บทที่ 4 บุรุษปากหมา [1]

“เฮือก!”

ร่างบางสะดุ้งเฮือกราวกับคนขาดอากาศหายใจไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง ก่อนจะรีบกอบโกยเอาอากาศเข้าปอด เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มกรอบหน้า

อันหนิงกวาดตามองสิ่งรอบกายก่อนจะยิ้มออกมาราวกับคนบ้า พร้อมกับหยิกไปตามเนื้อตัวตนเอง เพื่อพิสูจน์ว่าตอนนี้นางมิได้ฝันไป

สวรรค์ ท่านให้โอกาสข้า

“คิดถึงชู้รักเจ้าอยู่หรืออย่างไร ถึงได้เอาแต่นอนยิ้มไม่พูดไม่จา หน้าตาก็ช่างน่าเกลียดนักหุบยิ้มเถอะข้ากลัว”

“ท่าน... เหตุใดไม่สวมเสื้อผ้า เดินโทง ๆ เช่นนั้นไม่อายผีสางบ้างหรือไร” อันหนิงหุบยิ้มหันขวับตามเสียง พร้อมกับต่อว่าคนข้างกายที่ไม่รู้จักอาย ลงจากเตียงไปทั้ง ๆ ที่ไม่ได้สวมใส่อะไรเลยได้อย่างไร

อันหนิงรีบดึงผ้าแพรขึ้นปิดหน้า แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้ามรับกับเอวสอบได้เป็นอย่างดี มองทีไรก็พานทำให้ใจสั่นไหว ทว่าสิ่งที่น่าอายก็คือรอยข่วนเต็มแผ่นหลังนั่น มันเกิดมาจากผู้ใดนางย่อมรู้อยู่แก่ใจดี

สวรรค์ท่านให้โอกาสข้าแก้ตัวก็จริง แต่ท่านส่งข้ามาผิดเวลาหรือไม่ เหตุใดไม่ส่งข้าไปก่อนแต่งงานเล่า

“เจ้าเองก็นอนเปลือยมาทั้งคืนเหมือนกันมิใช่หรือ แค่นี้ทำเป็นมองไม่ได้ คิดว่าข้าพิศวาสมากกระมัง” หวังเหล่ยไม่ได้สนใจภรรยา เขาคว้าเสื้อคลุมที่ตกเกลื่อนบนพื้นขึ้นมาสวมทันที ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้งแต่เช้าเมื่อต้องมาโต้เถียงด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“เช่นนั้นหรือ ขอโทษที่ทำให้รำคาญ” อันหนิงกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา คำพูดเชือดเฉือนไม่ได้ทำให้นางรู้สึกโกรธแม้แต่น้อย ไม่แปลกใจสักนิดที่หวังเหล่ยจะพูดประชดประชันเช่นนี้ ก็ในเมื่อที่ผ่านมาเป็นนางเองที่เริ่มก่อน

ชายหนุ่มหยุดชะงัก รู้สึกแปลกใจที่อันหนิงรู้จักพูดขอโทษโดยที่ไม่ต้องบังคับ กระนั้นคำพูดที่ว่าทำให้รำคาญมันคืออะไรกัน นางมีความคิดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด อย่างไรเสียมันไม่ใช่เรื่องปกติของอันหนิงอย่างแน่นอน

“นี่ข้าหูฝาดหรือไม่ คนเช่นเจ้าขอโทษคนอื่นเป็นด้วยหรือ สงสัยห่าฝนคงตกหนัก ไม่พ้นสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น”

“นี่ท่านจะพูดดีกับข้าสักวันไม่ได้หรืออย่างไร ข้าก็ขอโทษไปแล้วยังไม่พออีกหรือ” หญิงสาวทำหน้ามุ่ยไม่ชอบใจ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าหวังเหล่ยไม่ได้คิดจะญาติดีต่อกัน กระนั้นนางก็ขอโทษไปแล้วเหตุใดต้องพูดจารุนแรงถึงเพียงนี้ด้วยเล่า แค่เดินจากไปเหมือนทุกครั้งไม่ได้หรือ

“พูดดีกับคนเช่นเจ้าจะไปรู้เรื่องได้อย่างไร สวมเสื้อผ้าได้แล้วคิดจะนอนยั่วข้าหรืออย่างไร มองไปมีแต่ทำให้เสียอารมณ์เปล่า ๆ” หวังเหล่ยเก็บอาภรณ์ของอีกฝ่ายที่ตกเกลื่อนพื้นโยนขึ้นเตียง หลังจากนั้นตัวเขาก็ไม่ได้สนต่อล้อต่อเถียงอีก กายหนาเดินออกจากห้องไปทั้งที่ตัวเขาสวมเพียงแค่เสื้อคลุมเท่านั้น

หลังจากสามีออกจากห้องไปร่างบางก็ค่อย ๆ ขยับตัวลุกนั่ง พลางมองไปรอบห้องด้วยความรู้สึกหลากหลายประดังประเดเข้ามาไม่หยุด เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้หวังเหล่ยเป็นเช่นนี้ใบหน้างามเศร้าลงถนัดตา

ก็นั่นสินะ จะมีบุรุษใดที่ทำดีกับสตรีร้ายกาจ เดิมทีแล้วคนที่ควรต้องมาอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาก็คืออันเล่อ คำพูดอันเจ็บแสบพวกนี้ก็สมควรแล้วที่นางจะโดนตอกกลับให้หายแค้น

“โอ๊ย” ความเจ็บจุกที่แล่นมาอย่างไม่ทันตั้งตัวถึงกับต้องกุมท้องน้อย ร่างกายที่ระบมทั้งส่วนบนส่วนล่าง เป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดีก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง แม้แต่เรื่องบนเตียงหวังเหล่ยก็ไม่เคยจะกระทำอ่อนโยนต่อนางเลยสักครั้ง ปากบอกรังเกียจแต่การกระทำกลับสวนทาง ยามค่ำคืนไม่เคยเว้นว่างเลยสักครา หรือนี่อาจจะเป็นวิธีการลงโทษอย่างหนึ่งของสามี