บทที่ 2 คิดได้ก็สายไป [2]

“ฮือออ ตุ๊กตาของลูก”

ผู้เป็นมารดารู้ได้ในทันทีว่านั่นคือฝีมือผู้ใด หลี่ฟางเหนียงรีบให้คนจับแยกตัวบุตรสาวคนเล็กออกไป ด้วยกลัวว่าอาการป่วยด้วยโรคหอบหืดของอันเล่อจะกำเริบ จากนั้นจึงได้หันกลับมาต่อว่าบุตรสาวคนโตเป็นการใหญ่ 

“อันหนิง นั่นฝีมือเจ้าใช่หรือไม่” ฮูหยินหลี่หันขวับมองบุตรสาวคนโตด้วยสายตาตำหนิ เพราะเหตุการณ์เช่นนี้ไม่ได้เคยเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว แม้จะทำโทษอย่างไรบุตรสาวก็ไม่เคยหลาบจำ ยังคงกระทำอยู่เรื่อยมาทั้งนางและสามีก็จนใจ ไม่รู้จะดัดนิสัยร้าย ๆ นี่ได้อย่างไร

เด็กสาวนิ่งเงียบไม่ยอมตอบ ครั้งนี้นางก็เป็นคนทำจริง ๆ จึงไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำแก้ตัวอย่างไรเสียนางจะผิดหรือไม่ผิดท่านแม่ก็ตีอยู่ดี สายตาเด็กน้อยมีเพียงความว่างเปล่าไม่หลงเหลือความรู้สึกใด ๆ สภาพแวดล้อมมันสอนให้นางนึกถึงแต่ตนเอง ไม่สนวิธีการหากนางอยากได้สิ่งใดก็ต้องได้ ร่างเล็กถูกมารดาดึงให้ไปยืนหันหน้าเข้ามุม ก่อนที่ฮูหยินหลี่จะใช้ไม้เรียวในมือฟาดไปที่ก้นเด็กน้อยเพื่อหวังสั่งสอนให้หลาบจำ

ทุกวันในวัยเด็กต่างผ่านพ้นไปด้วยความเจ็บแค้น อันหนิงกลายเป็นสตรีสาวสวยวัยสะพรั่งอายุยี่สิบปี ต่างกันกับอันเล่อที่นับวันยิ่งผ่ายผอมตัวซีดเซียว นางไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับอันเล่อในระหว่างที่ถูกผลักไสให้ไปอยู่กับท่านตาที่นอกเมือง แต่น้องสาวกลับได้อยู่อย่างสุขสบายกับพ่อแม่ที่นางเฝ้าโหยหาอ้อมกอดเช่นเดียวกัน

ต้องขอบคุณอันเล่อหรือไม่ หากไม่เพราะน้องสาวกำลังจะแต่งงานกับบุรุษอันเป็นที่รัก นางก็คงไม่ได้กลับมาจวนหลังนี้อีกครั้ง ทว่าเพียงแค่เข้าจวนมาวันแรกหน้าบิดามารดาต่างพากันเบือนหน้าหนี ช่างเป็นเรื่องราวดี ๆ เสียเหลือเกิน

“ถ้าไม่อยากให้ข้ากลับมาเหยียบที่นี่อีก แล้วจะเรียกตัวข้ามาทำไมเจ้าคะ” นั่นคือคำแรกที่นางกล่าวทักทายคนในครอบครัว ก็แค่พูดว่ากลับมาแล้วหรือมันจะตายหรืออย่างไร

“อันหนิงพ่อส่งเจ้าไปอยู่กับท่านตาเพื่อหวังว่าจะขัดเกลานิสัยร้ายกาจของเจ้าให้ดีขึ้น พ่อคิดผิดจริง ๆ” นายท่านหลี่ถึงกับส่ายหน้า บุตรสาวคนโตก็ยังคงเป็นคนเดิมไม่มีเปลี่ยน

“ลูกก็เป็นเช่นนี้ คงเป็นที่รักของใครไม่ได้” ดวงตากลมโตกวาดมองผู้คนรอบกาย ก่อนไปหยุดที่บุรุษข้างกายน้องสาว หวังเหล่ย ว่าที่เจ้าบ่าวสินะ ไม่ชอบเอาเสียเลยสายตาที่มองมาราวกับรู้ทุกอย่างกับมุมปากที่คอยยกยิ้มตลอดเวลา ดียิ่งรักกันแน่นแฟ้นเหลือเกิน แม้เติบโตด้วยกันมาถึงเพียงนี้ก็ยังรักมั่นต่อกันดี แต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าต่อจากนี้พวกเจ้าทั้งสองจะยังเหมือนเดิมหรือไม่ คอยดูเถิดข้าจะเอาคืนให้สาสม

“ไป ๆ กลับเรือนเจ้าเถอะ พูดกับเจ้าไม่กี่คำโรคเก่าจะกำเริบ” ผู้เป็นบิดาถึงกับกุมขมับ โบกมือไล่บุตรสาวกลับเรือนตนเองไปเสีย แค่ได้พูดไม่กี่คำก็ทำเอาเขาแทบจะล้มทั้งยืน

“ลูกลาเจ้าค่ะ”

ร่างบางเดินหนีผู้คนกลับเรือนนอน เมื่อมาถึงก็พบว่ามันเต็มไปด้วยตุ๊กตาน่ารัก ๆ เครื่องประดับแบบเดิม ๆ ที่ตนเคยแสร้งถูกใจเพื่อแย่งของอันเล่อมา ถูกจัดวางให้เป็นสัดส่วนไว้อย่างดี ยิ่งเห็นก็ยิ่งก่อความชิงชัง อันหนิงกวาดทุกอย่างด้วยแรงริษยาก่อนจะสั่งให้บ่าวรับใช้เอาทุกอย่างไปทิ้งให้หมด

แม้แต่เรือนนอนของนางก็กลายเป็นสนามเด็กเล่นของน้องสาว มีสิ่งใดบ้างที่มันจะกลายเป็นของนางจริง ๆ บ้าง ไม่มีเลย แม้แต่ชีวิตนี้ก็ยังไม่เป็นที่ต้องการ แล้วจะให้เกิดมาทำไมเล่ามิฆ่าให้ตายต้องแต่อยู่ในท้อง

“อันเล่ออย่าได้คิดว่าเจ้าจะสมหวัง”