ตอนที่ 16 ใส่ความ [2]

 ทางด้านแพรพรรณ

ตอนนี้เธออาศัยอยู่ในห้องนอนเล็ก ๆ ในคอนโดที่เธอเช่าเอาไว้ ตอนนี้เธอเองก็คิดไม่ตก ทั้งเรื่องที่ศศิจันทร์ข่มขู่เรื่องลูกของเธอ ในตอนที่เธอกำลังนั่งจมอยู่กับความเครียดอยู่นั้น เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เธอมองไปที่หน้าจอ เป็นศศิจันทร์ที่โทรเข้ามา เธอไม่ได้กดรับในทันที เพียงแต่นั่งจ้องนิ่งอยู่แบบนั้น ปล่อยให้เสียงเรียกดังอยู่อย่างนั้นจนสายตัดไปเอง

และไม่นานนัก ข้อความก็เด้งขึ้นมา พร้อมกับรูปภาพที่ถูกส่งเข้ามารัว ๆ

‘อย่าลืมยินดีกับฉันด้วยล่ะ’

ปลายนิ้วจิ้มไปที่หน้าจอก่อนจะเห็นรูปบัตรเชิญงานแต่งและรูปถ่ายอีกหลายใบ

หัวใจของเธอแหลกสลาย ราวกับถูกบดขยี้ซ้ำ ๆ จนไม่เหลือชิ้นดี เธอปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างช้า ๆ แม้รักวิศรุตมากเพียงใด แต่ภาพนั้นมันยืนยันกับเธออย่างชัดเจนแล้วว่า เขาเลือกเดินต่อโดยไม่มีเธอ

การจากไปของเธออาจทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดีขึ้น แพรพรรณสูดลมหายใจเข้าลึก กดบล็อกเบอร์ของศศิจันทร์ พร้อมกับตัดช่องทางการติดต่อทุกอย่างจากแม่เลี้ยงและน้องสาว ตอนนี้เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว

“ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจริง ๆ สินะ” เธอพึมพำทั้งเสียงสะอื้น นึกถึงช่วงเวลาดี ๆ กับชายหนุ่มที่ตัวเองรักมาก ฝ่ามือเรียวเลื่อนแตะท้องน้อยกลมที่กำลังเติบโตด้วยความทะนุถนอม

"ไม่เป็นไรนะลูก" เธอกระซิบเสียงแผ่ว ฝืนยิ้มทั้งที่น้ำตายังไหลรินไม่ยอมหยุด "มีแค่แม่กับหนูก็พอแล้ว" เธอเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง แล้วพูดสิ่งที่เธอตั้งใจเอาไว้

“ไปอยู่บ้านตาทวดกับยายทวดกันนะลูก ที่นั่นจะทำให้หนูกับแม่มีชีวิตใหม่ที่ดี ไม่มีคนใจร้ายมาทำลายพวกเรา”

@เชียงใหม่

ภาพไร่ชากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาปรากฏขึ้นตรงหน้า ทำให้แพรพรรณยิ้มออกมาอย่างมีความสุข พื้นที่เล็ก ๆ ส่วนหนึ่งของภาพตรงหน้านั้นเป็นพื้นที่ไร่ชาของตากับยายของเธอเอง เธอยังจำได้ตอนเด็ก ๆ เธอเคยมาวิ่งเล่นอยู่เลย

อากาศยามเช้าของเชียงใหม่เย็นสบายจนแทบไม่ต้องพึ่งพัดลม ลมโชยพัดผ่านใบชาให้ไหวเอนเป็นระลอก เธอยืนสูดหายใจลึก ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องกลมที่กำลังเติบโตด้วยความรัก สัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวในนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความสุข

บรรยากาศของที่นี่เหมาะแก่การเริ่มต้นชีวิตใหม่จริง ๆ  ตอนนี้แพรพรรณได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของตากับยาย ท่านทั้งสองต้อนรับเธออย่างอบอุ่น เธอมาอยู่ที่นี่เข้าเดือนที่สี่แล้ว อีกไม่กี่สัปดาห์เธอก็จะได้เห็นหน้าลูกน้อยของเธอแล้ว

เธอคิดถูกแล้วที่เดินทางมาเชียงใหม่ในครั้งนี้ แม้ว่าความทุรกันดารยังคงมีอยู่ไม่น้อยก็ตาม แต่นับว่าสุขใจที่อุตส่าห์ดั้นด้นมาจนถึงที่นี่ เธอลูบหน้าท้องที่มีลูกน้อยอยู่ภายในนั้น ชีวิตในเวลานี้ช่างอิ่มเอมใจเหลือเกิน อย่างน้อยหญิงสาวก็ไม่ต้องรับรู้ถึงเรื่องราวที่ทำให้เกิดความทุกข์อีก 

ส่วนพ่อเขารับรู้ว่าเธอมาอยู่ต่างจังหวัด เพราะเธอส่งข้อความทิ้งเอาไว้ บอกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วง หากถึงเวลาเธอจะกลับไปเอง เธอตั้งใจแล้วว่าจะทิ้งทุกคนไว้เบื้องหลังและเริ่มต้นใหม่ กับลูกที่นี่เธอไม่ต้องการรับรู้เรื่องราวชีวิตของใครอีกแล้ว ตอนนี้เธอยังมีเงินเก็บที่รวบรวมเอาไว้ก้อนนึง และยังมีเงินที่เธอขายรถได้ก็คิดว่าน่าจะอยู่ได้อีกหลายเดือนโดยที่ไม่ลำบาก

“แพรคิดอะไรอยู่หรือลูก” ยายคำสร้อยเดินถือแก้วนมอุ่น ๆ เข้ามาหาพร้อมกับขนมใส่ไส้ที่ตนเองลงมือทำเองกับมือ

"เปล่าค่ะยาย" ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ดวงตาเศร้าหมองก็ไม่รอดพ้นสายตาของผู้เป็นยายไปได้

“ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกนะ ที่นี่คือบ้านของหนู” ยายคำสร้อยเอ่ยพลางยกมือขึ้นลูบไรผมของหลานสาวเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู “อยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะนะลูก ยายกับตาจะดูแลเอง”

หญิงชราเงยหน้ามองแพรพรรณด้วยแววตาเปี่ยมรัก ความทรงจำเมื่อครั้งที่แม่ของเธอพาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มาเยือนบ้านครั้งสุดท้ายเมื่อสิบปีก่อนยังคงชัดเจนในใจ ตอนนั้นแพรพรรณเพิ่งอายุสิบขวบเท่านั้น

“ยายดีใจที่หลานกลับมาอยู่กับพวกเรา ยิ่งตอนนี้มีเจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องด้วย ยายยิ่งดีใจใหญ่เลย บ้านนี้ขาดเด็กตัวน้อย ๆ มานานมากแล้ว มีเจ้าตัวเล็กคงทำให้ที่บ้านมีชีวิตชีวามากขึ้น” ยายคำสร้อยยิ้มให้หลานสาว น้ำเสียงแฝงความตื่นเต้นเพราะตนเองก็ไม่ได้เลี้ยงเด็กเล็ก ๆ มานานมากแแล้ว

แพรพรรณยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะโผเข้าไปกอดยายไว้แน่น ความอบอุ่นจากอ้อมกอดนั้นทำให้หัวใจที่เคยบอบช้ำของเธอค่อย ๆ ถูกเยียวยา เธอรับแก้วนมอุ่นมาจากมือยาย จิบช้า ๆ มองทอดสายตาออกไปยังไร่ชาสีเขียวขจีที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ชีวิตนี้เธอและลูกคงต้องฝากไว้ที่นี่แล้ว 

“แพรก็คิดแบบนั้นจ้ะยาย ต่อไปถ้าลูกคลอดออกมาแล้ว แพรจะหางานในเมืองนะ จะได้ช่วยตากับยายอีกแรง” 

“ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทองให้มากหรอก ตากับยายช่วยหลานได้อยู่แล้ว อีกแค่เดือนเดียวเหลนยายก็จะลืมตาออกมาดูโลก อยู่เลี้ยงลูกให้สบายใจเถอะ เรื่องอื่นเราค่อยมาว่ากันอีกที” 

พูดจบก็ผินหน้ามองไปยังไร่ชาเบื้องหน้า ก่อนจะชี้มือไปยังร่างของตาโนชที่กำลังเก็บใบชาด้วยท่าทางแข็งขัน

“ดูสิ ตั้งแต่หลานกลับมาอยู่ที่นี่ ตาของหนูก็สดชื่นขึ้นกว่าเดิมมาก เรี่ยวแรงก็ดูจะเพิ่มขึ้นทุกวัน เพราะอยากแข็งแรงอยู่ดูแลหลานกับเหลนให้ได้นาน ๆ ไงล่ะแพรเอ๊ย” ยายคำสร้อยส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้หลานสาว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขานั้นดีใจขนาดไหนที่หลานสาวเพียงคนเดียวติดต่อมา ยิ่งพอบอกว่าจะมาขออาศัยอยู่ด้วย พวกเขาก็แทบจะร้องไห้โฮด้วยความยินดี

ครั้งแรกที่แพรพรรณก้าวมายืนอยู่หน้าบ้าน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ นับเป็นเวลานานมากแล้วหลังจากพลอยใสเสียชีวิต แต่ทางด้านสามีของเธอไม่ยอมมอบลูกสาวให้กับครอบครัวภรรยา แต่กลับให้ภรรยาใหม่เลี้ยงดู ทุกอย่างดำเนินไปตามครรลองของมัน โดยที่ฝ่ายตากับยายไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะไม่มีอำนาจมากพอที่จะต่อกรกับอดีตลูกเขยได้ ในวันนี้ทั้งสองจึงมีความสุขมากที่ได้หลานสาวกลับมาจริง ๆ เสียที

หนึ่งเดือนต่อมา ในวันที่ฟ้าใส แพรพรรณได้ให้กำเนิดลูกสาวตัวน้อยที่แข็งแรงสมบูรณ์ เด็กหญิงตัวจิ๋วที่เปรียบเสมือนของขวัญล้ำค่าที่ฟ้าประทานมาให้

เธอตั้งชื่อลูกสาวว่า 'พาขวัญ' ชื่อที่เต็มไปด้วยความหมาย ของขวัญที่นำพาความสุข ความหวัง และชีวิตใหม่มาสู่ครอบครัว

ยายคำสร้อยเป็นผู้กล่าวรับขวัญด้วยภาษาถิ่นอ่อนหวาน ขณะใช้ด้ายผูกข้อมือน้อย ๆ ของเหลนอย่างทะนุถนอม

“ดู๋สิเจ้าตัวน้อย น่าฮักน่าเอ็นดูขนาด เหลนยายทวดลืมตาดู๋โลกแล้วเน่อ

ขวัญเอ๊ยขวัญมา ขวัญมาตุ๊ยอยู่ตางนี้

อยู่ดีมีสุข โตวันโตคืน กิ๋นข้าวกิ๋นนมนัก ๆ

อย่าฝันร้าย อย่าตกใจสะดุ้งตื่น

ให้หมู่ผีหมู่ผะหญาอย่ามาใกล้

ให้เจ้าปลอดภัยในทุกย่างย่ำ

ขอคุณพระเจ้า คุณเทวดาในฟ้า

ฮักษาเจ้าตลอดเส้นทาง”

คำอวยพรอันงดงามดั่งบทกวีทำเอาแพรพรรณก็น้ำตารื้นตามไปด้วย 

ลูกน้อยทำให้ความสดใสในตัวของแพรพรรณกลับมาสดชื่นดังเดิม เธอเลี้ยงดูเด็กน้อยด้วยความรักเสมอมา จนกระทั่งเด็กน้อยเริ่มคลานและเดินได้ เธอจึงขออนุญาตตากับยายออกไปทำงาน

“จะรีบไปทำงานเลยหรือแพร ทำไมไม่อยู่ดูแลจนลูกโตกว่านี้ก่อนล่ะ” ดูเหมือนตาจะไม่อยากให้เธอทอดทิ้งลูกสาวไปไหน แม้แต่การทำงานก็ตาม แต่แพรพรรณไม่เห็นด้วยเท่าไหร่นัก

“ค่าใช้จ่ายของเด็กเล็กมีมากมายเลยจ้ะตา แพรไม่อยากรบกวนเงินจากตากับยายมากหรอกนะจ๊ะ อีกอย่างเงินเก็บที่ก็ร่อยหรอลงทุกวัน ให้แพรไปทำงานเถอะนะจ๊ะ”

“อืม...ถ้าอย่างนั้นก็ได้ แต่ว่าแพรต้องหางานที่ทำกลางวันนะ อย่าไปทำงานช่วงพลบค่ำถึงดึก ที่นี่ไม่ใช่เมืองใหญ่ รถราก็ไม่ได้มีมากเหมือนในเมืองหลวง”

“ค่ะคุณตา แพรจะหางานที่ไม่ไกลจากบ้านเรา ตากับยายจะได้ไม่เป็นห่วงนัก” เธอรับคำทั้งสอง ก่อนจะพาลูกเข้านอนดั่งเช่นทุกวัน

ระยะเวลาที่ผ่านมานานนับหลายเดือน ทำให้ตอนนี้ในใจของแพรไม่ได้มีผู้ชายอย่างวิศรุตเข้ามาทำให้หัวใจปั่นป่วนอีกแล้ว เมื่อไม่นึกถึงก็เท่ากับว่าไม่เจ็บปวด แต่มันกลับฝังลึกลงในก้นบึ้งของจิตใจจนไม่อยากขุดกลับขึ้นมาแล้วต่างหาก