EP.04 ผู้หญิงตอแหล

[คุณอิฐ]

ผมยอมหลีกทางให้ไอ้เพลิง ทั้ง ๆ ที่ในใจผมมันโคตรเจ็บ แต่ทำไงได้ล่ะครับ ก็ผู้หญิงที่ผมรักเขา เขาไม่ได้รักผม ผมคงทำได้แค่ทำใจ และยอมรับความจริง ผมเดินเงียบ ๆ ออกมาจากตรงนั้น ผมพยายามอดกลั้น ไม่ให้น้ำตามันไหลลงมา แต่ผมก็ทำไม่ได้ มันไหลออกมาเหมือนท่อประปาแตกเลยล่ะครับ

ผมขับรถมาเรื่อยๆ ผมมองทางด้วยสายตาที่พร่ามัว ก่อนจะเหลือบไปเห็นผู้หญิงรูปร่างคุ้นตา เดินอยู่ท่ามกลางความมืดเพียงลำพัง จากที่ผมอารมณ์เย็นลง แต่พอเห็นว่าผู้หญิงตรงหน้าคือใคร สุดท้ายความโมโหที่ผมพยายามสลัดมันทิ้ง ก็ระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง ผู้หญิงตอแหล แสร้งทำเป็นรักเพื่อน แต่สุดท้ายก็เห็นแก่เงิน หน้าเงิน ยอมหักหลังเพื่อนเพื่อจับผู้ชายรวย อยากได้ผมนักใช่ไหม ได้!! ผมจะทำให้มันรู้ซึ้งถึงรสชาติของความเจ็บปวด

ผมเร่งความเร็ว ขับเข้าไปประชิดตัวไอ้แป้งมัน ก่อนจะขับไปปาดหน้ามัน ไอ้แป้งมันดูตกใจเล็กน้อย มันพยายามเดินถอยหลังหนี ก่อนที่ผมกระโจนเข้าหามันแบบไม่ทันตั้งตัว

“มึงมานี่!!”

“ว้าย!! นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!”

คนตัวเล็กมันพยายามดิ้นหนี และแหกปากออกมาเสียงดังลั่น แต่ด้วยความโมโหที่มีอยู่เต็มอก ผมจึงใช้มือหนาคว้าเอวมันไว้แล้วเหวี่ยงตัวมันเข้าไปในรถสุดแรง จนหัวมันกระแทกไปที่หลังคารถ หึ!! โคตรสะใจเลยว่ะ สักพักมันก็พยายามตะเกียกตะกายออกจากรถ แต่ผมรีบใช้มือหนาคว้าคอมันไว้ ผมกับมันจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง เพราะตอนนี้ในใจของผมมันมีแต่ความโกรธแค้น

“หึ!! ทำความรักกูพังทลายขนาดนี้ อย่าคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่าย ๆ”

“คุณจะทำอะไร?”

“กูจะทำให้มึงเจ็บปวด แบบที่กูเป็นอยู่ตอนนี้ไง”

น้ำตาของไอ้แป้งมันหยดลงมาบนมือของผม แต่ผมไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด มือหนาก็สะบัดใบหน้าขาวนวลของมันทิ้งซะ ก่อนที่ผมจะจับเธอมันยัดเข้าไปในรถ คนตัวเล็กพยายามดิ้นสู้ แต่มันก็สู้แรงผมไม่ได้

“ฮึก!! นี่คุณจะพาฉันไปไหน? ”

“.....”

ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างใจจดใจจ่อ ภายในใจมันร้อนรุ่ม เหมือนไฟกำลังแผดเผาอยู่ตลอดเวลา

“ปล่อยฉันลงจากรถเดี๋ยวนี้นะ”

“ทำไมกูต้องฟังคำที่มึงพูด มึงไม่ใช่แม่กู!!”

“นี่คุณพูดดี ๆ กับฉันสักครั้งมันจะตายหรือไง ห้ะ!!”

“ทำไมกูจะต้องพูดดีกับมึง มึงมันก็แค่ผู้หญิงตอแหล หน้าเงิน หักหลังได้แม้กระทั่งเพื่อนแท้ ๆ”

“ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น คุณกำลังเข้าใจผิด”

แป้งมันหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด ในขณะที่ผมกำลังขับรถอยู่ ต่อให้มันจะพูดแก้ตัวยังไง ผมก็ไม่มีทางเชื่อ เพราะผมเชื่อสัญชาตญาณของตัวเอง เพราะผู้หญิงที่ใช้เรือนร่างบริการความสุขให้คนอื่น ส่วนใหญ่มักจะไล่จับผู้ชายรวย ๆ เพราะเงินกันทั้งนั้น ซึ่งไอ้แป้งมันก็เป็นผู้หญิงจำพวกนั้น เพราะอาชีพที่มันทำก็ไม่ได้สูงส่งอะไรนัก

ไอ้แป้งมันนั่งนิ่งเงียบอยู่บนรถ ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ส่วนผมก็ขับรถด้วยความเร็ว ผมใช้เวลาขับรถราว ๆ ห้าชั่วโมงเห็นจะได้ จนรถมาจอดสนิทอยู่ที่บ้านพักตากอากาศริมทะเล ซึ่งมันก็เป็นบ้านของผมเองนั่นแหละ ผมรีบก้าวฝีเท้ายาว ๆ ลงจากรถ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูแล้วลากตัวมันลงมา

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?”

แป้งมันพูดออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ ผมดูออกว่าตอนนี้มันกลัวผมมาก เพราะตัวมันสั่นเครือ ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป ก่อนจะเหวี่ยงมันลงไปในทะเล จนตอนนี้เนื้อตัวมันเปียกชุ่ม

“กรี๊ด!!” ไอ้แป้งมันกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่เจ็บปวด

“ผู้หญิงอย่างมึง ต้องเจอคนอย่างกู!!”

ผมกัดฟันตัวเองกรอดๆ และพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอันตราย ก่อนชี้หน้าส่งสายตาคาดโทษไปให้มัน ไอ้แป้งมันคงกลัว มันรีบถีบถอยหลังหนีผมทันที

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย... ใครก็ได้ช่วยด้วย...”

แป้งมันรีบหันซ้ายหันขวากวาดสายตามองหาผู้คนให้ช่วย แล้วมันก็ตะโกนออกมาสุดแรง ซึ่งแน่นอน ที่นี่ไม่มีใคร นอกจากผมกับมัน เพราะที่นี่คือบ้านพักตากอากาศส่วนตัวของผมเอง ส่วนไอ้แป้งมันก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

“หึ!! ร้องไห้ให้ตาย ก็ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก”

“ฮึก!! ฮือ... เราสองคนไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันอยากกลับบ้าน ฮือ...”

แป้งมันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่จะเงยหน้ามองมาที่ใบหน้าคมคายของผมด้วยสายตาที่ขอร้องอ้อนวอน

“มึงแน่ใจเหรอว่าไม่มี มึงลืมอะไรไปแล้วหรือเปล่า นี่มึงเพิ่งทำลายความรักที่กูโคตรจะทุ่มเททั้งกายทั้งใจ และมันก็พังทลายลงไปด้วยน้ำมือของมึง”

ผมก้าวฝีเท้าหนาเดินเข้าไปหาไอ้แป้งมันช้า ๆ ก่อนจะยกนิ้วชี้หน้าส่งสายตาคาดโทษ แล้วตะคอกออกไปสุดแรง

“ฮึก!! ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ฉันขอโทษ... ฮือ...”

แป้งมันส่ายหัวไปมาช้าๆ ก่อนจะเอ่ยคำขอโทษออกมาด้วยความรู้สึกผิด ทุกคนคิดว่าผมควรเห็นใจมันไหม แต่สำหรับผม ไม่!! ต่อให้มันจะเอ่ยคำขอโทษออกมาสักร้อยครั้งพันครั้งผมก็ไม่มีวันให้อภัย

“วางแผนจับผู้ชายรวยๆ งานถนัดมึงละสิ”

“หมายความว่าอะไร ฉันไม่เข้าใจ”

แป้งมันแสดงสีหน้าออกมาด้วยความสับสน ทำตัวเหมือนเด็กไร้เดียงสาไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร ซึ่งมันทำให้ผมหมั่นไส้มันเป็นอย่างมาก

“ก็หมายความอย่างที่พูด”

“ฉันไม่ได้คิดกับคุณแบบนั้น”

“แล้วสิ่งที่มึงทำ มันคืออะไรวะ!!? ”

“.....”

“หึ!! อยากได้กูมาก ถึงขนาดต้องวางแผนพาสปายหนีกลับไปหาไอ้เพลิง อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงคิดอยากจะจับผู้ชายรวย ๆ มึงกล้ามากที่รวมหัวกับไอ้เพลิงเล่นงานกู ทั้ง ๆ ที่กูก็เคยเตือนมึงแล้ว แต่มึงก็ยังทำ มึงคิดได้ไงว่ะ สุดยอดจริง ๆ กูปรบมือให้ความตอแหลของมึงเลย”

“.....”

ผมปรบมือดัง ๆ ไปสามที ก่อนจะก้มลงไปเสยคางกลมมนของมันขึ้นมาช้า ๆ ซึ่งตอนนี้ผมกับมันกำลังจ้องตากันอยู่ แต่ต่างกันตรงที่นัยน์ตาของเธอมันมีน้ำตาคลอเบ้าอยู่

“อยากได้กูเป็นผัวมากนักหรือไง เลยต้องใช้วิธีการสกปรก ๆ แบบนี้ ห้ะ!!”

ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง แต่คำว่า ห้ะ!! ผมตะคอกออกมาเสียงดัง จนไอ้แป้งมันสะดุ้งตกใจ สักพักน้ำตาที่กลั่นออกมาจากความเจ็บปวด ก็หยดลงมาเปียกปอนใบหน้าขาวนวล ก่อนที่ผมจะสะบัดใบหน้ารูปไข่ทิ้งไป

“ไม่ต้องมาสำออย กูรู้ว่ามึงตอแหล ขนาดเพื่อนแท้ มึงยังเสแสร้งทำเป็นรักเลย”

เพี๊ยะ!!

แป้งมันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ จากนั้นมันก็กัดฟันปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนมาประทับฝ่ามือที่เรียวยาวบนใบหน้าคมคายของผมเต็มแรง จนหน้าผมหันไปอีกทาง มันคงจะโกรธผมมาก ก่อนที่มันจะเริ่มเปลี่ยนสรรพนาม จากคำว่าฉัน เป็นกูกับมึง

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ กูไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่มึงกล่าวหา กูไม่ได้อยากจับผู้ชายรวย กูไม่เคยคิดกับสปายแบบนั้น และกูไม่เคยแกล้งรักสปายมันด้วย และที่กูทำไปทั้งหมด ก็เพราะว่ากูรักมึง เข้าใจไหม ว่ากูรักมึง ฮึก!! ฮือ...”

“มึงกล้าตบกูงั้นเหรอ ได้!!”

แป้งมันปล่อยโฮออกมาทันที แต่ผมไม่คิดจะสนใจหรือเห็นใจมัน แล้วทำไมผมต้องเห็นใจมัน เพราะมันทำให้ผมเจ็บ และผมก็เคยพูดไปแล้ว ว่าถ้าเป็นน้ำตาของผู้หญิงคนนี้ผมไม่แคร์ แต่ด้วยความโมโหที่มีอยู่เต็มอก ผมรีบเอื้อมมือเข้าไปกระชากผมไอ้แป้งด้วยความรวดเร็ว มันกล้ามากที่กล้าตบหน้าผม เพราะทั้งชีวิตยังไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าตบหน้าผมแรงขนาดนี้มาก่อนเลย จากนั้นผมก็ลากมันลงไปกลางทะเล รักผมงั้นเหรอ หึ!! ตลกสิ้นดี

“โอ๊ย!! ฮึก!! ฉันเจ็บนะ ปล่อย!! ฮือ...”

“วางแผนตั้งแต่เริ่มเข้ามาตีสนิทกู พยายามอ่อย พยายามเข้าหา พยายามทำตัวเป็นคนดี นี่ก็คงเป็นหนึ่งในแผนการของมึงสินะ”

“ไม่ใช่! อึก!!”

ผมจับหัวไอ้แป้งกดน้ำ ส่วนมันก็ดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาน เพราะมันคงหายใจไม่ออก ตอนนี้ผมมีความคิดอยากฆ่ามันให้ตาย ๆ ไปซะ แต่เพราะคำว่าศีลธรรมมันค้ำคอ ผมเลยดึงหัวมันขึ้นมาให้หายใจอีกครั้ง

“แคกๆๆ”

ไอ้แป้งมันสำลักน้ำ และไอออกมาสุดแรง มันหายใจหอบแฮก ก่อนที่มันจะหันมามองหน้าผมช้าๆ แต่ผมสังเกตเห็นดวงตาแดงก่ำที่ฉายภาพมาบนใบหน้าขาวนวลของมัน ซึ่งมันก็ทำให้ผมตกใจนิดหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา

“เฮือก!!” ไอ้แป้งมันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “ฮึก!! มึงเลิกกล่าวหากูแบบนี้สักที เพราะสิ่งที่มึงพูดมันไม่เป็นความจริง”

ผมไม่ได้สนใจคำพูดของมัน ก่อนจะลากไอ้แป้งมันขึ้นมาบนบก ผมลากมันเดินขึ้นมาบนบ้านพัก ก่อนจะเหวี่ยงมันไปชนกำแพงเต็มแรง จนผมได้ยินเสียง อึก!! ดังขึ้นมา และไอ้แป้งมันก็ร้องเสียงหลง ก่อนที่มันก็ทรุดตัวลงไปกองกับพื้น

“อึก!! โอ๊ย!! ฮึก!! ฮือ...”

“หึ!! น่าสมเพชสิ้นดี”

ผมแสยะยิ้มมุมปากอย่างสะใจ ก่อนจะนั่งชันเข่าลงไปข้าง ๆ มัน ผมเอื้อมมือหนาไปบีบแก้มมันไว้อย่างใจเย็น และตอนนี้ไอ้แป้งมันก็มองหน้าผมด้วยสายตาที่แดงก่ำ ก่อนที่หยดน้ำใส ๆ จะร่วงหล่นลงมา หึ!! กำลังแสดงละครเป็นผู้หญิงผู้น่าสงสารให้ผมเห็นใจละสิ

“เห็นเพื่อนรักมีความสุข อิจฉาหรือไงที่ตัวเองไม่มีใครรัก ขาดความอบอุ่นเหรอว่ะ เลยต้องทำแบบนี้”

“ฮึก!! กูว่ามึงกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ คิดว่ากูไม่รู้เหรอว่ามึงต้องการความรักมากแค่ไหน มึงมันก็เป็นได้แค่เด็กมีปัญหา ขาดความอบอุ่น!!”

“.....”

ไอ้แป้งมันตะคอกใส่หน้าผมสุดแรง ส่วนผมกัดฟันจ้องหน้ามันด้วยความโกรธ เพราะคำพูดของไอ้แป้งมันจี้จุดผมมาก ใช่!! ผมขาดความอบอุ่น เพราะตั้งแต่เด็กจนโต พ่อไม่เคยรักผม ไม่เคยพูดจาดี ๆ กับผมเลยสักครั้ง ซึ่งแน่นอนผมเลยเป็นเด็กมีปัญหา ต้องการความรัก ผมล้มลุกคลุกคลานตะเกียกตะกายจนชีวิตประสบความสำเร็จ มีรถ มีบริษัท มีที่ดินนับพันไร่เป็นของตัวเอง แต่เรื่องความรักอัปรีย์สิ้นดี

“หึ!! ขาดความอบอุ่นงั้นเหรอ”

เอาจริงๆ คำพูดของไอ้แป้งทำให้ผมโมโหมาก ผมรีบสะบัดหน้ามันทิ้งก่อนจะบันดาลโทสะเอื้อมมือหนาไปบีบรัดลำคอเรียวยาวของมันด้วยความโกรธ จนผมเห็นสีหน้าไอ้แป้งเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเลือด เพราะหายใจไม่ออก เพราะผมบีบไปแรงมาก ๆ มือเรียวเล็กก็ยกขึ้นมาจับมือผมด้วยอาการสั่นเครือ แต่พอผมได้สติ ผมก็รีบคลายมือหนาออกจากคอของไอ้แป้งอย่างรวดเร็ว ผมแม่งทำอะไรลงไปว่ะ ผมเกือบจะฆ่าคนตาย!!

“แคกๆๆ เฮือก!!”

ไอ้แป้งมันรีบยกมือขึ้นไปกุมคอตัวเองไว้ ก่อนจะหายใจออกมาแรงๆ สักพักมันก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่ผมก็เดาไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคิดอะไรอยู่

“มึงมันเลวกว่าที่กูคิดไว้เยอะ”

แป้งมันจ้องใบหน้าคมคายของผมไม่ละสายตา ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจะผิดหวังเอามากๆ แต่ผมไม่สนอะ

“หึ!! นี่แค่เริ่มต้น สำหรับมึง กูเลวได้มากกว่านี้”