-๓- ตัวกาลกิณี

"ชุดยายตอนสาวๆชุดนี้ยายหวงมากไม่ใช่หรอจ๊ะ? ทำไมให้มันใส่ละ"

หวานใจก้มมองชุดที่ยายนวลหามาให้ใส่ ก็แค่เสื้อลูกไม้กับผ้าถุง ถึงจะสวยมากแต่ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษขนาดนั้นเสียหน่อย ทำไมถึงได้ทำตกใจขนาดนั้นที่ยายนวลให้เธอใส่ ถ้าอยู่ที่บ้านเงินที่คุณพ่อให้ใช้ทุกเดือนน่าจะซื้อได้อีกเป็นร้อยชุดด้วยซ้ำ

"มันชุดข้า ข้าจะให้ใครใส่เกี่ยวอะไรกับเองห๊ะนังกะทิ"

"แต่กะทิใส่สวยกว่าตั้งเยอะ ใช่ไหมจ๊ะพี่เสือหาญ?"

กะทิเกาะแขนเสือหาญแล้วซบหน้าลงที่แขนแกร่ง ทำเสียงออดอ้อนตามเคยอย่างที่ชอบทำอยู่ทุกววัน แต่เพราะว่าเสือหาญเงียบนิ่งไปก็เลยเงยมอง ถึงได้เห็นว่าเสือหาญเอาแต่มองหวานใจไม่วางตา

"......"

"พี่เสือหาญ!"

"เอ็งจะเสียงดังทำไมเนี่ยนังกะทิ ข้าตกใจหมด"

"ก็พี่เอาแต่จ้องมัน อย่าบอกว่าหลงมันนะจ๊ะ กะทิไม่ยอมนะ"

กะทิคิดเอาไว้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้ผู้ชายในธาราวิหคหลงใหล แต่จะเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เสือหาญของกะทิสิ เห็นทีว่าคงอยู่ด้วยกันดีๆไม่ได้แล้ว ยังไงก็ต้องไล่ออกไปจากหมู่บ้านให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนกะทิก็จะไม่ยอมแพ้

"หลงอะไร เองอย่ามาพูดไปเรื่อย"

"แต่คุณหวานใจใส่ชุดนี้แล้วสวยจริงๆเลยนะเนี่ย"

เพ้งพูดไปก็มองด้วยดวงตาหวานไป เสือหาญออกจะหงุดหงิดนิดหน่อยที่ทุกคนพากันหลงผู้หญิงไม่มีที่มาที่ไปคนนี้กันหมด ก็ไม่เห็นว่าจะสวยสักเท่าไหร่ ไม่สิ...คือก็สวยนั่นแหละ แต่ก็ไม่เท่าไหร่ ถ้าพูดไปจะมีใครเข้าใจไหมนะ

"คุณหวานใจแต่งแบบนี้บ่อยๆนะ เพ้งชอบ ยกนิ้วให้เลย"

"เงียบปากไปไอเพ้ง ใครให้มึงพูดมาก"

"โธ่พี่เสือหาญ นานๆจะมีสาวๆสวยๆหลงมานี่จ๊ะ"

หวานใจส่งยิ้มให้เพ้งก่อนจะต้องหุบยิ้มตอนเห็นว่าเสือหาญเอาแต่หน้าบึ้งใส่กันไม่หยุด คนอะไรยิ้มไม่เป็นเลยหรือไง เอาแต่ทำหน้าราวกับจะฆ่าแกงกันตลอดเวลา หวานใจละเกลียดขี้หน้าอีตาบ้านี่จริงๆ สัญญาได้เลยว่าถ้ามีโอกาสพาตำรวจมาจับ จะให้จับเสือหาญเป็นคนแรกเลย

"แต่งตัวเสร็จแล้วก็ตามมา ให้ข้ารอนานแล้ว"

"ตามไปไหน?"

"นั่นสิพี่เสือหาญ จะพามันไปไหนจ๊ะ"

"ข้าสั่งให้เสือหาญพานังหนูหวานใจไปเดินดูรอบหมู่บ้านเอง จะได้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน"

"งั้นกะทิไปด้วย"

ยายนวลเดินไปดึงหูกะทิจอมจุ้นแล้วลากออกมาจากเสือหาญ เสียงแหลมร้องด้วยความเจ็บแล้วเอามือลูบหูไปมา

"เจ็บนะจ๊ะ! ยายดึงหูกะทิทำไม"

"เอ็งไม่ต้องยุ่ง กลับบ้านไปช่วยงานแม่เอ็งนู่นไป"

กะทิกำลังจะอ้าปากเถียงแต่ยายนวลชี้หน้าซะก่อน ใครต่อใครก็รู้ว่าถ้ายายนวลชี้หน้าเป็นสัญญาณว่าให้หยุดพูดแล้วห้ามขัดคำสั่งเด็ดขาด กะทิเดินปึงปังออกไปอย่างขัดใจ หันมามองแล้วก็สะบัดหน้าหนีไปอีกรอบจนยายนวลส่ายหัว

เสือหาญพาหวานใจเดินไปรอบหมูบ้าน ใครต่อใครก็พากันมองราวกับว่าเธอคือความแปลกใหม่ของที่นี่ สายตาของผู้ชายบางคนก็จดจ้องเสียจนหวานใจต้องคอยก้มหน้าหลบ ที่นี่ดูเหมือนจะน่ากลัวกว่าที่เธอคิดอีก

คนที่ย่ยนวลสั่งให้พามาก็เอาแต่เดินไม่รีรอกัน ความยาวของขาที่ไม่เท่ากันส่งผลให้หวานใจต้องก้าวไวกว่าปกติเพื่อให้ตามเสือหาญได้ทัน ก่อนจะมีผู้ชายคนหนึ่งมาดักไว้ ท่าทางเมามายทำเอาหวานใจกลัวแล้วถอยหลังหนีไป

"มึงจะทำอะไรไอ้อ๊อด! เมาแล้วก็กลับบ้านไปนอน!"

"พะ พี่เสือหาญ ฉันขอโทษจ๊ะ! ไม่รู้ว่าเขามากับพี่"

เพียงแค่ประโยคเดียวแต่สามารถทำให้คนกลัวได้จนน่าเหลือเชื่อ ดูแล้วเสือหาญคงเป็นผู้นำหมู่บ้านนี้สินะ ผู้คนในหมู่บ้านถึงได้เชื่อฟังน่าดู จะว่าชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ก็ยังได้เลย

"ถ้าไม่อยากโดนฉุดก็เดินตามข้าให้ทัน ที่นี่ผู้หญิงน้อย พวกผู้ชายมันก็เลยชอบมาก ยิ่งขาวๆอย่างเอ็งไม่รอดหรอก"

"กำลังขู่ฉันหรอ?"

"ข้าไม่ได้ขู่ พูดจริงๆ หรือถ้าเอ็งไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะ"

เสือหาญพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกไป หวานใจได้แต่มองซ้ายขวาแล้ววิ่งตาม ถึงเสือหาญจะไม่ได้น่าไว้ใจขนาดนั้น แต่ก็คงดีกว่ายืนอยู่ที่นี่คนเดียว เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครออกมาฉุดอย่างที่อีกคนพูดเมื่อครู่หรือเปล่า

หวานใจเดินตามมาจนมาหยุดลงตรงบ้านหลังหนึ่งที่มีผู้คนรออยู่ ดูจากการตกแต่งบ้านเหมือนกับพวกหมอดูหรือหมอผีที่เคยเห็นในหนังไม่มีผิด หวานใจยืนดูอย่างสนอกสนใจ จนแรงสะกิดที่มือจะทำให้เธอหันมอง

"กรี๊ดดดดดด ผี!!"

เสือหาญมามองตามเสียงกรีดร้อง แล้วก็เห็นหวานใจวิ่งมาหลบด้านหลัง เขาแอบขำในลำคอแล้วดึงหวานใจให้ออกมามองให้ชัดขึ้น

"เอ็งดูให้ดี ผีที่ไหน นี่มันคนชัดๆ"

หวานใจหรี่ตามองด้วยความกลัว ผมเพร่าก็ยาวพะรุงพะรัง ไหนจะทาปากจนดำไปหมด ใครเห็นแล้วจะไม่ตกใจบ้างละ เสือหาญก้มมองมือเล็กที่เกาะแขนเขาอยู่ หวานใจก็เลยสะดุ้งแล้วผละตัวออกไป

"นี่แม่หมอก้อน แม่ของกะทิ เป็นแม่หมอประจำหมู่บ้าน"

"นังหนูนี่เป็นตัวกาลกิณี!!"

ชาวบ้านที่อยู่รอแถวนั้นรีบวิ่งกรูกันเข้ามาฟังสิ่งที่แม่หมอพูด หวานใจชี้ไปที่ตัวเองแล้วทำหน้าไม่เข้าใจ แต่แม่หมอก็ยังจะพูดย้ำอีกรอบ

"ถ้าให้มันอยู่ที่นี่ ที่หมู่บ้านอาจจะมีเรื่องเดือดร้อน!! หรือไม่มันอาจจะพาตำรวจเข้ามา!!"

"ตะ แต่หนูไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับตำรวจนะคะ"

ไม่มีใครฟังคำแก้ตัวของหวานใจเลยสักนิด มีแต่เสียงเอ่ยไล่ดังลั่นเป็นเสียงเดียวกัน เสือหาญเองก็ยืนกอดอกมองไม่ได้ช่วยห้ามอะไร สุดท้ายแล้วหวานใจก็เลยรีบวิ่งหนีกลับไปเพราะไม่อาจทนฟังหรือเห็นคนปาข้าวของขับไล่เธอไปได้

"วิธีนี้จะได้ผลใช่ไหมจ๊ะแม่?"

"แน่นอน เอ็งจะต้องได้เป็นเมียเสือหาญอย่างที่เอ็งต้องการ"

แม่หมอก้อนยิ้มแล้วจับมือลูกสาว แท้ที่จริงแม่หมอเห็นภาพหญิงสาวคนนี้มาสักพัก แล้วพอเจอก็ยิ่งยืนยันได้ว่าในอนาคตผู้หญิงคนนี้อาจมีอิทธิพลกับเสือหาญมากขึ้น ต้องตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม คนที่จะเป็นเมียเสือหาญแล้วได้เป็นใหญ่ในธาราวิหคต้องเป็นลูกสาวอย่างกะทิเท่านั้น

หวานใจวิ่งกลับมาที่บ้านยายนวลแล้วทรุดตัวนั่งลง ทั้งรู้สึกอาย แล้วก็รู้สึกเสียใจ ทั้งที่พึ่งเป็นวันแรกที่ได้ออกไปพบเจอคนในหมู่บ้านก็ถูกเกลียดชังแล้ว จะอยู่ที่นี่จนถึงเวลาออกไปจากป่าได้ยังไง 

ยายนวลเดินมาจับที่ไหลเล็กของหวานใจแล้วบีบแผ่วเบา หวานใจหันไปมองแล้วกอดก่อนจะร้องไห้ออกมา ใครจะว่าอ่อนแอก็ได้ แต่ตอนนี้หวานใจมองไม่เห็นหนทางที่จะมีชีวิตรอดเลย อยู่ที่นี่ก็มีแต่คนเกลียด ออกไปก็มีใครต่อใครดักรอฆ่าอยู่

"มาพอดีเลยหลานตัวดี! เอ็งทำอะไรให้นังหนูหวานใจร้องไห้ห๊ะ!"

"เปล่านะยาย ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"ไม่ได้ทำอะไร ก็เห็นอยู่"

"เอ็งจะไม่พูดอะไรเลยหรือไง ข้าไม่ได้ทำอะไรเอ็งเสียหน่อย ยายรู้ไหม แม่หมอก้อนบอกว่านังหนูหวานใจของยายคนนี้เป็นกาลกิณีของหมู่บ้าน"

"เหลวไหล!"

เสือหาญอ้าปากค้าง ปกติแม่หมอก้อนเป็นที่ยอมรับของหมู่บ้านอยู่แล้ว พูดอะไรก็มีแต่คนเชื่อทั้งนั้น แล้วทำไมครั้งนี้ยายนวลถึงไม่เชื่อ แต่กลับไปเชื่อผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ที่พึ่งจะพูดคุยกันได้ไม่กี่คำ หรือว่านังหวานใจอะไรนี่จะทำของสกปรกใส่ยายนวล ร้ายกาจเสียจริง คิดเอาไว้อยู่แล้วเชียว

"เอ็งกำลังคิดว่านังหนูหวานใจทำของใส่ยายละสิ หยุดคิดเหลวไหลไปเลย"

"ยายรู้ได้ยังไง"

"ไม่ร้องๆนะนังหนู ตราบใดที่ข้ายังไม่ตาย ไม่มีใครทำอะไรเอ็งได้ทั้งนั้น แม้แต่ไอเจ้าเสือหาญนี่ก็ด้วย"

หวานใจพยักหน้าทั้งน้ำตา เสือหาญจะไปทำอะไรได้นอกจากยืนนิ่ง เอ็งมันร้ายจริงๆสินะหวานใจ ถึงทำให้ยายนวลปกป้องได้ขนาดนี้ ข้าคงต้องหาวิธีจัดการเอ็งสักหน่อยแล้วนังตัวดี

ถ้าเป็นกาลกิณีจริงๆ ก็ไม่ควรจะอยู่ที่นี่นานนัก ขืนพาตำรวจมาถึงธาราวิหคได้อย่างที่แม่หมอบอกคงได้ถูกฆ่าตายกันหมด