บทที่ 10 ภรรยาว่าจ้าง (1/2)

ทุกคนได้กลับสู่หนานโจวอย่างปลอดภัย ทว่าสือลี่ผิงร้องขอลู่อี้ฝานว่านางไม่ต้องการไปยังจวนสกุลสือ อีกทั้งเวลานี้มู่หรานอาการป่วยทรุดหนัก จึงทำให้สือลี่ผิงไม่สามารถเดินทางไปไหนได้เช่นกัน ในเมื่อนางเคยรับปากเขาเอาไว้ว่ายินดีทำทุกสิ่งตามความประสงค์ของลู่อี้ฝาน ดังนั้นสือลี่ผิงจึงไม่อาจแสร้งกลืนน้ำลายตัวเอง ชาตินี้หลบหนีการเป็นอนุได้ ทว่านางไม่อาจหลุดพ้นเงื้อมมือบุรุษตระกูลลู่ได้เลยจริง ๆ  

ลู่อี้ฝานเห็นแก่ที่นางเคยช่วยชีวิตเขา จึงไม่คิดขู่ขวัญอีกฝ่ายให้ต้องหวาดหวั่น ทว่าถึงอย่างไรตระกูลสือก็ยังคงเป็นหนี้ตระกูลลู่ ซ้ำตอนนี้สืออี้หนานได้เข้ามาเป็นอนุของลู่เยี่ยนฮ่าวเป็นที่เรียบร้อย ลู่อี้ฝานจนปัญญาจะขัดขวาง

ในเมื่อทุกอย่างดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาเองก็หาได้ใจไม้ไส้ระกำต่อสตรีตัวเล็ก ๆ ลู่อี้ฝานอนุญาตให้สือลี่ผิงและมารดาของนางพักรักษาตัวที่จวนของเขา ซึ่งเป็นจวนที่เขาซื้อเก็บไว้หลังจากได้รับตำแหน่งหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพร

สือลี่ผิงดูแลเขาอย่างไม่ขาดตกบกพร่องราวกับสามีภรรยาคู่หนึ่ง ถึงจะนับว่าเกี่ยงงอนกันบ้าง กระทั่งตีฝีปากกันเสียจนน้ำไหลไฟดับ ทว่านางกลับคอยช่วยใส่ยาป