บทที่ 5 คนโชคดี

พิณตะวันแช่ตัวอยู่ในน้ำที่กระจัดกระจายด้วยมีคนกระโดดตูมๆ ลงมาในน้ำไม่หยุด เสียงหัวเราะสดใสเต็มไปด้วยความสนุกสนานดังประสานกันอย่างเต็มที่ไม่ต้องเกรงใจใครเพราะมีแต่ธรรมชาติคอยฟังอย่างสงบ

กิจกรรมยามเช้าต้อนรับวันใหม่คือ กิจกรรมฝึกซีล เริ่มจากการที่ทุกคนจะทาหน้าทาแขนและขาด้วยยางไม้ผสมดอกอัญชันจนหน้าเป็นสีน้ำเงินปนดำและลงน้ำก็ไม่หลุด ต้องถูด้วยใยบวบกับสบู่แบบหนักๆ ถึงจะออก

จากนั้นก็วิ่งไล่จับกันตามชายหาดจนมาถึงด้านตะวันตกแห่งนี้ กิจกรรมก็จะประกอบด้วยการเอ็กเซอร์ไซส์ด้วยการกระโดดไปตามโขดหินเป็นการบริหารกล้ามเนื้อขาและสายตาที่จะต้องเร็วกับการมองก้อนหินข้างหน้าและกะให้แม่นยำสำหรับเท้า เพื่อที่จะได้ไม่ตกไปหัวฟาดนอนแอ้งแม้งที่พื้นน้ำข้างล่าง

จากนั้นก็ปีนป่ายขึ้นบนโขดหินใหญ่แล้วฝึกความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวของหน่วยซีลด้วยการกระโดดลงทะเล... เป็นการขจัดความกลัวและความปอดแหก

ถ้าใครโตพอ ตะวันจะต้องพามาฝึกความกล้าหาญที่นี่ก่อนรับเข้าหน่วย! ทุกคนที่เป็นลูกน้องของพี่ตะวันจะต้องไม่ปอดแหก! ถ้าสอบผ่านจะได้เหรียญกล้าหาญไปห้อยคอด้วย... เหรียญกล้าหาญที่พี่ตะวันแกะจากกะลามะพร้าวด้วยมีดประจำตัวกะมือตัวเองเลยทีเดียว!

"น้องพร้าว...กระโดดเร็วๆ สิ พี่รออยู่ ไม่ต้องกลัว ตรงนี้ไม่มีหิน พี่ตะวันดำลงไปดูตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยแล้วว่ามันลึกและไม่มีหินหัวไม่แตกแน่นอน... ดูสิทุกคนกระโดดลงได้หมด น้องพร้าวเกือบจะได้เหรียญกล้าหาญแล้วนะ...อีกด่านเดียว เร็วๆ เข้า"

เสียงเล็กหว่านล้อมเด็กหญิงร่างบางที่ยืนหน้าซีดบนโขดหินใหญ่ เด็กหญิงมะพร้าวทำท่ากลั้นใจและหลับตา

"พี่ตะวันจะนับให้นะ หนึ่ง! สอง! ซั่ม!"

ตูม!

เสียงกระโดดน้ำ พร้อมกับเสียงปรบมือชื่นชมก็ดังเฮ

"เฮ้ย...นายหัวมา!" เสียงใครคนหนึ่งตะโกนลั่น จากนั้นก็รีบว่ายน้ำ ตะกายขึ้นฝั่งหนีหายไปคนละทิศละทาง เด็กหญิงมะพร้าวกระโดดแล้วก็จมลงไป พิณตะวันรีบดำมุดลงไปดึงขึ้นมา

"นายหัวมา ตะวันเร็วเข้า!"

เสียงโก้กระซิบบอก มันหลบอยู่หลังโขดหิน พิณตะวันสะดุ้งโหยงเพราะเมื่อกี้มัวดำน้ำลงไป ไม่ได้ยินที่ลูกสมุนตะโกนบอก

"เอ็งพามะพร้าวหลบไปเร็ว! ข้าจะไปอีกทาง"

พิณตะวันรีบส่งมะพร้าวให้โก้ ซึ่งมะพร้าวก็รีบดำน้ำตามโก้ไปทันใด ทุกคนกลัวนายหัวกันหมด ดังนั้นเวลาสลายตัวจึงใช้เวลาไม่ถึงห้านาที พิณตะวันรีบว่ายน้ำหลบไปตามแนวหิน ทั้งดำผุดดำว่ายอย่างรวดเร็ว

ไอลวิลเดินมาถึงโขดหินใหญ่ เห็นเด็กๆ วิ่งหนีเขาไปคนละทิศละทาง ชายหนุ่มยกมือขึ้นเท้าสะเอวพลางส่ายหน้าระอา เห็นทีจะต้องเรียกพ่อแม่มาคุยอย่างจริงจังให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียแล้ว

"โอ๊ย!"

เสียงเล็กร้องโอ๊ย ดังอยู่หลังแนวหินห่างออกไป ไอลวิลรีบวิ่งไปตามทิศทางของเสียงทันที

"ใครอยู่ตรงนั้น เป็นอะไรหรือเปล่า"

เสียงห้าวดุของนายหัวดังอยู่เหนือศีรษะทำให้พิณตะวันสะดุ้งโหยง เมื่อกี้ไม่ทันระวังเท้าไปเหยียบโดนเปลือกหอยเข้าให้

ไอลวิลมองดูใบหน้าเล็กที่ทั้งหน้าเห็นแค่ดวงตาโตใสแป๋ว นอกนั้นเป็นสีม่วงครามน้ำเงินดำ ดวงตาโตมองเขาอย่างตกใจและตื่นตระหนก

"ส่งมือมาหนู ชื่ออะไรเรา ขึ้นมาเร็ว แช่น้ำแบบนั้นเดี๋ยวก็ปอดบวมตาย... ชื่ออะไร"

เสียงห้าวเอ่ยกับเด็กน้อย นั่งยองๆ บนโขดหินเตี้ย พิณตะวันตกใจกลัว เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้ากับนายหัววิลอย่างที่ไม่อาจจะหลบหนีได้เหมือนเช่นทุกครั้ง

"ชื่อ ตะ...เอ่อ มะพร้าวจ้ะ"

เด็กหญิงตอบ ไอลวิลพยักหน้า เด็กหญิงที่ถูกลูกพี่หัวโจกบังคับให้กระโดดน้ำเมื่อครู่นี้นั่นเอง เขาส่งมือไปหา

"จับมือสิ จะยกขึ้น แล้วร้องอะไรเมื่อกี้หือ"

เขาเอ่ยเสียงอ่อนลง เด็กหญิงทำหน้าแหย...

"เหยียบเปลือกหอยจ้ะนาย"

เสียงเล็กตอบพร้อมกับลุกขึ้นยืน ไอลวิลเอื้อมมือไปหิ้วปีกยกขึ้นจากน้ำ ร่างสูงลุกขึ้นยืน อุ้มเด็กร่างบางไต่หินขึ้นไปบนชายหาด

พิณตะวันทำตัวเกร็ง และกลั้นหายใจเพราะกลัวนายหัวมาก ตอนนี้เท้าก็เจ็บจี๊ดๆ เมื่อเหลือบตาไปมองก็เห็นว่ามีเลือดไหลหยดจากส้นแหมะๆๆ

"เอ้า เจ็บตัวจนได้สินะ ไม่ไหวจริงๆ หัวโจกพวกเธอ... อย่าให้ฉันเจอนะ จะจับมาฟาดให้หลังลายเลยทีเดียว"

ไอลวิลเอ่ยกับเด็กที่เขาเข้าใจว่าชื่อ มะพร้าว... เด็กหญิงยิ้มเจื่อน นอกจากใบหน้าเป็นสีสุดบรรยายแล้ว ทั้งแขนและขาก็กระดำกระด่างพอๆ กัน หางเปียเปียกลู่แนบศีรษะเล็ก

"หนูเดินได้จ้ะนาย"

เด็กน้อยรีบบอก เมื่อเขาอุ้มขึ้นไปบนถนน เพื่อจะพาไปห้องพยาบาลของบ้าน ไอลวิลส่ายหน้า เขาอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นเนินที่ทำเป็นบันไดดินจนถึงตัวเรือน

"ตัวเปียกแบบนี้ นั่งรออยู่นี่ก่อนเดี๋ยวจะให้พยาบาลออกมาทำแผลให้"

ไอลวิลเอ่ยกับเด็กหญิง วางเจ้าตัวน้อยลงบนม้าหินอ่อนตรงสวนหย่อมข้างเรือน จากนั้นร่างสูงก็ก้าวเข้าไปภายในบ้าน บอกพยาบาลให้ไปทำแผลให้เด็ก ส่วนตัวเขากลับขึ้นห้อง เพื่อเตรียมตัวจะเข้าไปที่หลังเกาะส่วนที่เป็นฟาร์มหอยมุก

"เด็กไหนคะนายหัว"

เสียงพยาบาลวัยกลางคนเอ่ยถาม เมื่อเขาเดินกลับลงไป ไอลวิลขมวดคิ้วทันที

"เด็กที่นั่งตรงม้าหินอ่อน ข้างเรือนฝั่งตะวันตกไงคุณทิพย์"

ชายหนุ่มตอบพลางเดินไปเปิดผ้าม่านดู ปรากฏว่าไม่เห็นร่างเล็กนั้นแม้แต่เงา!

"เห็นว่าชื่อมะพร้าว...เท้าเด็กถูกเปลือกหอยบาด คุณทิพย์ช่วยดูหน่อยนะถ้าเจอ หรือจะประสานกับพยาบาลของคนงานก็ได้ ฉันจะไปท้ายเกาะหน่อย"

ร่างสูงกล่าวเสร็จก็เดินออกไป ทิพวรรณจึงโทรหาพยาบาลประจำสถานพยาบาลของชาวบ้านว่าผู้ปกครองได้พาเด็กมะพร้าวไปที่นั่นหรือไม่ ทางโน้นก็บอกว่าไม่เห็น ทิพวรรณจึงปล่อยไป เพราะความจริงการถูกเปลือกหอยบาดเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับชาวเลมาก ถือเป็นธรรมดาสุดๆ แต่เป็นเพราะนายหัวเพิ่งมาจากอังกฤษ และไม่คุ้นเคยกับความสมบุกสมบันของคนแถวนี้ จึงเป็นห่วงตามประสาเจ้านายที่มีน้ำใจ

หลายวันต่อมา เด็กหญิงมะพร้าวถูกนายหัวเรียกไปพบพร้อมผู้ปกครอง... เด็กหญิงมะพร้าวงงและกลัวจนตัวสั่น แต่นายหัวไม่ได้ว่าอะไร สอบถามอายุ สอบถามประวัติการเรียน นายหัวตั้งทุนให้ จะส่งให้ไปเรียนบนแผ่นดินใหญ่!

เด็กหญิงมะพร้าวหน้าเสีย เพราะไม่ต้องการไปจากเกาะ แต่พ่อกับแม่ก็ดีใจกันยกใหญ่ที่ลูกจะได้เรียนสูงๆ

ส่วนคนก่อเรื่องนั้น กำลังนั่งใช้มีดแทะมะพร้าวอ่อนกินอย่างสบายอารมณ์บนยอดมะพร้าว เท้าพันด้วยผ้าสีเหลืองที่ฉีกจากเสื้อตัวเก่า ตำหญ้าสาบเสือโปะไปบนแผลเรียบร้อยอย่างรู้วิธีรักษาแผลสด จากนั้นก็ทดสอบด้วยการปีนต้นมะพร้าว ซึ่งก็ปีนได้คล่องเหมือนเดิม

"สบาย สบาย... ถูกจายก็คบกันไป...งืบๆๆๆ"

เสียงร้องเพลงพี่เบิร์ดปนกับเสียงเคี้ยวมะพร้าวอ่อนอย่างเมามันในอารมณ์ เท้าที่พันผ้ากระดิกไปตามจังหวะ คนผ่านไปผ่านมาไม่ต้องเสียเวลาเงยหน้าขึ้นไปดูก็รู้ว่าเป็นใคร!