ตอนที่ 1พ่อเลี้ยงภาคิน 

ตอนที่ 1พ่อเลี้ยงภาคิน

.....เรื่องนี่เป็นเรื่องของภาคินนัหธุรกิจหนุ่มชื่อดัง อดีตคู่หมั้นของไอรดา ที่ถูกน้องสาววางยาให้ไปนอนกับมาเฟียอิตาลี แล้วแย่งคู่หมั้นของพี่สาวมาครอง นั่นก็คือพ่อเลี้ยงภาคิน จากเรื่อง โซ่เกี่ยวใจมาเฟียร้าย ......

ในห้องที่เงียบสงบท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านหน้าต่างที่เบิดค้างเอาไว้เข้ามาอย่างแผ่วเบา!เจ้าของร่างส่วนสูง 185 กำลังนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้มองออกไปยังนอกหน้าต่าง มองดูไร่ชากว่าพันไร่ที่เขียวชะอุ่มจนสุดลูกหูลูกตาท่ามกลางขุนเขาที่ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก!

กว่า 5 ปีแล้วที่ภาคินหนีมาอยู่ที่นี่!มาเป็นพ่อเลี้ยงภาคินของไร่ภาคิน!ที่ใครๆต่างก็กร่าวถึง!

ใบหน้าหล่อเหลาปกคลุมไปด้วยไรหนวดเขียวครึ้มจนดูดุดันและน่าเกรงขาม!.แต่กระนั้นความดุดันก็มิอาจปิดบังความหล่อเหลาอันทรงเสน่ห์ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งของพ่อเลี้ยงภาคินได้เลยแม้แต่นิดเดียว

ภาคิน..จากนักธุรกิจระดับแนวหน้าของประเทศผู้มีจิตใจอ่อนโยนมองโลกในแง่ดี!.เปลี่ยนไปในทันทีเมื่อถูกคนที่รักหักหลังจนต้องกลายมาเป็นคนเย็นชาและไร้หัวใจ!..ณในที่ไร่แห่งนี้! ไร่ชาภาคิน

ภาคินหลับตาลงช้าๆมือขวาถือถ้วยกาแฟที่ยังมีควันลอยกรุนขึ้นจิบอย่างช้าๆ ด้วยใบหน้าเคร่งครึ้ม!ข้างฝาผนังมีรูปถ่ายของใครบางคนที่เหมือนกับว่ากำลังมองมาที่เขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม!

เขาส่งยิ้มน้อยๆให้กับรูปถ่ายพรางเอ่ยถามออกมาเสียงแผ่ว

"คุณอยู่ที่นั่นสบายดีใช่ไหมรดา?"

เงียบ!!

มีแต่สายลมที่พัดเข้ามาบอกให้เขารู้ว่าสายลมที่พัดผ่านไปแล้วจะไม่พัดหวนกลับมาเฉกเช่นกาลเวลาเมื่อเดินไปข้างหน้าแล้วจะไม่มีวันพัดหวนกลับ

5 ปีแล้วนะ!กับการรักษาบาดแผลภายในใจ!5 ปีแล้วที่เขาเก็บตัวอยู่ในไร่แห่งนี้โดยตัดขาดจากโลกภายนอก!ถึงชื่อเสียงของเขาจะเรื่องลือไปทั่วภาคเหนือ แต่น้อยครั้งที่จะมีคนได้ยนโฉมพ่อเลี้ยงชื่อดังของไร่ภาคิน!ที่ได้ขึ้นชื่อว่าทั้งเย็นชาและโหดเหี้ยม

ณไร่ธารธารา

บนโต๊ะอาหารของครอบครัวพ่อเลี้ยงสัญชัย!ประกอบด้วยนางสิรินาถ!และเพลงพิณบุตรสาวคนเล็ก!และบุตรสาวคนโตธารธารา! ข้างกายเป็นปองภพคู่หมั้นของธานธาราบุตรสาวคนโตของพ่อเลี้ยงสัญชัย

พ่อเลี้ยงสัญชัยมองดูบุตรสาวคนโตด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนจะเอ่ยถามบุตรสาวออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงงานแต่งของลูกทั้งสองคนแล้วแล้วนี่ไปดูสถานที่เอาไว้บ้างหรือยัง?"พ่อเลี้ยงสัญชัยถามบุตรสาวคนโตถึงงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ยังเลยค่ะคุณพ่อ น้ำยังไม่ได้ไปดูที่ไหนเอาไว้เลยค่ะ เพราะช่วงนี้งานที่ไร่ยุ่งเหลือเกิน"น้ำใสเอ่ยกับคนเป็นพ่อด้วยใบหน้ายิ้มๆ

"แต่คุณแม่ท่านดูเอาไว้ให้เราแล้วครับท่านบอกว่าจัดงานที่โรงแรมของตัวเองดีที่สุดเพราะโรงแรมของเราก็เป็นโรงแรมระดับ 5 ดาวของภาคเหนือไม่มีที่ไหนเหมาะเท่ากับสถานที่ของตัวเองแล้วแหละครับ"ปองภพเงยหน้าขึ้นไปบอกกับว่าที่พ่อตาด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

"อืม!..ก็ดีนะสถานที่ของเราเองสะดวกสบายแถมก็ไม่มีที่ไหนเหมาะสมเท่ากับโรงแรมของคุณปองภพแล้วแหละครับ"นายสัญชัยเห็นด้วยกับว่าที่ลูกเขยในอนาคตที่เป็นถึงเจ้าของโรงแรมชื่อดังของภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนืออีกหลายที่!

"นั่นสิคะ!ในภาคเหนือของเรานี้ไม่มีโรงแรมไหนดีไปกว่าโรงแรมของคุณปองครบแล้วแหละค่ะน้าเห็นด้วยที่จะจัดงานแต่งที่โรงแรมของเราเอง"นางศิรินาถก็เห็นด้วยกับสามี

"ถ้าพี่น้ำมีอะไรให้เพลงช่วยบอกเพลงได้เลยนะคะเพลงยินดี"เพลงพิณเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมองดูพี่สาวต่างสายเลือดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ขอบใจจ้ะ!ว่าแต่ที่ร้านของเราเป็นยังไงบ้าง"ธารธาราถามน้องสาวต่างสายเลือดที่ตนรักและเอ็นดูเขตเช่นน้องสาวในไส้ด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

"ก็ดีค่ะยอดขายกำลังไปได้สวยเลยช่วงนี้เพลงได้นำเข้าผ้าไหมจากฝั่งลาวมา!มีแต่ลายสวยๆทั้งนั้นเลยค่ะพี่น้ำอยากจะได้มาตัดชุดซักชุดไหมคะ!เพลงเก็บเอาไว้ให้พี่น้ำหลายผืนเลยค่ะ"

"ไม่ล่ะจ้ะ..พี่คงไม่เหมาะกับผ้าไหมสวยๆพวกนั้นหรอกเพราะวันๆพี่เองก็ทำงานอยู่แต่ในไร่ไม่ได้ไปออกงานที่ไหน!เวลามีงานเลี้ยงที่สมาคมผู้ประกอบการคุณพ่อก็จะเป็นคนไปประชุมแทน!พี่เลยลอยตัวไม่ต้องออกไปปั้นหน้ากับใคร"ธารธาราเอยกับน้องสาวต่างมารดาด้วยใบหน้าแย้มยิ้มปนเอ็นดู

เพลงพิณยิ้มให้กับพี่สาวต่างมารดาก่อนจะปลายตาไปมองใบหน้าอันหล่อเหลาของว่าที่พี่เขยเพียงชั่วครู่!

"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจพี่น้ำเลยค่ะ ถ้าพี่น้ำต้องการขึ้นมาเมื่อไรก็บอกเพลงได้นะคะ เพลงจะเก็บเอาไว้ให้"เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ขอบใจจ้า!"

"แล้ววันนี้หนูน้ำจะออกไปไหนหรือเปล่าจ๊ะ"นางศิรินาถถามลูกเลี้ยงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ไม่ค่ะ!"ธารธาราตอบ

"อ้าวพ่อนึกว่าพ่อภพจะมาพาลูกออกไปข้างนอกเสียอีก"นายสัญชัยถามบุตรสาว คนโตด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"เปล่าค่ะพี่ภพแค่เอาตัวอย่างการ์ดแต่งงานมาให้ดูเฉยๆ"เธอตอบ

"ครับคุณอาผมแค่เอาตัวอย่างการ์ดแต่งงานมาให้น้ำดูเฉยๆครับ"ปองภพหันไปตอบว่าที่พ่อตาพลางส่งยิ้มให้

"อ้ออย่างนั้นหรอกหรือ"นายสัญชัยพยักหน้ารับรู้!ก่อนจะเอ่ยชวนคนบนโต๊ะทานข้าวต่อ จากนั้นบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร ก็ผ่านไปด้วยความชื่นมื่นท่ามกลางความเป็นกันเองของคนในครอบครัว และคนที่กำลังจะมาเป็นสมาชิกใหม่ในครอบครัว

"ทานข้าวเสร็จแล้ว เพลงขอออกไปร้านก่อนนะคะ"เพลงพิณเมื่อทานอาหารเสร็จก็เอ่ยขึ้นกับทุกคนบนโต๊ะ

"ไปเถอะ!"

นายสัญชัยเอยอนุญาตลูกเลี้ยงด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม และรักใคร่เหมือนกับเป็นลูกแท้ๆของตัวเอง

เพลงพิณลุกขึ้นกล่าวลาทุกคนแล้วออกจากห้องอาหารไปขึ้นรถของตัวเอง พลางใบหน้าที่แย้มยิ้มอยู่เมื่อครู่พลางหุบลง หลงเหลือเอาไว้แต่ใบหน้านิ่งเรียบ แล้วขับรถออกไปยังร้านผ้าไหมของตัวเองในทันที

นางสิรินาถมองตามบุตรสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม!ยิ่งเห็นคนเป็นสามีและธารธาราเอ็นดูบุตรสาวของตัวเองก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกขอบคุณและทราบซึ้งในน้ำใจของคนทั้งสองที่ไม่รังเกียจตนเองกับลูกที่โซซัดโซเซมาหาที่พึ่งพาในไร่แห่งนี้!แถมคนทั้งสองยังให้เกียรติตนกับลูกไม่ต่างจากคนในครอบครัวจริงๆ อีกด้วย

"ถ้าอย่างนั้นพ่อกับคุณหน้าขอตัวออกไปทำธุระข้างนอกก่อนนะ!เชิญคุณภพตามสบายนะครับ"สัญชัยบอกกับบุตรสาวแล้วหันมาเอ่ยกลับว่าที่ลูกเขยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ครับคุณอาขอบคุณครับ!"

เมื่อทั้งสองออกไปแล้วก็เหลือแต่คู่รักที่กำลังจะแต่งงานกันอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า!นั่งเลือกการ์ดแต่งงานอยู่ด้วยกันอย่างกระหนุงกระหนิง

"พี่อยากให้งานแต่งของเรามาถึงไวๆจัง! เป็นพรุ่งนี้ได้ก็จะยิ่งดี"ปองภพเอ่ยออกมาพลางคว้าคนรักเข้ามากอดเอาไว้แน่น ทำเอาคนถูกกอดตีเข้าที่อขนล่ำๆด้วยความหมั่นไส้

เพี๊ยะ!!!

โอ้ย!!!

"พี่เจ็บนะครับน้ำ!" ทำเอาคนถูกตีถึงกับเอ่ยตัดพ้อ พร้อมกับลูบแขนตัวเองปรอยๆ

"แล้วใครให้พี่ภพมารุ่มร่ามกับน้ำกันละคะ!เห็นไหมคะว่าแม่บ้านและคนรับใช้ก็อยู่เต็มบ้าน"ธารธาราทำหน้าขึงขังพลางเอ่ยกับคู่หมั้นหนุ่ม

"ok ครับโอเคไม่กอดก็ได้!แต่เปลี่ยนเป็นหอมแก้มแทนได้ไหมครับ"ชายหนุ่มยังคงต่อรองพร้อมกับยื่นหน้าไปหอมแก้มแดงปรังของคู่หมั้นสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"พี่ภพ" คนถูกหอมอุทานขึ้นด้วยความเขินอาย

"555+"

คนที่ถูกคู่หมั้นตวาดใส่ไม่ได้มีความโกรธเลยแม้แต่นิดเดียว!กลับกันเขากลับหัวเราะร่าออกมาด้วยความพึงพอใจ

ทั้งสองเลือกการ์ดแต่งงานกันอยู่นาน!จนเลือกแบบที่ตนเองชอบได้ ปองภพจึงได้ขอตัวกลับไปทำงานที่ค้างเอาไว้ต่อ

"ถ้าอย่างนั้นพี่ขอกลับไปเคลียร์งานที่โรงแรมก่อนนะครับ!เย็นพรุ่งนี้พี่จะมารับไปทานข้าว"ปองภพเอยกับคู่หมั้นสาวด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม

"ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ"

"ครับผม"

เมื่อเอ่ยลาคู่หมั้นเรียบร้อยแล้วปองภพจึงรีบเดินกลับไปขึ้นรถของตัวเอง แล้วตรงดิ่งไปยังโรงแรมของตัวเองในทันที

ธารธารามองตามหลังท้ายรถของคู่หมั้นหนุ่มด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม!ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าบ้านแล้วแต่งตัวออกไปเคลียร์งานที่ค้างเอาไว้ในไร่ต่อเช่นกัน

ณไร่ภาคิน

"นายครับผมจับตัวไอ้คนที่มันปล้นรถขนชาของเราได้แล้วครับ"อองเตหัวหน้าคนงานเอยรายงานกับผู้เป็นนายทันทีที่เข้ามาในห้องทำงานของผู้เป็นนายได้

"ใคร?"

ภาคินเอ่ยถามโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าลูกน้องเลยแม้แต่นิดเดียวสองตายังคงจับจ้องอยู่ที่เอกสารในมือไปด้วยอย่างใจเย็น

"พวกมันเป็นชาวเขาที่ถูกจ้างมาอีกทีครับ!คนของเรากำลังเค้นเอาความจริงกับมันอยู่ว่าใครเป็นคนจ้างพวกมันมา"อองเตรายงานผู้เป็นนาย

"เป็นแค่ลูกกระจ๊อกสินะ"

เสียงทุ้มต่ำเอยออกมา

"ผมก็คิดเช่นนั้นครับ"อองเตเอ่ยเห็นด้วย

"อืม!"

"ตามต่อไป"

ปากหยักได้รูปภายใต้ใบหน้าอันหลอเหลาแฝงเอาไว้ด้วยความดิบเถื่อนเอ่ยขึ้น

"ครับนาย"

อองเตรับคำผู้เป็นนายแล้วขอตัวออกไปจัดการตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันที

"นายครับครั้งนี้พวกมันลงมือได้อุกอาจจริงๆ ผมว่าคนที่อยู่เบื้องหลังของพวกมันต้องไม่ใช่แค่โจรกระจอกๆ แน่ๆ ครับ"ต้นกล้าผู้ช่วยเลขาพ่วงด้วยคนสนิทเอ่ยขึ้น

"อืม!"

"ฉันเองก็คิดเช่นนั้น!"ชายหนุ่มเอ่ยโดยไม่ได้เลยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้นเสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้นทำลายการสนทนาของสองเจ้านายลูกนอง

"เจ้านายครับท่านผู้ว่ากลับบุตรสาวมาขอพบครับ"พนักงานชายที่ทำหน้าที่บริการลูกค้าเข้ามารายงานผู้เป็นนาย

ภาคินขมวดคิ้วเข้าหากันพลางเอ่ยถามเสียงเย็น

"เขาบอกหรือเปล่าว่ามีธุระอะไร?"

"ไม่ได้บอกครับ!"พนักงานชายตอบเสียงสั่น!เพราะคิดว่าตัวเองทำงานสะเพร่า

"ไปเรียกมาวินมา"ภาคินออกคำสั่งกับพนักงานชายให้ไปเรียกเลขาคนสนิทอีกคนเข้ามา

"ครับนาย"

พนักงานชายรีบรับคำของผู้เป็นนายก่อนจะกวีกระวาดออกจากห้องทำงานของผู้เป็นนายไปเพื่อไปตามหาเลขาคนสนิทของผู้เป็นนาย

"เจ้านายว่าท่านผู้ว่ามาขอพบเจ้านายทำไมครับ"เมื่อพนักงานชายออกไปแล้วต้นกล้าจึงหันมาถามผู้เป็นนายด้วยความอยากรู้

"นายคิดว่าเขาจะมีธุระอะไรกับฉันละ? แถมยังพาบุตรสาวมาด้วยอีกแบบนี้ จะคิดอะไรได้อีก"ภาคินที่ไม่ใช่ท่านประธานภาคินคนเดิมเมื่อ 5 ปีก่อนที่เอาแต่คอยฟังคนอื่น ไม่ทันคนจนต้องเสียของรักไปเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มหยัน

"อ้อ!.."

ต้นกล้าพยักหน้าว่าเข้าใจในคำพูดของผู้เป็นนายทันที!เพราะไม่ว่าจะเป็นนักการเมืองท้องถิ่นนักธุรกิจหรือแม้แต่เจ้าของไร่ข้างเคียงต่างก็อยากจะได้เจ้านายของเขาไปเป็นลูกเขยกันใจแทบขาด ถึงแม้เจ้านายของเขาจะค่อนข้างเก็บตัวและชื่อเสียงออกจะฟังดูไม่น่าคบ!แต่อำนาจและอำนาจของเงิน! เจ้านายของเขากลับดึงดูดให้ฝูงหมาป่าเหล่านั้นวิ่งเท่าหาอย่างไม่คิดชีวิต