บทที่ 91. ตอนที่ 1. ห้องลับมายาลวง

แดนปัญจธาตุยังคงดูสงบเป็นปกติดี เทพรับใช้จากตำหนักซื่อเว่ยยังคงดูแลที่นี่เป็นอย่างดี ตามคำสั่งของเจ้าตำหนัก เกาจางจิ้งกวาดสายตาดูตำหนักปัญจเทวะ ที่นี่พื้นที่ไม่ใหญ่มาก แต่กลับดูอบอุ่นสงบร่มรื่น อากาศถ่ายเทมีสายลมเย็นพัดผ่านอ่อนเบา กลิ่นดอกไม้ป่าล่องลอยมาตามสายลมพอให้ชื่นใจ ตำหนักเก่าแก่โบราณที่ควรทรุดโทรม กลับสะอาดเรียบร้อย เหมือนมีคนอยู่ดูแลไม่ขาด

เกาฟางเฟยเดินนำทุกคน มุงหน้าไปห้องใจกลางตำหนัก อย่างคล่องแคล่ว ประหนึ่งเป็นเจ้าของสถานที่ หยุ่นหยวนเจ้ามารบำเรอ ได้แต่ตกตะลึงกับความงามของตำหนักศักดิ์สิทธิ์จนเดินรั้งท้าย หันไปมองเหล่าเทพเจ้าอีกครั้ง พวกเขาก็ล่วงหน้าไปไกลจากเจ้ามารหนุ่มหน้าหวาน จนต้องออกแรงเร่งฝีเท้าตาม ด้วยกลัวพลัดหลงกับสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคย

โถงกลางตำหนักปัญจเทวะ มีความวิจิรพิสดาร เกาจางจิ้งมองดูความพิเศษตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ที่นี่งดงามในสายตาที่มองเห็น แต่ภายในจิตใจกลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

เจียวหัวลี่หมิงนั่งสงบนิ่ง เบื้องหน้าเป็นสระน้ำขนาดไม่ใหญ่มาก มีการหักเหของแสงสะท้อนทำให้เกิดลำแสงพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ตอนที่ฟางเฟยบอกเล่าถึงตำหนักอัศจรรย์แห่งนี้