานอาหาร มะลินกลับเข้าห้อง เปิดโน้ตบุ๊กเพื่อตรวจยอดขายและตอบคอมเมนต์นักอ่าน นิยายของเธอเพิ่งลงตอนจบไปเมื่อวาน และมีคนกลับมารีวิวหลายร้อยข้อความ

“...อ่านจบแล้วร้องไห้เลยค่ะ เหมือนชีวิตตัวเอง…”

“...ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ ทำให้ฉันให้อภัยคนใจร้ายในอดีตได้…”

ถ้อยคำเหล่านั้นคือพลังสำคัญที่ทำให้มะลินยังคงเขียนต่อ เธอกำลังพยายามพิสูจน์ว่า 'นักเขียนเงินล้าน' ไม่ใช่แค่ฝัน

ขณะเธอกำลังจะปิดโน้ตบุ๊ก เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น

[สำนักพิมพ์ รฤกใจภักดี] : เรียนคุณมะลิน เราได้รับความสนใจจากนักลงทุนท่านหนึ่ง ซึ่งต้องการสนับสนุนโปรเจกต์นิยายของคุณ กรุณาตอบกลับเพื่อนัดประชุมออนไลน์

เธอเบิกตากว้าง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะเลื่อนดูชื่อของนักลงทุน

นาย อิคชาน มันดาลิน

โปรไฟล์สั้น ๆ แสดงให้เห็นว่าเจ้าของเพิ่งร่วมทุนกับสำนักพิมพ์อันดับต้น ๆ ของประเทศ เธอไม่รู้จักเขา และไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน แม้แต่รูปถ่ายสักใบก็ไม่มี ดูลึกลับอย่างน่าประหลาด

“เขาคงแค่เห็นว่าเรามีศักยภาพมั้ง…” มะลินพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วปิดหน้าจอลงช้า ๆ

เธอไม่รู้เลยว่า ชายคนนั้น  ผู้ไม่เชื่อในความรักมานาน  กำลังตกหลุมรักเธอจากทุกคำที่เธอเขียนและโชคชะตา...กำลังจะเริ่มต้นเรื่องราวบทใหม่ให้พวกเขา โดยที่ไม่มีใครคาดคิด

...

"ติดต่อไปเรียบร้อย เธอตอบตกลงในการร่วมโปรเจกต์ครับ"สิงนาทรายงานเสียงเรียบ ก่อนถอยออกไป

"อืม" เขาตอบสั้น ๆ พยักหน้าเล็กน้อยเป็นการรับรู้

ภาพชายคนหนึ่งนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างฟังรายงานที่สั่งลูกน้องทำ หลังจากวันนั้นที่เขาไปเจอหนังสือเล่มหนึ่ง ประโยคที่ทำให้โลกหยุดหมุน ตัวอักษรที่เธอเขียนราวกับเข้ามานั่งตรงกลางใจ...