บทที่ 1. ตอนที่ 4. กฎของตระกูล

“ขอโทษด้วยค่ะ ครั้งหน้าจะไม่เป็นแบบนี้อีกค่ะ” ฟางเฟยพูดกับหญิงสาวหัวโต๊ะอย่างตั้งใจ พร้อมทั้งจ้องหน้าเธอ 

“เอาน่าเรื่องเล็กน้อย นี่ก็ยังเหลือเวลา ถูกไหม”

ผู้กำกับทำทีเป็นยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู แล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ทำให้ทุกคนในที่นั้น พลอยยิ้มออกกันได้บ้าง และได้มารู้ว่าผู้หญิงหน้าตาดีคนนั้น เธอคือภรรยาของผู้จัดทำภาพยนตร์ มิน่าถึงวางท่าเข้มงวดนัก 

ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เบื้องต้นคือการชี้แจงกฎระเบียบของบริษัท รายได้ รายละเอียดต่าง ๆ ทุกอย่างจบลงในเวลาอันรวดเร็ว ส่วนรายละเอียดเรื่องนัดหมายการฝึกซ้อมการแสดงต่าง ๆ จะมีการนัดหมายในภายหลัง ทันทีที่การประชุมยุติลง ฟางเฟยก็รีบแยกตัวออกไป โดยไม่ได้สนใจที่จะทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมงาน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือยัยปากร้าย ซึ่งเธอมองว่ายังมีเวลาให้รู้จักกันอีกมาก เพราะพวกเธอทั้งหมด ยังต้องใช้เวลาเรียนการแสดงเพิ่มเติม และฝึกซ้อมการแสดงเพื่อให้ตรงตามทีมงานต้องการ

เพราะจุดมุ่งหมายของฟางเฟยในเวลานี้ คือเบื้องหลังของคันฉ่องทองแดง บนความสัมพันธ์ในตระกูลเกา เพื่อความรวดเร็วหญิงสาวเลือกที่จะนั่งแท็กซี่ระหว่างรอรถอยู่นั้น ได้มีรถอีกคันเข้ามาจอดเทียบตรงหน้าเธอ ทันทีที่กระจกรถเลื่อนลง คนในรถก็คือผู้กำกับภาพยนตร์อารมณ์ดี ที่เพิ่งได้พบกันในที่ประชุม

“เกาฟางเฟย เธอกำลังจะไปไหน ขึ้นรถมา ผมจะไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเองได้ ไม่รบกวนคุณดีกว่า”

“ไม่รบกวน ขึ้นมาเลย วันนี้ผมเสร็จงานแล้ว ขึ้นมา ๆ ผมไปส่งคุณ ผมว่าง”

หญิงสาวลังเลเล็กน้อยได้แต่ถอนหายใจ แล้วยอมขึ้นรถของผู้กำกับ ที่เพิ่งเจอกันแค่เพียงสองครั้งเท่านั้น

“ฉันจะไปศาลเจ้าฮั่นยุหวี่ คุณจะผ่านรึเปล่า คุณอาจส่งฉันกลางทางก็ได้นะ ฉันเกรงในไม่อยากรบกวนค่ะ”

“เฮ้ย…บอกแล้วไงว่าไม่รบกวน วันนี้ผมว่างไม่มีธุระแล้ว ไปส่งคุณได้สะบายมาก แต่ผมจะแวะซื้อกาแฟสักหน่อย ดื่มกาแฟกับผมสักครู่ได้ใช่ไหม”

“เอ่อ…ก็ได้ค่ะ ขึ้นรถคุณมาแล้วนี้ ก็ต้องไปด้วยกันสิถูกไหม”

ชายหนุ่มเจ้าของรถกะบะสายลุยหัวเราะขึ้น เขาเป็นผู้กำกับที่ยังหนุ่มและอารมณ์ดี การร่วมงานกับเขาดูไม่ยากและสบายใจ ถือว่าโชคดีที่งานนี้ได้ร่วมงานกับเขา ชายหนุ่มเลี้ยงกาแฟหญิงสาว และชวนเธอนั่งพูดคุยกันในร้านกาแฟ

"คุณเป็นคนไทยใช่ไหม"

“ค่ะเป็นลูกครึ่งไทย-จีน ซึ่งไม่แปลกเพราะในเมืองไทยลูกผสมแบบฉันมีเยอะมาก”

“ใช่ไม่แปลก แต่สำหรับผมคุณมีแรงดึงดูดที่ดี คุณเชื่อไหมโชว์ของคุณเมื่อวานติดตาผมมาก ท่ารำของคุณคิดขึ้นมาใหม่เหรอ ผมไม่เคยเห็นมาก่อน”

“ใช่ค่ะ ฉันเรียนนาฏศิลป์จีนมาบ้าง แต่ถือว่าน้อยมาก ฉันสอบมาเรียนต่อที่นี่ โดยการส่งเทปการแสดงที่มี และทั้งหมดฉันคิดขึ้นมาใหม่”

“น่าสนใจมาก งานของผมชิ้นนี้ สำหรับตัวประกอบ 5 คน ผมต้องการใช้แค่ไม่กี่ฉาก แต่ถ้าคุณทำมันออกมาได้ดี ผมยังมีงานอื่นให้คุณอีก ยอมรับว่าผมติดตามาก ถึงขั้นเก็บไปฝัน นี่ฟังดูเหมือนผมเป็นคนเจ้าชู้ไม่ดีเลย ไปกันเถอะ ขอบคุณที่มาดื่มกาแฟเป็นเพื่อน ผมจะไปส่งคุณที่ศาลเจ้า”

“รบกวนไปถนนเส้นด้านหลังนะคะ ฉันจะเข้าประตูหลัง”

“คุณเป็นคนของที่นั่นเหรอ ประตูนั่นใครก็รู้กันว่า ให้ใช้ได้เฉพาะคนตระกูลเกา อ๋อ…ใช่แล้ว คุณแซ่เกาทำไมผมคิดไม่ถึงนะ เกาฟางเฟย คุณไม่ธรรมดาซะแล้ว”

“ทำไมค่ะ ตระกูลเกา มีปัญหาอะไรรึเปล่า”

“ใครจะกล้ามีปัญหา นี่เป็นตระกูลเก่าแก่ของที่นี่ ผมโง่เองที่คิดไม่ถึง มิน่าคุณถึงมีฝีมือขนาดนี้”

“ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอกค่ะ ฉันมาจากเมืองไทยได้ไม่กี่ปีนี้เอง แต่ในไทยตระกูลเกาก็ถือว่าใหญ่ มีลูกหลานมากมาย ไม่คิดว่ามาที่นี่ก็เจอญาติผู้ใหญ่อีก”

รถกะบะคันใหญ่จอดเทียบหน้าประตูทางเข้าบ้านสกุลเกาที่อยู่ติดกับศาลเจ้า ฟางเฟยก้าวลงจากรถแล้วเดินไปกดอ๊อดหน้าประตู สักครู่ประตูก็เปิดออก มีคนมานำทางเธอเข้าไป พอหญิงสาวเดินลับหาย รถคันใหญ่ถึงเคลื่อนตัวออกไป