ตอนที่ 17 เริ่มต้นใหม่[1]

 ทางด้านวิศรุต หลังจากรับรู้เรื่องราวที่ไม่เป็นจริงจากศศิจันทร์ แต่เขากลับเชื่ออย่างสนิทว่าแพรพรรณตั้งท้องกับชายอื่นจริง ๆ ทำให้ตัวเขาหมดแรงที่จะต่อสู้เพื่อตัวเองและหญิงสาว

แม้ในระหว่างนั้นจะมีรังรองและศศิจันทร์คอยให้ข่าวเรื่องที่เขากับเธอยังคงคบหากันอยู่เสมอแม้จะไม่ได้แต่งงานก็ตาม

วิศรุตความทุกข์ใจเสียใจมาทุ่มเทให้กับงานทั้งหมด โหมงานอย่างหนักจนไม่มีเวลามาคิดเรื่องอื่น จากชายหนุ่มที่มีความอ่อนโยนรอยยิ้มอบอุ่น ตอนนี้เขากลายเป็นคนเงียบขรึมเขากลายเป็นผู้บริหารที่ผู้คนยำเกรง

วิศรุตถูกจับตามองในฐานะของนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงทำให้ บริษัทของเขารุ่งเรืองและก้าวหน้ายิ่งกว่าเดิม แต่ในความสำเร็จกลับไม่มีคนข้างกายที่ตัวเองโหยหา ตลอดเวลาที่ไม่มีแพรพรรณ เขาไม่เคยเปิดใจให้ใครอีกเลย แม้ศศิจันทร์จะพยายามเอาตัวเข้ามาในชีวิต เปลี่ยนตัวเองแค่ไหนก็ตามแต่กลับวิศรุตก็ไม่ได้ให้ความสนใจเธอเหมือนเดิม

"เมื่อไหร่พี่รุตจะเลิกคิดถึงนังแพรเสียทีคะคุณแม่!" เสียงบ่นของศศิจันทร์เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ทั้งที่เธอพยายามปรับปรุงตัวเองทุกอย่าง ทำทุกวิถีทางให้เขาหันมาสนใจแต่เขาก็ไม่หันมามองสักที

"ลูกต้องให้เวลาเขาหน่อย เรื่องมันเพิ่งผ่านมาไม่นานเอง พี่เขาอาจยังทำใจไม่ได้ ระหว่างนี้ลูกก็แค่คอยไปให้กำลังใจ คอยอยู่ข้าง ๆ เขา เดี๋ยวเขาก็จะมองเห็นความจริงใจของลูกเอง"

คำปลอบใจของรังรองฟังดูอ่อนโยน แต่กลับไม่ช่วยให้ใจของลูกสาวเย็นลงแม้แต่น้อย

“แต่คุณแม่คะ นี่ก็ผ่านมาจะเกือบปีแล้วนะคะ" ศศิจันทร์โพล่งออกมาด้วยเสียงอัดอั้น

"ศศิจะต้องรอไปอีกนานแค่ไหนคะกว่าพี่รุตจะเห็นความพยายามของศศิบ้าง? ที่ศศิอดทน ทำดีมาตลอดนี่ เพื่ออะไรกันคะ! ศศิเบื่อแล้วค่ะ เบื่อที่จะต้องรอ!"

“เอาเถอะนะศศิลูกต้องใจเย็นกว่านี้ให้มากก็แล้วกัน หนูก็พยายามเอาใจพี่เขาหน่อย รออีกไม่นานหรอกทุกอย่างต้องเข้าแผนของเราจ๊ะ”

“ก็ได้ค่ะ คุณแม่”

ศศิจันทร์ตอบอย่างเสียไม่ได้ พลางถอนหายใจ ก่อนจะเลื่อนดูฟีดข่าวในโทรศัพท์มือถืออย่างเบื่อ ๆ

“ตั้งแต่วันนั้นนังแพรก็บล็อกศศิทุกช่องทางเลยค่ะคุณแม่ ทำให้ศศิไม่ได้รับรู้ความเคลื่อนไหวของมันอีกเลย น่าเบื่อชะมัดที่จะไม่ได้เล่นงานมันอีก” เธอบ่นด้วยสีหน้าเซ็งจัด ขณะที่รังรองกลับฟังอย่างใจเย็น

“ดีเสียอีก แบบนี้จะได้ไม่ต้องเห็นหน้ามันอีกไง แม่ว่ายิ่งคุณวิศรุตไม่รู้ความเคลื่อนไหวของมันเลยแบบนี้ ยิ่งดีเขาจะได้ลืมมันง่ายขึ้น จริงไหมล่ะ”

“ศศิก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ” ศศิจันทร์พยักหน้าเห็นด้วย ใบหน้าที่เคยเคร่งเครียดแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจือความสะใจ

“คนโง่อย่างนังแพรไม่มีค่าพอจะอยู่เคียงข้างพี่รุตหรอกค่ะ คนที่คู่ควรต้องเป็นศศิเท่านั้น และใครหน้าไหนที่คิดจะแย่งพี่รุตไปจากศศิ เพราะว่าจุดจบปลายทางของมันคงไม่สวยแน่นอน”

คำพูดของลูกสาวทำให้รังรองยิ้มพึงใจ สองแม่ลูกคาดหวังเอาไว้อย่างสวยหรู แม้ว่ามันจะใช้เวลานานกว่าเดิมก็ตาม 

ทางด้านวิศรุต

เมื่อก้าวขึ้นเป็นประธานบริษัทเต็มตัวหลังจากบิดาวางมือ ชายหนุ่มจึงต้องแบกรับทุกอย่างไว้บนบ่า ตั้งแต่การบริหารภายในจนถึงการเดินทางดูงานต่างประเทศแทบตลอดเวลา แล้วยิ่งมีเปิดสาขาย่อยในต่างประเทศอีกทำให้ชายหนุ่มต้องเดินทางไปดูแลอย่างใกล้ชิด 

สุดท้าย...ชายหนุ่มก็ไม่ได้กลับเข้าประเทศไทยอีกเลย นานนับปี

แล้วเรื่องนี้ทำให้ศศิจันทร์แทบคลั่ง 

“กรี๊ดดด!!!” 

เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความโมโหจัด เมื่อได้ยินจากปากเลขาของวิศรุตว่าเขายังอยู่ต่างประเทศ

“ทำไมพี่รุตถึงไม่ยอมกลับมาเมืองไทยสักทีคะคุณแม่! พี่เขาหนีหน้าศศิหรือเปล่า!!” ศศิจันทร์โพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ทั้งน้ำตาคลอเบ้า ดวงตาคู่งามวาววับอย่างความพอใจ

“ไม่ใช่แบบนั้นแน่จ๊ะ ลูกก็รู้ว่าคุณวิศรุตต้องไปทำงาน สาขาที่นั่นใหญ่โตขนาดไหนลูกก็รู้ อีกอย่างที่นั่นก็เพิ่งเปิดตัว เขาอาจต้องอยู่สักพักเพื่อให้อะไรมันลงตัว เชื่อแม่เถอะ ยังไงซะเขาก็ต้องกลับมาแน่นอน” 

รังรองกุมมือลูกสาวไว้แน่น พยายามปลอบโยนให้คลายความฟุ้งซ่านที่เริ่มแสดงออกชัดเจนขึ้นทุกวัน ช่วงหลังมานี้ศศิจันทร์แสดงอาการไม่ต่างจากคนคลุ้มคลั่งยามไม่ได้ดั่งใจ โดยเฉพาะเรื่องของวิศรุต

“นี่ถึงกับเป็นบ้าเป็นหลังกันเลยเหรอศศิ? ก็แค่ผู้ชายที่ไม่ได้เป็นของแกไปทำงานนานหน่อยเท่านั้นเอง” เสียงเย็น ๆ ดังแทรกขึ้นจากปลายโต๊ะอาหาร ชายวัยกลางคนวางถ้วยกาแฟลงอย่างไม่สบอารมณ์นัก 

"แบบนี้คงต้องพาไปตรวจที่โรงพยาบาลบ้างแล้วนะ”

“ลูกเราไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อยนะคะคุณ! มาพูดกับลูกแบบนี้ไม่ได้นะ!” รังรองต่อว่าด้วยน้ำเสียงเขียวปัด สายตาเหลือบมองลูกสาวที่ยังคงสะอื้นด้วยความเดือดดาล

“ไม่เป็นบ้าแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ!” สามีของเธอวางถ้วยกาแฟเสียงดังปึง ก่อนจะลุกพรวดจากโต๊ะ  

“ผมว่าคุณพาไปตรวจบ้างก็ดีนะ” เขาพูดจบก็เดินออกไปด้านนอก ปล่อยให้ลูกสาววีนแตกกับแม่อยู่ในบ้าน 

“ออกไป! ออกไปให้หมดเลยนะ!!”

เสียงกรีดร้องแหลมสูงของศศิจันทร์ทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับสะดุ้ง หญิงสาวเริ่มปัดข้าวของบนโต๊ะลงกระแทกพื้นเสียงดังโครมคราม ก่อนจะหยิบแจกันดอกไม้ฟาดลงกับพื้นจนแตกกระจาย เศษกระเบื้องกระเด็นไปทั่วห้อง

“ศศิ! หยุดนะลูก! หยุดเดี๋ยวนี้!”

รังรองรีบเข้าไปห้ามแต่ไม่ทัน ร่างบางยังคงสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำด้วยความเจ็บแค้นและความผิดหวังจนแทบเสียสติ

ในที่สุดรังรองก็เริ่มคิดคล้อยตามสามี เมื่อเห็นอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของลูกสาว

“กรี๊ดดด~~~ ออกไป!! ไปให้หมด!!!!”

แม่ของเธอได้แต่ยืนตัวแข็ง มือทาบอกแน่นด้วยความตกใจ

“…ให้ตายสิ! หรือว่าลูกเราจะเป็นบ้าเข้าจริง ๆ"

 @เชียงใหม่ 

แพรพรรณเข้าทำงานในโรงแรมขนาดกะทัดรัดที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าพักเป็นหลัก ถึงแม้จะเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่เคยต้องลงแรงทำงานหนักมาก่อน แต่ครั้งนี้หญิงสาวไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากพึ่งพาตัวเองเพื่อประคับประคองชีวิตในวันที่ไม่มีใครคอยดูแล หรือช่วยเหลือเรื่องเงินทองได้ดีเท่าตัวเอง

แม้จะผ่านการให้กำเนิดบุตรมาหนึ่งคน แต่ด้วยใบหน้าหวานละมุนและรูปร่างบอบบาง แพรพรรณในวัยยี่สี่ก็ยังคงงดงามน่ามองไม่ต่างจากแต่ก่อนเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงเป็นหญิงสาวที่ไม่ว่าใครได้พบก็ต้องหันกลับมามองอีกครั้ง

“ยัยหนูไม่ต้องห่วงหรอกนะ ยายกับตาจะดูแลน้องขวัญให้เอง เด็กคนนี้เลี้ยงง่ายจะตาย แถมยังน่ารักน่าชังอีกต่างหาก ให้เลี้ยงทั้งวันทั้งคืนก็ยังไหวเลย ใช่ไหมล่ะตา”

คำพูดปลอบโยนอย่างใจดีของยายคำสร้อย ทำให้แพรพรรณรู้สึกเบาใจไม่น้อย เธอหันไปมองตามาโนชที่นอนอยู่ใกล้ ชายชราผมขาวยิ้มละมุนพลางพยักหน้ารับอย่างอ่อนโยน เมื่อสายตาอ่อนโยนของเขาแลมองไปยังเด็กน้อยในอ้อมแขนของภรรยา

“จะไม่ให้รักให้หลงได้ยังไงล่ะ ดูสิ จ้ำม่ำน่าฟัดขนาดนี้” ตาหัวเราะเบา ๆ พลางยื่นนิ้วให้เด็กน้อยจับ

“ใช่จ้ะ” ยายคำสร้อยยิ้มกว้างพลางโน้มตัวลงหอมแก้มกลมนุ่มนิ่มของน้องขวัญ “ดูไปดูมา หน้าเหมือนแม่ของแพรไม่มีผิดเลยนะ ตอนแม่หนูยังเล็กก็มีแก้มพอง ๆ แบบนี้เลยลูกเอ๊ย…”

เสียงหยอกล้ออย่างเอ็นดูของผู้เฒ่าทั้งสองทำให้แพรพรรณรู้สึกสบายใจขึ้นมาก เธอเฝ้ามองลูกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของยายด้วยแววตาอบอุ่น 

“แพรขอบคุณตากับยายมากนะจ๊ะ ถ้าไม่มีตากับยายช่วยดูแล แพรคงไม่รู้จะพาลูกไปฝากไว้ที่ไหน จะให้พาไปทำงานด้วยก็คงลำบากเกินไป” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

ยายคำสร้อยที่ได้ฟังเช่นนั้น ก็ยกฝ่ามือที่เหี่ยวย่นขึ้นมาลูบผมของหลานสาวแผ่วเบา แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

“อย่าคิดอย่างนั้นเลยลูก รู้ไหมตลอดเวลาที่หนูอยู่ที่โน่น ตากับยายเฝ้าภาวนาทุกคืนวัน ขอให้หลานกลับมาอยู่ใกล้ ๆ สักครั้ง ขอแค่ให้ได้เห็นหน้า ได้กอด ได้รู้ว่าหนูยังสบายดี แค่นั้นก็ดีใจเหลือเกิน แล้ววันนี้ หลานก็กลับมาจริง ๆ เป็นบุญของตากับยายจริง ๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่รอรับลูกหลานกลับบ้าน”

เสียงแหบพร่าปนสะอื้นเบา ๆ ของยาย ทำให้แพรพรรณน้ำตารื้น เธอพยักหน้าทั้งที่พูดอะไรไม่ออก ก่อนจะโผเข้ากอดเอวคนเป็นยายอย่างแนบแน่น ขณะเดียวกันตาก็มาด้วยสายตาอบอุ่น

“ขอบคุณยาย ขอบคุณตานะจ๊ะ ที่ใจดีกับแพรและลูก"