Semua Bab หัวใจรัตติกาล: Bab 1 - Bab 10

“มากินข้าวกันเถอะค่ะ อาหารพร้อมแล้ว”สปายฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะยกอาหารทุกอย่างมาเสิร์ฟบนโต๊ะ ส่วนเรานะเหรอ จ้องอาหารตาเป็นมันเลย เพราะหน้าตาอาหารน่าทานมากๆ“โห... น่ากินทั้งนั้นเลยสปาย ทำไมแกทำอาหารเก่งจังว่ะ นี่แกไม่แพ้ท้องเลยเหรอ แปลกแฮะ ปกติคนท้องจะเหม็นกลิ่นอาหารนี่นา...”“ไม่รู้เหมือนกันน่ะ เราก็ยังงง ๆ อยู่เหมือนกัน”เพื่อนสนิทพูดออกมาด้วยความสับสนก่อน จะตักข้าวใส่จานช้า ๆ“แปลกจริง!!”“มาสปาย... มานั่งข้าง ๆ พี่ ส่วนคนอื่นก็ไปนั่งตรงนู้นซะ”ชายหนุ่มหันไปมองเพื่อนรักของเราด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม ก่อนจะเปล่งน้ำเสียงอ่อนหวาน แต่หันมาพูดเสียงเข้มใส่เรา สองมาตรฐานชัดๆ ฟ้าลำเอียง!!“เหอะ!! ใครจะไปอยากนั่งใกล้คุณมึงไม่ทราบคะ แค่คิดก็ขนลุกและ แขยง...”เราเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบแขนด้วยความรวดเร็ว ความจริงก็อยากให้จิตใจของเราแขยงเขาอย่างที่ปากพูด แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเรารับรู้อยู่เต็มอกว่าเรานั้นรักเขาหมดหัวใจ“ก็ดี... กูจะได้ไม่อึดอัด”อึดอัด! อึดอัดงั้นเหรอ เจ็บจัง เขาคงอยากมีเวลาส่วนตัวอยู่กับสปายสองต่อสองสินะ แต่ทำไงได้ ก็เราอยากเจอหน้าเขาบ่อย ๆ นี่ เราเลยทำได้แค่อดทน และสัญญากั

[คุณอิฐ]สวัสดีครับทุก ๆ คน ใครหลาย ๆ คนอาจจะเคยรู้จักผมมาบ้างแล้ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังมีคนบางกลุ่มที่ยังไม่รู้จักผมดีพอ วันนี้ผมจะขอสาธยายชีวิตของผมคร่าวๆ เพื่อให้ทุกคนได้รู้จักทั่ว ๆ กัน ผมชื่ออิฐ หรือ นายอมรเชษฐ์ เศรษฐ์คุณาธิป อายุสามสิบสามปี ส่วนสูงร้อยแปดสิบห้า น้ำหนักเจ็ดสิบหก หุ่นค่อนข้างสันทัดตามแบบฉบับผู้ชายไทยอมรเชษฐ์ แปลว่า ผู้เป็นใหญ่ ซึ่งเอาจริงๆ ชีวิตผมไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนชื่อ ถ้าเทียบกับพี่ชายแท้ๆ ผมก็เป็นได้แค่เศษดินปลายเล็บ เพราะพ่อกับแม่รักพี่ชายมากกว่าผม ถึงผมจะมีอาชีพการงานที่ดีกว่า แต่ผมมันก็เป็นได้แค่เศษสวะในสายตาพ่อ แต่ถึงอย่างไรผมก็ไม่เคยคิดอิจฉาพี่ชายในสายเลือด อาจจะมีผิดใจกันบ้างในบางเรื่อง แต่ก็ไม่เคยคิดร้ายต่อกัน ผมเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ กล้าได้กล้าเสีย อาจจะเป็นคนอารมณ์ร้อนไปนิด แต่ลึก ๆ ผมเป็นคนจิตใจดี ซึ่งใครหลาย ๆ คนก็ต่างพูดกันแบบนั้นผมนั้นประกอบธุรกิจหลากหลายอย่างครับ ไม่ว่าจะเปิดบริษัทส่งออกรถยนต์ทั้งในและนอกประเทศ และทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ผมคว้านซื้อที่ดินในหลาย ๆ จังหวัดเพื่อเก็งกำไร อีกส่วนก็แบ่งไว้สร้างคอนโดหรือบ้านจัดสรรขายทอดตลาด เอาจริง ๆ

[แป้งร่ำ]เจ็บปวดใจเหลือเกิน เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ เจ็บปวดใจทุกครั้งเวลาที่เราโดนคนที่เรารักทำร้าย ยิ่งมองไปที่ใบหน้าคมคายของเขาก็ยิ่งเจ็บ ไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะมีจิตใจโหดร้ายขนาดนี้ เพราะที่ผ่านมาเราคิดว่าเขาเป็นคนดีมาโดยตลอด เราเห็นเพียงตัวตนอีกด้านหนึ่งของเขาเท่านั้น แต่อีกด้านหนึ่งกลับเป็นอสูรร้าย เมื่อเรารู้แบบนั้นหัวใจเราก็แหลกสลายไม่เป็นชิ้นดี เราคิดว่าเขาคือผู้ชายที่อบอุ่น แสนดี แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เรามองเขาเปลี่ยนไปแล้ว เขามันคือซาตานในคราบนักบุญ“มึงพากูมาที่นี่ทำไม พามาเพื่ออะไร ทำไมต้องลากกูมาทำร้ายแบบนี้ด้วย!!? ”เราเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมคายของเขาด้วยสายตาที่ผิดหวัง เสียใจ แล้วตะคอกออกไปสุดแรง ก่อนจะรีบหยัดตัวลุกขึ้นไปยืนประจันหน้ากับเขาตรงๆ เราจ้องมองเข้าไปในดวงตาคมกริบ ซึ่งแน่นอนเราเห็นเพียงความโกรธ ความเคียดแค้น“มึงอยากจะรู้ใช่ไหม ว่ากูพามึงมาที่นี่ทำไม ได้!! เดี๋ยวมึงก็จะได้รู้เอง”หมับ!!มือหนาคว้ามาที่แขนเราด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะลากเราเข้าไปในห้องนอน และเอื้อมมือไปเปิดไฟในห้องให้สว่างวาบ เรามองเข้าไปในห้องของเขาด้วยความตื่นตระหนก เขาพาเราเข้ามาในนี้ทำไม เอาจร

คุณอิฐหันมามองเราด้วยสายตาอันตราย ก่อนที่เราจะรีบแกะยาคุมกินไปพร้อม ๆ กันทั้งสองเม็ด แล้วดื่มน้ำตามไปอึกใหญ่ สักพักคุณอิฐเขาก็โยนมวนบุหรี่ทิ้งลงบนพื้นแล้วใช้เท้าขยี้ และก้มลงไปถุยน้ำลาย ทำไมกิริยาท่าทางเขาดูทุเรศแบบนี้ว่ะ ทุเรศแบบที่เราคิดไม่ถึง นี่เราไปตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ลงได้ยังไง“ขึ้นรถสิวะ ยืนทำเหี้ยอะไรอยู่”เขาหันมาตวาดใส่ใบหน้าขาวนวลเสียงดังลั่น จนเราสะดุ้งตกใจ“ก็กำลังจะขึ้นอยู่นี่ไง ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย คนอื่นเขาหันมามองกันหมดแล้ว”“แล้วทำไมกูต้องแคร์”“.....”คุณอิฐเขาเบ้ปากไหวไหล่นิดหน่อย เชิงว่ากูไม่แคร์ ส่วนเราทำสายตาลอกแลกรีบกวาดสายตามองหาผู้คน และพยายามส่งซิกให้ผู้ชายวัยกลางคนมาช่วยให้เราหนีไปจากผู้ชายเลว ๆ คนนี้ แต่พี่ผู้ชายคนนั้นเขากลับไม่สนใจ และเดินผ่านเราไปโดยไม่หันกลับมามอง ก่อนที่ไอ้คุณอิฐมันจะจับเรายัดเข้าไปในรถ สักพักรถสปอร์ตคันหรูก็เคลื่อนตัวกลับมาที่เดิม บ้านพักตากอากาศริมทะเลของเขาพอกลับมาถึงเขาก็กระชากแขนเราให้ลงจากรถ และลากเราไปที่ห้องนอนก่อนจะเหวี่ยงตัวเราเข้าไปในห้อง ร่างบางก็กระแทกไปที่ขอบเตียงอีกครั้ง เจ็บชะมัด เขาไม่มีความอ่อนโยนกับเราเลยสักนิด ส

[แป้งร่ำ]หลายวันผ่านมานี่เราก็ยังคงถูกคุณอิฐกักขังหน่วงเหนี่ยวไว้ในห้อง ซึ่งถ้าคำนวณดูดีๆ วันนี้ก็เข้าวันที่ 8 แล้วที่เราไม่ได้ไปทำงาน และโทรศัพท์มือถือของเราก็แบตเตอรี่หมดไปตั้งแต่วันแรกๆ ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย ส่วนเราก็ยังคงถูกคุณอิฐทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ จนเนื้อตัวเราบอบช้ำไปหมดแกร๊ก...จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกด้วยผู้ชายร่างสูงใหญ่ คุณอิฐถือข้าวของเต็มไม้เต็มมือเดินเข้ามาด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะปาข้าวของทุกอย่างใส่ใบหน้าขาวนวลของเรา จนเราสะดุ้งตกใจ“เอาของพวกนี้ไป แล้วรีบไปทำอะไรมาให้กูกินซะ”“วางให้ดีๆ ก็ได้เหอะ ทำไมต้องปาใส่หน้ากันด้วย กูเจ็บเป็นนะ”“มันเรื่องของกู”เขาเบ้ปากไหวไหล่แสดงสีหน้าที่ไม่สนใจอะไร ส่วนเราได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะใช้มือเรียวเล็กกวาดข้าวของที่อยู่บนเตียงมาถือไว้ เราก้าวขาลงจากเตียงช้าๆ แล้วเดินไปที่ครัว เอาจริงๆ เราทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ทำเป็นอย่างเดียวคือหุงข้าว เพราะส่วนใหญ่เราจะซื้อกับข้าวจากตลาด เรารู้สึกกังวลใจมาก เพราะเราไม่รู้จะทำอะไรให้เขากินดี“กูซื้อของมาให้ตั้งหลายอย่าง มึงทำแค่ไข่เจียวมาให้กูแดกเนี่ยนะ”คุณอิฐเอื้อมมือมาจับ