ตอนที่ 18 เริ่มต้นใหม่[2]

 “ขอบคุณยาย ขอบคุณตานะจ๊ะ ที่ใจดีกับแพรและลูก"

ท่ามกลางอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นยังมีเด็กหญิงตัวน้อยในผ้าอ้อมสีขาวสะอาดกำลังนอนหลับฝันดีอยู่ พาขวัญนอนหลับตาพริ้มขนตางอนหนาเด่นชัด แก้มกลมขึ้นสีชมพู ผิวพรรณเนียนผ่องดุจสำลีขาว

สิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่เป็นเหมือนดั่งของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิต แม้จะเกิดมาไม่มีพ่อแต่กลับเต็มเปี่ยมด้วยความรักจากครอบครัว แตกต่างจากชีวิตในวัยเด็กของแพรพรรณเอง ที่เติบโตมากับความรู้สึกขาดสิ่งเหล่านี้ จึงยิ่งทำให้เธอรู้ว่ารักจากตากับยายนั้นสำคัญสำหรับเธอเพียงใด

หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ ทั้งน้ำตา ก่อนจะก้มลงกระซิบกับลูกน้อยในอ้อมแขนของผู้เป็นยาย

“ถึงหนูจะไม่มีพ่อเหมือนใครเขา แต่แม่ก็รักหนูที่สุดในโลกเลยนะจ๊ะ ลูกรักของแม่”

ตอนนี้ชีวิตของแพรมีความสุขตามอัตภาพ ใช้ชีวิตแบบสงบตามที่ตัวเองต้องการ และเธอก็เคยคิดว่าวิถีชีวิตนี้จะดำเนินต่อไปแบบนี้เรื่อย ๆ จนถึงอนาคตข้างหน้า

แต่ความสงบก็ไม่ยั่งยืนเมื่อแพรพรรณเข้ามาทำงาน ความสวยสะพรั่งของเธอก็ถูกตาต้องใจใครหลายคน

เพียงแค่เข้าทำงานได้ไม่ถึงเดือนก็มีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เข้ามาตามจีบแต่เธอก็ปฏิเสธไปทุกราย เธอไม่เปิดโอกาสให้ใครเข้ามาในชีวิต ตอนนี้เธอแค่ต้องการหาเงินเลี้ยงลูก และดูแลครอบครัว แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ต้องการสานต่อกับใคร แต่ก็มีคนนึงที่ทำให้เธออึดอัดใจ

หนึ่งในชายหนุ่มที่เข้ามาตามติดดันเป็นถึง ผู้จัดการโรงแรม เป็นคนที่เธอไม่อยากข้องแวะเลยสักนิด แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธหรือแสดงท่าทีชัดเจนเกินไป เพราะเธอรู้ดีว่าหากทำให้เขาขุ่นเคืองเธอคงต้องหางานใหม่เพราะคงถูกไล่ตะเพิดออกเป็นแน่

และวันนี้เวลางานที่สงบของเธอก็จบลงเพราะเขาคนนั้นที่เดินตรงดิ่งมาที่เธอ

“คุณแพรครับ ทานอะไรมาหรือยังเอ่ย หรือว่าถ้ายังไม่ทานอะไรมา ให้เกียรติทานอาหารเที่ยงกับผมนะครับ”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มของ วิกร ผู้จัดการโรงแรมวัยสามสิบห้าเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน หากแต่สายตานั้นกลับพาให้หัวใจคนรอบข้างสั่นไหวไม่น้อย เสียงกรี๊ดเบา ๆ แว่วมาจากพนักงานสาว ๆ คนอื่นที่ชื่นชอบตัวของผู้จัดการหนุ่ม แต่สำหรับแพรพรรณเธอกลับรู้สึกตรงกันข้าม

เพราะเธอไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่น้อย

“เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ผู้จัดการ แพรเกรงใจค่ะ อีกอย่าง วันนี้ที่บ้านก็ทำข้าวกล่องมาให้เรียบร้อยแล้วด้วย” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ รอยยิ้มบางแต้มอยู่บนใบหน้า ทั้งที่ภายในใจนั้นอยากจะเดินหนีไปให้พ้น ๆ แต่คำปฏิเสธอย่างสุภาพของเธอกลับไร้ผล

“ถ้าอย่างนั้นยิ่งดีเลยครับคุณแพร งั้นเรามาทานอาหารร่วมโต๊ะกันดีไหมครับ?” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่สะทกสะท้านต่อคำปฏิเสธนั้นแม้แต่น้อย

“ผมอยากมีเพื่อนทานข้าวอยู่พอดีเลย อีกอย่างคุณเพิ่งมาทำงานเผื่อมีอะไรที่ผมแนะนำได้ จะได้บอกคุณด้วย”

นั่นดูไม่เหมือนคำชวนเลยสักนิด มันเป็นการบังคับกันเสียมากกว่า แพรพรรณเม้มริมฝีปากแน่นอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะจำใจพยักหน้าตอบกลับสั้น ๆ

“ค่ะ...”

สุดท้ายเธอก็มานั่งทานข้าวกับเขาจนได้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับเขานักเลือกที่จะทานข้าวของเธอเงียบ ๆ แต่เงียบได้ไม่นานเมื่อวิกรก็เป็นฝ่ายชวนคุยตลอด

“ผมได้ข่าวมาว่าช่วงนี้รถคุณแพรเสียอยู่ ยังซ่อมไม่เสร็จเลยใช่ไหมครับ?”

"คะ อ๋อใช่ค่ะ" 

“อืม แบบนี้การเดินทางมาทำงานก็คงลำบากน่าดูเลยสิครับ” เขาว่าก่อนจะยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ถ้างั้นเอาแบบนี้ดีกว่าช่วงนี้ให้ผมไปรับไปส่งคุณแพรก่อนไหมครับ จะได้ไม่ต้องลำบาก”

พอได้ยินแบบนั้นเธอถึงกับชะงัก แทบสำลักข้าวในปาก

“อะ…อะไรนะคะ? คุณวิกรจะไปรับส่งแพรถึงบ้านเลยเหรอคะ” เธอรีบวางช้อนลงพร้อมยกน้ำขึ้นดื่มอย่างลนลาน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพรเกรงใจมากจริง ๆ”

“อย่าคิดมากเลยครับคุณแพร” เขายังคงยิ้ม “คิดเสียว่านี่คือ ‘สวัสดิการพิเศษ’ จากทางโรงแรมสำหรับพนักงานที่น่ารักก็แล้วกันครับ”

เขาพูดพร้อมส่งยิ้มให้ แต่เธอไม่อยากตอบรับเลยสักนิด คำว่า 'พนักงานที่น่ารัก' ทำให้เธอขนลุกขึ้นมาทันที

“ยังไงก็เกรงอยู่ดีค่ะ แพรเดินทางไปกลับเองได้ รถประจำทางก็มีอยู่นะคะ คิดว่าคงไม่ต้องได้รับความช่วยเหลือมากขนาดนั้นหรอกค่ะ” เธอตอบกลับทันที ยังคงส่งยิ้มให้อย่างสุภาพแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล

“เอาเป็นว่า เลิกงานวันนี้ผมจะไปส่งคุณแพรเองนะครับ หวังว่าคงไม่ใจร้ายปฏิเสธผมหรอกนะ”

นั่นคือมัดมือชก!! 

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นอย่างสุภาพแล้วขอตัวไปทำงานของเขา ปล่อยให้แพรพรรณนั่งอึ้งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ถอนหายใจยาวอย่างคนหมดแรงใจ เพราะคิดว่าต่อไปชีวิตเธอคงยุ่งยากและไม่สงบอีกแล้ว

วิกรใช้อำนาจของการเป็นผู้จัดการโรงแรมไปรับไปส่งหญิงสาวจนได้และตอนนี้ก็เข้าวันที่สี่แล้วที่แพรต้องทนใช้ชีวิตอยู่แบบนั้น และเธอก็อึดอัดจนไม่อยากไปทำงาน แต่ก็ต้องทนและเรื่องนี้ก็ไม่เล็ดลอดสายตาของผู้เป็นตายายไปได้ เธอเลยพูดออกมาจนหมดว่าวิกรนั้นชอบเข้ามาตอแย หาเรื่องคุย ง่าย ๆ ก็คือเข้ามาจีบนั่นแหละ 

ตากับยายเมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดก็เริ่มรู้สึกกังวล ถึงแม้ว่าวิกรจะดูเป็นคนสุภาพ หน้าตาดี และมีหน้าที่การงานมั่นคง แต่ทั้งสองคนก็อดระแวงไม่ได้

เพราะดูจากอายุแล้วเขาไม่น่าจะยังโสดมาถึงทุกวันนี้ได้

 และคนเป็นตาก็ไม่ยอมอยู่เฉย ตามสืบเสาะเรื่องของวิกรจนแอบรู้มาว่าวิกรนั้นมีภรรยาที่ตกแต่งจดทะเบียนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้แยกกันอยู่กับภรรยาเพราะเขาเป็นคนเจ้าชู้ ฝ่ายหญิงหอบลูกหนีไปอยู่บ้านตัวเองเพราะทนพฤติกรรมเจ้าชู้ของเขาไม่ไหว  แต่สถานะสมรสยังคงอยู่ครบ ทั้งคู่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย  เพียงแค่แยกบ้านกันเฉย ๆ เขาจึงบอกผู้เป็นภรรยากับหลานสาว

"ไม่น่าเชื่อว่าคนที่หน้าตาดี หน้าที่การงานก็ดี กลับทำตัวไม่น่าเคารพ แล้วดูสิ เทียวไล้เทียวขื่อหลานสาวเราจนชาวบ้านชาวช่องพากันชะเง้อมองกันใหญ่เดี๋ยวก็เอาไปพูดในทางเสียหาย แล้วยังงี้จะเอายังไงกันดีล่ะตา" ยายสร้อยคำปรึกษาสามีด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ด้วยความเป็นห่วงหลานสาวกลัวว่าจะโดนคนเขานินทาว่าร้ายเอาว่าได้ 

ฝ่ายชายยังคาราคาซังเรื่องเมียแต่กลับมาก้อร่อก้อติกหลานสาว พวกเขาก็กลัวว่าฝ่ายภรรยาจะมาเอาเรื่องน่ะสิ

“พรุ่งนี้ตาจะขับรถไปส่งและไปรับหลานเองนะแพร ไม่ต้องให้ไอ้ผู้จัดการตัวดีนั่นรับส่งแพรแล้ว” ตาเอ่ยปากบอกหลานสาวใบหน้าเคร่งขรึม 

"ดี ๆ ยายเห็นด้วยนะแพร เอาตามที่ตาพูด"

"จ้ะ ตายาย แพรก็เห็นด้วยจ้ะ แพรก็อึดอัด แต่เพราะเขาตื๊อจะมาส่งให้ได้ อีกอย่าง เขาก็เป็นหัวหน้าด้วย แพรกลัวว่าเขาอาจไม่พอใจแล้วไล่แพรออก" เธอเอ่ยกับทั้งสองไปตามตรง งานที่นี่ก็ถือว่าดี เธอทำแล้วก็ชอบแต่ติดที่เดียวเท่านั้น ก็ผู้จัดการวิกรนั่นแหละ

“ไล่ออกก็ช่างสิหลาน ต่อให้ไม่ทำงานยายกับตาก็ดูแลแพรได้นะ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลย” ยายสร้อยพูดกับหลานสาว เธอเองก็ไม่อยากให้หลานสาวต้องไปเจออะไรแบบนั้น แพรพรรณเองก็รู้ดีว่าผู้เฒ่าทั้งสองรักและเป็นห่วงเธอมากเพียงใด

แพรพรรณถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เธอเข้าใจผู้เฒ่าทั้งสองดี สายตาของหญิงสาวเลื่อนไปหยุดที่เปลเด็กลูกสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนเด็ก เวลานี้เธออดนึกถึงใบหน้าของวิศรุตไม่ได้ เพราะเด็กหญิงช่างมีใบหน้าคล้ายคลึงกับเขาจริง ๆ

วันต่อมาหญิงสาวออกมาทำงานโดยมีตามาโนชขับรถมาส่ง รถกระบะคันเก่าที่ใช้ขับไปส่งใบชาในเมืองนั่นแหละและขากลับยังมารับตลอด ในตอนแรกวิกรแสดงสีหน้าไม่พอใจนัก เพราะเขาตั้งใจว่าจะทำให้แพรพรรณตกเป็นของตัวเองในสักวัน 

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปรับไปส่งหญิงสาวที่บ้าน แต่ก็หาเรื่องพูดคุยกับหญิงสาวอยู่ตลอด แต่ส่วนมากแพรพรรณก็หลบเลี่ยงและยังคอยติดอยู่กับเพื่อนร่วมงานอย่างพี่นิดหน่อย

"แพรดีใจนะคะ ที่อาทิตย์นี้เข้ากะพร้อมพี่นิด" หญิงสาวกระซิบกับรุ่นพี่ที่ชื่อนิดหน่อยเมื่อเข้ามาประจำจุด รู้สึกโล่งและปลอดภัย 

“เฮ้อ...พี่ละสงสารเธอจริง ๆ ยัยแพรเอ๊ย” นิดหน่อยถอนหายใจพลางส่ายหน้าไปมา ก็หน้าตานี้ยังไงล่ะ ไอ้วิกรหน้าม่อมันถึงอยากได้นักอยากได้หนา

“เกิดมาสวยก็ใช่ว่าจะดีเสมอไป ดูไอ้ผู้จัดการเวรนั่นสิ ดูทรงแล้วไม่น่าจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ หรอก แต่ไม่ต้องห่วงนะ อยู่กับพี่ พี่ไม่ปล่อยให้มันเข้าใกล้เธอแน่”