บทที่ 8 หนูเป็นสาวแล้ว

****

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก... พิณตะวันอายุ 18 ปีและเรียนจบชั้นมัธยมปลายจากการศึกษานอกโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว และกำลังบ่ายเบี่ยงที่จะเรียนต่อ เพราะไม่รู้ว่าจะเรียนไปทำไม ทุกอย่างบนเกาะนี้พิณตะวันก็รู้หมดทุกซอกทุกมุมแล้ว ทำงานได้คล่องและเก่งพอๆ กับผู้ใหญ่ และเก่งพอๆ กับนายหัวเลยนั่นแหละ

ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา จากเด็กน้อยที่เคยกลัวนายหัว เวลานี้ก็ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่แล้ว เพราะเป็นมือขวาของนายหัวไปเรียบร้อยแล้วนั่นเอง ช่วยคุมงานและช่วยเหลือทุกอย่างที่เจ้าตัวทำได้อย่างสนุกกับชีวิต ไม่เคยมีใครเห็นไอ้ตะวันทำหน้าเศร้าได้เกินครึ่งชั่วโมง จะมีก็ครั้งหนึ่งที่เจ้าตัวเศร้าจัดมากๆ คือตอนที่เจ้ารัมมี่ หมาประจำตัวมันตาย

"นายหัวฮะ...ตะวันจะไปท้ายเกาะ..."

"สอนกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามา ฮะ!...ใส่ฉัน"

เสียงห้าวตวาดใส่ทันทีอย่างไม่มีเกรงใจ ร่างเพรียวสูงโปร่งสวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีน้ำตาลสลับดำ ผูกชายที่เอวกับกางเกงยีนส์เก่าขาดตรงหัวเข่า ใบหน้าเรียว มัดผมหางม้าสอดเข้ารูหมวกแก็ป เวลานี้เจ้าตัวยืนเอามือเกี่ยวหูกางเกง... ทำตัวก๋ากั่นแก่นแก้วตั้งแต่เด็กจนโต... ไม่ชอบพูดคะพูดขา แต่จะพูด จ๊ะ...ก็ในบางครั้ง แต่ตอนโตมานี่เห็นพูด ฮะ! จนติดปาก เพราะเจ้าตัวตัดสินใจเอาเองว่า... มันเข้ากับสไตล์และบุคลิก!

"ตะวันจะไปช่วยตาจั่นคุมคนงานให้นะ นายหัวจะได้ไม่ต้องไปไง ตอนสายคุณเชอรี่เธอจะมาหาไม่ใช่เหรอ"

เวลาจะเถียงโต้ตอบอย่างเช่นตอนนี้ เจ้าตัวจะไม่มีทั้ง ฮะ! ทั้ง คะ! ทั้ง จ๊ะ!

ไอลวิลขมวดคิ้ว...

"รู้ได้ยังไงว่าใครจะมาหาฉัน แอบฟังโทรศัพท์อีกแล้วใช่ไหม"

เสียงห้าวดุเอ่ยถามทันที ร่างสูงยืนเท้าเอวมอง เวลานี้ยืนกันอยู่ที่ระเบียงชั้นบน หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ซึ่งบางครั้งพิณตะวันก็มาทานด้วยเพราะแอบสงสารนายหัวที่นั่งทานข้าวคนเดียวเป็นประจำ แต่ส่วนใหญ่พิณตะวันก็จะหลีกเลี่ยงเพราะชอบทานกับพ่อแม่มากกว่า...

"โธ่...ตะวันไม่ได้แอบฟัง ไม่ได้เสียมารยาทขนาดนั้นหรอกฮะ...นายหัวพูดเสียงดังเหมือนฟ้าผ่าแบบนี้ตะวันก็ได้ยินชัดเจน แบบชิลๆ สบายๆ"

ตอนท้ายทำท่าร้องเพลงในลำคอพร้อมยักคิ้วแผล็บกวนประสาทใส่อีก ไอลวิลส่ายหน้า

"จะไปไหนก็ไป... แต่อย่าให้ได้ยินนะว่าพาคนงานทำอะไรที่ฉันห้ามนะ!"

เสียงห้าวเอ่ยอย่างจับผิดและรู้ทัน พิณตะวันทำหน้าไขสือ

"ว้อท...ตะวันไม่รู้ว่านายหัวพูดเรื่องอะไร ไปล่ะฮะ"

กล่าวเสร็จ ร่างเพรียวก็หันหลังเดินไปตามแนวระเบียงเพื่อจะลงบันได

"เดี๋ยวก่อน... ยังไม่ได้คุยกันเรื่องเรียนต่อของเราเลย จะเอายังไงกันแน่หือ"

ไอลวิลเอ่ยถาม มองดูใบหน้าเรียว ผิวสีน้ำผึ้งที่ดั้งเดิมขาวแต่เป็นเพราะอยู่กับแดดและลมทะเล ทำให้ผิวกลายเป็นสีเหลืองนวลคล้ายเทียนขี้ผึ้งหรือน้ำผึ้งไป ส่วนเขาเองก็ได้ผิวสีแทนเข้มสมกับที่ได้อยู่เกาะหลายปี

"โอย มีเวลาเหลือเฟือน่านาย...คุยกันหลังจากแฟนนายกลับไปก็ได้ฮะ"

"ใครแฟนฉัน?"

"อ้าว ก็คุณเชอรี่ไง้ แต่ เอ๊ะ!... หรือว่าจะเป็นคุณมะปรางฮะ? หรือว่าจะเป็นคุณหม่อน หรือคุณไหม...หรือคุณพิลัยลักษณ์ ตะวันไม่รู้หรอก! ใครๆ ก็มาจีบนายหัวกันทั้งนั้น หวังจะได้เป็นคุณผู้หญิงแห่งเกาะรังนาง เทียวมาเทียวไปจนหัวกระไดมันแปร๊บ! เวลาเดินตะวันจะต้องค่อยๆ เดินกระหย่องกระแหย่งเอา เพราะกลัวลื่นล้มหัวแตก!"

เจ้าตัวทำเสียงประชด ไอลวิลฟังแล้วก็ต้องโบกมือไล่อย่างหมดความอดทน

"ไปไกลๆ ไป... ก่อนที่เราจะได้หัวแตกจริงๆ"

เขาเอ่ยไล่ด้วยน้ำเสียงระอากับความแก่แดดแก่ลมของเจ้าหล่อน พิณตะวันได้โอกาสจึงรีบเผ่นแน่บ

ใครอยากจะอยู่ใกล้นายหัววิลกันล่ะ หน้าดุก็เท่านั้น ชอบทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา คุยด้วยก็ชอบตวาดแว้ดๆ ถ้าไม่พอใจ... ทีกับสาวๆ คนอื่นไม่เห็นเคยตวาดใส่เหมือนที่ตวาดใส่พิณตะวันเลย...

หญิงสาวกระโดดลงบันไดทีละสองขั้น ผิวปากเป็นเพลง...พร้อมกับร้องคลองึมงำไปตามทางอย่างสบายอารมณ์

"สบาย สบาย ถูกใจ ก็คบกันไป... เพราะฉันเป็นคนไม่สนอะไร...ไม่เคยต้องการใครๆ ...สบาย สบาย..."

จากหน้าเรือนใหญ่ก็ควบจักรยานประจำตำแหน่งแล้วก็รีบปั่นลงเนินไปอย่างรวดเร็ว จุดหมายปลายทางคือ สวนมะพร้าว...วันนี้มีการพนันกันเก็บมะพร้าว เงินเดิมพันก็โขอยู่... ครั้งก่อนได้มาหลายตังค์ เก็บใส่กระปุกเอาไว้ใช้ในอนาคต เผื่อจะโดนนายหักเงินค่าขนมตอนที่นายรู้เข้า!