9.เจ๋อหมิงกวีหนุ่ม

บทที่ 9 เจ๋อหมิง กวีหนุ่ม

หลายคืนต่อมาท่ามกลางลมเย็น หอประโลมรักจัดงานราตรีพิเศษ เปิดเวทีให้เหล่ากวี ผู้มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ได้แสดงฝีมือประชันบทกวีใต้แสงจันทร์

บรรดาขุนนาง พ่อค้า เศรษฐี ต่างหลั่งไหลเข้ามาจนเนืองแน่น โคมไฟนับร้อยส่องประกายวิบวับระยิบระยับ เสียงขับร้อง พิณ กู่เจิง ดนตรีอ่อนหวานแว่วกังวานดังไปทั่วทั้งหอ

และในค่ำคืนนั้นเอง บุรุษผู้หนึ่ง ปรากฏตัวในท่ามกลางผู้คนเขาคือ เจ๋อหมิง กวีหนุ่มผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือทั่วเมืองหลวง

ใบหน้าเขางดงามราวภาพวาด ขนตายาวงอน ดวงตาเปล่งประกายอ่อนโยน สวมอาภรณ์สีฟ้าอ่อนปักลายเมฆขาว นั่งอยู่ใต้กระถางต้นหลิวใกล้เวที

เจียวลี่นั่งอยู่บนเวทีเล็ก ประคองพิณในอ้อมแขน ดวงตาคู่งามของนางเผลอมองเขาครู่หนึ่ง ด้วยความสนใจที่มิอาจหักห้าม

เจ๋อหมิงค้อมกายเล็กน้อย ก่อนหยิบกระดาษขาวออกมา เขาเขียนบทกวีด้วยลายมืออ่อนช้อยละมุนราวกับสายลม จากนั้นจึงได้ลุกขึ้น เสียงเขาเอ่ยอ่านบทกวีออกมา ชัดเจนและนุ่มนวลยิ่งนัก

"ในราตรีมืดมิด เสียงพิณหนึ่งสายไหลล่อง กรีดกลางใจให้สะท้านดังสายลมเหนือเมฆา ผู้ใดจะรู้...ว่าภายใต้ม่านแพรบางเบาปลิวไสว มีแม่นาง ที่งมงามกักขังข้าด้วยเพียงหนึ