บทที่ 7 หนูเป็นสาวแล้ว

ภาพห่อผ้าขาวกลมที่ลอยละลิ่วลงมาจากเรือสำราญย้อนเข้ามาให้ความทรงจำ... กำเนิดของพิณตะวันนั้นจะเป็นอย่างไร ผู้เป็นแม่ก็สุดจะรู้ได้ รู้แต่ว่า เธอจะต้องปกป้องลูกน้อยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะการที่เด็กทารกถูกโยนทิ้งทะเลจากเรือแบบนั้น แสดงว่ามีคนประสงค์ร้าย ไม่ต้องการให้มีชีวิตอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย!

"แม่กับพ่อต้องพูดกับครูใหญ่และนายหัวให้ตะวันนะจ๊ะ ตะวันไม่ไป! ถ้าไปใครจะคอยช่วยแม่ซักผ้าถูบ้าน และใครจะช่วยแม่ล้างผักทำกับข้าวให้คนงานละจ๊ะ"

เด็กน้อยทั้งงอนทั้งอ้อนผู้เป็นพ่อกับแม่ เข้าไปกอดคลอเคลียจนคนเป็นพ่อต้องถอนหายใจ

"เอาเป็นว่า พ่อจะพูดกับนายหัวและครูใหญ่ก็แล้วกัน แต่นายหัวท่านก็หวังดีจริงๆ อยากให้ตะวันได้เรียนสูงๆ นะลูก การได้เรียนจากโรงเรียนในเมืองที่คุณครูเก่งๆ มีความรู้เยอะๆ จะทำให้ตะวันพลอยเก่งไปด้วย"

"แต่คุณครูไม่รู้จักเกาะของพวกเราสักหน่อยนี่จ๊ะพ่อ ถ้าหากนายหัวต้องการคนมาช่วยพัฒนาเกาะ ก็ต้องเรียนรู้จากเกาะนี่ไม่ใช่เหรอจ๊ะ ตะวันไม่เห็นว่าจะต้องไปเรียนที่อื่นเลย ไปเรียนทำไมไกลๆ ให้เสียเวลา วันก่อนดูรายการทีวี ตะวันยังเห็นนักศึกษากลับไปทำไร่ทำสวนที่บ้านตัวเองเลยนี่นา เรียนไปตั้งนานหลายปี พ่อแม่เสียตังค์ไปตั้งแยะ สุดท้ายก็กลับไปทำเกษตรเหมือนพ่อแม่ อย่างนี้จะไปเรียนทำไมล่ะจ๊ะ"

เด็กหญิงจดจำมาจากรายการอะไรสักอย่าง ชื่อคล้ายๆ รักเก่าที่บ้านเกิดอะไรทำนองนั้น

"เรียนเอาความรู้ไว้ก่อนไงจ๊ะ เผื่อมีประโยชน์ เพราะถ้ายังไม่รู้ว่าอยากจะทำอะไรในอนาคตก็เรียนสูงๆ ไว้ก่อนไงลูก"

ผู้เป็นแม่เอ่ยอธิบาย เพราะความจริงแม่ก็จบแค่มัธยมต้นเอง จากการศึกษานอกโรงเรียน พ่อดีหน่อยที่จบ ม.หก

"แต่ตะวันรู้แล้วนี่จ๊ะว่าตัวเองอยากจะทำอะไร" เด็กน้อยรีบเอ่ย

"แล้วตะวันอยากจะทำอะไรล่ะลูก"

ผู้เป็นพ่อลองถามดู

"ตะวันอยากทำงานที่นี่ จะอยู่ที่นี่ตลอดไป อยากอยู่กับพ่อและแม่ อยากดูแลพ่อกับแม่เมื่อตะวันโตขึ้น เพราะพ่อกับแม่จะต้องแก่เหมือนยายเม้าตาเสาถูกไหมจ๊ะ ถึงตอนนั้นตะวันจะได้อยู่ดูแล จะไม่ทิ้งไปเหมือนที่พี่นกแก้วทิ้งยายเม้ากับตาเสาไงล่ะจ๊ะ พี่นกแก้วแทบจะไม่กลับมาบ้านเลย ยายเม้าแกก็ได้แต่นั่งดูรูปพี่นกแก้วแล้วก็ร้องไห้ ตะวันไม่อยากให้แม่กับพ่อต้องมานั่งดูรูปตะวันแล้วร้องไห้แบบนั้น"

พ่อกับแม่ฟังแล้วก็ต้องหันไปมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะขำหรือจะซึ้งดี... เด็กเอ๋ย...เด็กน้อย... ตัวแค่นี้ คิดอะไรได้ไกลเกินกว่าที่พ่อกับแม่จะคาดถึง

"เอาล่ะ พ่อจะไปพูดกับนายหัวท่านดู ท่านก็คงจะไม่บังคับหรอก ถ้าหากตะวันไม่อยากไป"

พ่อกล่าวทำให้เด็กหญิงยิ้มแฉ่งด้วยความดีใจ โผเข้าไปกอดทั้งพ่อและแม่

"ตะวันรักพ่อกับแม่ที่สุดในจักรวาลเลยจ้ะ"

****

เย็นวันต่อมา พ่อก็พาพิณตะวันไปหานายหัววิลที่เรือนใหญ่ ตั้งแต่ที่โดนหินบาดเท้าครั้งนั้น ซึ่งก็หลายเดือนมาแล้ว เด็กหญิงก็เลี่ยงหลบไม่ให้นายหัวเห็นหรือได้ยินกิตติศัพท์อีกเลย นายหัวก็ยุ่งกับงานบนเกาะจนไม่ได้ใส่ใจเรื่องซุกซนของพวกเด็กๆ

"เสียดายนะ เห็นครูใหญ่ว่าเรียนเก่ง เห็นว่าเก่งทุกวิชา โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ"

เสียงห้าวเอ่ย ร่างสูงใหญ่ของนายหัววิล ทำให้พิณตะวันต้องนั่งแอบๆ เยื้องไปข้างหลังพ่อ นายหัวนั่งที่เก้าอี้โยกตรงระเบียงด้านตะวันตกของชั้นล่าง พ่อกับตะวันนั่งที่ม้ายาวซึ่งมีตลอดแนวระเบียง มีลูกกรงเป็นไม้กลมสูงประมาณเมตรกว่า

นายหัวหน้าเหมือนนายแบบฝรั่งที่พิณตะวันเห็นโฆษณาเหล้าและนาฬิกา...หน้าไม่เหมือนทุกอย่างหรอก แต่ก็เป็นฝรั่งคล้ายๆ กัน

"ครับนาย แต่เขารักที่นี่ ไม่อยากไปอยู่ไกลๆ ผมก็เลยคิดว่าเรียนทางไกลเอาก็ดีเหมือนกัน"

ไอลวิลหันไปมองเด็กหญิงตัวบางที่นั่งแอบหลังพ่อ เนื้อตัวและหน้าตาดูกระดำกระด่างชอบกล...แต่ผมถักเปียยาวมีสีดำจนเป็นมันวาวและดูดกหนา...นี่เอง...เด็กตะวัน ที่เขาได้ยินชื่อจนติดหูเรื่องความแก่นกะโหลก... แต่เขาก็ไม่ได้มีเวลามานั่งจ้ำจี้จำไชกับพวกเด็กซนพวกนี้ เตือนพ่อแม่ผู้ปกครองไปแล้วก็แค่นั้น

"ไม่อยากไปเห็นบ้านเมืองอื่นที่เขาเจริญแล้วบ้างหรือ"

เสียงห้าวของนายหัวถามพิณตะวัน

"ไม่จ้ะ หนูรักที่นี่...ที่นี่ก็เจริญและสวยงาม นายหัวยังมาอยู่เลยนี่จ๊ะ"

เด็กน้อยตอบ ทำให้ไอลวิลต้องเลิกคิ้วแล้วอึ้งไป มองดูดวงตาโตแป๋วแหววที่มองเขาอย่างใสซื่อ ไม่แน่ใจว่าเด็กตอบตามความคิดหรือว่าแอบย้อนเขาเข้าให้แล้ว...

"เอาล่ะ เรื่องการเรียนเป็นเรื่องที่ไม่มีใครต้องการบังคับใคร จะเรียนที่ไหนก็ได้ แต่ขอให้เรียนก็แล้วกัน ในเมื่อต้องการจะอยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว...ตอนนี้ยังเล็กอยู่ อาจจะเปลี่ยนใจในอนาคต ตอนจะเข้ามหาวิทยาลัยก็ได้"

ไอลวิลกล่าวสรุป เพราะเขามีหน้าที่เพียงจะให้ทุนให้เรียนเต็มที่ ส่วนใครจะเรียนหรือไม่นั่นก็แล้วแต่ตัวผู้เรียน

"ถ้าชอบวิชาภาษาอังกฤษ เมื่อเริ่มเรียนทางไกล ได้หนังสือมาแล้ว ให้มาเรียนกับฉันช่วงเวลากลางคืน จะจัดเวลาให้อีกที ทุกคนที่เรียนทางไกล ฉันจะช่วยสอนภาษาอังกฤษให้ ไม่แน่ในอนาคตเราอาจจะอยากเป็นครู เห็นว่าภาษาอังกฤษ ครูใหญ่เองก็ไม่ได้จบมาโดยตรง ถ้าหากเธอเรียนเก่ง เธอจะได้ช่วยสอนรุ่นน้องๆ ต่อไป"

นายหัวกล่าว จากนั้นก็บอกว่าไม่มีอะไรอีก พ่อจึงพาพิณตะวันกลับบ้าน พิณตะวันไม่อยากไปเรียนกับนายหัวเลย กลัวโดนดุ อีกอย่าง ท่าทางไม่น่าสนุกเท่าไหร่ เพราะคุยอะไรก็ไม่รู้ ฟังแล้วรู้สึกเครียดและปวดไส้ติ่งจี๊ดๆ อยากจะวิ่งหนีไปอยู่ไกลๆ มากกว่า

****

ในเวลาต่อมา เด็กๆ ก็เรียนจบ และบางส่วนก็ไปเรียนที่โรงเรียนบนแผ่นดินใหญ่ตามที่นายหัวได้สนับสนุนให้ทุน บางส่วนก็อยู่ที่นี่ เรียนทางไกลเอา เวลาว่างก็ช่วยพ่อแม่ทำงานที่ทำได้

ส่วนคนที่ไปเรียนพิเศษกับนายหัวตอนกลางคืนนั้น แรกๆ ก็มีกันหลายคน ต่อมาก็ค่อยลดลงเหลือสามคนคือ พิณตะวัน ก้องและโก้ แต่ต่อมาสองคนนั่นก็เบี้ยว นายหัวก็ไม่ต้องการบังคับ เพราะสอนคนไม่อยากเรียนมันก็น่าเซ็งเหมือนกันกระมัง พิณตะวันจะเบี้ยวอีกคนก็เกรงใจนายหัว เลยจำต้องไปเรียนในวันเสาร์และอาทิตย์ ตอนที่นายหัวกำหนดเวลาให้คือหนึ่งชั่วโมงตอนหลังทานข้าวเสร็จ ก็ช่วงหนึ่งทุ่มถึงสองทุ่ม พ่อมาส่งและนั่งรอ

นายหัวเป็นฝรั่ง และพิณตะวันก็ชอบภาษาอังกฤษด้วย ทำให้การเรียนกับนายหัวไม่น่าเบื่อและก็สนุกและได้ฟังสำเนียงเหมือนฝรั่งแท้ของนายหัวเพลินดีไม่น้อย...